Ze voldoen niet aan de Nederlandse wetgeving, dus ik vind ze vaag. Daarnaast geven ze vaak foute slagingspercentages en vragen ze belachelijk veel geld omdat ze commercieel zijn ingesteld. Ook zijn er in het verleden kamervragen over hen gesteld, zeker omdat het anonieme donoren betreft. Prima als mensen de afweging maken om te kiezen voor deze optie, maar deze is dusdanig duur dat het ook voor velen niet betaalbaar zal zijn. Daarom vind ik ze vaag.
Het klinkt mooi al ben ik een beetje bang dat de natuur het wel recht gaat zetten.. wij kunnen dan nu mischien ziektes voorkomen, maar geeft de natuur er straks geen nieuwe en minder makkelijk vernietigbare ziektes voor terug.. is een gevoel hoor, heb er geen theorien over oid. Maar mochten er geen haken en ogen aan zitten op de lange termijn dan is het voor draagsters van ziektes een geweldige kans om een gezond kindje te mogen krijgen.. al is die garantie er helaas nooit..
En dat kun je nu helemaal niet zeggen. Jij weet niet wat jij 'in zo'n situatie zou gaan doen'. Puur omdat je niet keer op keer met kleine stapjes je eigen grenzen hebt moeten doen overschrijden. Toen wij twee jaar na de pilstop (kun je je dat voorstellen? Twee jaar lang onbeschermde seks en dan naar de dokter stappen omdat je nog niet zwanger bent??) naar de dokter gingen voor onderzoeken gingen wij alleen maar voor de bevestiging dat er niets aan de hand was en dat er niets in de weg stond om zwanger te raken. Toch bleek er wel wat aan de hand en begonnen we met relatief onschuldige medicijnen. Dat was al een behoorlijke overschrijding van onze grens. Toen het relatief onschuldige medicijn niet DE oplossing voor ons probleem was kreeg ik er een heftige medicijnkuur bij.... De bijwerkingen waren afschuwelijk, maar inmiddels waren we al 3 jaar van de pil af, dus we deden het. En toen dat niet voldoende bleek kwamen er hormooninjecties bij... En toen werd het daarna IVF... Steeds stapje voor stapje doet een mens in dit soort situaties dingen waarvan voorheen wellicht gezegd zou worden: dat zou ik noooooooooit doen! Maar uiteindelijk werd het zelfs IVF in het buitenland. Dat zouden wij ook nooit doen, hadden we eerst aan elkaar gezegd toen we op fora wel over deze mogelijkheid lazen. Net als immuuntherapie. En ECD? Dat zouden wij ook noooooooit doen... Wat ik wil zeggen: dit soort opmerkingen zijn zo typisch voor mensen die zelf niet met een bepaalde situatie te maken hebben. Simpelweg: jij weet niet wat je zou doen als je in de schoenen van een ander zou staan. En nee, ik ben niet de enige waarbij het zo gegaan is als bij mij. Er zijn bizar weinig stellen die uiteindelijk niet keer op keer hun grenzen overschrijdn...
Een toevallige meelezer zou bijna denken dat je bent ingelezen in dit onderwerp. Al gebruik je helaas wat aannames die zeker niet allemaal correct zijn De Nederlandse wetgeving vindt dat anonieme donatie onjuist is. De Spaanse wetgeving vindt dat niet anonieme donatie onjuist is. Wie er hier gelijk heeft? Geen idee. Wij hebben gekozen voor ECD in NL omdat wij persoonlijk liever niet anonieme ECD wilden en omdat wij niet achter commerciele donoren staan. Maar ik denk niet dat je zomaar het kunt veroordelen.
Goed gezegd Maartje. Daar komt bij: Ik vind dat mensen die dit artikel en de daarmee samenhangende artikelen niet goed hebben gelezen hun mening baseren op gevoel ipv feiten. Angst is een slechte raadgever.
Of een donor-embryo. BBC News - MPs say yes to three-person babies Het gaat maar om 37 genen en ik vraag me af wat voor embryo's hiervoor gebruikt gaan worden. Natuurlijk zal het nog steeds moeilijk zijn om donors te vinden, maar ik vermoed dat de groep donors voor deze behandeling een andere groep zal zijn dan de eicel donor voor een 'standaard' behandeling.
Ik zeg toch nergens dat ik het afkeur of veroordeel? Ik zeg alleen dat het een reden kan zijn om er niet voor te kiezen. Spaanse kliniek werft wensouders in Nederland - Nieuwsuur.nl: de kamervragen. Op het item van Nieuwsuur destijds heb ik mijn mening gebaseerd.
Deze vrouw heeft 7 kinderen verloren aan een mitochondriale ziekte: BBC News - The woman who lost all seven children En het wetsvoorstel is aangenomen: BBC News - MPs say yes to three-person babies
Het is niet het zelfde. Eerst zo zwanger. Tweede bijna tien jaar later.. ik heb nooit overwogen om in een traject te stappen. Misschien omdat ik er een week Zo kreeg. Zonder problemen. Ik weet dat ik niks gedaan had een zou hebben voor een tweede. Maar daar is een andere positie. Vermoed ik. Het geluk bracht mij de tweede. Maar had nooit een traject in gestapt.. Zoals ik al zegt misschien komt het omdat de eerste zo snel kwam. Maar het verlangen naar een tweede had ik wel.
Maartje84,ik snap jullie keuze zeker. En nadat wij na 2 jaar nog steeds niet zwanger waren hebben we samen ook voor deze keuze gestaan.de natuur heeft toen voor ons de keuze gemaakt en ben ik spontaan toch nog zwanger geraakt, en later nog eens. In die zelfde tijd heeft een vriendin de zelfde problemen gehad. Zij hebben de keuze gemaakt om niet de MMM in te gaan omdat dat voor hun een stap te ver ging en helaas betekent dat voor hun na nu ruim 5 jaar geen kinderen en het ziet er naar uit dat dit niet gaat gaat gebeuren. Of het met vruchtbaarheidsbehandelingen wel was gelukt geen idee. Voor jou was het dus zo dat jullie je grens wilden verleggen, voor hun niet. Is hun kinderwens dan minder sterk, hun verdriet minder groot? Ik vind het te ver gaan om dna van 3 personen te combineren. Dat jij dat niet vind wil niet zeggen dat anderen daar een andere mening over mag hebben.
Juist heel mooi dat dit kan en hiervoor zou ik zelfs wel eicellen willen doneren in tegenstelling tot eiceldonatie waar echt een biologisch kind van mij uit voort zou komen. Ik leen eigen alleen maar een groeihuisje uit. Ik zie het als een plantenkas met tomatenplanten, het dna wat gedoneerd word is de kas en het dna van de moeder is de tomatenplant, in dit geval word de kas vervangen door een andere kas omdat de oude kapot is en daardoor zorgt voor slechte of dode tomaten. Door een nieuwe kas te plaatsen hebben de planten nergens last van en kunnen ze normaal groeien.
Mooie vergelijking, maar in principe lever je dan alleen de stroom voor de kas, het DNA van de moeder is nog steeds de tomatenplant, de boer en de kas, je levert alleen wat energie aan.
Ik ben het helemaal met je eens. Voor onze dochter ging het precies zo (wij stapten na 3 jaar naar de huisarts, en waren van plan het bij de simpelste behandeling te houden) Maar telkens verschoof die grens. De grens die eerst zo hard leek, bleek behoorlijk flexibel. En nu we voor een 2e kindje gaan en het weer niet lukt, gaan we binnenkort toch alweer de vooraf gestelde grens over.
Natuurlijk mag iedereen zijn mening hebben, maar ik denk wel dat je je beter kan inleven als je zelf al wat grenzen overschreden hebt om een kindje te krijgen.
Uiteraard Net zo goed als iemand die in de eerste ronde direct zwanger is zich weer wat beter kan inleven in het feit dat sommige mensen zich heel erg kunnen irriteren aan hun kinderen of kunnen zeuren over zwangerschapsklachten, wat mensen die in de MMM zitten / hebben gezeten zich dan weer slecht kunnen voorstellen. Het is altijd makkelijker om je in te leven in een situatie die je zelf hebt meegemaakt of ervaren.
Ik vind het een goede ontwikkeling. Er zijn inderdaad overeenkomsten met PGD, alleen zijn er voor PGD eicellen nodig die zelf goed genoeg zijn om bevrucht te worden en daarna door te groeien tot een gezonde baby. Deze nieuwe methode helpt als dit niet zo is. Mensen die dit eng vinden of afkeuren moeten zich maar eens indenken hoe heerlijk het is als je ondanks een ernstige erfelijke ziekte toch een gezond kindje kan krijgen van jezelf en je man. Als PGD niet bestond hadden wij de keuze tussen een enorme gok (50% kans op een ziek kind) of geen kinderen. Ik ben dolblij met de mogelijkheid tot PGD. Het zou bij ons trouwens de keuze voor geen kinderen worden omdat ik de gok niet zou willen nemen. En niet iedereen wil adopteren. Ik heb trouwens ook niet echt het idee dat er drie biologische ouders zijn. Één ervan levert enkel wat materiaal, geen erfelijke eigenschappen. Ik vond de vergelijking met de tomatenkas wel goed.
Ik vind het mooi dat dit mogelijk is. Heb wel eens van een ziekte gehoord, weet de naam niet meer, maar daar kon de moeder alleen zwanger worden van een meisje. Als het een jongen is moet de zwangerschap beëindigd worden ( en aangezien we het geslacht pas rond 15/17 weken weten is beeindiging een behoorlijk heftig iets) en als het een meisje is kan zij ook weer draagster worden van deze ziekte. Nou als dit kan worden voorkomen door een piepie klein celletje van een donor dan is dat toch iets prachtigs??