Oké, ik heb maar een paar pagina's gelezen, dus misschien staat dit er allang, maar toch: 1. Ik had liever mijn moeder bij de bevalling gehad dan mijn vriend.... waarschijnlijk ook omdat mijn vriend en ik pas 10 maanden bij elkaar waren toen ik beviel (do the math). Ik wist ook nog niet zo goed wat ik aan hem zou hebben. Maar ook nu nog denk ik: mijn moeder weet gewoon van iedereen op de wereld het allerbeste waar ik rustig van word. 2. Geen roze wolk na de bevalling. Al vaker gelezen hier, maar ik doel op het ontbreken van de roze wolk zonder reden. Ik had geen huilbaby, geen ziek kind, geen postnatale depressie. Hij at goed, sliep goed, was lief en vrolijk, maar toch heeft het maanden geduurd voor ik aan hem gewend was en het idee had dat ik hem een beetje kende. Ik was niet depressief of ongelukkig, ik vond mijn zoontje echt wel lief, maar hadden geen overweldigend gevoel van liefde. En zo kom ik op nr 3, misschien wel het grootste taboe... 3. Ik kan me voorstellen dat er vrouwen zijn die vergeten hun kind uit de auto te halen. Noem me een slechte moeder, maar het had mij ook kunnen gebeuren. Het heeft zo lang geduurd voor hij in mijn systeem zat. Ik dacht regelmatig 's avonds op de bank 'ohja! Er ligt boven een jongetje te slapen'. Daar was ik niet aan gewend. En als je dan ook nog druk of gestresst bent... ik kan het me écht voorstellen dat dat je overkomt.
Dat je als de kleine er is een emotioneel wrak bent en dat de werkelijkheid totaal niet overeenkomt met je verwachting. Het is in mijn omgeving geen totaal taboe; nu ik eenmaal moeder ben en het zelf ervaar is iedereen er ineens heel open over. Maar vooraf was er niemand die vertelde dat kraamtranen niet alleen maar tranen van geluk zijn...
Nog zo'n mooie die ik van het weekend heb mogen aanschouwen. Je mag niet "klagen" over pijntjes zoals voorweeën, want ja "ECHTE" weeën zijn veel erger.
Ik moet zeggen dat ik het best heel dubbel vind zo'n zwangerschap. Ben heel blij om een kindje te krijgen, kijk er ook erg naar uit. Maar iedereen die steeds zegt: geniet ervan, het is zo voorbij! Of: geniet je wel n beetje van je zwangerschap? Ik weet soms echt niet wat ik moet antwoorden... Vind de zwangerschap zelf niet zoveel aan hoor, heb gelukkig geen zware kwalen maar ben wel constant doodmoe en kan de energie niet opbrengen om ook maar iets te doen. Vond al het shoppen voor de kleine heel leuk, maar heb nu alles wel in huis. Vind de echo's leuk, het voelen vd baby maar dat is t dan ook wel. Ik werk thuis en heb daarnaast ook geen zin om de deur uit te gaan, veel te vermoeiend en voel me ook niet lekker in m'n lijf waar ik niks leuks meer kan aantrekken. Nog 3 maandjes te gaan, maar kijk er ook wel tegenop op een kraamverzorgster in huis te hebben. Ben alleen dus t zal ook wel helpen maar hou er totaal niet van om n vreemde in huis te hebben die me verteld wat ik moet doen. Ben zeer op mezelf en doe dingen graag op mijn eigen manier, beetje controlefreak/neurotisch misschien... Wel fijn om te lezen dat meer dames dat hebben!
Wat ik zelf als het grootste taboe heb ervaren is de bewuste keuze voor flesvoeding bij m'n tweede zwangerschap. Vooral bij de intake van de kv. werd ik vreemd aangekeken. Nou ik zal zeggen ik vond het zalig! Geen stress en een tevreden kind. In tegenstelling tot de eerste.
Ik wil dus ook gelijk flesvoeding gaan geven, heeft mijn moeder bij mij ook gedaan. Heb het de vk nog niet gezegd, denk dat ik dat ook maar gewoon niet doe. Heb t idee dat ik hier toch alleen maar negatieve reacties op ga krijgen. Maar vraag me af hoe dat dan in het ziekenhuis na de bevalling gaat, wil dan ook zelf flesjes en voeding meenemen. Kun je dit bij de bevalling gewoon aangeven?
Zet het voor de zekerheid in je bevalplan. In ziekenhuizen is flesvoeding (nutrilon) aanwezig en ik kan mij niet voorstellen dat er geen flessen zijn
Bij mij vroeg de verloskundige op een gegeven moment of ik flesvoeding of borstvoeding wou gaan geven en dat heeft ze toen ook bij mijn gegevens gezet, misschien dat die van jou het ook nog wel vraagt. Ik zag er ook tegen op om te zeggen dat ik flesvoeding wou gaan geven maar iedereen die het mij tot nu toe gevraagd heeft reageerde positief, ook vrouwen die zelf borstvoeding hebben gegeven.
Hier ook totaal geen behoefte dat als ik ooit nog beval dat mn schoonouders op de gang wachten! Ongevraagd gingen ze wachten in het ziekenhuis.. Daarna stormde mn schoonmoeder mn bevalkamer in tetwijl net het hoofdje van zoonlief onderweg was.. Ze werd weg gestuurd & vervolgens kwam ze weer binnen stormen.. Nee NOOIT meer... Mocht ik ooit nog bevallen hoort ze het pas uren later, als ik eerst genoten heb met manlief, mn zoontje & de kleine uk.
Ik was ook blij toen ze weer weg ging! Lief mens hoor en fijn dat ze geholpen heeft bij dingen, maar wat was ik blij dat ik op m'n eigen manier weer alles kon doen en gewoon m'n gang kon gaan de hele dag en lekker kon doen wat ik op dat moment het beste vond.
Dat je de laatste 10 weken van de zwangerschap helemaal niet zo leuk vindt, ik voel me een walrus die continu in zijn kruis getrapt word (heb flink BI), verrek van de pijn in mijn rug als ik wat lang in dezelfde houding, zit, lig of loop. Krijg mijn sokken niet meer zelf aangedaan en kan mijn tenen niet meer wassen met douchen :x Heb gigantische enkels en voeten van het vocht, kan alleen nog maar sportschoenen aan die ik na deze zwangerschap kan weggooien zo uitgelopen zijn ze, heb Carpaal Tunnelsyndroom aan beide polsen wat met de dag erger lijkt te worden en me ook beperkt. Ook het feit dat je 'bang' bent voor de bevalling, en dan de leuke opmerking krijgt van ' er is er nooit eentje blijven zitten', nee dat wisten we nog niet!!! Ik ben bang voor de pijn en hoe lang het misschien gaat duren, bang dat mijn onderkant geruïneerd wordt en dat ik misschien een tijdje nodig heb om te herstellen, zeker met mijn lichamelijke gebreken. Ook slaat me soms de angst om het hart dat ik strakjes verantwoordelijk ben voor zo'n klein hummeltje en of ik dat wel goed ga doen en of ik er wel goed in ben, dan krijg je weer dat mensen zeggen dat je vanzelf wel moedergevoelens krijgt, dat hoop ik dan maar, is alleen jammer dat je zulke angsten niet bespreekbaar kan maken met de mensen die het dichtste bij je staan omdat het weggewimpeld wordt
Inderdaad! Bij de miskraam hadde we het niet verteld, nou dat was naar om daarna "ff" te melden dat het mis was gegaan. Nu familie en veel vrienden het al vroeg verteld, waren de reacties ook van " ja straks gaat t mis blabla... " Toen maar even fijntjes aangegeven dat het altijd mis kan gaan, ook nog met 30 weken ofzo, maar dat we daar niet vanuit gingen! Wat ik verder merkte rondom m'n bevalling was dat anderen meer van m'n bevallingsverhaal onder de indruk waren dan ik, ik was gewoon blij met dat het allemaal goed was gegaan met de baby en dat de nasleep mee viel. Ik verbaas me nog steeds over dat je, als je zwanger bent en als je bevallen bent je kind, maatschappelijk bezit bent, iedereen die even aan je buik zit of aan je kind, gruwel! En ik denk erover om volgende keer een kraamfeest te geven, ik vond kraambezoek eigenlijk alleen maar leuk als t mensen waren die anders ook op bezoek komen, niet die vage kennissen of familie die je anders ook nooit of weinig ziet
Niet om het te bagetaliseren hoor, maar een beetje hart onder de riem steken... Ik zag ook erg op tegen der bevalling, heb er maanden niet aan gedacht haha, maar een paar dagen voor m'n bevalling was ik zooooooo klaar met zwanger zijn dat ik dacht nou hup nu mag je er wel uit komen! Dat woog zwaarder dan de angst voor het bevallen en de pijn...
Hopelijk heb ik dat dan ook. Ben nu ook klaar met zwanger zijn en tel de dagen hard af totdat ik kan bevallen maar die angst voor het bevallen is toch nog super groot
Hier hetzelfde.. De avond voor de bevalling was ik er zò klaar mee.. De angst was echt weg. Het enige wat ik dacht was (een soort oer gevoel ) het kind moet eruit! De volgende ochtend toen de weeën begonnen waren ging alles als vanzelf, ik zat in een soort trance en mijn dochter is in 5 uurtjes totaal (20 min persen) geboren. Ik denk dat je zo maar moet zien: als het echt zo vreselijk angstaanjagend is, die bevalling, waarom kiezen vrouwen dan nog voor meerdere kinderen?
Haha! Hetzelfde heb ik ook, ik heb een meisje en hoop nu op een jongen... Maar dan kijken ze je aan en zeggen: weet je, je moet blij zijn als het gezond is... Is ook zo, maar mag ik niet hopen op een jongetje nu dan?
Zelfde schuitje hier! Na een jongen was ik ervan overtuigd dat ik een meid zou krijgen maar misschien omdat het een sterke wens was? NUB foto is heel duidelijk een jongen te zien. Begin nu te wennen aan het idee van 2 jongens.