Ik had het vroeger zo anders gezien. Mijn ouders hebben mij op zich een aangename jeugd gegeven. Natuurlijk ieder huisje heeft zijn kruisje. En mijn moeders en ik... Ik weet het niet ik denk dat we nooit beste vriendinnen zijn geweest. Ze was altijd al meer een jongensmoeder. Tenminste.... Ze heeft me altijd het gevoel gegeven dat jongens in ons gezin belangrijker waren. Mijn twee oudere broers kregen alles en ik moest er voor knokken. Mijn vader heeft dat trouwens ook in stand gehouden hoor. Ze vonden me gewoon lastig denk ik. Een meisje in de puberteit waar ze niet mee om wisten te gaan. Al jong (18) kreeg ik een relatie met mijn man en hij zag die verdeling in ons gezin ook hoor. Maargoed naarmate ik ouder en wijzer werd koos ik mijn eigen pad. 3 jaar geleden was ik zwanger van mijn eerste. Ik was inmiddels al een paar jaar het huis uit, getrouwd en woon nog wel in hetzelfde dorp als mijn ouders. Wij hebben hier alles, vrienden, familie etc. Mijn moeder steunde me gewoon niet. Waar mijn schoonmoeder vroeg of ze de ramen zou komen lappen. Mijn moeder deed liever haar eigen ding. En ja... Waar ze het druk mee heeft. Geen idee. Ze zegt het altijd druk te hebben maar ondertussen werkt ze maar 2 dagen in de week. Mijn vader helpt haar echt veel!! in het huishouden dus waar heb je het dan druk mee zou je zeggen. Maar ze vindt zeker dat ik mijn eigen boontjes moet doppen. Onze mooie vent was geboren, roze wolk natuurlijk! Maar denk maar niet dat ze vroeg of ze iets kon doen. Ja langskomen dat deed ze elke dag maar helpen ho maar! Terwijl mijn schoonmoeder ook vaak langskwam mAr dan gelijk even een wasje op stond te vouwen, boodschapje deed of iets dergelijks. Toen ik weer ging werken paste ze 1 dag op. Mijn schoonmoeder 1 dag en mijn man bleef 1 dag thuis. Erg lief natuurlijk dat ze willen oppassen! Maar bij mijn moeder gaat het nooit makkelijk. Inmiddels is het een peuter hoor maar spelen daar ho maar! Alles moet netjes en steriel blijven. En als ik hem na mijn werk kom halen... Zit ze lekker in de bank met een kopje koffie en mijn zoontje zit voor de tv. Waarom haal je hem daar niet weg zou je denken? Nou zo makkelijk ligt het niet want mijn moeder weet niet dat ik me aan haar erger. Mijn zoontje is gek op oma hoor want deze kleintjes zien dat nog niet zo. Ben nu 15 wkn zwanger van de tweede. Ik mis zoooo een band met haar. We zien elkaar wel 2 keer in de week maar echt vragen hoe het gaat of hulp aanbieden is er niet bij. Ik zie dan mijn schoonmoeder met schoonzus, twee handen op een buik. Ik ben dan eigenlijk een beetje jaloers. Ik ben super blij met mijn gezin hoor. Heb een fantastische man die altijd voor me klaar staat en waar ik overal mee over praten. Hij weet ook dat de band met mijn ouders me niet lekker zit. Poeh nou dat was het dan maar weer. Even m'n hart gelucht.
Tja. Als jij niet met je moeder praat gaat er sowieso niets veranderen. Ik snap dat je bepaalde dingen vervelend vindt, maar als je het er niet over hebt dan weet je moeder ook niet dat je dat graag anders wilt. En ik denk dat je zaken moet scheiden. Je teleurstelling in je moeder toen jij klein was en hoe ze nu is als oma. Het loopt door elkaar en dat maakt het nog moeilijker om dingen te bespreken. Laatste punt: als jij echt niet blij bent met hoe het gaat als je moeder oppast dan moet je wat anders regelen. Jij bepaalt waar je je kinderen brengt.
Wat ontzettend sneu voor je dat je niet veel steun van je moeder kan verwachten. Ik kan me voorstellen dat je je daar echt naar onder kan voelen. Vooral als je bij een ander ziet hoe het wel kan. Ik weet verder niet wat je het beste kan doen. Want eigenlijk zou het niet nodig moeten zijn dat je aan je moeder hulp moet vragen bijvoorbeeld (terwijl je weet dat zij weet dat je het echt wel kan gebruiken). Een moeder zou altijd voor je klaar moeten staan. Dat oppassen op je zoontje en dat hij daar liever niet mag spelen, daar zou ik wel wat over zeggen. Misschien gewoon luchtig houden. Vind ze het verder wel heel leuk om op te passen? Hem daar weghouden zou ik denk ik niet doen. Vooral ook omdat hij het zelf leuk vind bij oma.
Ik weet het niet hoor wat ik uit je verhaal moet halen... Hier ook niet echt hulp gehad mbt was vouwen ramen lappen etc... Ik vind het ook niet zon probleem... Praten is de enige oplossing. Want je blijft er toch mee bezig terwijl een ander zich blijkbaar nergens van bewust is... Tja mijn moeder werkt 3 dagen, mijn vader doet huishouden. Maar verder willen ze ook niet oppassen. Dat verlang ik ook niet van ze. Als het incidenteel voor komt dan is het prima, maar geen vaste dagen per weke/maand. Ik zie ze eens per 2 weken. Soms wat meer maar prima zo. Ieder een eigen leven, hobby's etc... Blijven toch opa en oma, geen oppas
Ik hoop dat ik je niet tegen het hoofd stoot, maar ik lees eerlijk gezegd niet echt wereldschokkende dingen.. Wat het meest naar voren komt is dat jij praktische hulp (schoonmaken?) verwachtte van je moeder maar zij dit niet deed. Tja, dat deed mijn moeder ook niet. En ik denk heel veel moeders niet. Is m.i. ook niet echt haar verantwoordelijkheid. Verder lees ik dat ze als je zoontje daar is ze op de bank zit en koffie drinkt en je zoontje voor de tv zit. Wat is daar precies mis mee dan? Als ze verder een lieve oma is (en blijkbaar vindt je zoontje dat wel) hoeft ze toch perse allerlei activiteiten met hem te ondernemen? Niet iedereen zit zo in elkaar, en zolang dit geen dagelijks ding is.. Weet je, mijn moeder was ook zo. Deed haar eigen ding, vond oppassen iets voor uitzonderingen en zat het liefst gewoon met mijn kinderen op de bank. Of deed een computerspelletje met ze. Toch vond ik mijn moeder een fantastische oma en hebben mijn kinderen alleen maar fijne herinneringen aan haar. En dat is wat iemand een goede grootouder maakt denk ik, niet of ze wel of niet bij je komt helpen/schoonmaken of dat ze wel of geen tv kijkt. Ik denk persoonlijk dat je verwachtingen wat hoog zijn, ook omdat je die dingen bij je schoonmoeder wel ziet.
Jij hebt verwachtingen en je moeder voldoet hier niet aan ..tja .dan maar geen verwachtingen Nee, echt, serieus! Waarom zou je moeder jou moeten helpen? Het zijn jullie kinderen, jullie huis dus jullie taak. Best simpel.
ik zou eens nagaan wat je verwachtingen zijn. Wat betekend 'steun' voor jou? Zijn dat de praktische dingen of de vragen hoe het met je gaat e.d. Dat ze op jouw zoon past, ervaar je dat als steun of vindt je het vooral vervelend hoe jouw moeder met je zoontje omgaat? Probeer deze verwachtingen eens helder te krijgen... ik ben alleenstaande moeder, maar ook tijdens de 2e zwangerschap (toen ex er vandoor ging, het is geen gekozen situatie) kwam er echt niemand mijn huishouden doen of ramen lappen, etc. Dat deed ik gewoon zelf, ondanks zware zwangerschap met veel ziekenhuis. Mijn kinderen kunnen altijd bij mijn ouders terecht. Ze doen dan geen bijzondere dingen en ik ben het niet met alle regels eens maar mijn moeder doet het wel, en dat vind ik een belangrijke vorm van steun.. ik zou je als tip willen geven om eens na te gaan wat steun voor jou betekend..
Ik vind dit best moeilijk om te lezen. Mijn moeder is overleden enkele jaren geleden en mijn schoonmoeder vorig jaar. Ze hebben beide mijn zoon nooit gezien. Mijn vader heeft toen ik zwanger was aangegeven hier eigenlijk niet blij mee te zijn omdat hij bang was dat ik minder tijd zou hebben om voor hem te zorgen. Hij is ook ziek. Met andere woorden. Mijn zoontje heeft maar 1 opa die leuk met hem speelt (mijn schoonvader dus). Verder geen grootouders. Ik snap heel goed dat als je ziet dat je schoonmoeder interesse toont in de schoonzus en haar helpt, dat dit pijnlijk voor jou is. Aan de andere kant vind ik dat je dankbaar kunt dat je moeder een oma voor je zoontje kan zijn. En volgens je zoontje een fijne. Ik denk ook dat als je hulp nodig hebt je dat het beste aan anderen kan vragen. Toen ik zwanger was heeft niemand me hulp in het huishouden aangeboden. Maar toen ik ziek was heb ik hulp gevraagd aan mijn zusje en heeft ze mijn hele huis gepoetst. Mensen kunnen niet ruiken of je hulp nodig hebt of niet.
Dit. Ik vind het een beetje raar dat je verwacht dat je moeder helpt met jouw huishouden. Als ze het zou doen, prima, hartstikke fijn, maar het verwachten en er teleurgesteld om zijn, nee. Je bent toch volwassen, jouw gezin hoor.
Je weet je hele leven al hoe je moeder is...had je verwacht dan dat ze ineens zou veranderen dan? Mijn moeder heeft hier ook nooit geholpen hoor, hoewel ik dat ook wel eens fijn had gevonden, weet ik dat ik daar niet op hoef te rekenen. Zolang jouw zoon zich prima voelt bij zijn oma, is het toch goed? Kinderen weten precies wat ze aan volwassenen hebben, en passen zich daaraan aan. Je moet niet zoveel naar anderen kijken want dan zal je nog vaak teleurgesteld worden.
Ik zou gewoon accepteren zoals het is want veranderen doe je het niet. Ik lees niet hele heftige dingen en je moet ook niet teveel met anderen vergelijken. Je zoontje heeft het goed bij oma en je moeder doet het wel gewoon het oppassen. Niet alle opa en oma's zijn hetzelfde en zijn hele dagen in de weer met hun kleinkinderen. Iedereen is anders.
Als hij daar echt de hele dag voor tv zou zitten misschien toch denken - nu nummer 2 onderweg is - om een (extra) dag opvang voor hen allebei te plannen? En haar houden voor opvang voor "noodgevallen". Want je moeder ga je echt niet meer kunnen veranderen. Voor de rest lees ik weinig wereldschokkend. Niks belet je om meer met je schoonmoeder om te gaan als je daar een beter contact mee hebt.
Ik denk dat je moet accepteren hoe je moeder in elkaar zit. Je kan haar niet veranderen, dat moet je niet willen. Ik heb met mijn vader hetzelfde gehad. Sinds ik geaccepteerd heb hoe hij in elkaar zit en mijn verwachtingen drastisch heb bijgesteld gaat het veeeel beter. Blijft lastig als je naar de band van anderen met hun ouders kijkt, dat snap ik echt helemaal. Maar het is nou eenmaal zoals het is. Als je vragen hebt bij de invulling van de oppasdagen kan je dat toch gewoon bespreken met je moeder?
Tja, nu je zelf een kind hebt, ben jijzelf de 'ouder'. Je moeder is nu oma, en daar stel je andere eisen aan. Oma-eisen! Lijkt me verder alleen maar goed als je kind leert dat andere mensen andere regels en andere gewoonten hebben? Schijnen ze socialere volwassenen van te worden. Wij moeten het hele land af rijden om af en toe oma's en opa's te bezoeken. Gaat ook niet vlekkeloos, want DL is erg eenkennig dus wil nooit op schoot. En Schoonmoeder is het niet eens met onze opvoeding en weigert nog op bezoek te komen. Dus ik bedoel maar, geniet van wat je hebt!
Je hart luchten kan soms best even lekker zijn, nietwaar? Naar mijn idee haal je een paar dingen door elkaar. Je mist een band met je moeder, daar kan ik mij iet bij voorstellen. Durf je dit niet met haar te bespreken? Ben je bang dat ze het niet begrijpt? Heb je al eens serieuze toenaderingspogingen ondernomen, om een band op te bouwen? Iets met je moeder ondernemen? Je verdiepen in haar leven? Wat voor raakvlakken hebben jullie wel? Naar mijn idee staat het feit dat jij een band met je moeder mist, los van de "oma" die zij voor jouw kindje is en nog meer los van de oma die jouw schoonmoeder voor je kindje is. Een band opbouwen gaat pas, als je elkaar accepteert zoals je bent. En jouw moeder is dus duidelijk een ander persoon met andere ideeën dan jouw schoonmoeder. Een band, een goede oma zijn, heeft m.i. niet te maken met ramen lappen o.i.d. Ik heb een uitstekende band met mijn ouders, maar ik zou niet willen dat ze mijn huishouden gingen doen. Ze hebben hun sporen verdient en mogen lekker genieten nu! En ja, ze doen als opa en oma soms dingen die ik minder geslaagd vind, of die ik niet had verwacht (maar wel weer leuk vind), maar ze houden van mijn dreumes en dreumes houdt van hen!
Ik voel wel heel sterk uit je verhaal dat je iets mist, maar dat je eigenlijk niet zo goed weer wat dat iets is. Een keer ramen lappen of een was opvouwen is leuk, maar dat lijkt me niet het echte probleem tussen jou en je moeder, toch? Sommige mensen zien zoiets gewoon niet, ik heb wat dat betreft ook echt een bord voor m'n kop, iemand moet mij gewoon duidelijk vragen 'wil je dit even opvouwen?' bijvoorbeeld Maar een band is meer dan wat kleine klusjes doen om het jou makkelijker te maken, een band is samen praten. Of koetjes en kalfjes. Over grotere dingen. Over gevoelens. Ook daar is niet iedereen goed in, maar ik zou gewoon eens bv met je moeder gaan praten over jullie band. Dat hoeft niet meteen beladen te zijn, je kan bijvoorbeeld prima zeggen dat je het zo fijn vindt dat zij 1x oppast op jullie kindje. Dat hij dol is op zijn oma. Want dat is zij he, zijn oma waarbij hij fijn 1x per week mag spelen en tv mag kijken Daar mag je heel blij mee zijn, voor jou fijn en voor hem ook! En later kun je ook eens aangeven dat jij graag een wat betere band met haar wil opbouwen, maar dat komt wel van twee kanten, dus accepteer haar ook zoals ze is..
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb hetzelfde met mijn ouders. Ik heb hele zware bekkeninstabiliteit gehad en kon bijna niks meer, kreeg helemaal geen hulp van hun. Toen de 2de geboren werd was het een refluxbaby die heel veel weende, na een half jaar zat ik er helemaal onderdoor en toen ik dit tegen mijn ouders zei was de reactie dat het nu eenmaal moeilijk is. Ik was zo teleurgesteld dat ze niet 1 nacht wouden overnemen of eens zouden helpen met de oudste of eten maken ofzo. Voelde mij ten eerste een slechte moeder omdat ik er helemaal onderdoor zat door gebrek aan slaap en ten 2de voelde ik mij heel erg in de steek gelaten. (Mijn moeder werkt niet en heeft geen hobby's en komt regelmatig op bezoek maar dat is het dan ook, mijn schoonmoeder is aantal jaar geleden overleden en ik mis haar enorm)Ik heb het eens proberen uit te leggen, maar ze willen het niet begrijpen, dus dat probeer ik niet nog eens... Maar inderdaad besef ik ook dat mijn ouders niet meer zullen veranderen en dat we het zelf moeten redden, dat lukt nu redelijk goed (kunnen meestal terug doorslapen na 18 maanden dus dat is een hele verbetering). Dus het wordt echt wel makkelijker, gewoon volhouden
Wat naar dat je het zo voelt. Kijkt je zoontje de hele dag tv of speelt jij overdag wel en ruimt je moeder op enig moment t speelgoed op en kijkt hij dan nog tv tot jij komt odat zij als je zoontje weg is niet nog vanalles moet doen? Bij ons op het kdv ruimen ze bv ook rond 17.15 de meeste spullen al op en mogen kinderen nog kleuren / aan tafel spelen oid zodat zij niet nog tijden bezig zijn als de kids naar huis zijn. Wat je ziet bij ophalen is niet altijd wat er de hele dag gebeurd.
Ik zit ook met verbazing te lezen dat je verwacht dat je moeder komt schoonmaken en de boodschappen doet. Dat vind ik geen terechte verwachting, dan moet je een schoonmaakster nemen. Dat ze elke dag langs kwam vind je niet leuk? Wat de oppas betreft, als het voor jou niet goed voelt is het beter om er over te praten en evt te stoppen.