Ha dames, Ik kom hier eigenlijk even spuien... Al jaren heb ik een vriendin (vanaf begin middelbare school), maar eigenlijk is ze nooit heel stabiel geweest. Altijd problemen, verkeerde vriendjes, problemen thuis etc. Veel 'vriendinnen' hebben haar de afgelopen jaren laten vallen of langzaam het contact laten verwateren hierom. Sinds mijn zwangerschap merk ik dat ik ook meer afstand neem. We zijn nu ruimschoots volwassen en het voelt al jaren alsof elk woord wat ik zeg op een weegschaal wordt gelegd. Ik durfde amper te vertellen dat ik zwanger was, bang voor haar reactie. Het voelt alsof ik mijzelf en mijn ongeboren kleintje een soort in bescherming moet nemen? Een aantal weken geleden heb ik toch maar eens tegen haar gezegd dat ik vond dat de professionele hulp moet gaan zoeken. Het gekke is dat ze zelf is opgeleid als hulpverlener. Ze vindt dan ook dat ze geen professional nodig heeft, want ze is zelf een professional! Ik zie echter dat ze heel veel dingen uit haar jeugd niet verwerkt heeft en hier nog steeds mee rondsmijt, bijvoorbeeld over haar vader en dingen die gebeurt zijn toen ze bijvoorbeeld een jaar of 10 was. Ook vertelt ze nooit iemand het volledige verhaal, waardoor ze mij bijvoorbeeld nog steeds met situaties uit haar jeugd confronteert waar ik nog nooit van gehoord heb. Nu heeft ze ook echt wel pech in wat ze aantrekt aan vriendjes enzo, maar haar kwetsbaarheid speelt hierin naar mijn idee een enorme rol. Zelfreflectie is ze ook niet zo goed in en ze speelt vaak mooi weer naar de buitenwereld, ook als is vriendje van dat moment helemaal niet zo leuk als ze voor doet... Nu hebben we al een aantal weken echt minimaal contact, slechts een appje hier en daar. Ik voel me hier heel schuldig over maar het voelt ook als een opluchting... Ik hoef niet zo op te letten met wat ik zeg of typ, echt alles kan bij haar in het verkeerde keelgat schieten... Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil bereiken, maar misschien heeft iemand van jullie wel een suggestie hoe hiermee om te gaan?
Jeetje ja, dit is wel een lastige hoor, Ik zou het heel erg bij mezelf houden, bijv, ik heb er last van dat ik na mijn idee jou geen kritiek mag geven, en dat vind ik moeilijk.... Dat is jou gevoel,en dan zul je waarschijnlijk haar veel meer uitnodigen om in gesprek te gaan dan wanneer je de dingen bespreekt, zoals in je verhaal, ik vind namelijk in je verhaal dat jij precies weet hoe de dingen vior haar zijn, bijv, ze heeft heel veel dingen uit haar jeugd niet verwerkt... Of ze is niet goed in zelfreflectie... Ik denk dat je goed moet gaan nadenken wat je met jullie vriendschap wilt, als het voor jou zo bevrijdend voelt om alleen maar af en toe een Appje te hoeven sturen naar haar, dan zou ik bij mezelf bedenken wat je nog voor positiefs uit jullie vriendschap haalt, Ik persoonlijk zou met haar het gesprek aangaan, en alles wat je hierboven schrijft op tafel leggen en er samen proberen uit te komen, Dan heb je gezegt wat je wilde zeggen, en dan kun je altijd nog kijken of deze vriendschap voor jou nog waardevol is of niet... Ik merk in mijn eigen leven ook wel, dat het soms gebeurt dat er mensen gewoon niet meer bij je passen...dat kan...en er komen ook weer andere mensen je leven binnenwandelen... Suc met wat je gaat doen! Liefs taart.
@taartje, Ik denk dat je precies omschrijft wat ik voel! Ik wil haar namelijk ook niet zomaar laten zitten, maar de gesprekken die jij noemt (dus aangeven dat ik voel alsof ik geen kritische opmerkingen mag maken enzo) die heb ik dus al meerdere malen met haar gevoerd. Mijn 'visie' is ook niet iets wat van de een op de andere dag is ontstaan, heeft een aantal jaar geduurd voordat ik tot deze conclusies kwam, ook weer in combinatie met gesprekken met haar. Ik denk dat eigenlijk misschien mijn vraag is: wanneer is het genoeg?
Eén woord: beroepsdeformatie Als het een professional is, dus met opleiding, diploma en alles, dan moet ze dat woord en de betekenis kennen. Het is aan haar zelf om hier iets mee te doen.
Waar woon je ergens? Het zou zo over mij kunnen gaan. Mijn hele leven al stress, verkeerde vriendjes, foute keuzes en vergeet de opleiding tot therapeut niet haha. Enige wat niet over een komt is dat ik al mijn vriendinnen nog heb. Ik herken haar gedrag dus ook wel. Ik ben nu pas naar de hulpverlening gegaan omdat ik niet dezelfde fouten als mijn moeder wil maken, en ik mijn dochter een zo gezond mogelijke mama gun, dus ook geestelijk. Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat als ik haar niet had, ik ook niet naar hulpverlening was gestapt. Ondanks dat wel heel blij dat ik die keuze heb gemaakt. Als ik heel eerlijk ben vind ik je heel veroordelend. Of je nu zo over komt of echt zo bedoeld weet ik niet maar Bijvoorbeeld dat ze in een keer niet alles verteld, maakt dat Iets uit? Sommige vriendinnen ken ik ruim 20 jaar en horen soms nog nieuwe details. Niet omdat ik iets achter wil houden maar om dat het gewoon heel erg veel is, en soms Iets wat iemand zegt of wat er gebeurd juist een nieuwe herinnering oproept. Ik maak ook slechte keuzes qua vriendjes, mijn vriendinnen zeiden daar heus wat van hoor maar rapen me ook net zo goed weer zonder te klagen op als ik er weer eens ingetrapt was. Daar ben je in mijn ogen vrienden voor. Momenteel hebben ze niks te klagen omdat ik eerst met mezelf aan de slag wil voor ik weer ga daten, maar toch. Ik vind het stiekem heel erg dat mensen haar laten vallen om dit, maar goed ik ben er niet bij dus wil liever ook niet oordelen. Ze zal zelf het besef moeten krijgen dat ze hulp nodig heeft, ddatkun jij niet voor haar. Daarom wat iemand hierboven al terecht zei, zou ik afvragen wat je van haar verwacht en wat jij zelf wil (daar ben ik ook wel benieuwd naar eigenlijk).
@ladyxochi De term klinkt mij als leek al niet onbekend maar dan moet ze daar zelf wel wat mee doen... @insomniac Wat dapper dat je toch naar de hulpverlening bent gestapt! Ik hoop echt heel erg dat m'n vriendin ook ooit die stap durft te zetten... Ik wil haar helemaal niet veroordelen en ze hoeft mij ook echt niet alles te vertellen, maar ze moet naar mijn idee wel íemand alles gaan vertellen... Ze wordt steeds depressiever en negatiever en ik ben ook gewoon bang dat dit op een gegeven moment uit de hand loopt... Ik heb haar jaren, zonder een woord te klagen, steeds weer opgeraapt van de verkeerde vriendjes. Ik zou het super vinden als onze vriendschap in stand kan blijven, maar eerlijk gezegd weet ik dus niet of ik dat nog kan... Het wordt voor mij elk jaar moeilijker om hier mee om te gaan en ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud... De wil om het in stand te houden is er dus zeker, maar tot welke grens? Ik heb straks ook een kleintje om zorg voor te dragen...
Wanneer is het genoeg? Nou....wanneer het voor jou genoeg is meid, Als jij deze relatie niet meer aan kan dan is jou grens bereikt toch? En het is niet zwart wit heh.... Je kunt ook aangeven even minder contact te willen.... Je hoeft niet gelijk haar helemaal uit je leven te bannen,ik geloof erin dat als je echte vriendschap met iemand hebt het wel weer goed komt, en misschien is het wel heel goed om even afstand te nemen zodat je misschien over een tijdje wel weer leuk contact kunt hebben.. En ik vind inderdaad niet dat jij alleen maar een persoon voor haar moet zijn waar ze haar ellende kan droppen, en weer verder gaan, jij bent ook belangrijk heh! Misschien maak je op deze manier juist wel een statement naar haar toe, ( dat ze idd niet met jou alleen moet praten, maar ook evt met een professional) En kan dan jullie vriendschap weer veel leuker voor jou worden, En uit je verhaal lees ik dat je al meerdere keren het gesprek met haar bent aangegaan dus ik weet niet of nog een keer praten het hele gebeuren anders gaat maken, maar ik zou duidelijk zijn in mijn grenzen, wel heel moeilijk,maar meer kan je denk ik niet doen, En je bent zwanger dus probeer daar ook van te genieten! Liefs taart.
Geef je ergens ook wel gelijk hoor meis, maar ik begrijp het misschien niet helemaal. In hoeverre heeft zij invloed op jouw gesteldheid? Ik lees namelijk dat je voor je kindje moet zorgen. Ik moet ook werken, alleen voor mn dochter zorgen, voor mn moeder zorgen en daar passen de problemen van vriendinnen prima bij (is absoluut niet vervelend bedoeld dit! Meer ter vrgelijking/ even checken of ik het goed snap). Ben je bang dat ze te veel invloed op je heeft oid? En wat precies vervelend want ik begrijp uit je verhaal vooral dat ze veel in een weegschaal legt (kun je dat uitleggen?) maar ook dat ze eigenlijk altijd zeurt maar er niks mee doet (wellicht snapt zij dus idd nog niet dat het zo niet werkt, duurde bij mij ook heel lang) Ik wil je namelijk heel graag tips geven maar Tis mij niet helemaal duidelijk wat je zelf graag wil en wat het is dat je zo stoort (je zou t bijv ook naast je neer kunnen leggen wat ze zegt, zodat het je niet beïnvloed) Naar therapie gaan is ook echt heel eng. Ik ben altijd persoon a geweest, mijn denken doen handelen volgen vanuit a. Ik doe, laat of denk ook veel vanuit mijn verleden. Nu wil ik naar persoon b. Maar ik ben al 25 jaar persoon a! Het is doodeng om die los te gaan laten en persoon b te worden, want het is onbekend, anders, vreemd en wat nou als ik het niks vind? Of als het erger word? Of dat ik niet meer weet wie ik ben? Of dat ik ineens heel anders word? Misschien voelt zij dat ook wel zo...
Ik vind het een beetje lastig en vraag me af wat je hiermee wil? Ik heb ook zo'n vriendin alleen is ze zelf geen therapeut. Eigenlijk alle vriendjes die ze heeft gehad zijn "fout" geweest en ze heeft meerdere keren dezelfde fout gemaakt door hun geld te lenen/geven waardoor ze veel spaargeld kwijt is geraakt. Ik heb haar altijd eerlijk verteld wat ik van haar vriendjes vond maar heb haar altijd gesteund in haar keuzes, het is namelijk haar leven en zij mag dat leven op de manier dat zij wil. Ook als ik de verhalen over andere vriendinnen van haar hoor vind ik dat ze onwijs over zich heen laat lopen. Zij moet altijd rijden en dan heb ik het niet over kleine stukjes, ze is altijd de eerste die afgezegd wordt voor een andere afspraak en ik heb soms het idee dat ze voor die vriendinnen een vriend op afroep is. Ik vind eerlijkheid in een vriendschap heel belangrijk en deze gevoelens deel ik dus ook met haar, ongeacht hoe haar reactie zal zijn. Wat ik nooit zal doen is haar laten vallen om de keuzes die ze maakt. Ik ben haar vriendin en probeer haar te steunen waar ik kan en haar te behoeden voor (in mijn ogen) fouten maar ik veroordeel haar verder niet. Als jij geen vrienden meer met haar wil zijn dan moet je dit ook niet zijn maar bedenk wel dat dit ook aan jou ligt. Kennelijk passen jullie dan niet bij elkaar.
Wat lief dat jullie zo meedenken, zet mij ook het denken en dat is heel fijn! Met alles op een weegschaal leggen bedoel ik dat ik bij letterlijk alles wat ik zeg super hard moet nadenken of het misschien wel per ongeluk al dan niet verkeerd zou kunnen worden opgevat. In onze vriendschap voel ik me hierdoor niet vrij om dingen goed bespreekbaar te maken. Opmerkingen die echt heel goed bedoeld zijn ( en naar mijn idee ook niet anders opgevat kunnen worden?) worden regelmatig totaal uit het verband gerukt waardoor ik in de war raak. Ik ben van mezelf best wel stabiel, maar ik trek me wel problemen van anderen altijd heel erg aan. Ik ben iemand die graag wil dat het goed gaat met iedereen in mijn omgeving en altijd voor iedereen probeert te zorgen. Als iemand ziek is, sta ik al snel met kippensoep of fruit op de stoep of vang ik de kinderen voor hun op etc. In elk huis is wel eens wat en ik vind het dan ook fijn om voor diegene dan klaar te staan als het eens echt nodig is. Van de meeste in onze omgeving krijgen we dat gelukkig ook terug. Daarom ben ik ook een beetje 'angstig' voor mezelf. Ik moet ervoor zorgen dat ik me niet te veel laat meeslepen door haar negativiteit. Haar vriendjes zijn ook vaak niet zomaar een 'beetje' fout, maar meteen echt 'goed' fout met meerdere problemen. Denk aan alcohol en drugsmisbruik, fervente vreemdgangers en vriendjes die haar mishandelden... Ook de klassieker die er met haar geld vandoor ging hebben we al een paar keer meegemaakt de afgelopen jaren... Het is echt heel naar om dit aan te zien...