Als je vriendin wél zwanger is....

Ik vind het ook heel moeilijk. Alleen neem ik geen afstand dit omdat ik zelf heb meegemaakt dat mijn schoonzus afstand van mij nam bij mijn zwangerschap en ik haar dat nooit meer heb vergeven.
Je wilt elkaar toch steunen in slechte en goede tijden hoe moeilijk ik het ook vind hoor.

 

Nou merk ik overigens dat ik heel kort door de bocht ben. Ligt er uiteraard wel aan hoe afstand houden.
Mijn schoonzus heb ik gewoon maanden niet gesproken tot ik bevallen was.

 

misschien je vriendinnen eens uitleggen hoe jij je hieronder voelt.. ze snappen het vast en misschien kun jij daardoor ook wel meer met hen meeleven?

 

Ik heb ontzettend veel last gehad van jaloezie, afgunst en afstand nemen in ons traject, maar dat was voor de eerste. Wat jij hierboven zegt kan ik me echt niet voorstellen. Of laat ik het zo zeggen: ik hoop echt niet dat dat bij mij weer terugkomt als ik straks mijn zoontje heb.
Ik wéét het natuurlijk nog niet, maar ik kan me echt niet indenken dat mijn wens voor een tweede of zelfs derde dezelfde wanhopige intensiteit gaat hebben als de periode voor de eerste...

 

Ik weet dat ik het nu bij de tweede bij mij ook heel erg opspeelt. Soms kan ik niet eens op het forum kijken puur omdat ik er niet tegen kan die positieve berichten. Dit terwijl ik het iedereen gun.

 

Ik zou gewoon eerlijk tegen je vriendinnen zijn.
Als het goede vriendinnen zijn zullen ze ook begrijpen dat het voor jou moeilijk is.

Maak het bespreekbaar, vriendschap is er in goede en in slechtere tijden. Het zou zonde zijn als de vriendschap verbroken zou worden terwijl zij zich misschien niet realiseren wat het met je doet.

 

Stonden zij wel voor je klaar toen jij zwanger was? Zoja? Dan vind ik dat je het moet proberen naast je te leggen.
Ik heb vorig jaar een miskraam en bbz gehad (wij probeerden voor derde) en nu gestopt omdat het me teveel werd, ookal ik de wens héél groot. Maar dat wil daarom niet zggen dat ik niet blij ben voor anderen.
Ik begrijp dat dit wel niet gemakkelijk is!!

 

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Wij zijn ook bezig voor een tweede kindje.

Nu zijn in het jaar dat we bezig zijn mijn beste vriendin, mijn schoonzus en mijn rechtstreekse bazin allen zwanger geworden. Mijn schoonzus vorige maand zelfde week als mij en bij mij liep het mis. Ik gun het ze allemaal zoals mij ook mijn eerste kindje gegund werd, maar soms ben je zo triest dat het bij jezelf nog niet heeft mogen zijn.

Ik ervaar het verlangen naar een tweede kindje even sterk als bij het eerste. Nu misschien zelfs nog een beetje sterker gezien de tegenslagen.

 

Ik zal je zonder overdrijven vertellen dat voor mij de wens voor een tweede nog vreselijker is dan voor de eerste. Je weet wat je kan hebben en t is elke dag confronterend.

 

Ik heb daar geen last van. Als ik kijk naar m'n zoontje, zie ik zoveel van ons terug in hem, dat ik zo enorm dankbaar ben. En ja, ik wil dolgraag een tweede, maar accepteer ook als dat niet meer gaat lukken. De weg om mijn zoon te krijgen was zo zwaar, en het begin na zijn geboorte was absoluut geen roze wolk, maar ik besef ook dat het dus ook heel anders had kunnen zijn.

Ik begrijp het wel hoor dat je soms jaloers kan zijn, maar de wens voor een tweede nog vreselijker? Nee, echt niet, voor mij niet iig. En confronterend omdat je er al juist een hebt? Dat begrijp ik niet, dat moet je me uitleggen.....

 

Mijn beste vriendin is bijna uitgerekend van de tweede, terwijl we gelijk begonnen voor de eerste. Veel praten helpt ons. Ze huilt mee met mijn verdriet en ik geniet mee van haar zwangerschappen

 

Het is erg moeilijk! Ook ik wil graag een derde en voel ook net zoveel verlangen als bij de 'eerste'
Mijn zus raakte 'meteen' zwanger en riep heel luid dat het ook wel even op zich had mogen laten wachten....moeilijk en frustrerend. Ik heb het bespreekbaar gemaakt en dat heeft enorm geholpen!!

 

Hier net andersom, mijn vriendinnetje had er even moeite mee. Ze vertelde mij dat ook gewoon heel eerlijk en dat waardeer ik enorm. Ik kan me het ook wel voorstellen. Ik praat nu bewust iets minder over de zwangerschap en kan zo rekening met haar gevoelens houden. Zelf heeft zij goed gesprek met haar partner gehad. *ze is wel echt wel heel blij voor me en vind het ook heel leuk.

 

No offense, maar je hebt daar nu al last van? Dan hoop ik toch echt voor je dat het geen jaren gaat duren

 

Praat! En probeer duidelijk te zijn over wat het met je doet. Misschien kun je zo een goede balans vinden in wat je wilt horen en zelf kwijt wil.

Ik vind het moeilijk om over gevoel te praten en ik merk dat mijn omgeving dat ook vindt. Nu moet ik zeggen zijn de meeste volgens mij niet echt bezig om zwanger te worden dus is het echt een ver van hun bed show, maar ik zie van alle vriendinnen die ik had, er nog maar één.
Dit terwijl ik eigenlijk samen zwanger was met een van mijn vriendinnen, en ik nu niet eens een geboortekaartje heb gekregen.

 

zoals al gezegd maak het bespreekbaar , om nou mensen te ontlopen is ook zo wat, hier werd het minder ik moest er gewoon even doorheen om te accepteren dat zij wel zwanger mocht zijn , en hou hoop !

 

Aangezien je mijn verleden niet kent begrijp ik deze reactie. Gezien mijn verleden Hou ik er heel erg rekening mee dat het jaren kan duren of zelfs helemaal niet. Dus nee ik hoop ook zeker dat het niet jaren gaat duren