Dit zegt al genoeg, namelijk dat je het hun helemaal niet gunt. Ik vind je dat je je gedraagt als een verwend nest. .. en je kan er wel wat aan doen, namelijk open kaart spelen en vertellen dat je het moeilijk vindt. Je vriendinnen willen niets liever dan dat jij blij bent voor hun, maar in plaats daarvan zit jij te mokken. Wees dankbaar voor de 2 prachtige kinderen die je hebt en wees een vriendin voor hun. Sorry voor mijn harde reactie maar ik vind dat je je soms ook over je eigen gevoel heen moet zetten en moet ophouden met jezelf zielig vinden.
dus omdat ik het mezelf ook gun, gun ik het hun niet? Ja precies..... Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar blijkbaar kun jij je heel makkelijk ergens overheen zetten. Ik kan m'n gevoel helaas niet uitzetten. Good 4 you als jij dat wel kan. Zoals ik al ggachreven heb, ga ik het inderdaad bespreekbaar maken. Als ik mezelf zielig zou vinden en me er niet overheen wilde zetten, had ik dit topic niet geopend. Ik vraag advies hoe ik dit het beste aan kan pakken. Tuurlijk ben ik blij en dankbaar met m'n 2 kids, lees jij ergens dat dit niet zo is? maar ook al wou ik er 10, wat heeft dat in Godsnaam met verwend gedrag te maken? de wens is er nou eenmaal.
Ik kan me er niet echt iets bij voorstellen natuurlijk, maar ik vroeg me wel af: zijn zij nu zwanger van hun eerste kindjes? Misschien hadden zij anders wel hetzelfde bij jou, omdat je er zelfs al twee hebt?
Ik ben het hier mee eens. Al zou ik het contact niet afhouden, misschien alleen op een hele slechte dag. Tenminste, ik denk dat ik het zo zou doen. Ik heb niet in die positie gezeten. Maar het zou wel heel erg zonde zijn dat je hierdoor lieve vriendinnen zou kwijt raken. Zij zijn vast ook heel belangrijk voor je.
De een heeft er al 1 en is nu ''ongepland'' zwanger. De ander heeft 1 kind van zichzelf en 1 van haar vriend. Word haar eigen 2e dus, maar kindje van haar vriend woont bij hun.
Klopt, ben het eigenlijk ook met je eens. Soms moet je er even op gewezen worden, fijn dat dit kan op zo'n forum
Van echte goede vriendinnen neem ik geen afstand. Zij kunnen er niet aan doen dat het niet lukt bij ons. Minder goede vrienden of kennissen ga ik bewust wat minder opzoeken. Zij geven mij een slecht gevoel.
Hier ben ik het echt helemaal mee eens. Ook in mijn omgeving veel zwangeren. Jammer maar zo is het leven. Er zijn mensen die nooit 1 kind zullen krijgen.. Sorry hoor, ik heb mezelf voorgenomen dat als ik het andere mensen ga misgunnen ik er beter helemaal mee kan stoppen. Ik wil geen leven met maar 1 doel/obsessie. Ik vind dat je tevreden mag zijn met 2 gezonde leuke kinderen, als een 3e zo gewenst is moet je dat zien als een extra geluk/verrijking. En het zijn nog vriendinnen ook.. ik zou mezelf vreselijk vinden als ik zwanger zou zijn en een vriendin zou dit berichtje hebben geplaatst. Maar goed ik begrijp er vast niks van en heb ongetwijfeld makkelijk praten...
Jeetje wat lijkt me dat vervelend om zulke gevoelens te hebben....twee kindjes heb je al....het zijn vriendinnen...tel je zegeningen...
Ik vind dat er hier nu wel erg hard en oordelend wordt gereageerd. Ik kan heel goed begrijpen dat het pijnlijk is als het bij jullie niet lukt en zij zijn wel zwanger. belangrijker is hoe je ermee omgaat en klinkt alsof je daar nu een plan voor hebt. Ter vergelijking: iemand gaat een gave reis maken, ben ik beetje jaloers. Betekent niet dat ik het diegene niet gun en maakt niet uit dat ik ws al veel meer reizen heb gemaakt. Iemand koopt een super mooi huis, ben je toch een beetje jaloers, ook al ben je blij met wat je hebt. Het gras is toch altijd groener bij de buren. Zolang je hun en hun gras niks aandoet is daar toch niks mis mee
Als je om die reden (een beetje jaloers) een vriendschap laat verwateren dan ben je toch egoïstische 'vriendin'? .. je bevestigd hiermee mijn punt dus
Ik heb nooit gezegd dat ik vriendschappen hierdoor laat verwateren. Sterker nog, ik vind het ook heel erg leuk voor ze. TS wil de vriendschappen ook niet laten verwateren, vandaar dat ze vraagt hoe anderen met dit soort gevoelens omgaan want voor iedereen is het pijnlijk als iemand anders iets heeft wat jij niet hebt en wel wilt. Heel menselijk
Moeilijk hoor. Zelf niet in die situatie gezeten maar een vriendin van mij wel. Voordat ik zwanger was van onze oudste waren zij al begonnen. Uiteindelijk is ze vorig jaar bevallen. Nu is het moeilijk omdat ik zwanger ben, zij gescheiden en er iig binnen korte tijd sowieso geen kindjes meer komen. Maar we praten erover. En als ze even een dip heeft slaan we even een keertje over, maar ze zegt zelf altijd dat ze het niet wilt vermijden, omdat je dan helemaal niet meer kunt genieten van andere dingen. Een andere vriendin praatte er dus niet over, daar hoorde ik tijdens mijn zwangerschap gewoon ineens niets meer van, later heeft ze me wel verteld waarom maar we zijn nu geen vriendinnen meer, zonde!
Het is ook zeker wel moeilijk, mijn beste vriendin en ik waren bijna tegelijk zwanger (ik was al wel langer bezig) en ik kreeg een miskraam. Zij is nu 24 wk zwanger. Bij mij werd ook nog een afwijking geconstateerd, dus ik weet dat het waarschijnlijk een lange weg gaat worden. Tuurlijk is het pijnlijk, confronterend, verdrietig. Zeker als je nog geen kindjes hebt (en niet weet of je ze ooit zult krijgen)... Maar toch; ik ben dolblij voor mijn vriendin en ik gun het haar echt van harte! Ik moet wel zeggen dat mijn vriendin erg lief en begripvol is, ze is er vanaf het begin voor me geweest... Ik zal mijn uiterste best doen om het niet tussen ons in te laten staan... De sleutel is denk ik het gesprek met elkaar, begrip voor elkaar en inlevingsvermogen.
Wij zijn bezig voor een tweede kindje (onze dochter leeft niet meer) en ik kan er soms ook totaal niet tegen. M'n telefoon bekijk ik nauwelijks nog omdat bijna iedereen in m'n app-groepje hun tweede al heeft en er meestal compleet over me heen geluld wordt omdat ik toch niet mee kan praten (gezellig ). Toen mijn zus zwanger was, was ik ongelofelijk blij, maar af en toe vond ik het een opluchting dat ik in het buitenland woon. Het ene moment kan ik hier mensen met een positieve test uitbundig feliciteren, het andere moment denk ik 'tuurlijk, jij wel weer' en zit ik hier zo goed als niet. Ben ook heel blij dat onze vrienden nog totaal niet bezig zijn met kinderen en het stel dat een kindje heeft, heeft telkens geen tijd om af te spreken (pfieuw). En ja, we zijn nog maar kort bezig, heb enorm veel respect voor vrouwen die al jaren bezig zijn, man wat een vreselijke hel en wat stel ik me aan in vergelijking met hen. Wanneer ik alles bij elkaar optel, wachten we nu drie jaar, maar dat vind ik niet eerlijk te vermelden want het is niet alsof we al zo lang bezig zijn. Maar die tijd voel je wel.. Egoistisch? Vast en zeker. Ik weet ook wel dat je niet alles kan hebben. Maar dat doet wel verrot zeer af en toe en dan sluit ik me liever even af. Dus ik snap het wel.
Mijn beste vriendin is ook zwanger nu. Ik heb het daar met momenten ook moeilijk mee. We waren in dezelfde maand zwanger en onze uitgerekende datum was maar een paar dagen verschil. Jammer, maar na een paar maanden had ik een mk en curretage. Ik heb haar eerlijk verteld dat ik heel erg blij voor haar ben, maar dat ik het er ook moeilijk mee heb want dan zie ik hoe ver ik had geweest. Na die mk heb ik er nog 2 gehad. Toch stond ze iedere keer klaar voor me om samen te huilen. Ik ben haar daar heel dankbaar voor. Ze vind het ook niet erg dat ik het niet altijd makkelijk vind. We zijn allebei van mening dat het bespreekbaar moet zijn en blijven. Haar bevalling komt nu heel erg dichtbij �� leuk maar toch ook moeilijk. Dat weten we allebei.
Wij zijn nu bijna een jaar bezig voor ons eerste kindje en ik herken heel goed de reacties die ik hier lees. 2 goede vriendinnen van me begonnen toen wij al even bezig waren en raakte allebei binnen een maand zwanger. Dat vond ik op het begin heel moeilijk, en nog steeds zijn er wel moeilijke en pijnlijke momenten. Wat niet betekent dat ik ze het niet heel erg gun en blij voor ze ben!! Gezonde jaloezie is menselijk (en niet egoïstisch). Beide vriendinnen wisten dat wij ook bezig zijn en zijn heel lief en begripvol en steunen me echt. Ik heb ook gewoon eerlijk aangegeven dat ik het soms wel moeilijk vind, maar ik ga ze niet uit de weg en heb ook gezegd dat ze me niet moeten 'sparen', op 1 of andere manier zou ik het nog pijnlijker vinden als ze niet hun zwangerschapsbeleving met me durven te delen. Tuurlijk heb ik ook afentoe een dip, en kan ik even niets over zwanger zijn en kindjes horen als ik voor de zoveelste x weer die teleurstelling krijg en ongesteld wordt, maar m'n vriendinnen snappen dat en ik zet me er weer vrij snel overheen, mede door hun steun. Mijn advies is gewoon praat met je vriendinnen en geef altijd eerlijk aan hoe je je voelt, als het goede vriendinnen zijn dan hebben ze zeker begrip voor je en houden ze rekening met je. Ik kan er verder niet over oordelen hoe het is als je al 2 kinderen hebt, ik zit niet in die situatie. Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor sommige die hier reageren en voor een eerste kindje gaan wat 'gevoelig' ligt. Ik zou ook al heel blij zijn als een eerste kindje ons gegund is, en kan me de 'jaloezie' als je er al 2 hebt wat lastig indenken. Maar hoe dan ook, hoe je ermee om kan gaan blijft hetzelfde..