Er is overduidelijk iets erg mis met diegene :x Knuffel, het is al erg genoeg wat je hebt meegemaakt...
Het erge is dat het natuurlijk een waarheid als een koe is. Althans, het voelt wel zo. Daarom blijft het zo in je hoofd hangen.
"Ja maar gelukkig heb je al een mooi kind" Ook zoiets.... Met andere woorden "wat zeur je nou?" En indd het zal vast niet vervelend bedoelt zijn, maar toch zou je die mensen een knal willen geven....
Die heb ik ook gehoord, ja. Het pijnlijke is dat het verdriet om wat je verloren hebt ontkend wordt. Zo voelt het althans. Want het is zo waar als wat, al een mooi kind hebben is een prachtig geschenk, dat beseft iedereen met een wens voor een tweede (of meer), maar het verlies van dat andere kindje is nog steeds een verlies.
Als je niks weet te zeggen, zeg dan ook niks... wat een rot opmerkingen lees ik hier, soms misschien "goed bedoeld" maar totaal geen inlevingsvermogen hoe het moet zijn om een kindje te verliezen in welk stadium dan ook. Ik heb gelukkig veel begrip in mijn omgeving en eerlijke mensen die gewoon zeggen dat ze niet weten wat ze moeten zeggen wat ik ook goed snap, maar helaas ook wel nare opmerkingen zoals: ach er was vast iets mis mee, je wilt toch geen kind waar iets mis mee is? pardon? ELK kindje is welkom bij ons. Ik kon haar wel slaan, maar ben maar weggelopen.
Wat een vreselijke opmerkingen hebben jullie moeten verwerken. Digitale knuffel voor jullie allemaal! Hier ook aardig wat ervaring, ik was onverwachts zwanger geraakt maar het was super welkom. Helaas is het toen mis gegaan en kon ik niet naar mijn werk want de miskraam was erg zwaar lichamelijk. Na een week was ik er weer 'bovenop' en moest ik van mijn baas weer komen werken. Maar niet voordat hij eerst even een gesprek met mij had gehad over wat er gebeurd was. Zijn reactie op het hele gebeuren: het is maar goed dat het mis is gegaan joh, het was toch ongepland. :x
Ok,nu ga ik ws veel reacties over me heen krijgen... ik schrik van het feit dat mensen een miskraam en een kindje verliezen als hetzelfde betitelen.Natuurlijk is een miskraam heel vervelend en verdrietig,maar dat kun je echt niet vergelijken met een kind verliezen.Ik heb zelf meerdere miskramen doorgemaakt,bij ver schillende termijnen,en ben 2 kindjes verloren na een paar weken te hebben geleefd,en heb een zwangerschap af moeten breken,omdat de afwijking bij dit kindje niet verenigbaar was met leven. Neem van me aan dat je het niet met elkaar kan vergelijken. On topic, Ik heb alle opmerkingen ook voorbij horen komen,en heb ze meestal naast me neergelegd.Sommige menSen weten niet beter,en hebben idd nul inlevingsvermogen. Ps,als er iemand ov er het bovenstaande stukje valt,vraag me dan eerst om uitleg,voor je dingen aan gaat nemen,ik begrijp dat het voor sommige mensen verkeerd valt,dat is absoluut niet mijn bedoeling,en ik licht het graag verder toe.
Sjezus Pipo, zeg dan niks. Fijn dat jij zo'n keiharde tante bent, maar sommige mensen hebben wél gevoel.
Ga eerst eens lezen wat ik er neer heb gezet.Je kunt het niet met elkaar vergelijken. Ik zie niet in waarom ik dat niet zou mogen zeggen.Ik bedoel er niets vervelends mee,ik heb het tenslotte zelf helaas meerdere keren meegemaakt.
Omg, zo herkenbaar. Tot aan de '3 x is scheepsrecht' toe. Nou. Ik zit nu nog middenin mijn derde miskraam. Heb twee weken geleden tabletten gekregen om de miskraam op te wekken (ik was 9 weken zwanger van een leeg vruchtzakje), afgelopen vrijdag tweede controle gehad en morgen onderga ik mijn eerste curettage (super nerveus). Ik snap heus dat het goed bedoelt is, maar zodra mensen dit soort dingen tegen mij zeggen, heb ik liever dat ze hun smoel houden. Als je niet weet wat je moet zeggen, zeg dan alsjeblieft niets. Pff.. Sorry, opgekropte frustraties.
Jou reactie is op iets wat er niet staat,als je het had gelezen zoals het er staat,was je reactie niet zo heftig geweest.
Verschrikkelijk voor je dat je kindjes hebt verloren. Maar je kunt leed inderdaad niet langs een meetlat leggen. Want wanneer kun je het wel vergelijken? Bij 8 weken als je het kindje hebt zien bewegen? Bij twaalf als je de eerste drie maanden door was? Bij zestien als je het al hebt gevoeld? Lijkt me onmogelijk om daar een norm voor te bepalen. Als je veel miskramen krijgt en met lege handen staat, dan is dat een groot ongekend en niet zelden onderkend verlies. Of je dat nou 'een kindje verliezen' noemt, of 'een vruchtje' of 'een toekomst met dat kindje dat in je buik groeide', verlies is verlies. Welk etiket je er ook op plakt. Ik hoop voor je dat deze zwangerschap wel goed gaat. Het zal heel spannend voor je zijn.
Hoi Pipo Ik begrijp je reactie wel eigenlijk. Er zit denk ik echt wel verschil tussen het krijgen van een miskraam en het verliezen van een levensvatbaar kindje. Alleen is het probleem juist dat men dit soort verdriet soms op een Weegschaal legt. "Het ene is erger dan het ander" Zelf heb ik alle 4 de keren niet zo zeer het gevoel gehad dat ik een kindje ben verloren, maar het was bij mij elke keer in een vroeg stadium. Wel voelt het elke keer als een droom die keihard in duigen valt.... En ook dat verdriet vind ik moeilijk om mee om te gaan. Juist omdat ik zelf altijd denk "maar het was nog niks" en "gelukkig nu en niet in later stadium" Soms vind ik het moeilijk om van mezelf verdriet te mogen hebben Misschien moeten we het daarom hebben over het "Verliezen van een droom"
Het was niet mijn bedoeling een discusie uit te lokken maar wil hier wel even op reageren, voor MIJ was het al een kindje, kloppend hartje gezien en heb het bekeken toen ik het verloor, ieniemienie maar compleet, 10 vingers 10 tenen kunnen tellen. En natuurlijk snap ik dat er helaas hier vrouwen zijn die verder waren in hun zwangerschap of zelf na de bevalling hun kindje zijn verloren, maar betekend dit dan dat ik geen verdriet mag hebben? Waarom moet het op de weegschaal? Het is geen wedstrijd wie het zieligste is, ik denk dat de meesten hier gewoon wat steun zoeken of hun verhaal kwijt willen zonder tegen onbegrip aan te lopen.... blijkbaar is dat hier ook niet mogelijk