Hallo dames, Ik moet even wat van het hart. Ik ben gisterenavond ongesteld geworden en ga nu naar ronde 18 voor een tweede kindje. Zoals in m'n onderschrift te lezen is heb ik in deze 18 maandag 4 mk's gehad. In deze 18 maanden zijn ook bijna al m'n vriendinnen zwanger geraakt van hun eerste of tweede kindje. Dus heeft het er allemaal niet makkelijker op gemaakt. Inmiddels ben ik op het punt aangekomen dat ik niet meer weet wat ik moet doen en wat ik wil. De wil naar een tweede kindje is er zeker nog, maar inmiddels ben ik het gevoel kwijt waarom? Is het omdat ik gewoon nog heel graag een kindje wilt Is het omdat ik 1,5 jaar geleden besloten heb dat ik het wil en nu vind dat ik door moet gaan? Of is het omdat opgeven nu nog geen optie is? Inmiddels spoken meerderen vragen door m'n hoofd "Tja als ik nu zwanger raak is m'n zoontje al bijna 5, is het leeftijdsverschil niet te groot aan het worden? "We zijn nu al 1,5 jaar verder zonder succes, moeten we niet gewoon accepteren dat het voor ons niet gegund is om nog een kindje te krijgen?" Mijn vriend heeft al het punt bereikt dat het voor hem niet per se meer hoeft. Hij wil het verdriet niet meer bij mij zien en is bang dat elke miskraam mij meer en meer pijn gaat doen (wat natuurlijk ook het geval is). Ik snap zijn standpunt wel, maar gelukkig heeft hij ook gezegd dat de definitieve beslissing aan mij is of we stoppen of doorgaan. Maar stoppen is nog geen optie voor mij. Aan de andere kant.... Dat hele gedoe rondom zwanger worden ben ik eigenlijk echt wel zat.... En dan... Als ik wel weer zwanger raak, de angst en de gevoelens die erbij komen kijken.... Ik kan er nu al tegenop zien. Kort samengevat, ik wil heel graag zwanger worden.... Maat ben ook doodsbang om weer zwanger te worden Wat moet ik nou????
Ik ben niet bekend met herhaalde miskramen maar wil je wel een digiknuffel geven. Wat een heftige tijd moet dat voor jullie zijn geweest en ik snap ook de emotionele strijd. Wel wil ik je zeggen dat het leeftijdsverschil niet te veel is, uit eigen ervaring. Mijn broer is ruim 5 jaar ouder en ik heb een goede band met hem. Hij was echt mijn grote broer, heel zorgzaam. Je zal zelf (samen) moeten beslissen wat te doen... Is de wens zo sterk dat je er meer verdriet voor riskeert? Heb je ook onderzoek gehaf naar de herhaalde miskramen?
Wat lief van je! Ik heb inderdaad alle bloedonderzoeken en een chromosomen onderzoek gehad. Alles was goed.... Volgens de gyn moeten we het blijven proberen, hij is overtuigd mij een keer terug te zien met een goede zwangerschap... Ik hoop dat hij gelijk heeft
Ik hoop het ook voor jullie! Maar na anderhalf jaar zou je evt toch aan behandelingen kunnen beginnen, of willen jullie dat niet?
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Wat ik wel wil zeggen is dat het leeftijdsverschil tussen jullie kinderen niet uit hoeft te maken. Alles vindt wel z'n weg. Wat je nog wel zou kunnen doen is bij een eventuele volgende zwangerschap utrogestan gebruiken. Dat kan geen kwaad en misschien is het dan wel niet aan te wijzen in je bloed maar heb je er toch baat bij. Ik las hier op het forum ook dat ze in het buitenland (duitsland of belgie) heel anders omgaan met een verleden van veel miskramen. Wellicht kun je daar nog naartoe voor een second opinion. Ik denk dat je jezelf de vraag moet stellen: is het het nog waard of kan ik leven met een onvervulde tweede kinderwens? Kun je rust vinden in de keuze om te stoppen of zal je dan steeds denken: wat als? Om antwoord te krijgen op die vraag zou je ook een half jaar pauze in kunnen lassen bijvoorbeeld.
Ik herken je gevoel wel. Ik zit nu te wachten op mijn 3e miskraam in 9 maanden tijd. Ik heb gelukkig al een prachtige dochter, wat voor mij de pijn van de miskramen wel verzacht. Maar ook ik twijfel af en toe wat ik nog wil. Het hele gedoe rondom zwanger worden/zijn/blijven ben ik ook wel zat. Maar ja, de wens voor een 2e is er toch ook nog steeds wel. Ik moet nu 3 maanden wachten en dan worden er wat bloedonderzoeken gedaan. Stiekem vind ik die 3 maanden rust wel even lekker. Terwijl mijn man juist liever de vaart er in blijft houden.
Hoi hoi Ik heb utrogestan ook voorgelegd aan m'n gyn maar die zag er geen aanleiding voor dus ik krijg het niet voorgeschreven.... Daarnaast weet ik niet of ik verder onderzoek in het buitenland wil laten doen. Elke keer denk ik "nog 1x proberen" en zo stel ik het steeds uit... Ik moet gewoon heeeel goed over alles nadenken... Pfffffff
ik heb in 9 maanden tijd 3 miskramen gehad en zat daarna ook in dubio wat ik zou doen. Doorgaan of stoppen en het proberen te accepteren. Maar mijn wens voor nog een kindje was te groot, en zowaar was ik de 10e maand weer zwanger. op eigen houtje Utro gebruikt en zie mijn onderschrift. Het gaat nu wél goed.
Je verhaal is erg herkenbaar (zie mijn onderschrift). Iedere keer kregen ook wij te horen dat er een goede kans was dat een zwangerschap goed zou aflopen. Alle onderzoeken gedaan en er kwam telkens niets uit. Af en toe vaag positief getest op diverse stollingsafwijkingen. Nu uiteindelijk toch de stap naar Gent gewaagd en deze zwangerschap gebruik ik Utrogestan, Prednison en Fraxiparine. Ik vind het doodeng allemaal en over 2 dagen hebben we de eerste echo. We hopen dan ook dat 'dit' het is. We hebben afgesproken nog minimaal 2x te proberen met medicijnen en als het dan niet lukt onszelf te beraden. Voor ons was het belangrijk dat als we straks 10 jaar verder zijn en het biologisch gezien allemaal niet meer kan we dan geen spijt zouden hebben en denken wat als we toen wel hadden doorgezet. Dit heeft ons toch over die drempel van het 'buitenland' geholpen. Succes met het nemen van de voor jullie juiste beslissing van doorgaan of stoppen. In het topic van herhaalde miskramen kan je misschien aansluiten. Hier zitten heel veel dames (ook net een aantal nieuwere) die allemaal hetzelfde hebben meegemaakt en die je ook kunnen adviseren. Ik baal trouwens ook wel dat er minimaal 5 jaar leeftijdsverschil zit tussen ons eerste en evt. tweede kind. We hadden toch graag anders gezien (2/3 jaar leeftijdsverschil), maar de wens om een tweede blijft en ik merk nu aan mijn zoontje dat hij het toch ook wel erg leuk zou vinden om nog een broertje of zusje te krijgen. Hij is gek op babies. Dit is voor ons af en toe pijnlijk, maar dat kan je hem natuurlijk niet kwalijk nemen. Ik denk inderdaad dat het zich wel een weg vind en ik probeer ook de voordelen te zien, want hij kan zichzelf straks goed redden als wij weer druk zijn met een baby en evt. later als hij wat jaren ouder is wat gemakkelijker oppassen.
Wilde je ook nog even meegeven dat de gyns in Nederland ons ook NIETS wilden voorschrijven dus dat voor extra hulp je bijna wel verplicht bent om naar het buitenland te gaan. Ze wilden bij ons ook pas na 6 miskramen de testen doen die volgens de richtlijn eigenlijk na 3 miskramen al gedaan hadden mogen worden.
Zeker als ik hoor hoe passief je gyn is zou ik je adviseren om een andere gyn (eventueel in Gent) nog een kans te geven. Ik snap niet waarom er zo veel gyns in NL niets willen geven na meerdere miskramen. Die van mij vond het gelukkig geen probleem na drie miskramen. En ik zit wel in Nederland, als je de naam wilt van mijn gyn moet je me even pb-en. Nogmaals heel veel sterkte want ik snap jouw gevoel ook echt heel goed, dit is alles behalve makkelijk en het beinvloed je hele dagelijks leven.
Beste Tries. Ik begrijp helaas heel goed hoe je je voelt. Ik heb ondertussen drie miskramen achter de rug, waarvan de laatste zwangerschap al tegen het eind van het eerste trimester liep. Ook ik vraag me mezelf deze dingen af en ook mijn partner geeft aan dat het voor hem zo ook ok is omdat hij er niet goed mee om kan gaan om mij zo verdrietig te zien. Wij gaan nu het traject van onderzoeken in, maar ik besef me heel goed dat daar waarschijnlijk weinig uit zal komen. Durf ik het dan nog wel een keer aan? Ik weet het niet. Wil ik mijn gezin de belasting nog een keer aandoen, mocht het wel weer misgaan? Ook dat weet ik niet. Mijn dochter is denk ik ongeveer even oud als jouw zoon en ze heeft er de laatste keer al best veel van meegekregen. Dat is echt niet leuk. Veel sterkte in ieder geval.
Hallo Tries, Helaas herken ik het gevoel. Ik zit nu nog midden in de 3e miskraam, waar ik nu meer dan 2 weken mee bezig ben. Afgelopen vrijdag toch geconstateerd dat er weefsel achterblijft en morgen word ik voor het eerst gecuretteerd.. Ik heb 3 miskramen gehad in 4 maanden tijd en mijn man en ik zijn voorlopig klaar met deze achtbaan vol emoties. Blijdschap en verdriet liggen in deze situaties zo dicht bij elkaar en elke keer hoop je op een wonder. Op dit moment zit ik met hetzelfde gevoel. Doorgaan of stoppen (voorlopig). Het punt is grotendeels dat ik inderdaad niet meer durf zwanger te raken/zijn. Maar mijn kinderwens is zo groot.. Wij hebben nog geen kinderen. En op het moment vraag ik mij wel eens af of het me überhaupt ooit gaat lukken..
Fijn dat jullie het gevoel herkennen Helaas had ik liever een ander gevoel met jullie gemeen gehad Het klinkt raar maar het is fijn te lezen dat ik niet de enige ben met deze twijfel... Sowieso gaan wij maart en april een pauze nemen Ondanks dat we het heel graag willen, kiezen we bewust on geen dec of jan kindje te krijgen... Misschien is het dan ook wel lekker om er even niet mee bezig te zijn. En hopelijk daarna met frisse moed weer door. Ik hoop dat we in 2015 allemaal een fijne goede en gezonde zwangerschap zullen krijgen en dan onze (tweede) kinderwens snel vervuld zal zijn....
Wij zijn van plan om maart, april en wellicht mei ook een pauze te nemen. Voornamelijk om de reden dat het even lekker is om er even niet mee bezig te zijn. De afgelopen 4 maanden zijn alleen maar in het teken geweest van zwangerschappen en miskramen. Dat heeft mijn lichaam & geest ook niet veel goeds gedaan, qua hormoonschommelingen. Ik verlang er naar om weer 'mijzelf' te zijn!
Als je nu toch een pauze inlast, is het wellicht een idee om aan het einde van de pauze de bloedstollingsonderzoeken te doen. Je mag hiervoor namelijk een maand of twee niet zwanger zijn geweest en dan heb je die in ieder geval gedaan en hoef je, mocht je later alsnog besluiten onderzoeken te doen dan hoef je niet verplicht te wachten.
Jeetje meiden, wat hebben jullie ontzettend veel meegemaakt. Ik heb onlangs een miskraam gehad en vond 1 al ontzettend heftig, laat staan als je zoals sommigen hier 3 of 4 miskramen hebt. Kan jullie dus geen advies geven, maar wel aangeven dat leeftijdsverschil nooit te groot is, wat het ook wordt. Dat is echt geen reden om ermee te stoppen. Ik hoop echt dat het jullie nog gegund is een 2e kindje te krijgen Tries!
Normaal ga je daarvoor naar de gynaecoloog, maar sommige huisartsen willen ook stollingsondersoek doen.