Ik bedoel juist dat het niet goed is om dit op een Weegschaal te leggen maar jammer genoeg gebeurd dit wel. Iedereen heeft recht op zijn of haar verdriet, om welke reden dan ook.... Ik denk ook niet dat we hier over moeten discussiëren of elkaar dingen verwijten. Dit is een heel gevoelig onderwerp.... We hebben allemaal verdriet...
Mooi gezegd! Ik heb ook helaas miskramen en verlies tijdens 23 wkn zwangerschap moeten ervaren. Tuurlijk herkende ik mezelf niet meer na verlies met 23 wkn, maar de miskramen erna heeft het me niet makkelijker gemaakt. Enorm verdrietig en woede toen ik ook nog eens 10 wkn zwanger bleek van een leeg vruchtzakje tussendoor. Ook al ben ik nu zwanger; die verdriet gaat (bij mij) nooit meer weg. Ik hoop en bid nu elke dag dat het minder wordt, maar het neemt tijd. En de wereld draait gewoon door. Vroege mk, mk voor 12 wkn, 16 wkn, 23, 28 en ga zo maar door, ervaart een ieder anders. Ik kan aan alles wennen maar van verlies van vruchtje/ kind (nog) niet helaas. En vwb de opmerkingen; ach je heb al 3 kinderen. Koester hun en wordt maar niet meer zwanger. Het heeft vast wel zo moeten zijn. F#@!&%*& :x:x:x Dit zie ik niet meer als "men weet niet wat ze moeten zeggen" maar gewoon weg DOM!
Vanaf wanneer mag je het een kindje noemen van jou dan? Ik heb twee kindjes verloren met bijna 23 en bijna 24 weken. Beide dus niet levensvatbaar in Nederland dan. Maar beide keer gewoon bevallen, en een levend bewegend kindje op mijn borst gekregen en na een paar dagen begraven. Inderdaad niet te vergelijken met mijn miskraam van 8,4 weken. Maar ik mis ze nog iedere dag, en houd net zoveel van ze als van mijn levende zoontje. Ja ik ben blij dat ik ze niet pas na een paar weken ben verloren, al zou ik er veel voor overhebben om ze gewoon een keer voldragen te kunnen zien en voelen, maar dat betekent niet dat het geen volwaardige kinderen zijn voor mij.
Ik heb inderdaad ook vaak gwhoord dat ik nog jong zat was. Gelukkig weet je nu dat je zwanger kunt raken, daar heb ik veel aan gehad. En mijn miskraam met 5 weken was denk ik 100 keer zwaarder dan die met 8 weken, omdat het gewoon na alle ellende gewoon echt de druppel was. Hoe iemand iets ervaart kan je gewoon weinig over zeggen.
'Je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden', vind ik misschien nog wel de ergste. Ja, inderdaad. Ik kan zwanger worden. Maar ten eerste weet je niet hoelang iemand er over gedaan heeft om zwanger te worden, en ten tweede, zwanger worden is een ding, dat het kindje blijft 'plakken' is een tweede. Heel vervelend dat mensen zo licht over miskramen nadenken. Om nog even iets te zeggen over de bovenstaande discussie: waarom moeten we toch altijd ons leed vergelijken met elkaar? Voor de een is een miskraam met 6 weken het einde van de wereld en moet ze daar echt maanden lang van bij komen, voor de ander stelt een zwangerschap van 6 weken niks voor. Maar om elkaar daar altijd mee te confronteren.. Iedereen ervaart het verliezen van op een andere manier, of het nou een miskraam aan het begin van de zwangerschap is, of een doodgeboren kindje aan het einde, wie zijn wij om voor elkaar te beoordelen wat erger is? Ik kan het wel voor mijzelf beoordelen, toen ik een miskraam had met ongeveer 6/7 weken was ik er echt kapot van, het is altijd een gevoelig punt gebleven. Nu ben ik bijna 30 weken zwanger, weet ik dat ze een meisje is, voel ik haar de hele dag door, heb ik haar kamertje klaar, ben ik de weken aan het aftellen.. Het idee dat ik haar kan verliezen is echt vreselijk, ondraaglijk. Ik word er letterlijk misselijk van als ik er aan denk. Nogmaals kun je niet voor een ander beoordelen hoe hij/zij zich moet voelen, iemand kan een hamster verliezen en daar bij wijze van een jaar kapot van zijn, terwijl iemand anders ondertussen een kindje verliest.. We maken allemaal andere dingen mee en hebben daar ook allemaal verschillende emoties bij.
Flowersoflove, het is voor jezelf idd niet eens te vergelijken, is mijn ervaring. Ik heb zes miskramen gehad, bijna allemaal na hartslag, en ze waren allemaal erg, maar de een was door de termijn en omstandigheden beter te verdragen dan de andere. Bij mijn goede zwangerschap braken bij 24 weken mijn vliezen en dreigde onze dochter geboren te worden, niemand wil zich inderdaad voorstellen hoe dat moet zijn. Ik kan alleen maar herhalen dat leed niet te vergelijken is. En waarom zou je het ook willen?
Het kindje van vrienden van ons is vier dagen voor de uitgerekende datum overleden, en helaas dus levenloos geboren. Ik heb van dichtbij het verdriet mee gemaakt en nee, dat is inderdaad niet te vergelijken met een miskraam. Maar we hoeven toch ook helemaal niet te vergelijken? Ik was zwanger, ik zou een kindje krijgen.. Nu ben ik niet meer zwanger, en daar heb ik verdriet van. Ik zal dit altijd blijven zien als mijn eerste zwangerschap, want dat was het ook. Het duurde dan misschien maar even, maar ik was weldegelijk zwanger! Deze vind ik ook het ergste, en ik hoor hem het meeste... Alsof 'tenminste zwanger kunnen worden' alles oplost.. Zwanger worden is 1, zwanger blijven 2.