Ik zit hier nu al mee sinds zondagmiddag en wil het nu dan toch eens met jullie delen. Mijn schoonzus en schoonbroer (broer van mijn man) hebben een zoontje die afgelopen vrijdag 3 jaar is geworden. Vanaf dat de kleine circa 1,5 jaar is merk ik al dat hij zich anders gedraagt. Hij zit best wel in zijn eigen wereld en is continu met zijn vingertjes aan het wiebelen. Helaas is hij altijd ontzettend verwend geworden, kreeg alles wat hij wilde, 1 keer krijsen en hij krijgt alles gedaan en hierdoor denkt iedereen in de familie dat het jongetje gewoon vreselijk verwend is en dat dat de oorzaak is maar ik betwijfel dat dat de oorzaak is. Afgelopen zondag waren we om 15:00 daar en het jongetje werd uit bed gehaald voor zijn verjaardagsfeestje, vanaf dat hij wakker werd was het gillen en krijsen, continu in herhaling blijven huilen en zeggen 'ik wil niet naar de woonkamer' en continu met die vingertjes wiebelen. Zijn moeder pakt hem dan de hele tijd op schoot en vraagt hem steeds wat er dan is, dus hij wordt dan gigantisch betutteld. Uiteindelijk heeft het 2 uur geduurd voordat het jongetje rustig werd. Maar het is zo erg dat in die 2 uur dat zijn moeder hem op schoot heeft niks mag van het jongetje, ze mocht niet drinken, geen vlaai eten, helemaal niks want dan begon hij nog harder te krijsen! Zij geeft het jongetje dan zijn zin en doet werkelijk niks alleen maar met hem bezig zijn. Na die 2 uur kalmeerde hij en liep hij gewoon wat rond en speelde zelfs eventjes met zijn neefje die even oud is. Ik weet dat het op het kinderdagverblijf ook niet zo geweldig gaat, hij wil niet echt met leeftijdsgenootjes spelen en zondert zich best wel af, wil geen speeltjes delen en als hij zijn zin niet krijgt of iets duurt hem te lang dan gaat hij weer krijsen en huilen. Er is zelfs iemand ingeschakeld vanuit het kinderdagverblijf, een persoon die komt observeren en ook thuis moet komen observeren om te kijken hoe het thuis met het jongetje gaat. Vooral mijn schoonmoeder valt me lastig met berichtjes omdat ze haar gelijk wil hebben dat het jongetje gewoon te verwend is, ik heb haar al gezegd dat ik me er niet mee wil bemoeien omdat wij daar gewoon niet over kunnen oordelen en heb ook geen zin om te zitten roddelen. Wat denken jullie? Zou het jongetje echt te verwend zijn of zit er toch iets van autisme in? Dat idee krijg ik er wel van. Ik durf zelf niet echt iets tegen de ouders te zeggen want wil ze niet kwetsen.
Tja, daar kunnen wij natuurlijk absoluut geen uitspraak overdoen. Als ik dit lees dan denk ik; Die is gewoon verkeerd wakker geworden en mama en papa doen alles wat hij zegt. (verwend dus) Maar als je je echt zorgen maakt dan moet je zorgen uiten naar de ouders denk ik .. sterkte
Volgens mij is het op die leeftijd überhaupt nog heel moeilijk om een diagnose te stellen, laat staan op afstand... Maar ik weet wel dat er genoeg peuters en kleuters zijn die jarig zijn eigenlijk vooral heel eng vinden en helemaal niet graag in het middelpunt van alle aandacht staan. Zeker als een kindje prikkelgevoelig is. Het is natuurlijk ook nogal wat dat op je af komt op zo'n middag! Overigens...als mijn kind op zijn eigen verjaardag verkeerd wakker wordt en bang is om naar zijn eigen feestje te gaan, zou ik ook koste wat kost proberen om het hem naar de zin te maken. Dan maar geen vlaai. Toch wel sneu als je kind zich op zijn eigen feestje zo ongelukkig voelt...
Ik herken het gedrag wel. Mijn zoontje heeft een vorm van autisme ( welke wordt nu onderzocht door ggz) hij was altijd anders maar een diagnose is moeilijk. Zelfs nu hij 5,5 is. Onverwachte drukte, bezoek, feestjes, dagjes uit is drama. We moeten hem echt weken van te voren voorbereiden. Onverwachts bezoek is onmogelijk geworden. Vaak op feestjes thuis vlucht zoontje naar een rustige plek ( bijv boven) of wijkt niet bij mijn weg. Zodra het rustiger wordt gaat hij weer spelen. Nu hij wat ouder wordt is voorbereiden makkelijker omdat hij het begrijpt . Als baby huilde hij 24/7 om niks. Blijkbaar achteraf prikkels van het dagelijks leven. Als dreumes was hij totaal afhankelijk van mama en zijn anders grote zus. Wat hij niet kent doet hij niet, eet hij niet en kan hij niet. Hij is altijd een kind van structuur geweest en rituelen. Elke dag het zelfde en anders is het drama. Crèche was hij al "anders" volgens leidsters maar konden er geen etiket op plakken. Op school werden de problemen erger. Nu zit hij in groep 2 en wordt hij onderzocht na aandringen van school en ons zelf ook omdat hij SI bleek te hebben en dit vaker samen gaat met autisme. Ik geef mijn zoon zeker niet altijd zijn zin ondanks paniek aanvallen tot overgeven aan toe ( sinds 2 jaar) maar geef hem een rustig plekje waar hij even tot zich zelf kan komen, kan nadenken en overzien wat ervan de hand is en laat hem dan langzaam aan wennen aan de situatie. Soms is dit bij mama op schoot maar soms ook dat hij zich zelf opsluit in de wc. Ik daag hem juist uit maar wel met goede voorbereiding. Geef hem de ruimte en kalmeer hem . Als we ergens onverwachts op bezoek gaan blijft hij rustig buiten wachten tot we terug zijn ( bijv dochter naar kinderfeestje brengen) en weet dat hij zonder mijn nergens heen gaat en ga hem ook niet dwingen na binnen te gaan voor die 2 min met gevolg heel de dag een kind waar ik niks aan heb. Heb heel vaak gehoord dat zoontje zich aanstelde , dat hij gaat overgeven zodat we maar naar huis gaan, dat hij verwent is, dat hij aandacht zoekt etc. Ging dit ook bijna geloven. Nu weet ik dat mijn aanpak juist was, dat mijn zoon een probleem heeft maar voel me nog vaak onbegrepen. Ik heb complimenten gekregen hoe ik het doe van zowel toen cb, als nu school en ggz. Daar doe ik het mee. Andere hadden allang hulp gezocht terwijl ik gewoon dacht hij is wat apart en paste ons leven er op aan. Echter worden de problemen te groot voor thuis en voor school. We willen dat hij de juiste begeleiding krijgt en scholing en dit kan alleen met de juiste diagnose Geen onverwachts bezoek savonds , niet onverwachts ergens heen, geen feestjes of drukte zonder voorbereiding. Zelfs ander plekje in de klas, ander eten dan gewoon, veranderen van dingen in zijn kamer of ons huis of klaslokaal wordt hij al paniekerig. Voor andere lijkt dit op zin doordrammen omdat hij dit niet wil maar wij weten dat dit komt omdat hij deze onverwachte verandering niet kan verwerken en plaatsen. Zoiets kleins is te veel
Speelgoed etc geeft mijn zoontje liever af dan dat hij een discussie moet beginnen. Geen gedoe, afgeven en zoekt wel wat anders. Zal ook niet zeuren om speelgoed wat een ander kind heeft en kiest wel uit wat over is. Echter heeft hij een doekje wat nijn heet en daar mag niemand aanzitten. Zelfs ik niet. Hij zal alleen kinderen opzoeken als hij hun hulp nodig heeft omdat hij ergens niet bij kan, hem iets niet lukt. Anders zal hij naast ze spelen maar niet met ze. Alleen zijn zus vertrouwd hij volledig om tegen in te durven gaan. Hij noemt mensen niet bij naam want dat wordt te persoonlijk. Zusje heet zusje, vriend heet vriend , neef is neef etc.
@lovewinnie wat jij beschrijft komt wel erg overeen. Zeker als er mensen komen die hij zelden ziet dan kan hij daar niet goed mee omgaan. Maar ons en zijn oma (mijn schoonmoeder) ziet hij wel regelmatig en als we alleen komen dan is er niks aan de hand en speelt het mannetje gewoon, maar nu ging het echt helemaal mis. Wel is het zo dat zijn ouders altijd 3 dagen feest vieren voor hem en wij kwamen de laatste dag, vrijdag toen hij jarig was zijn ze met de moeder en familie van die kant naar een binnen speeltuin geweest, zaterdag is de vader van schoonzus met zijn kant van de familie geweest (ouders zijn gescheiden) en zondag is de familie van mijn schoonbroer (broer man) dus geweest. Dus het mannetje had al onwijs veel cadeautjes en aandacht gekregen. Denk dat dat voor elk 3-jarig kind wat te veel van het goede is toch? Ik weet dat mijn schoonzus heel erg stellig is over haar opvoeding want mijn schoonmoeder heeft ook al eens laten vallen dat ze vindt dat het mannetje te verwend is tegenover mijn schoonzus en dat was toen een drama. Ik heb geen zin om iemand te kwetsen dus zeg er eigenlijk nooit wat van.
Klinkt als verkeerd wakker geworden zijn. Misschien wat verwent. Valt verder niks geks op. Volgende week dochter kinderfeestje. Wedden dat ze op van de zenuwen is een slechter zal luisteren. Wat je zelf zegt liever niet mee bemoeien uitstekend eigen advies.
Wat veel idd. Zou als kind na dag drie helemaal gek worden van zo veel aandacht. Logisch dat hij over prikkeld geraakt is. Veel te veel.
Neefje is ook zo'n typetje, inmiddels 6 jaar oud. Gewoon een kleine dictator. Ouders hebben hem via MMM vrij laat gekregen (moeder 39, vader 37) en dachten dat hij enig kind blijft, dus hopeloos verwend. Kregen twee jaar later wel verrassend een tweede erbij. Maar de oudste is en blijft de prins en mag alles, vooral bij zijn mama. Ook problemen op creche, nu op school, geen vriendjes, maar gewoon gezond. Dus het moet niet meteen een vorm van autisme zijn.
Ik denk dat iedereen wel wat eigenschappen heeft die overeen komen met autisme, ik zou uit dit stukje echt niets kunnen afleiden in ieder geval. Ik zou het denk ik niet met de ouders bespreken. Hij klinkt mij gewoon strontverwend in de oren en wellicht grijpen ze het labeltje autisme dan gewoon aan om zijn gedrag op af te schuiven.
Op een forum kan niemand natuurlijk een diagnose stellen, maar sommige dingen zouden op autisme kunnen wijzen. Overigens kan er op die leeftijd prima een diagnose gesteld worden als de kenmerken duidelijk genoeg zijn. Mijn zoon was 2 toen hij de diagnose klassiek autisme kreeg, maar hij heeft dan ook een zeer zware vorm. Wat betreft het verwennen, als hij autisme heeft, is het misschien geen verwennen, want dan is het gedrag misschien honderd keer zo erg op het moment dat hij alleen met zijn ouders is in zijn eigen veilige omgeving, omdat dan alles er pas echt uitkomt, in zo'n geval is het meer beschermen. Dat is nu juist het probleem, dat je niet weet of er wat met hem is en waarom zijn ouders zoveel toegeven. Je zou het heel voorzichtig bij zijn ouders aan kunnen kaarten, niet meteen over autisme beginnen, maar gewoon eens vragen of ze zich zorgen maken dat hij zo heftig op onverwachte situaties reageert. Ouders kunnen erg in de verdediging springen als het hun kind betreft, dus vooral geen kritiek geven, maar meer belangstelling tonen.
Ik wil ook geen kritiek op hun leveren want vindt dat niet gepast. Wij hebben nog geen kinderen en dan vind ik sowieso dat we er niet over kunnen oordelen want we moeten zelf nog maar zien of we dingen anders zouden doen.
Zou kunnen, maar dat is toch niet aan jou om daar uitspraken over te doen? Lijkt je me niet relevant op deze leeftijd plus zo te lezen krijgen ze al hulp.
Nu klinkt het niet meer als autisme, want dan zouden ze hem denk ik niet van hot naar her slepen, daar wordt elk kind overprikkeld van, maar met een kind met autisme is het gewoon geen optie (hoewel daar misschien uitzonderingen op zijn) is mijn ervaring.
Apart... je begint met ' geen kritiek... niet oordelen' om vervolgens los te gaan op wat jij ongepast vind...
Ik zou dingen anders aanpakken maar ons leven is altijd ook heel anders geweest. Misschien ben ik daarin ouderwets maar ik zou er persoonlijk niet voor kiezen om mijn kindje 5 dagen in de week weg te brengen EN dan de weekenden ook nog eens de hele tijd van huis weg te gaan. Ik heb nergens geschreven dat ik dingen ongepast vindt trouwens, ik probeer gewoon een beeld te schetsen over hoe de situatie is.
Dit hoeft helemaal niks te beteken, al helemaal niet dat het kind verwend wordt. Dat jij het anders zou doen is prima, maar dat betekent niet dat zij het fout doen. Ik lees dat hij juist voornamelijk bij de ouders of zijn oma's is. Dit zijn allemaal hele veilige omgevingen, waardoor hij prima kan hechten aan een aantal mensen binnen naaste familie. Soms is dat beter dan de hechting maar bij 1 of 2 mensen te beperken, of het kind 4 dagen naar kdv te doen. Maar dat terzijde: ik lees uit je verhalen eigenlijk niks extreems behalve dat ie helemaal overstuur was na zoveel drukte.