Weet niet goed waarom ik het hier neerzet...maar moet gewoon even mijn hart luchten...weet niet zo goed bij wie ik anders terecht kan... Afgelopen juni is mijn moeder overleden, 59 jaar aan kanker, ging verschrikkelijk snel en ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen (dat is nog het ergste). Sindsdien voel ik me zo alleen.......Heb amper contact met mijn vader en mijn broertje en zusje zijn beide ruim 10 jaar jonger als mij en lijken ook hun eigen leven te hebben. Met mijn vriend kan ik gerust wel praten maar het is anders als met je moeder, vriendinnen heb ik niet....wel nichtjes van mijn vriend of schoonzusje maar die tonen ook bar weinig interesse in mij... Soms vraag ik me wel eens af of ik de enige ben die zich zo alleen voelt. Hoop dat ik andere mensen ga ontmoeten via mijn kleine, misschien via school? ik zou anders niet weten hoe, het is lastig. De vrije tijd die ik heb besteed ik samen met mijn kleine en vriend. Ik ga nooit eigenlijk winkelen meer (ja via internet) of iets anders doen wat je met vriendinnen erbij wel deed.. Het is een beetje een sneu verhaal geworden maar moest het even kwijt want baal er zo van
Ach meis je bent hier op de goede plaats. Best heftig hoor om je moeder al zo jong te verliezen. En dan een ukkie kan mij voorstellen dat je je eenzaam voelt. Dadelijk als het mooi weer word en zo lekker naar de speeltuin gaan kom je meer moeders tegen. Kijk of er een mama cafe in de buurt is bij jou om samen met je uk daar te spelen en met mede mama.s koffie/thee te drinken. Misschien zijn er hier meiden van jou kindjes leeftijd die ook bij jou in de buurt wonen om misschien eens wat af te spreken en je zit nog in een rouw proces dus alles bij elkaar best eenzaam. Hopelijk krijg je nog lieve worden van de andere. Denk vast en zeker wel.. knuffel.
Sterkte met je grote verlies, digi-knuffel! Ik begrijp een beetje wat je bedoelt, je weet dan ook even niet waar je met je verdriet heen kan. Iedereen verwerkt dat ook op een andere manier. Mijn moeder is inmiddels alweer 10 jaar niet meer onder ons, tijd heelt heel veel wonden maar het blijft altijd een scherp randje. En zeker als je geen afscheid hebt kunnen nemen en je nog zoveel wilde vragen of alleen wat wilde zeggen... Ik zelf heb bij een psycholoog gelopen omdat ik vast liep in de rouwverwerking, heeft mij heel goed geholpen. Voor anderen draait de wereld gewoon door en hebben niet altijd in de gaten dat jij nog zoveel verdriet hebt. Dat vond ik zelf heel erg om te zien dat de wereld niet had stilgestaan, voor mij was dat wel. Misschien herken je dit een beetje? Nieuwe mensen ontmoeten gebeurt heel snel met een kleine, maar je moet het zelf wel een beetje opzoeken. Bijvoorbeeld, ga peuterzwemmen, peuterdans, peuterochtend in de bibliotheek of kinderboerderij enz. Ik weet niet of je werkt maar anders misschien vrijwilligerswerk. Komt goed, echt waar! Sterkte en succes!
jeetje meid wat heftig om zo jong je mam te verliezen! Wat jammer dat je een iets mindere band met je vader en broer en zus hebt .. ik kan me voorstellen dat je je eenzaam voelt. Misschien een idee om op baby zwemmen of gymmen te gaan zo ontmoet je weer nieuwe mensen... heel veel sterkte
Ik kan mij helaas voorstellen hoe jij je voelt. Ik werd op 25 jarige leeftijd wees, mijn enige broer staat totaal anders in het leven dan mij. Heb er helaas ook nog niks voor gevonden wat het iets draaglijker zou kunnen maken. Genoeg schoonfamilie, vrienden etc om mij heen. Maar het is toch niet hetzelfde. Sterkte..
Bedankt voor jullie lieve reacties meiden en ja herken het, de wereld staat momenteel nog stil bij mij terwijl die van anderen doorgaat. Ben ook bij de dokter geweest omdat ik vastliep en kreeg een goede site van haar door voor rouwverwerking. Herken er wel veel van maar dat neemt het verdriet niet weg, en nee niemand kan dat wegnemen, wie weet is een psycholoog helemaal niet zo'n slecht idee om het stukje 'afscheid nemen' samen met mij te doen. Sinds kort ga ik wel met mijn kleine naar kidsplayground, soort 'Ballorig' ben benieuwd of ik daar mensen ga ontmoeten, heus wel maar heeft tijd nodig. Wil niet opdringerig op mensen overkomen, staat ook weer zo raar..
herken het helaas wel, ben op mijn 18e mijn moeder verloren en mijn vader is een psychiatrisch gevalletje hopeloos.... heb wel contact met hem, maar het is geen ouder-kind relatie. broers en zussen heb ik niet, dus geen idee of dat iets zou toevoegen. verder merk ik ook dat het erg moeilijk is om aansluiting te vinden. hier ga ik vanaf morgen met dochterlief naar de peuterspeelzaal en hoop zo weer wat onder de mensen te komen. babyzwemmen/yoga of iets kan idd ook al helpen. sterkte met alles iig. hoop dat je je weg hierin kunt vinden
Dikke knuffel! Heftig allemaal meid en heel pijnlijk. Ik vind het naar dat jij je zo alleen voelt. Zeker na dit zware verlies. Een psycholoog kan je miss helpen om op een bepaalde manier met zaken om te gaan etc. Wellicht biedt dat uitkomst. Ook hoop ik dat je hier en daar wat sociale contacten op doet. Er zijn hier al goede tips gegeven! Het zalvast wel eens spannend zijn maar ook jij mag er zijn!
Ja staat raar maar waar jij naar toe gaat komen vaak idd moeders met kleintjes gewoon gesprek je aan gaan. Van wat heeft je kindje een leuk koppie het kijkt zo eigenwijs. Of van wat een rot weer he zitten we hier.Maar is ook gezellig. ect ect klein beginnen wie weet.
Ik heb mijn beide ouders nog, dus wil je wel condoleren maar kan je niet "helpen" met tips en adviezen, het lijkt mij verschrikkelijk en moet er niet aan denken. Wat betreft de rest, het is jammer dat jouw dochter nog net te jong is voor leuke klasjes zoals peuterdans etc. want daar leer je toch altijd nieuwe mensen kennen. Ik weet dat een kennis van mij een clubje heeft via een forum, van kids van dezelfde leeftijd en daar geregeld mee afspreekt, maar ja die kennen elkaar al van voor de bevallingen... Heeft je vriend geen kennissen of vrienden om eens uit te nodigen? Wellicht kan je vriendschap sluiten met 1 van hun vriendinnen. Wat vaak gebeurt is dat vrouwen, zodra de vriend "vrij" heeft, al hun tijd en aandacht in die vriend/man stoppen, en ja, dan krijg je toch een beetje dat "ze is er als haar vriend weg is" gedoe...en dat maakt het lastiger. Het is soms immers ook weleens leuk om gewoon in het weekend af te spreken, en dat paps op de kleine past. Je kan altijd een oproepje doen en vragen of er nog meer meiden in jouw omgeving zijn die het leuk vinden om zo nu en dan eens wat (met of zonder kids) te doen
Ik zou het ook eens proberen bij een dreumes/peutergym. Dat is veel minder massaal dan een binnenspeeltuin en ook elke keer een vaste groep. Bij mij in het dorp geeft het kinderdagverblijf zo'n gymklas, misschien bij jou ook wel.
Bedankt Aora, het was inderdaad plotseling want we hadden nog zoveel hoop! Ze ging namelijk naar het ziekenhuis met vocht achter haar longen, dit werd afgezogen en kwam later weer terug. Onderzoek wees uit dat er wel degelijk kankercellen in haar vocht zat, vocht kwam weer terug maar hebben ze niet meer goed kunnen afzuigen met als gevolg, bijna een jaar lang met zuurstofflessen rondgelopen...ziekenhuis kon de tumor niet vinden en dan was chemotherapie niet mogelijk. Uiteindelijk kon ze amper adem krijgen, heeft ze een prik gehad die haar in diepe slaap bracht en werd niet meer wakker ...ben er nog steeds beduusd van en boos op het ziekenhuis dat ze geen andere opties probeerde :x Sylvia bedankt dat je een reactie geeft en koester je vader en moeder want voor je het weet is het voorbij. Mijn vriend heeft dezelfde kennissen als ik, zou ook leuk zijn voor hem om andere mensen te ontmoeten, wij praten er wel eens over. Nee hoor ben niet zo iemand die alleen tijd heeft voor vrienden als haar vriend geen tijd heeft, lijkt me juist leuk om even wat te doen zonder vriend en/of kind. Zal eens kijken wat er nog meer hier in de buurt gegeven wordt voor de kleintjes..
Ik woon vlakbij Almere maar ben al een oude taart (35) ik weet niet of je daar een keer een kop koffie mee wilt doen.
Wat een lieve reaktie! Ik heb je topic gelezen en bah wat naar! Ik heb diverse malen vanwege verhuizing opnieuw moeten beginnen en ik heb gemerkt dat het lastig is om op latere leeftijd vrienden te maken. Zelf zou ik idd beginnen met babyzwemmen of via een buurthuis eens kijken, meestal hebben ze daar wel inloop peuteruren. Ook heb ik een hobbycursus gedaan en daar veel mensen ontmoet ook een goede vriendin aan overgehouden. Maar het kost tijd, net als verwerken!
Wat erg dat je je moeder bent verloren en je je nu zo alleen voelt. Het lijkt me echt verschrikkelijk om je moeder te moeten missen. Ik woon ook in Almere en ken nog niet zo veel mensen. Je mag me wel een berichtje sturen .
Wat vreselijk voor je meid. Ik wens je heel veel sterkte. Ik heb laatst een besloten groep aangemaakt voor meiden met ongeneeslijk zieke ouders. Ook voor meiden wiens ouder al is overleden. Ik zal je uitnodigen