Ik leef met de uitgangspunten van een zorg samenleving, dus voor ons is het heel vanzelfsprekend dat we onze ouders later zullen helpen. En ja, dat gaan we combineren met werk, nu combineren wij ook kleine kinderen met werk. Tegen de tijd dat mijn ouders 70 zijn, zijn mijn kinderen 20. We hebben gelukkig beide ook broers en zussen waarmee de zorg zullen delen. Mijn schoonouders zorgen nu ook voor oma van mijn man zodat ze niet naar het bejaardenhuis hoeft. Beide schoonouders werken ook, en mijn schoonmoeder past ook nog 1 dag per week op onze kinderen. Het gaat prima, ze gaan gewoon op vakanties ed wanneer ze willen. Als zij weg willen gaat oma naar de tante van mijn man, waar nodig springen de kinderen bij (regelmatig) enz. Die vrouw leeft dus omringd door haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen, en is gelukkig. Maar wij hebben zeer hechte familieband aan beide kanten. Ik kan me geen leven voorstellen waarin ik mijn familie alleen op verjaardagen oid zou zien.
Jij zegt als mijn ouders 70 zijn dan zijn mijn kinderen 20 maar dat is niet voor iedereen zo. Mijn vader wordt dit jaar 67 en ik ben zwanger. Dit zal niet ons laatste kindje zijn. Laten we zeggen dat ik over 3 jaar nog een kindje krijg. Dat heb ik dus kinderen in de basisschool leeftijd als mijn vader 80 is. Mijn broer en zus zijn jonger dan ik en hebben nog geen kinderen, maar tegen die tijd misschien wel. En ik denk niet dat wij zo uitzonderlijk zijn. En ook als kinderen 20 zijn dan is het lastig. Dan werk je misschien ook meer, want je wil hun studie kunnen bekostigen en ga zo maar door.
Hier hetzelfde. Moet er eerlijk gezegd niet aan denken, tuurlijk zal ik helpen waar nodig maar nee niet in huis.
Ik praat alleen voor onszelf, en hoe wij ons leven hebben ingericht en in het leven staan. Ik spreek toch helemaal niet voor anderen? En we zullen zelf bepalen of het lastig is als mijn kinderen jongvolwassenen zijn, Ik sta daar denk ik ook heel anders in.
De verpleegkliniek waar mijn vader woont levert ook prima zorg. niet alleen aan het bed maar ook vwb visie beleid en kwaliteit. En ja ik kom zelf uit de zorg. werk nog steeds in de zorg en maak zelf kwalitietsbeleid in de zorg. Mij lijkt dat ik dus best kan beoordelen dat er ook hele goede verpleegklinieken zijn. Daar heb je niets aan als heb bij jou in de buurt niet zo is maar vaak moet je je er ook in verdiepen. Ik wilde ook mijn vader thuis houden. Maar met dementie 44/7 zorg en zelf nog een peuter en werk en zelf chronisch ziek was dat voor ons niet te doen. Iedereen moet kijken naar zijn eigen mogelijkheden. Maar we zullen ook zoals Adi aangeeft meer voor elkaar moeten gaan zorgen en ja daardoor kan het zo zijn dat je andere dingen dan niet kan doen. De samenleving drait niet alleen om jezelf en je eigen gezin.
Mijn moeder kan me niks schelen; ze zoekt het zich maar uit - daar heb ik verder niks mee. Als ik haar zo zou behandelen zoals zij mij heeft behandeld, denk ik dat ze dood beter af is. En ik maak niet eens een grapje ofzo. Mijn schoonouders zouden best wel in de buurt mogen wonen; maar inderdaad niet in huis. Ik hecht veel waarde aan mijn privé. Soms zou ik mijn eigen gezinsleden niet eens in huis willen hebben. Ik heb soms zo ernstig de behoefte om alleen te zijn in mijn eigen huis om mijn eigen ding te doen... Nee, niks voor mij. Maar ze mogen gerust in de buurt wonen en ik wil ze best helpen met van alles; dat is het verder niet.
Jeetje wat een reacties, toch wel leuk om te lezen dat iedereen het anders ziet. Mijn schoonvader loopt volgens mij ook al tegen de 70 en ik ben nu ook zwanger, dus ja, ik zit er ook niet echt op te wachten om straks naast mijn kinderen een bejaarde man te moeten verzorgen. Ik heb overigens geen flauw idee hoe hij het zelf ziet, want ik spreek die man nauwelijks. Maar mijn vriend brengt het de laatste tijd steeds vaker ter sprake, dus ik neem aan dat zij het er wel met z'n tweeën over hebben. Bij mijn eigen ouders maak ik me er wat minder zorgen over, want die zijn ook heel zelfstandig en nu al heel hard bezig met plannen voor de toekomst. Dus: extra aflossen op hun hypotheek, zodat ze, tegen de tijd dat ze beiden met pensioen zijn, daar zo lang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen. En tegen de tijd dat het echt niet meer gaat, is er dus een 'spaarpotje' dat we daar voor kunnen gebruiken. (Overigens is mijn moeder ook van de euthanasie als ze echt niet meer zelfstandig kan leven. En ik denk dat ik dat voor mezelf ook niet zou willen, maar ja, als puntje eenmaal bij paaltje komt, zie je toch wel dat mensen vaak zo lang mogelijk willen leven...) Maar ja, mijn schoonvader lijkt zich over dit soort dingen allemaal niet zoveel zorgen te maken en daardoor maak ik me er juist weer wel heel veel zorgen over. Ik vrees namelijk ook dat het aantal plekken in verzorgingshuizen steeds schaarser gaan worden. Mede dankzij de babyboomers en mensen die steeds ouder worden. Ik heb zelf een tijdlang medicijnen rondgebracht in verzorgingshuizen en ik vond het ook schrikbarend om te zien hoe sommige ouderen daar leefden. (Gelukkig waren er ook een aantal bij die wel ok waren.) Overigens als ik het heb over 'de zorg op me nemen', heb ik het niet over specialistische taken. Ik hoop er toch wel op dat ouderen, tegen de tijd dat het hier gaat spelen, nog steeds recht zullen hebben op thuiszorg en dat ik wel gewoon (desnoods parttime) kan blijven werken. Ik zie mezelf namelijk ook niet 24/7 de billen van mijn moeder of vader afvegen, hoeveel ik ook van ze houd.
Mijn vader woont in spanje dus dat is een beetje lastig, heeft ook centen zat om zelf het te regelen daar. Mijn moeder en stiefvader zijn nu al bezig met aanpassingen in het huis en zullen tegen die tijd ook een traplift e.d. aanschaffen zodat ze zolang mogelijk daar kunnen wonen. Ik zie hun niet zo snel bij ons in de buurt gaan wonen en afhankelijk van ons zijn. Ook financieel redden hun het prima. Als ze het moeilijker hadden had ik met alle liefde voor ze klaar gestaan maar zze redden het prima en hebben er ook geen behoefte aan.
Mijn vader wordt dit jaar 70 (en hij is zeker niet bejaard!!) maar hij is nog zo vitaal als ik weet niet wat. Hij en mn moeder sporten 3x in de week in de sportschool. Ze zijn gelukkig nog laaaaang niet op een leeftijd dat ze verzorgd moeten worden!! Ze passen nog op en hebben nog een goed sociaal leven. Maar als ik bijv op tv mensen van tussen de 60 en 70 zie denk ik nou, die zijn écht oud. Maar als ik dan naar mijn ouders kijk, nee die kunnen zo door voor 50!
Hier ook zo. Mijn moeder is 63 geworden vandaag, maar iedereen schat haar 50. Op mijn vader plakken ze zelden een leeftijd (hij wordt binnenkort 63). Ze werken nog, zijn nog actief en zijn nu pas - de laatste 3 jaar - hun sociaal leven terug aan 't opbouwen (zolang wij thuis woonden deden ze eigenlijk bitter weinig). Tenzij zware ziekte zie ik hen de komende 10 jaar écht niet zodanig aftakelen dat ze continu hulp en zorg nodig hebben. Mijn moeder wil zelf nog té graag "zorgen voor" . Na hun pensioen willen ze heel veel gaan reizen ... Liefst tot ze 80 zijn . Het woord "aftakelen" staat de eerste 15 jaar nog niet in hun woordenboek. Als ik dan moeders van vriendinnen zie die ongeveer even oud zijn, zie ik soms toch ook echt een verschil. Hier overigens net hun eerste kleinkind sinds 2 maanden. Op haar 55ste zei mijn moeder letterlijk "nu nog geen kleinkinderen, ik ben nog te jong". Op haar 50ste werd ik 18 (en zus 14).
Mooi toch! Ik vind het altijd zo gek als mensen 70 al bejaard vinden mijn ouders zijn verre van dat. Mijn vader werkte ook nog, totdat hij kanker kreeg, hij is gelukkig weer gezond en wil weer gaan werken. Hier is dat qua leeftijd wel anders, ik ben geadopteerd dus zelf nog vrij jong met oudere ouders (iig ouder dan de mensen om mij heen). Toen mijn vader 50 werd was ik 9 haahah dus toen kreeg ik zeker nog geen kids maar ik snap je idee
Tja, daarom vind ik het juist raar dat ik hier argumenten hoor dat de zorg voor hulpbehoevende ouderen niet gecombineerd kan worden met het gezin. Tenzij ze erg ziek worden, zijn onze ouders hulpbehoevend als mijn kinderen al lang en breed het huis uit zijn, en ik dus tijd zat heb om bij te springen...
Wij hebben het er wel eens over gehad. En wij zijn tot de conclusie gekomen, dat we onze ouders, best willen ondersteunen. Bijvoorbeeld doormiddel van hulp in het huishouden. Eten koken en dat soort dingen. We zijn niet van plan ze in huis te nemen. Want geheid dat we elkaar de tent uitvechten. Dat komt niemand ten goede.
Mijn ouders zijn ook richting 70. Mijn moeder heeft al meer hulp en begeleiding nodig dan ik haar nu kan bieden. Ze ligt al een hele tijd in het ziekenhuis, maar als ze daar weer uit komt heb ik geen idee hoe het verder moet... Ik heb ook een baan en twee kleine kindjes. En mn ouders hebben gewoon een eigen koophuis wat ze echt niet gaan inruilen voor een zolderkamer bij mij Mijn oma was haar laatste jaren dementerend en had nonstop verzorging nodig, je kon haar geen minuut alleen laten. ik heb echt geen idee hoe je dat met een baan denkt te combineren hoor... Ja als je een heel grote familie hebt kun je rouleren, maar niet iedereen heeft dat. Het klinkt heel nobel en lief om een ouder in huis te nemen, maar er zijn een heleboel situaties denkbaar waarin het niet gaat werken. Mijn opa ging er emotioneel compleet aan onderdoor toen hij oma naar een verzorgingstehuis bracht; hij vond dat hij echt gefaald had. Maar soms is het toch de enige oplossing
Ik vind het heel lullig voor ze. Maar ik neem ze echt niet in huis. Nooit.. Ik vind het prima om daar 1 keer per week op visite te komen. En ik zou evt ook de boodschappen wel willen doen, maar dan hou ik wel op.. Tuurlijk hebben mijn ouders mij opgevoed en bla bla.. alleen daar hebben zij zelf voor gekozen dus vind ik het niet mijn verantwoordelijkheid om later voor hun te zorgen. Met die gedachtegang willen wij zelf ook geen kinderen.
Wij willen graag verhuizen. Onze volgende stap is een woning waar we graag langer willen blijven (je weet het natuurlijk nooit van te voren maar dat is het doel). Ik speel al heel lang met het idee om een plek te kopen samen met mijn schoonouders. Een soort boerderij- achtig iets met 2 huizen (kop-romp, dat idee). Mijn schoonouders zijn nog niet oud maar zijn niet de fitste. Zeker mijn schoonvader niet. Ik zou graag voor hen de zorg willen delen straks. Mocht dit niet lukken zoeken wij een huis binnen de woonplaats van mijn schoonouders. Zodat we alsnog straks makkelijker voor hen kunnen zorgen en deze zorg kunnen delen met zwager en schoonzus. Mijn eigen ouders.. nooit. Maar goed daar zit dan ook een lang verhaal met een hoop kinderverdriet aan vast.
Grappig jou moeder en mijn moeder zijn even oud. Alleen ik word al 41 dit jaar. en de oudste kleinkind is 21 zo zie je maar weer. Wat te doen met je ouders. Zal helpen zo veel ik kan. Zou idd een dochter zijn die hun avond eten zou koken of brengen. Boodschappen doen schoonmaken ( geen ramen ect ect) ben niet de perfecte huisvrouw zelf hwhaa. Maar was je op vouwen ja. Mijn ouders zijn nog ( fit) Mijn vader begint ligt te kwakkelen en heeft een Aneurysma in een van zijn hoofdbuik ader. Mijn moeder heeft net als ik suikerziekte. Mijn stief vader is nog gezond hij is net 70. Mijn stiefmoeder ook gezond nog ze is 62.
Ik kan niet voor anderen spreken natuurlijk, maar hier zou dat gewoon niet gaan. Het kan ook zo bergafwaards gaan met mijn ouders natuurlijk en ik heb hier nog een kind van 5,5 rond lopen Ik heb zelf een aantal jaren in de zorg mogen werken, PG afdeling en ik weet hoe rete zwaar het is. Dan voor je eigen ouders zorgen is ook nog iets heel anders, ik zou het met alle liefde doen, maar ik zou ze niet in huis willen. Maar zij zouden dat zelf ook niet willen denk ik.
Ik denk dat het allemaal afhankelijk is van veel zaken: 1. de leeftijd van je (schoon)ouders t.o.v. jouw leeftijd en de leeftijd van je kinderen (mijn vader wordt dit jaar 70, mijn kinderen zijn 3 en 6, (en mijn zusje heeft nog niet eens kinderen...), schoonmoeder is 73) 2. de fitheid van je ouders (mijn vader is bijna 70, maar loopt nog elke week hard, is zeer actief en zelfstandig, woont alleen, kookt, maakt schoon, zit in besturen, gaat naar concerten, etc. etc. - ik zie hem absoluut niet als bejaarde) 3. de organisatie van je eigen gezin (hoeveel werk je, hoe groot is je huis, kun je het je veroorloven minder te gaan werken als nodig, en nog steeds de hypotheek betalen) 4. de relatie met je ouders (mijn schoonmoeder en ik gaan slecht door een deur) 5. de verwachtingen van ouders en kinderen (mijn vader zou echt niet bij ons willen wonen) Lijkt me dus onmogelijk hier iets algemeens over te zeggen, of elkaar te veroordelen op gemaakte keuzes.