Ik snap het ziekenhuis ook wel. Morfine is gewoon niet goed en voor de 37 weken halen is niet zo goed voor de baby, want dan is hij prematuur. Snap dat het voor jou geen harden is en je er zo snel mogelijk van af wil, probeer nog even vol te houden voor je kleintje.
Pff, dan kunnen ze toch tijdens die observatie in elk geval slaapmedicatie geven? Ik hoor zo vaak dat ze dat doen. En al zouden ze je met 37 inleiden, is toch een week eerder. Je kleine liep iets voor op groei toch? En anders een second opinion ergens?
@Nandanovember voor 37 weken halen is ook niet de bedoeling maar ergens in week 38 eens gaan kijken vind ik gewoon te lang, heb liever dat ze in week 37 eens gaan kijken hoe het ermee staat en wat mogelijk is. Morfine doorslikken zou betekenen dat de kleine na de geboorte moet afkicken en een tijdje aan de beademing moet, dat wil ik gewoon absoluut niet. Doordat ik het nu afbouw merkt hij er vrijwel niks van en dat is voor de baby het beste. @Liekje81 slaapmedicatie is ook niet gezond voor de baby dus dat doen ze niet, de kleine loopt 1,5 week voor op groei inderdaad dus ik zie het probleem ook niet echt om hem niet in week 37 te halen. Ik ga het met de controle die ik week 36 heb toch maar weer eens aankaarten, heb nu in elk geval gebeld en laten weten dat het echt niet goed gaat. Hopelijk maakt dat dan verschil.
Vind het echt bewonderingswaardig dat je het zo doet hoor Drieka! Ik denk dat het makkelijker klinkt dan het is, het doen voor je kind. Al een echte moeder! En idd met 36 weken weer aangeven, miss dan toch met 37 inleiden. Ik duim voor je!
@Liekje81 ja het is ook echt heel erg zwaar maar goed, ik wil het beste voor ons kindje en de gynaecoloog heeft me de keuze gegeven. Of doorslikken en daarna kijken hoe de kleine het doet en sowieso aan de beademing en afkicken of zelf een paar weken pijn lijden. Hoe zeer ik ook klaag en hoe zwaar ik het ook vindt, de keuze is voor mij logisch dat ik dan zelf maar een paar weken pijn doe lijden. Gisterenavond heet gedoucht, om 22:00 in bed met een kruik in mijn rug, helaas, tot bijna 24:00 nauwelijks geslapen en veel pijn. Ben toen maar beneden op de bank gaan liggen, dan kan ik wel enigszins op mijn rug liggen, in bed namelijk niet. Toen tot 05:00 echt van die korte slaapjes gedaan en om 05:00 sta ik sowieso altijd samen met mijn man op, die moet om 06:00 gaan werken en dan kan die me nog even helpen bij wat nodig is. Om 05:30 lopen we samen met de hond zodat ik ook eventjes buiten kom want de hele dag binnen is voor niemand goed en zeker niet voor mij aangezien ik lang depressief ben geweest en er gewoon gevoelig voor ben. Als ik er aan denk dat ik dit misschien nog 4 weken zo moet dan word ik erg verdrietig maar probeer maar te denken dat ik al op dag 5 zit zonder morfine en dat de bevalling alleen maar dichterbij komt. Wist ik maar een datum! Dan kon ik echt aftellen en dat zou het toch een stuk gemakkelijker maken.
Ik zou met 38 weken ingelijd worden omdat mijn lichaam de zwangerschap niet meer aan kon. toen werd mij ook gezecht dat ze 37 weken niet willen door de problemen die een kindje kan krijgen. gewicht zeg ook echt niets over de organen van een kind die ontwikkeld horen te zijn. onze zoon is met 32.4 dagen met een spoedkz gehaald. omdat mijn lichaam hem afstooten. hij was flink 2295gram maar heeft bijna alle complicaties gehad die konden en heeft 6dagen in een roes van morfine en trilbeademing gelegen. het is voor jou natuurlijk verschikkelijk maar ik snap je gyn wel
Je mag niet voor niks met 37 weken thuisbevallen, hoor. 32+4 is natuurlijk een gekke vergelijking, dan is idd nog niet alles 'af'.
Gyneacologe denken daar toch echt anders over! voor mij en mijn kind zijn gezondheid had 37weken het best geweest maar helaas ging het al eerder drastisch mis. maar de gyneacoloog hielde voet bij stuk dat ik pas met 38weken ingelijd zou worden door de risico's ik vergelijk 32.4dagen ook helemaal niet met 37weken het ging er over dat gewicht helemaal niks zeg over de ontwikkeling van organen!!!!
Ja hier is de gynaecoloog er tot op heden ook erg stellig over dat hij pas met 38 weken gaat kijken hoe alles eruit ziet bij mij en of ik al iets van ontsluiting zelf heb. Natuurlijk snap ik dat hoe langer de kleine in mijn buik zit, hoe beter dat dat is. Toch merk ik dat ze in andere ziekenhuizen (lees het ook vaak op dit forum) al vanaf 37 weken doen inleiden. Ik weet dat het maar een weekje verschil is maar die week is voor mij momenteel echt een wereld van verschil In principe mag je vanaf 37 weken ook thuis bevallen omdat het kindje dan 'af' is en de orgaantjes klaar zijn. Maar ja, ik kan dat wel willen, mijn gynaecoloog moet er ook achter staan anders heb ik toch gewoon pech.
ik was toen ook pislink hoor... zat er helemaal doorheeen! ik lees wel eens dat brantnetelthee help om alles soepel te krijgen. hoe zit het precies net morfine? mijn zoon heeft het lang gehad en de een op anderen Dag zijn ze er mee gestopt dus hij is niet afgekikt. maar voor een volwassenen worden er natuurlijk hoge dosis gebruikt!
Je hebt verschillende soorten morfine, die van mij is langwerkend en daar bouw je echt een spiegel van op in je bloed. Als ik daar in 1 keer mee zou stoppen dan word ik misselijk, duizelig, kan ik flauw vallen, zweetaanvallen, trillingen en alles wat nog meer bij afkicken komt kijken, dus daar had ik geen zin in. Vandaar dat ik netjes 3 weken aan het afbouwen ben en vanaf maandag stop ik dan volledig. Dan heb ik en de baby er het minste last van, althans van het afkicken. Ik baal er ook stevig van dat de gynaecoloog perse wil wachten tot 38 weken, is echt een man pfff. Die weet niet hoe het voelt Ik ga vanaf 36 weken ook maar eens van alles proberen om misschien de boel soepel te krijgen of ontsluiting te krijgen ook al denk ik dat je zoiets echt niet kan forceren. Ik moet er gewoon vanaf
hey meid hoe is het vandaag? nog maar maximaal 4 weken misschien zelfs minder tot je je kleine vast hebt!! dat kun je wel!! knuf!
Een heel stom iets.. Als je een datum krijgt.. Maak een grote kalender waarop je kan afstrepen! Verder zou ik echt echt echt me op laten nemen als het niet anders kan. Misschien raken ze dan overtuigd dat ze je niet langer kunnen laten lopen dan 37 weken. Ik heb mensen voor minder zien worden ingeleid..
Gewicht zegt weinig, de mijne zou groot zijn (90ste percentiel), i.c.m. zwangerschapsdiabetes (met dieet onder controle) ben ik daarom met 38 weken en een dag ingeleid en na bevalling bleek ze lichter dan termijn. Ging en gaat super met haar hoor, maar als ik dat geweten had had ik toch afgewacht of ze zelf zou komen. Hoewel je bij 37 weken thuis mag bevallen vond mijn kraamverzorgster dat kindjes het toch beter lijken te doen als ze zo rond de 40 weken komen. Ook de verloskundigen die nazorg thuis deden waren niet enthousiast over het inleiden, zeker nu ze kleiner bleek. Als een kindje zelf eerder komt denk ik zelf dat die er misschien al wat meer klaar voor is. Maar Drieka, wat niet meer kan kan niet, dus als 37 weken voor jou belangrijk is daar toch over overleggen of anders misschien al de datum van precies 38 weken afspreken (houd er rekening mee dat als het vol ligt je soms alsnog een dag moet wachten). En inderdaad, misschien toch die observatie doen zodat ze met jou ondersteunende maatregelen kunnen afwegen of het kindje toch bij 37 weken halen. Zet 'm op, rustig blijven, situatie en pijn proberen te accepteren en blijven ademen.
Ik wil ook heel erg graag een datum krijgen, dan kan ik echt aftellen. Nu die onzekerheid dat je niet weet wanneer iets gaat gebeuren en dat ik gewoon niet weet hoe lang ik met die pijn moet blijven lopen vind ik het ergste. Het probleem is dat de gynaecoloog me steeds afwimpelt met dat er in de 38ste week wel eens gekeken wordt of ik al iets van ontsluiting heb. Als ik het echt niet meer vol hou dan laat ik me wel een nachtje opnemen zodat ze misschien inzien dat ik niet voor mijn plezier zeg dat ik het niet goed vol hou. Ik heb de hele zwangerschap nooit geklaagd, nooit gebeld, helemaal niks dus ze zouden nu ook moeten weten dat het echt niet goed gaat dacht ik zo. Gisteren is de eerste keer dat ik gebeld heb en aangegeven heb dat ik echt enorm veel pijn heb.
Zit in een heel andere situatie, maar heb het ook heel erg zwaar en tel de weken, dagen, uren af totdat ik eindelijk kan genieten van ons kleintje. Wat mij in deze periode het beste helpt van mijn omgeving (naast een beetje praktische hulp, het achterwege laten van goedbedoelde adviezen en oppeppende woorden die bij mij overkomen alsof alles gebagatelliseerd wordt, kan heus zelf nog wel positief zijn) zijn de volgende woorden, die ik nu ook voor jou heb: "Wat ben je sterk, wat doe je het goed ondanks dat je het heel erg zwaar hebt. Nog even volhouden, dat kun jij! Veel sterkte, dikke knuffel, ik denk aan je en stuur je heel veel positieve energie!"
Oh ja, even inhakend op eerdere reacties. 37 weken is niet prematuur. Ik word waarschijnlijk ingeleid met 37 weken vanwege een te kleine baby. De gyn (uit academisch ziekenhuis) vertelde mij dat (zekere kleine) baby's niet meer zoveel profijt hebben van die laatste weken qua groei. Met 37 weken is de kans op complicaties gewoon nihil, daarom mag je vanaf dan ook thuis bevallen. Toen we nog niet wisten dat ik zo'n ukkie in mijn buik draag zou mijn cerclage zelfs al met 36 weken eruit gehaald worden omdat ik dan in principe mag bevallen. Toen ik in het ziekenhuis lag is mij verschillende keren temazepam aangeboden. Dit kan veilig gebruikt worden tijdens de zwangerschap. Misschien kun je erom vragen? Goede nachtrust vergroot je draagkracht overdag ook weer.
@Light thnx voor je lieve woorden! Dat doet me zeker goed, ik kijk de dagen ook echt voorbij en elke dag die weer is geweest die komt niet meer terug. Het probleem is puur dat ik niet kan slapen door de pijn want ik heb CVS en kan dus normaliter op elk tijdstip van de dag slapen maar momenteel kan ik me geen houding meer aanmeten. De enige houding die prettig is voor mijn rug, die is niet prettig voor mijn buik en andersom dus ook zo Ik heb net ook weer eventjes op de bank gelegen maar lag bijna te huilen van wanhoop dat ik gewoon op geen enkele manier kan liggen, alles doet zo'n pijn! Uiteindelijk is het me toch gelukt een houding te vinden want ben wel in slaap gevallen, heb 1 uurtje geslapen en werd toen wakker van de pijn weer. Ik weet dat de gynaecoloog die ik heb heel erg goed staat aangeschreven dus kan wel ergens anders voor een second opinion gaan maar daar bereik ik niks mee. Ik moet gewoon doorbijten, volhouden, de pijn trotseren en hopen dat de kleine zich na 36 weken zelf aandient OF dat ze misschien vanaf 37 weken toch iets willen doen en op zijn laatst met 38 weken.