Wie herkent dit? Ik kan maar niet genieten van mijn twee kleine wondertjes. Ik ben dolblij met ze, maar die roze wolk is er nog niet. En dat vind ik zo naar Ik ben met 37 weken ingeleid omdat ik niets meer kon. De tweelingzwangerschap viel me ontzettend zwaar de laatste weken. Ik heb genoten van mijn ontzettend dikke buik, maar de laatste weken vond ik het niet leuk meer. Gewoon omdat ik niets meer kon. Heel bewust nog de laatste dagen van mijn dikke buik genoten, dacht ik. Heel bewust afscheid genomen, dacht ik. Want dit zou waarschijnlijk wel toch mijn laatste zwangerschap zijn. Heel bewust de gang naar het ziekenhuis gemaakt en heel bewust de weg naar de bevalling meegemaakt. Het was pittig, maar te doen en vooral ook weer ontzettend bijzonder. Maar nu. Ik heb lang naar mijn kindjes uitgekeken. Maar nu zijn ze er opeens en nu?! Nu verlang ik terug naar mijn dikke buik, naar het ziekenhuis waar ik elke week kwam en waar ik zo een goed en fijn contact had met alle artsen en verpleegkundigen. Ik heb heimwee. Ik wou dat het nog niet zover was en dat ik nog even kan genieten van die dikke buik en de bevalling nog een keer kan meemaken. Rottige kraamweek gehad. Manlief griep en dochter longontsteking. Pas na een paar dagen "eerste foto's als gezin" gemaakt. Dat alles vond ik ook ontzettend moeilijk en zwaar. Het is niet gegaan zoals ik me voorgesteld had. Ik ben bijna alleen maar aan het huilen omdat ik me zo verdrietig voel en het allemaal over wil doen. Zo erg dat ik, ook al is de kans klein dat het spontaan lukt, niet aan de anticonceptie wil. Hoewel we drie kinderen mooi genoeg vinden, heb ik nu toch weer die gevoelens dat ik een vierde wil... Is dit herkenbaar voor iemand? Ik weet niet zo goed wat ik met mijn gevoelens aan moet. Hoop dat die roze wolk nog komt...
Ah meis wat vervelend dat je je zo voelt. Maar ik zie dat het ook maar net geleden is en ik denk dat je last hebt van kraamtranen! Ik had het ook rond die tijd! Huilen omdat ik mijn buik zo mistte, omdat ik zwanger zijn zo leuk vond, omdat ik mijn baby zo lief vond, omdat alles best pittig was, omdat mijn leven veranderd was, om niks...constant tranen. En dat duurde wel wat weekjes. Je gevoelens je gevoelens laten zijn en toch proberen te genieten en anders lekker huilen en laten gaan die tranen! Het komt echt weer goed! dikke knuffel!
Oh meid, het is ook best allemaal raar ineens als je kindjes geboren zijn! Ook al heb je nog zo bewust afscheid genomen van alles, de afgelopen maanden zaten ze toch in je buik en waren jullie nog 1 als het ware. En nu is dat ineens allemaal voorbij, daar mag je best verdrietig over zijn! Herkennen doe ik het niet, sorry Ik had een zware zwangerschap en was allang al blij toen onze kleine man eindelijk geboren was. Maar een blauwe wolk heb ik nooit gezien (deels ook door heftige bevalling en ontstoken hechtingen wat 8 weken heeft geduurd voordat het genezen was), maar daar heb ik ook nooit op gerekend, dus dat scheelt al En dit hoort ook bij je hormonen en je kraamtijd he, ik weet zeker dat er nog een heleboel andere vrouwen zijn die zich zo hebben gevoeld! Dus laat dat verdriet er uit, ga het niet opkroppen. En het genieten komt echt vanzelf wel! De eerste weken zijn gewoon zwaar, wennen, zoeken naar een ritme...maar geloof me, het genieten komt écht!
Het is nog kort geleden... Heb je de roze wolk vandaag niet, dan komt het morgen wel, morgen niet? Dan over morgen. Het komt wel.... Daar geloof ik wel in. Je hebt er 2 kindjes bij, alles is anders, ik begrijp wel dat je hier aan moet wennen. Heel veel succes!
Wat lijkt het me moeilijk: 2 kindjes erbij en dan je kraamweek zo. Dat zal er best inhakken met alle energie die het je kost, het 'afscheid' van het zwanger-zijn etc etc. Heel pittig allemaal bij elkaar. Bij mij was het bij mijn 3e zwangerschap heel anders, maar ik herken je gevoel ergens wel. Ik beviel vrij onverwachts en was daar echt nog niet klaar voor. Was mijn laatste zwangerschap en heb het gevoel (zelfs nu nog ) niet goed afscheid genomen te kunnen hebben van het zwanger zijn, naderende bevalling, etc. Man is gesteriliseerd dus een 4e komt er hier echt niet, maar soms kan ik nog zo in tranen uitbarsten dat ik het zwanger zijn en bevallen zo heb beleefd. Kraamtijd was hier verder prima, maar onwerkelijk. Probeerde zoveel mogelijk in het moment te leven. 'Hoe gaat het vandaag?' 'Oh dat kleine hummeltje (bij jou 2): wow!' 'De zon schijnt en de dag gaat tot nu toe best soepel: wat lekker' Etc. Het even afstand proberen te nemen van alles wat niet zo gegaan was als ik gehoopt had hielp daarbij dus best wel. Al bleef het met de vermoeidheid, impact van mijn stortbevalling en er nog niet klaar voor zijn af en toe zeker moeilijk. Maar het maakte het meer draaglijk door niet in dat gevoel te blijven hangen zeg maar. Hopelijk kom je snel op je roze wolk, al moet ik eerlijk zijn dat ik die bij alledrie nooit heb gezien. Ook geen donderwolk ofzo, maar ik heb die roze wolk nooit echt ervaren. Hopelijk kun je hierover ook goed praten met je man en evt naaste familie. Mocht je je zorgen maken over je eigen gemoedstoestand trek dan tijdig aan de bel meis!
Lieve schat, je vergeet er even bij te zeggen dat je in de kraamweek ook nog een paar dagen in het ziekenhuis hebt gelegen met de tweeling. Hoe heftig is dat!!! Jij hebt echt geen normale kraamweek, logisch dat je je verdrietig voelt. Dit is (nog) niet wat je ervan verwacht had. Geef het tijd.. Ik hoop dat het elke dag een beetje beter gaat. In ieder geval een dikke knuffel van mij!!
Ik herken het deels wel hoor! Hier ook pas net een goede twee weken geleden bevallen. Ik heb ook een rotzwangerschap gehad, 9 maanden misselijk met spugen o.a. Ik zei ook, een derde komt er hier zo echt niet meer hoor, dat trek ik niet! Ik was het echt allemaal zat aan het eind, en ik stond te juichen toen ik eindelijk ingeleid werd, want dan zou ik van die zwangerschap met al zijn nare, vervelende kwalen af zijn!! Nu is mijn kraamtijd vlekkeloos verlopen, maar ook ik heb zelfs heimwee.. Als ik iemand hoor of zie die zwanger is, denk ik nu ineens ach dat is toch heerlijk! Dat maak ik misschien nooit meer mee!! (En dat wilde ik 3 weken geleden nou juist ) Bevalling...op het moment zelf is het de hel. Nu denk ik alleen maar ach wat is dat toch een mooi, prachtig, geweldig moment zeg!! Sniksniksnik Drie dagen in het ziekenhuis gelegen... Toen vond ik het vreselijk en heb gehuild omdat ik niet naar huis mocht. Nu denk ik ach dat was toch fijn, met al die lieve artsen, verloskundigen en geweldige verpleegkundigen!!! Ik kan er traantjes om laten.. Kraamhulp ging weg... Ohhh wat erg nu is mijn kraamweek alweer voorbij!! Huilennnnnnn oh mijn god, ik kon niet stoppen.. Het laatste comtact met mijn eigen verloskundige bij mij thuis.. Ohhh nu zie ik haar misschien nooooit meer. Mag ik misschien noooit meer naar het gebouw van de verloskundigen. Nooit meer contact met hen!! *sniksnik* En nu elke keer als ik naar mijn meisje kijk en ze met de dag wijzer zie worden, denk ik getsie wat worden kinderen toch veel te snel groot. Ik wil mijn babymeisje zo graag zo lang mogelijk baby houden!! Ook denk ik nu vaak, ik wil toch echt wel een derde als het me ooit gegund zou zijn! Het idee dat ik dit alles nooit meer mee zal maken, vind ik maar niks. En dat terwijl ik het in de zwangerschap vaker vervloekt heb dan ervan kon genieten.. Ik herken het ook wel uit de tijd van mijn eerste kind. Het gevoel van gauw nóg een kindje willen, heb ik toen de eerste maanden ook heel sterk gehad, maar ebde langzaamaan weg. Het zijn echt de hormonen. (In mijn geval dan) Ik hoop dat de roze wolk gauw bij je langskomt, maar het kan soms ook gewoon even moeten groeien.. Je hebt blijkbaar een rotstart gehad en een tweeling ipv 1 kindje lijkt me ook veel heftiger, zeker als je er ook al eentje hebt rond lopen, dus zo gek is het niet hoor! Geef het de tijd en praat er over! Lekker uithuilen nu! Ik denk dat alleen dat oplucht! En het is echt geen schande als je het pittig vindt of even aan alles moet wennen hoor! Succes, sterkte en hopelijk ook snel veel plezier met je kids!!!
Ooooojaa heel herkenbaar!! Ik kon ook zoveel huilen, huilen, huilen om werkelijk waar ALLES Maar het is ook niet niks.. Zolang gewacht en binnen een paar uur is alles ineens anders, kindjes erbij, buik weer weg... En als je ook nog zo'n heftige kraamweek heb gehad is het niet vreemd in combinatie met natuurlijk ook nog eens die rothormonen! Probeer alles rustig aan te doen en te genieten van je lieve kindjes. Geef het ondertussrn een beetje de tijd. Bij mij heeft het wel een aantal weken geduurd maar het word echt beter hoor als alles zijn plekje heeft gevonden. Succes! Komt echt goed!
Zie mijn topic (gevoelens na de bevalling) daar zul je zien dat het heel normaal is en dat we toch niet de enige zijn. Heb namelijk hetzelfde als jij
Herkenbaar hoor. Ik heb een rottige bevalling gehad en geen leuke kraamweek. Ik miste daarbij mijn buik haha en vond het zo raar dat mijn dochter ineens al geboren was. Na een week of 4 kreeg ik pas een roze wolk, ik keek naar mijn slapende kindje en ineens was ie er. Hopelijk ervaar jij dat ook zo. Hou jezelf wel in de gaten, dat je nare gevoelens niet te lang duren!