Nee! Ohhhh. Nou, die zou ik echt niet serieus nemen. Ik vraag me af wat voor baan dat was. Ik zou (als werkgever) denken dat er een steekje los zat bij die vrouw. Of dat ze een extreem dominante man had. Jekkes.
Mijn man heeft een eigen bedrijf en daar bemoei ik me zo min mogelijk mee. Hij heeft op het moment 40 mensen in dienst en ik zeg er soms iets van als ik vind dat personeelszaken niet helemaal top gaan, maar het is zijn werk en niet dat van mij. Mijn man vindt het jammer dat ik niet meer in zijn zaak zit maar ik heb er gewoon niet veel mee.
Hahaha ik vind dat ook. Ik heb dan altijd een beetje het gevoel dat opgedrongen is door de vrouw, dat de man ook lekker gek en leuk mee moet doen. Maar dat is totaal overbodig. Hier is de situatie zo dat ik niet in wij denk als het mijn vriend zijn baan betreft. Hij kreeg laatst een andere functie aangeboden en dat heeft hij wel met mij overlegt, maar ook om voor zich zelf het te bespreken en duidelijk krijgen of die het echt wel wil. Maar hij maakt de beslissing uiteindelijk zelf.
Hij kan dat zelf toch gewoon uitrekenen. Waarom samen `flink aan de tafel`, neem aan dat hij zelf snugger genoeg is om dat uit te zoeken.
Aan 'wij zijn zwanger' heb ik me wel eens schuldig gemaakt, meer met het idee hem erbij te betrekken zeg maar....en over z'n werk praten we natuurlijk wel, hij wil zelf ook z'n verhaal kwijt, en als er veranderingen op komst zijn zoals werktijden of salaris ben ik daar graag van op de hoogte maar het is niet onze baan, hoor ik eerlijk gezegd ook niet echt in onze omgeving?!
Waha dat vind ik ZO verschrikkelijk! Heb ik (ik ben Recruiter) ook eens meegemaakt. Ik zat best met mijn bek vol tanden. Vooral omdat mevrouw vertelde dat haar belangrijke sterke punten zelfstandigheid en sterk in haar schoenen staan was. Ik had echt zo iets van: waarom kom je dan niet alleen naar een sollicitatiegesprek? Ik weet toevallig dat mijn collega's dat ook altijd juist een reden vinden om iemand nog even wat scherper te bevragen. Net als ik . Mijn man zijn baan is zijn baan en mijn baan is mijn baan. We overleggen wel. Maar ik heb ook gezegd dat dit mijn droombaan is en dat ik best iets omlaag wilde in salaris om hem te krijgen. Nou hoefde dat niet maar ik moet wel zeggen als mijn man had gezegd nee die 100 euro meer wil ik houden blijf jij maar bij je bagger baan hadden we wel zware ruzie gehad want ik was toch gegaan dan
Ik wil graag iets minder gaan werken. Vanaf september moet ik namelijk weer fulltime werken. Vriend werkt ook fulltime. Vind ik te veel met een kind. Zouden jullie dit ook op eigen houtje beslissen of toch even overleggen? Gaat namelijk wel over ONS inkomen.
Ik bemoei me niet met man zijn werk. Ben altijd wel geïnteresseerd. Vanaf deze zomer gaat dat veranderen want we starten samen een bedrijf ernaast.
Wat hij doet moet hij zelf weten, zolang we maar rondkomen. Dit geldt voor mij ook. Waar ik nu werk, werk ik ook maar 24 uur terwijl ik (een salaris van) 36 uur gewent was. Dat overlegden we wel even...
Hij heeft zijn baan, ik heb mijn baan. Dus 'we' hebben niet gezamenlijk een baan nee! Bij vrouwen die in de 'we' vorm over de baan van hun man spreken, heb ik altijd het vermoeden dat het afhankelijke vrouwtjes zijn die zich vereenzelvigen met het leven van hun partner. Misschien niet terecht (voor ik van jan en alleman kritiek krijg op deze mening) maar dat is wel de indruk die het bij mij wekt. Als een verandering van baan zorgt voor een verandering in inkomen, reistijd, of toekomstperspectief is het uiteraard wel logisch dat je dat samen bespreekt. Mijn man overweegt bijvoorbeeld om een baan dichter bij huis te zoeken, dat heeft waarschijnlijk impact op inkomen en zekerheid. Dus voordat HIJ gaat solliciteren naar ZIJN nieuwe baan overlegt hij dat wel. Maa ik zal noooooit zeggen dat WE een nieuwe baan zoeken!
Tja, als mijn man nu ineens een andere baan wilt aannemen waardoor hij zijn vaste contract en auto vd zaak kwijt raakt, laat staan ook nog in salaris achteruit zou gaan zou ik dat echt wel tegenhouden. Hij heeft nu eenmaal ook verantwoordelijkheid en het risico dat hij na zes maanden geen verlenging krijgt en in de ww beland (zoals je nu zo vaak hoort) wil ik echt niet lopen. Hij heeft niet alleen financieel met mij/ons huis/onze.kinderen rekening te houden maar ook met.de.klap alimentatie die naar zijn andere kids gaat. Zou dus echt een no go zijn.
Ja ik heb zeker een mening over het werk. Wij moeten daar samen van leven en wij kiezen samen voor deze constructie. Zodra ik daar niks meer over heb te zeggen is het dus alleen zijn werk in plaats van ons inkomen zodat we samen voor onze kinderen kunnen zorgen en samen leuke dingen kunnen doen. Ik vind het juist zo raar dat iedereen het alleen wil doen en zich apart ziet van zijn/haar partner. Je bent samen 1 geworden zodra je bent getrouwd. Waarom trouw je anders?
ik bemoei me er niet echt mee, maar vind het inkomen wel belangrijk aangezien hij hoofdkostwinner is en de rekeningen toch betaald moeten worden. een poosje terug wilde mijn man van baan veranderen en ik heb hem gesteund al vond ik het best een risico. uiteindelijk vond hij het risico toch te groot en is hij bij zn huidige baan gebleven. we hebben het wel over het loon gehad en over de auto (die nu zakelijk is en bij het nieuwe werk zouden we er prive een moeten kopen) ik vind dat zolang het risico niet te groot is en het loon niet teveel zakt je als vrouw je man gewoon een leuke baan moet gunnen. hij moet erheen.
Uiteraard is het zijn baan maar het is ons inkomen en ons gezin, dus ik vind het normaal dat je er dan over praat als hij een nieuwe baan zoekt en een aanbod krijgt, en inderdaad dat je samen bepaalde beslissingen maakt. Daar zijn wij een gezin voor. Overigens, 'wij zijn zwanger' en 'wij zoeken een nieuwe baan' vind ik zo stompzinnig klinken...
Aangezien ik hier gister een topic over geopend heb ga ik ervan uit dat het mede over mij gaat. Ja natuurlijk heb ik daar een mening over...het is het enige salaris waar wij van rond moeten komen...en nu zit hij in een baan met flink wat zekerheid. Ik zou het echt te idioot voor woorden vinden als iemand zich daar totaal niet mee bemoeit en je s avonds thuis komt: "zo vanaf maart werk ik daar en daar". Nou zo zitten wij in elk geval niet in elkaar. Mijn man neemt sneller risico dan ik dus nee dat beslist hij absoluut niet in zn eentje.
Ja Ik ben vorig jaar van baan veranderd. Ik heb het wel overlegd thuis, omdat het financieel een stapje achteruit was, maar wel een stuk dichter bij huis. Ik had een lease auto en we moesten dus ook een nieuwe auto kopen. Tenslotte zijn alle inkomsten en uitgaven wel voor ons beide. Ik kan me echter niet voorstellen, dat de partner daadwerkelijk meebeslist over het al dan of niet accepteren van een bod. Tenzij de nieuwe baan een behoorlijk negatieve impact heeft in ofwel het inkomen ofwel de privésituatie, bijvoorbeeld dat het betekent dat hij/zij vaak van huis is of zo. Dan betekent dat exta lasten voor de ander, zoals kinderen verzorgen, boodschappen doen, huishouden doen, etc. En dat de kinderen een ouder veel minder zien. In zo'n geval vind ik het vanzelfsprekend dat de partner meebeslist.
Ik kan me dat totaaaal niet voorstellen. Ik hoop dat mijn man zelf snugger genoeg is om juiste beslissingen m.b.t ons gezin te maken.. Overigens vind ik het wel normaal dit te bespreken met je partner, maar ik hoef hierover echt niet met hem rond te tafel te gaan ofzo.
Dit. En mijn vent verdient genoeg om niet te hoeven klagen Zou ik trouwens niet moeten proberen ook, aangezien hij fulltime werkt en ik tbm. ben. Overigens ben ik geen fan van die bazige dames brrrrr.
Mee eens. Momenteel heb ik geen werk en het is soms ongezellig dat mijn man vaak moet overwerken, maar ach, ik ga niet klagen, want hij krijgt zijn uren dubbel uitbetaald.