Mijn man is wegbezuinigd en daarna aan het solliciteren gegaan. Hij is erg gewild en er waren na een paar weken 4 plekken waar hij aan de gang kon gaan. Toen ik voorstelde om daar na het laatste gesprek even rustig samen op te broeden zodat hij een gegronde keuze kon maken leek hem dat juist heel fijn. Wat ik de hele tijd tijdens het solliciteren heb gedaan is hem open vragen stellen zodat hij beter op een rijtje heeft gekregen wat hij belangrijk vind in een baan. Ik heb een lieve man maar het kan soms echt een enorme chaos in zijn hoofd zijn. Hij heeft letterlijk gezegd dat hij liever had gehad dat hij maar op een plek was aangenomen want dan hoeft hij niet te kiezen. Ik zou hem nooit dwingen om een bepaalde baan te nemen of om bepaalde dingen te eisen van een werkgever, maar ik denk wel met hem mee en daardoor maken we dit soort beslissingen toch wel een soort van samen. WIJ hebben trouwens ook een hekel aan dat gewij, WIJ zijn zwanger, blegh. Wij verwachten wel ons tweede kindje maar we zijn niet samen zwanger hihi.
Wat voor werk mijn man doet moet hij zelf weten. Dat is iets waar ik me niet mee bemoei, zolang het salaris tenminste maar voldoende is om het financieel te redden. Daar kijken we dan samen naar. Gebeurde ook toen ik een baan kreeg. Je bent toch samen een gezin, dus dan vind ik het zeker wel belangrijk dat je hier samen in overlegt.
Dit dus.. Tuurlijk is het zijn baan. Maar ik heb er ook mee te maken en ik vind dat we daar prima samen over na kunnen denken.
Mijn man en ik 'bemoeien' ons wel degelijk met elkaars werk als het financiële consequenties heeft. (Denk aan minder werken, betaald of onbetaald ouderschapsverlof e.d. Een nieuwe baan en eventuele salarisonderhandelingen zouden hier wat mij betreft ook onder vallen.) Ik vind dat niet meer dan vanzelfsprekend. We hebben dan wel ieder ons eigen inkomen, maar veranderingingen in 'zijn' of 'mijn' inkomen hebben wel gevolgen voor ons hele gezin. Zou wat zijn als hij ineens zonder overleg zou besluiten om 1 dag in de week reclamefolders te gaan lopen ofzo. Ik mag hopen dat ik daar als partner ook nog iets over te zeggen heb. En omgekeerd dus ook. Onze werkdagen (het aantal dagen dus), ouderschapsverlof e.d. zijn hier altijd in goed onderling overleg gegaan. Mijn man heeft mij ook gestimuleerd om voor een bepaalde promotie te gaan. En daarbij is het financiële aspect echt wel uitgebreid aan bod geweest en heeft hij me wel voorgerekend hoe dat er dan in de praktijk uit zou zien op onze rekening.
Omdat ik de financiën hier doe.. En als zijn inkomen lager zou worden dan nu dan zou ik ook een baan moeten zoeken dus daar zouden we het echt wel samen over hebben. Verder bemoei ik me niet met zijn baan.. Wat hij daar doet is zijn eigen pakje aan, alleen financieel gebied beslissen we wel samen.
Tja je maakt je druk over die mening van een ander en hebt daar zelf weer een mening over... what's the difference? Ik heb overigens ook 0,0 verstand van de IT-baan van mijn man, maar ik zie ons als gezin wel als een eenheid waar (in ons geval) hij voor verantwoordelijk is. Dus belangrijke beslissingen op dit gebied nemen we absoluut samen. Hij legt het dan ook altijd eerst aan mij voor, voordat hij een keuze maakt.
Het viel mij ook al op.....voornamelijk heb ik het idee dat dit gebeurd als alleen de man werkt.....maar misschien ligt dat aan mij. Sorry als ik het mis heb. Hier bespreken we dingen als we iets nieuws willen maar we besluiten zelf of we erop in gaan. Dit heeft meer met steun te maken. Maar gelukkig is het zijn baan en wat en hoe verder is zijn ding. Andersom denkt mijn partner ook zo. Zolang we het beide naar onze zin hebben is het goed. Ik heb ook werkelijk geeeeen idee wat partner precies doet. hij werkt Maar wij praten nooit in WE vorm over dit soort zaken.
Er is hier kortstondig overleg, als in "hoeveel moet ik verdienen om op hetzelfde niveau te blijven (minimaal)", en voor de rest mag hij lekker zijn eigen plan trekken. Mijn motto - als hij het maar naar zijn zin heeft. Een blije vent is een gezelliger huishouden! Ik ben zijn moeder niet, hij is oud en wijs genoeg om te beseffen wat belangrijk is in zijn baan, zijn arbeidsvoorwaarden e.d. Als hij vragen heeft, dan komt hij daar vanzelf mee, maar ik ga toch zeker niet zelf mijn man aan tafel zetten om zijn baan te bespreken. Hij ziet me aankomen ...
Als ik dit allemaal zo lees ben ik toch heel blij dat wij zo bij elkaar betrokken zijn dat we over dit soort dingen praten, niet alleen financieel maar ook over de baan zelf of het echt wat is voor hem of voor mij. Blijkbaar zijn wij ook echt vrienden naast man en vrouw en dat vind ik heel erg fijn. Ik beslis niks voor hem, hij niet voor mij, maar we praten er wel over en zullen niet snel iets doordrukken waar een ander het echt compleet niet mee eens is, op welk gebied dan ook.
Ik denk dat je steun en volledige inspraak een beetje door elkaar haalt. Ik ben enorm betrokken bij hem (en hij bij mij) hoor Er wordt over gepraat, maar het is dan nog altijd zijn beslissing wat hij ermee doet. Ik heb het al helemaal niet over onze baan. Het is zijn baan, en als hij een andere baan wil om wat voor reden dan ook, dan zal ik hem daarin steunen.
Maar waar lees je dat?? Dat er dingen doorgedrukt worden als ze ander het niet mee eens is? In onze relatie weten wij veel van elkaar wat we vinden zonder dit te bespreken. Wij hoeven dus niet alles te bespreken. Hij kan zelf ook rekenen over een salaris of dit haalbaar is en nog belangrijker of hij dit leuk vind. Dit kan ik namelijk toch echt niet bepalen.....
Helemaal mee eens, zo is dat hier ook. Wij hebben samen een gezin en samen gezinsinkomsten (we doen niet aan aparte rekeningen oid), een baan heeft op allerlei fronten impact op ons leven: financien, vrije tijd, welzijn en geluk van de partner, persoonlijke ontplooiing enz Maar het blijft wel mijn en zijn baan, en niet ons baan. IK krijg salaris, maar dat is wel ONS inkomen. Mijn carrière blijft uiteraard van mij.
Nou ik bemoei mij daar idd wel mee, het gaat toch om ons als gezien (andersom mag hij dat dus ook doen). Zo heb ik mijn man ook heel erg aangespoord om salarisverhoging te vragen, dat heeft hij gedaan en dat heeft hem (ons dus) maar liefst 1300 bruto erbij opgeleverd elke maand, dus ik ben blij dat ik mij er mee heb bemoeid hoor.
Mijn man is daar juist heel blij mee en vraagt mij altijd om advies. Vraagt aan mij wat hij kan vragen, wat reeël is etc. Daar praten we uitgebreid over. Maar goed, wij praten over alles. Als ik extra vakantieuren wil kopen overleg ik dat ook altijd even met hem. Dat soort kleine dingen dus ook.
Dus als hij thuis komt, en zegt ik ben er klaar mee, ik ga ipv wat ik nu doe lekker 1x in de week folders lopen... Dan zeg jij, oke schat! veel plezier! Het gaat er volgens mij helemaal niet om dat alle details tot in de puntjes worden besproken, maar dat er gewoon even gekeken word of het haalbaar is met de financiën e.d. en voor zover ik begrijp word dat bedoeld met 'om de tafel zitten en het bespreken'
Hahaha idd!! Het is ook 'we zijn in verwachting en ik ben zwanger' grammatisch is die zin dus ook gewoon niet goed.
Nee want dit soort dingen haalt hij niet in zn hoofd. ik vertrouw volledig erop dat hij weet wat haalbaar is. Andersom net zo.
We hebben dan duidelijk andere mannen qua karakter Mijn vent zou helemaal kriegelig worden als ik me iedere keer met zijn werk ga bemoeien. Ik denk dat we binnen de kortste keren ruzie zouden hebben, als ik hem niet vertrouw in dat soort dingen ofzo. Als ik vrij wil nemen, of mijn 13e maand wil ruilen voor km vergoeding, dan deel ik dat mee ... ik vraag zijn imput niet. Idem bij hem. Als hij vrij neemt, of weet ik veel, dan deelt hij dat mede. Dat vind ik persoonlijk echt zulke onbelangrijke zaken. Belangrijke zaken zoals salaris ... ja. Aangeven dat hij zijn baan zat is en zoekt naar iets anders ... ja. Overleg of hoeveel vakantieuren hij moet nemen ... nee. Sorry, daar kan ik echt niet wakker van liggen
Het gaat er ook niet om dat een van ons er wakker van ligt, maar we delen het mee/overleggen het wel gewoon altijd even en dat heeft niets met vertrouwen te maken, maar gewoon met het feit dat wij alles bepraten. We vertrouwen elkaar volkomen, maar bespreken gewoon veel met elkaar.