Nee ik zie het niet als onze baan, het is zijn baan, maar als hij besluit iets anders te gaan doen en daar veel minder mee te verdienen dan kan ik die kosten niet opvangen( nu in ieder geval niet) Dat betekent dus dat hij die baan dan niet gaat doen, want dan kunnen we onze kinderen geen eten geven. Ik beslis dan dus mee....en als ik mee beslis dan zeg ik dus indirect dat het 'onze' baan is....althans, zo komt het in dit topic over
Zeg ik dat? Er wordt gevraagd hoe iedereen dat doet en ervaart. Bij ons werkt het zo...bij een ander weer anders. Ik begrijp jouw punt niet?
Natuurlijk zeg je dat even. Maar wat is dan de reactie? "oh, OK." Of: "dat beslissen we altijd nog samen, meneertje!". Dat was eigenlijk wat ik bedoelde.
Oh ok, zou had ik het niet begrepen. Maar dan is de reactie eigenlijk iets in de trant van "prima, moet jij weten".
Als ik de kosten niet had kunnen opvangen, had hij die functie niet eens aangenomen. Zo simpel is het. Serieus ... wat is er nou zo moeilijk te begrijpen dat wij dat soort zaken aan elkaar overlaten, en dus ook weten dat de beslissingen die een ander neemt, in het voordeel (of in ieder geval niet in het nadeel) van het gezin is. Ja er wordt wel eens overlegd over belangrijke zaken, de grote lijnen, natuurlijk maar ik begrijp niet dat er complete sessies aan gespendeerd moeten worden over wat de ander wil.
Tadaaa! jullie overleggen dus ook gewoon en kijken dus ook gewoon samen of het wel of niet kan. Iedereen overlegt dus, de ene in 5 minuten en de andere in 2 uur... who care's
Serieus - je snapt het echt niet. Nee, dan had hij zelf verzonnen dat die functie niet zo handig was.
Belangrijke beslissingen overleggen wij wel vooraf, maar het is zijn baan en ik heb mijn baan. Behalve als je hand in hand aan een bureau zit te werken kun je niet spreken over "onze" baan
Nou een jaar geleden had mijn man ook al plannen gemaakt om eventueel over te stappen en toen heb ik gevraagd of hij het zo vreselijk in zn oude baan had dat hij er echt ongelukkig van werd (want dat wil ik ook niet) maar zo erg was het nog niet en ik heb toen wel aangegeven dat ik het eigenlijk niet zo zag zitten en afgesproken dat hij (we) het nog even aan zoudem kijken. En ja ik zet er expres we bij omdat een inkomen waar een heel gezin van afhankelijk is gewoonweg niet alleen "zijn ding" is. Zo simpel liggen de zaken gewoon. Daarom geen aparte rekeningen hier (nee ook niet toen ik ook nog fulltime verdiende) en niet gemijn en gedijn hier. En ik zie het dus niet als onze baan maar wel als ons inkomen.
Dat werkt toch beide kanten op? Wat mij betreft ben je een eenheid als je een gezin bent...dus elke beslissing of verandering in een baan is iets wat je als eenheid over beslist. Het gaat namelijk iedereen iets aan.
Mijn man is heel hard op zoek naar een baan sinds hij 3 maanden geleden zijn baan kwijt raakte door het faillisement van het bedrijf waar hij werkte. We bespreken gelukkig alles want ook al is het zijn baan, het heeft toch veel invloed op mijn leven. Als hij minder gaat verdienen moet ik ook gaan werken (geen probleem maar het kan even duren voordat ik iets vind). Ook zijn er weinig banen in de buurt te vinden voor hem dus we moeten waarschijnlijk of een paar uur verderop gaan wonen of in een ander land. En daar beslis ik toch graag over mee. Dus ja de beslissing nemen WE samen.
Het is zijn werk, maar dingen zoals salaris, werktijden etc gaat mij ook aan. Ons als gezin, hier overleggen wij samen gewoon over. Niet meer als normaal toch?
Toch zou mij het veel te ver gaan als mijn vriend zou zeggen dat ik niet voor een bepaalde baan mag kiezen. Ik moet elke dag naar mijn werk, hij niet. (Hij gaat naar zijn werk.) Ik krijg de indruk dat het vooral een sterke gezamenlijke beslissing is als maar 1 van beide werkt. Als beide ouders werken zijn de risico's gespreid en kan je dus wat meer risico nemen. Daarbij komt dat niet alles afhangt van die ene baan.
Misschien is dat idd het geval ... Wij werken beiden, en dus is mijn verwachtingspatroon (en dat van mijn man) een stuk anders.
ik zou wel graag met hem overleggen. al is het maar dat ik op de hoogte van dingen ben. tuurlijk, hij kan het prima regelen. maar als er opeens gekke werktijden of dat het loon gaat veranderen wil ik daar ook wel iets over kunnen zeggen. wat hij beslist moet hij weten, maar net als we samen de huishoudelijke beslissingen nemen, vind ik dat we er iig wel samen even over om de tafel kunnen zitten