Onze baan, nou nee, ik heb mijn eigen baan. Maar als hij een andere baan wil hoop ik wel dat hij overlegd.
Ik denk dat het niet om het soort werk gaat, maar om het financiële plaatje. Soms kan iemand helemaal ergens in op gaan en kijkt dan even niet naar het complete plaatje. Dan is het juist goed dat iemand je even terug haalt en bekijkt of het allemaal wel mogelijk is. Mocht het financieel niet rond te breien zijn is het toch heel jammer maar gaat het hele feest niet door.
Hier heeft mijn man 1,5 jaar werkloos thuis gezeten en had er alles voor over om aan het werk te gaan. Wat dat ook maar mocht zijn. gelukkig nu wel weer vast werk en vrijwilligerswerk maar snap je punt goed tegenwoorig mag je in je handen knijpen dat je werk hebt. ik kan mij soms vooral kwaad maken over ongemotiveerde mensen die werk hebben. altijd maar klagen en werkmoe zijn, niet eens zijn met loon of last. Gelukkig heb ik of hebben wij niks te klagen, financieel een fijn inkomen en allebij vast werk. Ik weet wat het is als een inkomen wegvalt vooral de grote kostwinner. Hoeveel je moet opgeven hiervoor. Wat een stress het geeft, stapels sollicitatiebrieven en elke keer de afwijzing krijgt en vooral om de leeftijd. Te oud...te oud? Dus met 30 ben je al te oud? Trajecten waar je niet voor in aanmerking komt etc. Ik hoop voor de mensen die ongemotiveerd zijn niet thuis komen te zitten
Nou ja, ik denk dat wij beiden niet zo stom zijn dat we niet aan de financiën denken. En bovendien, als ik nu voor een baan zou kiezen waar ik minder verdien, kan mijn vriend misschien wel meer gaan werken. Er is altijd wel een mouw aan te passen.
Ik werk niet, mijn man wel maar hij zal het niet in zn hoofd halen om een egoïstische keuze te maken door opeens veel minder te gaan werken of iets dergelijks. Verder heeft hij zn mondje klaar wat betreft salarisverhoging oid dus wat moet ik dan nog met hem overleggen? Ik ben toch thuis dus qua opvang maakt het ook niet uit.
Nou ja ... dit dus. Ik snap werkelijk niet dat minder overleg blijkbaar betekent dat dingen fout schijnen te lopen. Mijn man (en ik) zijn echt wel intelligent genoeg om zelf de beslissingen te nemen die niet nadelig zijn voor ons gezinsinkomen.
Ja, inderdaad. Zelfs mijn zoontje van zes begrijpt dat. Maar goed, ik denk dat het wel anders is als er maar 1 kostwinner is. Dan is er veel minder flexibiliteit. Want als deze man/vrouw dan niet gelukkig is in zijn/haar baan, en het roer compleet om wil gooien, gaat dat veel lastiger. Omdat nu eenmaal vaststaat dat de een het geld verdient en de ander thuisblijft. Behalve als je dat ook ter discussie stelt.
Weet je, sommige mensen vinden het ook gewoon leuk om met elkaar te praten Misschien een heel raar idee, maar je zou het eens moeten proberen. Het bouwt je relatie enorm op. Gewoon eens even lekker samen aan tafel gaan zitten, je dag doornemen en je gedachtes met elkaar delen. Niet alles in je eentje oplossen, ook al kan je dat wel, maar gewoon samen praten over wat je bezighoudt, praten wat de ander in jouw geval zou doen.... Echt waar, toppertje voor je relatie!! Ik vind het echt zo'n onzin wat ik sommige mensen hier hoor zeggen: - Dat mensen die dingen overleggen elkaar niet zouden vertrouwen / er niet op vertrouwen dat de ander zelf het juiste doet: dat is dus niet zo. Alleen wij houden ervan om dingen samen te bespreken en samen alvast te fantaseren over hoe we dingen willen aanpakken / wat wenselijk zou zijn. - Dat vrouwen die meedenken met hun man bazig zouden zijn: slaat ook nergens op (in mijn geval!). Ik sta naast mijn man, ik help hem overal mee waar hij hulp bij vraagt / waar hij mijn mening over wil weten. En ja, hij wil vaak mijn mening weten, omdat we getrouwd zijn en zo werkt ons huwelijk. Ik ben zijn "ezer kenegdo" zoals dat zo mooi in de Bijbel staat. Zijn hulp die naast hem staat. Dus niet onder hem, niet boven hem, maar naast hem.
Misschien in combinatie met het feit dat de vrouw vaak degene is die de financiën doet? Bij ons is het open, we weten allebei hoe de vork in de steel zit qua financiën, en kunnen daarom veel beter zelf "informed decisions" nemen.
Overigens krijg ik inderdaad jeuk van uitspraken als 'wij zijn zwanger' en zie de baan van mijn man heel duidelijk als zijn werk, want ik snap daar geen reet van en ga ook niet met hem mee naar kantoor ofzo... maar het is wel 'ons' inkomen, zo zien we dat allebei.
Serieus - denk je echt dat wij niet praten . Wij praten dagelijks over ons werk, wat we hebben meegemaakt, wat we doen, wat we niet doen ja ... zelfs mijn man vraagt soms mijn mening over bepaalde zaken over hoe ik dingen zou aanpakken en andersom. We spreken over hoe we ons voelen onder bepaalde situaties, hoe we eruit gaan komen (of denken te komen), hoe de dag van Eva was enz. enz. Dat is totaal wat anders dan wat de TS hier probeert uit te leggen.
Maar dan kan die man of vrouw toch zelf wel op de vingers natellen wat handig is of wat niet. Dan kan ik me niet voorstellen dat je als partners nooit ergens anders tegenaan loopt wanneer zo iemand opeens een keuze maakt die het hele gezin enorm treft. Ik weet wat ik van mijn man kan verwachten en andersom net zo.
+1 Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je over dit soort dingen praat en dat heeft verder niks met intelligentie of bemoeizucht of wantrouwen of iets te maken, gewoon het delen van...maar ik zeg niet wij werken daar en daar of wij moeten praten met de baas, nee hij werkt daar en hij regelt zelf dingen met z'n baas maar zijn salaris is wel ons salaris ...maar heb nog nooit iemand 'wij' horen zeggen in deze context of ik mis misschien de hele clou van deze topic
Nou, en stel dat je man dan jouw mening vraagt over (ik noem maar wat) welke kleur gaan we de schuur verven? En jullie beslissen gezamelijk: we gaan de schuur paars verven.... Dan vind je het toch ook niet raar als hij in de bouwmarkt zegt: we zijn op zoek naar paarse verf.... ipv ik ben op zoek naar paarse verf Ik snap serieus het probleem niet met het woordje "we". Als je samen een beslissing hebt genomen en het ergens over hebt gehad, dan mag je dat woord toch ook gewoon gebruiken?!
Ik deel liever andere zaken, vind het gewoon niet boeiend om over iets te praten wat hij zelf perfect op orde heeft.
Dat zal hij dan wel moeten willen en hoe kom je daar achter????? En als hij dat niet wil? dan heeft hij pech?
Nee ... als WIJ besloten hebben op de schuur paars te verven, dan ga ik naar de Gammel en zeg "ik zoek een pot paarse verf".. Ik sta daar tenslotte. Maar wij gaan dan ook niet gezamenlijk naar de Gammel, aangezien WE die beslissing thuis al hadden genomen. Manlief is dan zo vertrouwend dat hij er vanuit gaat dat ik met de juiste pot paars aankom. Sorry to burst your bubble Ik vind het gewoon niet nodig om dingen te bespreken, zoals Umm zegt, die mijn man prima zelf kan regelen. Beetje zonde van mijn tijd en een vreselijk hoge irritatie factor ...