Nou het is niet alleen steun, wij maken belangrijke beslissingen ook samen, tuurlijk beslis ik zelf over mijn baan en hij over de zijne, je moet je er vooral fijn bij voelen en het leuk vinden, dat beslist een ander niet voor jou,mmaar wij wegen elkaars woorden en mening gewoon best wel zwaar mee. En nee ik zal nooit praten over onze baan 😂, dat vind ik ook gewoon een beetje sneu klinken.
OK. Laatste reactie dan. Ik bedoelde dit: Dit soort opmerkingen vind ik onder de gordel. Als we niet met respect kunnen discussiëren, dan maar niet.
Pardon misschien moet je je eigen berichten nog even terug lezen dame. Het ergste is dat je het zelf niet eens door hebt dus boos kun je er niet eens om worden. Je duld geen tegenspraak maar dat was me allang duidelijk in je op
Ik ben het voor nu een keer compleet met je eens. En wat betreft de discussie..het is mij al langer duidelijk dat sommigen het echt heel belangrijk vinden om mijn en hem te hebben, ik zeg niet dat het fout is, ik constateer het. Echt heel erg het: " ik beslis alleen over dingen en " ik heb mijn inkomen". En ik heb dat dus totaal niet...mijn man ook niet trouwens. Toen ik overwoog om te stoppen met werken heb ik dat dus niet in mn eentje besloten, net zo goed als hij nu niet in zn eentje beslist om een andere baan te zoeken. En ik voel idd net als bolkje dat je als 1 of ander bemoeizuchtig wijf wordt neergezet terwijl dit voor mij nogal wat verandering betekend.
Jij discussiert ook niet met respect hoor want in al dit soort topics laat je goed doorschemeren dat jij niet werkende vrouwen maar onderontwikkeld vindt.
Zijn baas vroeg of hij vrijwillig opstapte met een zak geld mee, er moesten mensen uit Hij zei: is goed, maar wel met WW. En zo geschiedde.
Nou ja, het moet niet te ver gaan, maar je hebt toch ook samen een leven. Een baan is niet alleen een baan. Als je veel in het buitenland zit, weekenden werkt of wat dan ook dan heeft dat ook invloed op de rest van je gezin. Mijn man heeft lopen spelen met het idee iets te gaan doen wat veel minder zekerheid geeft dan zijn huidige baan. Daar heeft hij het wel met me over gehad. Ik heb hem gezegd dat het zijn keuze is en ik achter hem sta, maar wel fijn dat het iets uit maakt wat ik denk. Anders om betrek ik hem ook in mijn keuzes.
Dit.. Ik ben ook de Sjaak als hij z'n vaste contract opzegt eb bij een nieuwe werkgever niet door de proeftijd heen komt heb er dus wel degelijk iets van te vinden Hij omgekeerd ook bij mij
Dit dus.... Overigens... hoewel ML buiten de deur het geld verdient en ik TBM ben, overleggen we belangrijke dingen wel. ML zou nooit zonder overleg van baan veranderen, ook al vind ik het eigenlijk het meest belangrijk dat hij met plezier naar zijn werk gaat, zelf vindt hij het fijn om te overleggen. Maar dan overleggen WIJ dus, zodat ML uiteindelijk ZELF kan beslissen wat hij gaat doen
Mijn man moet qua werk helemaal zelf weten wat hij doet. Zolang het hier thuis nog allemaal te bolwerken is, hij de kinderen niet heel weinig ziet en hij er qua inkomsten niet op achteruit gaat. Het is zijn werk, hij wil carrière maken, dus dan mag hij het helemaal zelf uitzoeken.
Dan mag hij toch niet zelf uitzoeken wat hij doet... Want ik lees al 3 voorwaarden waaronder het wel mag. 1. het moet thuis te bolwerken zijn 2. niet de kinderen heel weinig zien 3. er niet op achteruit gaan kwa inkomsten
Wij hebben allebei ons eigen werk en bemoeien daar ook verder niet mee. Maar vind er niks raars aan om dingen met elkaar te bespreken en te overleggen als het gaat om baanverandering. Natuurlijk is de ander capabel genoeg maar het gaat toch het hele gezin aan? Je bent immers niet alleen. Ik zal mijn man absoluut steunen en niks verbieden mits het financieel haalbaar is, dat vind ik gewoon een belangrijk punt. Als je partner een avond wil stappen of met vrienden op vakantie wil gaan dan moet dat toch ook overlegd worden? Waarom iets belangrijks als werk en inkomen niet?
Oooooohh 'onze' baan. Nee, is lekker van hem. Ik houd niet zo van die samengesmolten toestanden. Ben ook voor financiële onafhankelijkheid. Ik merk trouwens wel nu we een kindje hebben dat het meer samen voelt, daarvoor was het meer van dat is van jou en dat is van mij. Nu voelt het meer alsof alles (materiële zaken) van ons allebei is en zo hoort het ook. Misschien komt het ook dat we nu samen een huis hebben gekocht. Maar goed, die baan is en blijft van hem.
Ik bemoei me niet met zijn loon en waar hij werkt en wat voor werk. Dat is zijn probleem. Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat we bij elke dag nachtwerk in no time uit elkaar groeien. En dat het ongezond is en hij het niet eens mag van zijn dokters (hij heeft een medisch probleem). Hij kwam er ooit mee af dat hij het aangeboden kreeg en toen heb ik hem gewoon gezegd hoe ik er tegenover stond ... Had hij het wel aangenomen, dan waren de gevolgen voor hem geweest. Als hij dromen had gehad als in 't leger gaan of lange tijd in 't buitenland zitten, was ik niets met hem begonnen of zijn we ook in no time uit elkaar. Dat hij geregeld weekends werkt kan mij echt niet schelen. Hij krijgt daar namelijk recuperatie voor tijdens de week . Hij draait ook shiften (vroege, late, ...) maar ik heb nooit anders geweten. Hij zou gewoon gek worden van elke dag "kantooruren" (hij heeft het momenteel 1 week op 3 en die week neemt hij zoveel mogelijk recup op ). Hij heeft wel es een vaste baan opgegeven omdat hij daar niet gelukkig meer was. Al maar goed, want 6 maand later ging de boel daar dicht en hij kon eindelijk in zijn droomsector werken. Heeft hem (en op financieel vlak ons) wel 2 jaar "gezwalp" en periodes van tijdelijke werkloosheid gekost eer hij terug een vaste job had. Maar zolang we net konden rondkomen had ik iets van "probeer maar". Hij moet werken, ja ... maar een job heeft toch echt een weerslag op beiden en het gezin! Qua inkomsten zeg ik echt niet veel. Hij heeft jobs gehad aan een minimumloon, maar wij leefden toen heel goedkoop en dat was perfect te doen. Moet hij zelf weten dus. Hij heeft ook nooit onderhandeld want overal waar hij passeert gaat het loon volgens barema. Over mijn job mag hij meedenken, maar ik beslis. En financieel is 't toch overal volgens barema. De enige die mij echt eventueel tegenhoudt is mijn ziekteverzekering en mijn huisarts. Ik heb namelijk een handicap, een ziekte en ik zit halftijds op invaliditeit (en mag maar een beperkt aantal jobs aannemen waar ik telkens om toestemming moet vragen).
Wij praten regelmatig over werk, zowel zijn baan als mijn baan, en vragen dan ook naar elkaars mening. En al helemaal als het over van baan veranderen gaat. We praten erover maar de beslissing ligt bij degene die het moet gaan doen. En zijn baan is zeker niet onze baan. Wij zijn sowieso niet zo "samengesmolten". Ieder zijn eigen leven en dat delen we samen. Al kan ik me voorstellen dat het wanneer de kleine er is wel iets meer "samensmelt".