Weet je...ik ben bijna jaloers op je...maar ik begrijp ook dat het soms TE is hoor, en ook zo aanvoelt. Hier zit vrijwel iedereen in de "kom op even doorbijten" modus, wat prima is, want er zijn nogal wat complicaties, maar heel soms zou het denk wel fijn zijn om iemand te hebben die dan wel even lekker muts of tut hihi. Ik snap dat als je erin zit het irriteert, maar als ik dit zo lees denk ik a wat lief, betrokkenheid, wat moet dat fijn zijn
Ik heb me dat ook wel eens afgevraagd. Natuurlijk heeft mijn man ook wel eens "kritiek" op mijn ouders maar hij heeft verder helemaal geen problemen met ze. Hij heeft zelfs een goede band met mijn vader. Mijn indruk is dat moeders niet perse vrienden willen worden met hun schoonzoon. Terwijl ze dat misschien wel willen met hun schoondochter. Lekker koffie drinken, gezellig doen en levenservaring delen. Maar de schoondochter kiest de man uit en heeft verder misschien geen behoefte aan vriendschap met zijn moeder. Op die manier kan schoonmoeder opdringerig overkomen omdat ze het blijft proberen. Dit is echt mijn schoonmoeder. Ze heeft geen dochters dus wil ze de vrouwen van haar zoons min of meer adopteren. Verder zijn veel mannen van mijn generatie nog niet echt zelfstandig opgevoed (is mijn ervaring) mbt het voeren van een huishouden. Dus de schoonmoeders bemoeien zich graag met ons want hun zoon moet natuurlijk wel goed verzorgd worden. Onze eigen moeders hebben ons traditioneel zelf geleerd om een huishouden te voeren dus die maken zich niet zo druk. En dan heb je nog de schoonmoeders die hun schoondochter niet goed genoeg vinden omdat zijzelf altijd de enige vrouw in het leven van hun zoon zijn geweest. Ze staan ineens op de tweede plaats. Met een dochter is dat volgens mij toch anders. Het zijn maar wat theorietjes.
Mijn moeder is erg makkelijk haha, daar kun je vrijwel geen problemen mee hebben tenzij je me mishandelt. Mijn schoonmoeder heeft geen enkele meid van mijn Vl goed gekeurd, er was altijd wel iets mis. Als ik nou 1 miljoen op de bank had staan of een baan als advocate dan was het goed geweest Ik snap hieruit best wel dat ze het beste wil voor haar zoon, maar ze kan ook overdrijven, vl en ik zijn dol gelukkig samen. en dat wil ze niet zien, hier zeurt ze zelfs ( nu nog) over een vieze tafel toen ze toevallig een keertje langs kwam. De huisdieren zijn ze het niet mee eens en ik werk op dit moment niet, ( solliciteer me suf word niet aangenomen) maar dat wil ze niet inzien. Nu hebben ze dus met mij gebroken, te samen met zijn zus en een vriendin ( ik van FB verwijdert) en vanaf de kerst geen contact meer. 1 berg stress tussen vl en mij hierdoor, te samen met mijn hormonen die alle kanten op vliegen. Neehoor ik ben altijd zeer netjes, en ik ben vast geen ideale schoondochter, want de meeste zien ze dagelijks koffie komen drinken enzo, ik ben meer een lone wolf laat me maar lekker. Vergeven en vergeten? Ik ben geen jezus en heb ook geen alzheimer. Niet zo heel netjes i know maar zo denk ik wel, ik ben zeer diep gekwetst door ze en dat gaat zonder een sorry ( die ik volgens vl dus niet ga krijgen) niet zomaar goed komen.
Omdat veel "niet zo gewaardeerde" schoonmoeders ook nog wel SM zijn van schoonzoons, die hun weer "oké" vinden, vraag ik mij dus echt af, of het niet ook bij 'ons' ligt. Accepteren we gewoon géén inbreng van onze schoonouders? Ik ken een gezin met vijf kinderen waar de schoonzonen dus allen goed met de (schoon) ouders omgaan, maar de schoondochters dus absoluut niet met diezelfde mensen kunnen omgaan. En zo kom ik veel meer voorbeelden tegen. Is het misschien ook deels omdat we onze eigen ouders en gewoonten beter kennen en dus ook "makkelijker" accepteren? Omdat je tegen je eigen ouders eerder zegt dat iets je stoort en het dus niet zo hoog oploopt?
Ik zie juist vaak dat moeders van mannen het te perfect willen. Even ouderwets gezegd, jij neemt haar zorg over. Dat lijkt nooit goed genoeg en dus gaan ze 'helpen' om het voor hun zoon perfect te maken. Daar worden veel vrouwen onzeker van. Dan gaan de irritaties opstapelen en kan ze na een tijd niks goed doen. Plus is er een theorie dat vrouwen een betere band houden met hun moeder dan mannen als ze uit huis gaan. Zou dat er mee te maken hebben? Dat moeders bang zijn hun zoon te verliezen aan een vrouw?
In dat laatste zou je best wel eens gelijk kunnen hebben. En natuurlijk ligt het niet alleen maar bij de schoonmoeders. Ik ken ook wel meiden die wel vrijwillig bij hun sm op de koffie gaan en een soort van vriendschap opbouwen. Het moet echter wel klikken en omdat je je schoonouders niet zelf uit kan zoeken gebeurt dat vaak niet. Ik denk dat dit van schoonzonen ook gewoon niet zo wordt verwacht.
Mijn SO zijn ietwat aparte mensen, maar oh zo enthousiast. SM koopt regelamtig slabbetjes voor de kleine ze heeft volgens mij een slabbetjestick) en zo. Helaas is ze erg hardhorend waardoor het moeilijk communiceren is met haar. Ze is eind 60 en nu ik zwanger ben wil ze alles weten. Heel erg lief, geen probleem. Maar een navelstrengklem is niet nodig, je moet een bandje hebben, en een muziekmobiel aan het ledikantje is niet nodig. Whahaha, dat is wel grappig eigenlijk, ik laat het lekker langs me heen glijden, en knik braaf ja. Een goede discussie kan ik niet aangaan met haar. en mijn ouders, nou ML heeft het daar echt niet mee getroffen geen contact meer mee, ze krijgen netjes een geboortekaartje met een extra kaartje eraan vast dat het alleen ter info is en niet ter uitnodiging.. ML heeft mijn ouders lang genoeg getolereerd, heeft nooit druk op me uitgeoefend, ik heb gekozen voor geen contact meer.
Idd, ik denk al een aardige tijd over dit vraagstuk na en kom er toch regelmatig op uit dat er veel verschillende factoren zijn, maar dat het verwachtingspatroon en acceptatiepatroon van schoonmoeders / schoondochters gewoon veel gecompliceerder is dan die van schoonouders / schoonzoon. (globaal gesproken, dan) Het valt mij op in mijn omgeving (en ook op fora dus regelmatig) en anderzijds houd het mij behoorlijk bezig omdat ik er zelf mee te maken heb en ik gewoon niet wil, dat er verwijdering komt tussen ML en zijn ouders, door iets dat ik had kunnen voorkomen. Vooral omdat ML al een aantal malen op punt heeft gestaan om contact met zijn fam. te verbreken. En omdat ik mij zomaar kan voorstellen hoe mijn hart zou breken als dreumes dit later zou doen, probeer ik toch vooral in een spiegel te kijken om te zien of het niet gewoon aan mij (ons) ligt.
Ik denk dat in jouw stukje de waarheid zit als ik zo eens bij ons ga kijken.. Toen wij pas gingen samenwonen bijvoorbeeld kwam sm precies rond etenstijd langs elke dag en ze kwam dan kijken wat ik had gekookt. Vervolgens tegen vriendlief, oh lust je dit allemaal wel schatje? Moet ik niet iets anders voor je maken? Na een week was ik dit zo beu dat ik heb gezegd dat er hier word gegeten wat de pot schaft en dat ze niet meer welkom was rond etenstijd. Toen mijn vriend uit huis ging kwam schoonmoeder hier aan met zijn koffers kleding en een betraand gezocht, ze had de hele middag voor zijn kledingkast zitten huilen tijdens het inpakken van zijn kleding 😳 .. Dit komt op mij over als idd het bang zijn om zoon te verliezen aan een vrouw.
ik heb totaal geen moeite met mijn schoonmoeder. Ze is af en toe te bezorgd maar verder prima. Ze is geïnteresseerd en wij gaan regelmatig bij elkaar op de koffie. 1 x in de week is het oma-dag. Dan haalt ze mijn oudste op en gaan ze samen leuke dingen doen. En ze neemt wel eens iets mee dat niet mijn smaak is. Maar ze bedoelt het goed, dus ik zeg dankjewel en neem het aan om het daarna in de kast te leggen. Ik zal nooit in haar gezicht roepen dat ik het niet moet.
Pfff mag ik ook even klagen? Mijn schoonmoeder is altijd al erg "aanwezig" maar nu ik zwanger ben al helemaal. Ze doet net of zij zwanger is en of zij een kleine gaat krijgen. Ze wil overal over bepalen zelfs aan wie we het gaan vertellen en wanneer. Nou volgens mij bepalen mijn vriend en ik dat nog altijd zelf. Achter af gezien had ik het mijn schoonouders liever verteld pas met de termijn echo. Wordt helemaal gek van dat gezeur pfff... Ben bang dat het alleen nog maar erger gaat worden en al helemaal als de kleine geboren is. Zo dat was even mijn geklaag haha .
Ik heb, helaas, geen schoonmoeder. Ook geen schoonvader. Ze zijn er beiden niet meer en dat vind ik jammer. Ik heb ze nooit gekend, maar had ze graag ontmoet. Overigens heb ik ook geen contact meer met mijn ouders. Aan de ene kant jammer allemaal maar aan de andere kant geen ervaringen als sommigen hier beschrijven. Mijn ex-schoonmoeder daarentegen.. In het begin konden we elkaar niet luchten of zien, uiteindelijk ging dat veel beter en was ik net een dochter voor haar. Hoewel we het goed konden vinden had ik wel moeite met bepaalde kanten van haar. Zo bemoeide ze zich met alles, van waar en hoe ik boodschappen deed tot wanneer ik (volgens haar) naar de kapper moest, erg vermoeiend! Ik was dit totaal niet gewend van mijn eigen ouders, dus had daar veel moeite mee. In het begin ging ik erin mee, maar na een tijdje zei ik haar dat we nu al een tijd niet meer bij hun woonden (ik heb 2,5 jaar bij hun ingewoond) en ze ons echt een beetje los moest laten. Een tijdje was het contact een heel stuk minder, ze was enorm boos. Ze werd eigenlijk om het minste al boos, dus we liepen allemaal op eieren in haar buurt. Uiteindelijk kwam het wel weer goed maar hadden we zo nu en dan flink woorden. Ik merkte pas hoe vermoeiend dat intensieve contact en gedoe was toen de relatie uitging, alsof er een last van m'n schouders viel! De periodes die goed gingen waren dan weer wel heel gezellig, dan gingen we samen lunchen, winkelen, naar de schoonheidsspecialiste noem het maar op. Alsof het m'n eigen moeder was zeg maar. Dat heb ik een tijdje best gemist maar de opluchting die ik voelde toen ze geen contact meer zocht is me meer waard (en ik heb de liefde van m'n leven gevonden, nóg belangrijker!).
Pff, ik kan wel een boek schrijven over mijn schoonmoeder, en nee, dat wordt dan geen gezellig boek . Mijn schoonmoeder is één brok zelfmedelijden en egoïsme. Als je bijvoorbeeld verteld dat je ergens pijn hebt, zij heeft het ALTIJD erger gehad. Met andere woorden, stel je niet zo aan. Zo kan ik wel 1000 voorbeelden noemen. Ik heb hard mijn best gedaan om haar te accepteren, maar na het zoveelste weekendje weg (met weer een berg frustratie) met de schoonfamilie is de deur bij mij dicht gegaan. 2 weken geleden kwam het 'gezellige' weekendje weg met z'n allen weer ter sprake. Mijn vriend en ik hadden na de laatste keer afgesproken dat we de eerstvolgende keer niet mee willen omdat we zoveel ruzie om haar gedrag gehad hebben, dat ik het niet trek. Wij hebben dus aangegeven dat we liever een jaartje overslaan. De rest accepteert dit maar mijn schoonmoeder maakt er één groot drama van. Ze wil weten wat er aan de hand is omdat we een keertje niet willen. Wij vertellen haar de echte reden niet omdat ze zo labiel is al wat, en ze dan vervolgens 6 weken op bed ligt te huilen en zelfmoordneigingen krijgt (ja, zo erg is het echt en ik overdrijf niet). Vorige week, kregen we eindelijk na 4 jaar zwangerschapsellende en frustraties, een kloppend hartje op de echo te zien van onze eerste kleine spruit. Mijn vriend belt haar dolgelukkig op en zij zegt het volgende: 'nou, ik heb er wel een beetje een dubbel gevoel bij hoor, omdat het weekendje niet door gaat...'. Ik kan hier echt met mijn hoofd niet bij, vind het zo sneu voor mijn vriend .
Hahaha, Topicstarter, ik moet wel lachen om je verhaal Ik kan eruit opmaken dat ze alles echt wel lief bedoelt, maar ik snap ook je ergernis (misschien gemixt met wat hormonen ) Ik heb twee schoonmoeders: gescheiden en hertrouwde schoonouders. De ene is een schat van een mens, woont een straat verderop, wil graag helpen, maar is absoluut niet bemoeizuchtig. Van de ander ben ik blij dat ze 150 kilometer verderop woont. Zij begeleidt kinderen met een rugzakje (adhd, autisme en wat niet al) en is ervan overtuigd dat mijn vriend en ik ook allebei een soortgelijke aandoening hebben. Ze stuurt ons constant informatiefolders op over het leven met kinderen met een beperking. Uit de grond van haar hart bedoelt ze het goed, maar: Help!
Het klinkt idd als goede bedoelingen die jij "te" vind. Mijn moeder en schoonmoeder vragen bijna niet hoe het gaat. alleen als ik bij de vk geweest ben of de kleine weer goed gekeurd is. (wordt ook letterlijk zo gezegd) komt misschien ook omdat het hier al de 3de is en dus allemaal bekend, maar echt leuk vind ik het niet en laat dit zeker tegen mn eigen moeder ook echt wel eens merken. ik vind wel dat als je aangeeft dat je iets niet wil hebben omdat je het niet nodig hebt het dan ook klaar moet zijn en dat er niet nog tig keer over begonnen hoeft te worden.
Ik heb wel een prima schoonmoeder. Totaal anders dan mij, ze is nogal ouderwets (kleding ed). Maar voor sollicitaties, belt ze mij wel op 'wat zal ik aantrekken' Gek op mijn dochtertje en onze hond en in de wolken dat ze er nog 2 kleindochters bij krijgt (zelf heeft ze 2 jongens gekregen). Schoonvader is een ander verhaal Na wat hij geflikt heeft, is het niet meer zoals eerst. Ik praat gewoon tegen hem, maar als hij wat zegt of doet, krijgt hij het snoeihard terug. En niet alleen van mij Schoonvader kan nogal schreeuwen (voornamelijk tegen schoonmoeder), en dat word absoluut niet geapprecieerd door dochtertje dan krijgt hij de wind van voren van haar Ach en mijn eigen ouders, mijn papa geen kwaad woord erover Maar mam *zucht* het is gecompliceerd. Ze is nogal overbezorgd (ik heb een zwaar ongeluk gehad toen ik 9 was). En dat werkt nogal op mijn irritatiegrens, die behoorlijk laag is bij haar. Als ik bv tegen haar zeg, dat ik iets op die manier doe vwb opvoeding van dochter. Krijg ik te horen, ja ik heb ook een kind opgevoed hoor. Grmbl:x en zo zijn er nog meer dingen, ook weer met deze zwangerschap. Zij vind dat ze toen met mij een zware zwangerschap had, prima dat kan. Maar als ik aangeef, dat ik deze toch een stuk zwaarder vind dan de 1e. Krijg ik gelijk te horen 'ja, maar toen met jou was het ook zo ontzettend zwaahaar'.:x
Ik zal maar niet teveel uitweiden over mijn schoonmoeder. Even kort gezegd: heel behulpzaam en gul, maar BEMOEIZUCHTIG en BETWETERIG. Ze luistert maar half en blijft steeds oude koeien uit de sloot halen. Pfff, vermoeiend. We zijn blij dat ze niet om de hoek wonen. Verder moet ik wel een beetje lachen over de verhalen, omdat ik zelf ook in verwachting ben van een zoon. Ik hoop niet dat mijn toekomstige schoondochter later ook zo'n last heeft van mij .
Ik zou willen dat mijn schoonmoeder zo betrokken was Mijn schoonmoeder is alleen maar met zichzelf bezig, als ze eens een berichtje stuurt dan gaat het alleen over haar, naar mij of de baby wordt niet gevraagd. Nu ik behoorlijk aan het afkicken ben van de morfine en daar dus echt wel last van heb, hoor ik ook niks! Terwijl ik gisteren heb laten weten dat we in de middag plotseling een CTG kregen omdat de gynaecoloog wilde kijken of de baby het wel goed deed, wat gelukkig wel zo was. Dan NOG begint ze erover dat ze zo'n leuke middag gepland heeft terwijl ik op de bank lag te huilen van de pijn en het afkicken. Ik snap dat te overbezorgd ook niet prettig is maar ze bekommert zich tenminste om jou en de baby, dat is toch wel erg prettig.
Ik heb geen schoonmoeder, wel een schoonMonster En dat dekt de gehele lading denk ik wel, gewoon geen leuk mens. In jou geval, bedoeld ze het goed, maar ik snap dat je de kriebels er van krijgt. Misschien op een subtiele manier brengen dat je niet zit te wachten op haar goed bedoelde bemoeienis. En als ze heel erg beledigd raakt, kan je altijd je hormonen de schuld geven .
Goede vraag! Ik denk het ook wel eens. Maar ik heb twee schoonmoeders, de vriendin van m' n vader en ik vind ze allemaal prima mensen. Dus de vlieger gaat niet voor alle vrouwen op. En daar ben ik eigenlijk best trots op. Want al dat vrouwengekonkel en geklaag, ik heb er weinig mee...