Ik vind 40 te oud. Na het krijgen van een kindje stopt het niet, ik kan me niet voorstellen dat je met je 50e nog aan de schoolpoort staat om je kindje op te halen en dat je net zo actief bezig bent met je kind. In mijn ogen zit je dan in een totaal andere levensfase. Natuurlijk kan het en zijn er genoeg situaties waar het prima kan of zelfs niet anders kon maar ik zou er niet voor kiezen.
Ik begrijp je gevoel, maar het gevoel van jouw man ook. Ik ben zelf 38 en ik vind me ook te oud voor een tweede (als dat wel was gegaan).
Mijn man is nog jong van geest ik vergeet altijd dat hij al 40 is Hij is al wel grijs (sexy Clooney grijs ) Maar hij vind het genoeg 1tje Dat heeft hij altijd gezegd ook toen ik nog niet zwanger was en voor ons monstertje gingen. En heeft hij iets in zijn Kop dan heeft hij het niet in z'n kont zeg maar. Ik ben bang dat ik me er bij neer moet leggen Al hoewel ik zeker nog de hoop heb dat hij ziet hoe graag ik het wil en dan als nog voor een brusje wil gaan om dat het stiekem toch wel leuk is om nog n kleintje te krijgen.
Ik herken het wel. Mijn man vindt zichzelf ook best oud voor onze kinderen (4 en 1 jaar, hij was 41 bij de geboorte van de oudste). Nou heeft hij ook nog een dochter van 15, dus van onze vriendenkring is hij ook de enige die nog jonge kinderen heeft. Nou gaat hij ook wel om met jongere mannen en die hebben of ook jonge kinderen of nog geen kinderen maar willen er wel aan beginnen. Dus daar 'past' hij dan weer beter bij. Maar wij schelen 9 jaar en mijn man wist dat ik een sterke kinderwens had en hij wilde ook graag met mij kinderen. Helaas ging het bij ons niet van een leien dakje, maar we hebben nu toch 2 geweldige jongens samen. Ik zou best een derde willen, maar mijn man absoluut niet meer (hij is 45). Hij vindt zich nu echt te oud Maar die derde komt er ook niet meer nu, ik respecteer zijn standpunt en het is goed zo. Maar ik snap je situatie en je gevoel wel, sterkte!
Oh wat lijkt me dat moeilijk! Hij is echt niet te oud! Een vader van een vriendinnetje van Eva wordt dit jaar 50 en is echt geen opa hoor! (Ik heb het even aan Eva gevraagd en nee hij lijkt echt niet op een opa ). Ik zou het er echt nog eens met hem over hebben... zo'n wens kan zo diep zitten! De man van een vriendin van me is trouwens ongeveer 55 en heeft 3 kinderen van 7, 5 en 4 jaar. En nee lijkt ook absoluut niet op een opa!
Au! mijn man is 47 en dat hij nu pas vader van drie kinderen is was niet zijn keuze; hij had graag heel jong vader van vier (meiden) willen zijn, maar soms loopt het niet zoals je hoopt. Het is een heel zorgzame en geduldige papa met levenservaring, ook wat waard wat mij betreft. En als we beide thuis zijn brengt en haalt hij ze van en naar school en op zijn dag thuis heeft ie het huis vol vriendjes en vriendinnetjes; niets is m te gek. Voetballen, fietsen en wandelen zijn zijn terrein. Lijkt me meer een persoonlijkheids-kwestie dan leeftijd. We kennen elkaar 13 jaar maar wilden ook nog even van elkaar genieten zonder kinderen en een basis opbouwen. Vervolgens was ik pas na ruim een jaar zwanger en tja; zie het resultaat.
Ik zou de onderliggende vraag stellen, waarom vindt hij zich te oud? Waar is hij bang voor? Dan kan je daar inhoudelijk over praten. Ik lees veel reacties van mensen die een oudere vader een gek gezicht vinden op het schoolplein. Dat verbaast me. Ik ben totaal niet bezig met wat andere mensen van mij of mijn gezin vinden. Dat zou voor mij de laatste reden zijn ik wel of niet te gaan voor een tweede kind. Ik maak me ook niet druk om keuzes van andere mensen. Ieder zijn leven. Ik heb wel wat beters te doen
Wat een vooroordelen zeg. Ik vind voor ons persoonlijk 40 te oud, maar dat verschilt toch per situatie? Mijn vader was 39 en 41 bij mij zusje en hij was denk ik de meest betrokken vader aan het schoolplein. En nu staat hij er elke week voor mijn kinderen.
Ik herken mezelf heel erg in je verhaal alhoewel mijn man andere redenen heeft waarom hij maar een kindje wil. En het blijft moeilijk. Ook hij was hier heel duidelijk in nadat de eerste geboren was. Hij wordt alleen maar feller hierin. Maar voor min voelt het gezin nog niet compleet. Hier ook enorm in strijd met mijn gevoel versus verstand. ( mijn verstand zegt dat je voor een kindje er beide vol achter moet staan omdat het anders tussen je komt te staan in een huwelijk) en op sommige momenten denk ik ja de acceptatie dat het er bij eentje blijft lijkt te komen. Maar op net zoveel momenten heb ik er enorm verdriet om, omdat het voor mij nog niet compleet voelt. Helaas geen tips daar ik in het zelfde schuitje zit, maar wel veel herkenning
Zo ook bij die vader van een vriendinnetje van Eva. Bijna altijd brengt hij haar naar school en haalt haar op. En als ze wil afspreken in de vakantie is hij degene die mij belt of appt. Een actieve vader die volop in het leven staat en met een hoop levenservaring (kanker gehad en hij heeft nog 2 volwassen kinderen).
Jullie zoon is nog maar 6 maanden Misschien denkt je man er over 3 jaar wel anders over. Moet zeggen dat ik 41 helemaal niet te oud vind. Vroeger kregen mensen kinderen tot ze fysiek niet meer konden. En volgens mij kunnen mannen nog best lang Misschien moet je het even laten rusten ( hoe moeilijk ook...ik heb dit nu ook met een 3e) en over een jaar weer naar voren brengen.
Als het aan mij zou liggen had ik al een voetbal team plus wat reserve spelers (relatie van 10 jaar achter de rug maar hij was nog niet toe aan kinderen scheelde 8 jaar met ex)
Helemaal mee eens. Als je nu zwanger raakt is hij toch ook even oud bij het schoolplein Ik vind het niet oud. Maar ik was 35 toen mijn dochtertje, de jongste van de drie is geboren, nu bijna 8 maanden geleden.
Ik snap het ergens wel. Mijn vader was 40 toen ik geboren werd en kreeg met 44 een hartaanval. Dat heb ik als kind zijnde echt wel gemerkt. Plus dat mensen vroegen of m'n opa me kwam ophalen als hij bij school stond. Hij was er echter geen mindere vader om. Toen ik 15 was ging hij met de vut, dat vond ik heerlijk. Hij had toen veel meer tijd voor ons. Helaas kan dat tegenwoordig bijna niet meer. Voor jouw vriend zal dat niet snel opgaan. Dus ik snap hem wel. Maar tegelijk: bij de eerste was hij ook al wat ouder, dus wat maakt de tweede dan uit?
Ja... ach.... mijn vriend heeft een dochter van 26 en nu met mij nog twee meiden van bijna 6 en bijna 4.... en wordt binnenkort 51. Je bent zo oud als je jezelf voelt! Hij draagt fulltime zorg voor onze meiden, ik werk 32 uur. Doet ontzettend veel op de KinderGarten (mee zwemmen, rijden als het nodig is, helpen met gezamenlijk ontbijt etc).... en de meeste juffen en moeders vinden het super dat een vader zo meehelpt. Dus ja, in mijn ogen is 41 helemaal nog niet zo oud om nog een tweede te krijgen.
Ik had dit verhaal kunnen schrijven! Toen ik mijn man ontmoette gaf hij aan kinderen te willen. na een aantal jaar gaf hij aan geen kinderen te willen 😳. Tja en een gezin moet je echt met zijn tweeen starten. Uiteindelijk gaf manlief aan toch wel een kind te willen. Een geen twee geen drie, daar ging mijn droom van een groot gezin. Maar ja een kind is al een zege en ik wilde mijn man ook niet kwijt daar ging onze liefde te diep voor. Dus na de geboorte van onze zoon heeft mijn man ervoor gezorgd dat we geen kinderen meer erbij konden krijgen. Hij had nl aangegeven dat hij ook geen " ongelukje" willde houden. Nou dat zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen en mezelf laten steriliseren om zo'n jonge leeftijd da wilde ik ook niet. Dus manlief was de pineut😉. Maar wat heb ik moeten rouwen om het feit dat er geen twee komt. Het doet pijn..... Ik had dit niet verwacht. Heb ook het gevoel dat er plek is voor een tweede. Maar mijn man zou dat niet afkunnen, onze relatie zou eronder gaan lijden. Hebben hetzelfde leeftijdsverschil. We hebben een gezonde knul waar we helemaal mee in de wolken zijn. Maar dan krijg je in je omgeveving te horen dat iemand zwanger is vd tweede of derde. Geweldig natuurlijk maar mijn hart huilt!! Spullen opruimen en verkopen want er komt geen tweede, slik dat doet ook pijn. Merk dat de pijn langzaam minder wordt. Je gaat de voordelen bedenken van maar een kind hebben, geen nachtflessen, straks uit de luiers zijn etc.... Maar toch een tweede wow wat was dat geweldig geweest. Onze zoon is geen kind om alleen te zijn. Wil altijd andere kindjes om zich heen hebben en is erg lief voor kleintjes.... Hij vroeg laatst zelfs wanneer hij een broertje of zusje mocht krijgen...slik.... Ben innertijd met de pil gestopt hoefde niet meer maar mijn gevoelens om een tweede werden steeds heftiger en onbewust toch teleurgesteld omdat je ongesteld werd. Ben de pil weer gaan slikken (mede ook om andere redenen) en het gevoel werd daardoor wat minder. Praten met mijn man hierover gaat moeizaam daar hij juist heel erg blij is dat er geen tweede zal komen en mijn gevoel dus absoluut niet kan plaatsen.