Wil mijn verhaal met jullie delen in de hoop dat jullie mij kunnen vertellen of ik zo moeilijk ben of dat ik ergens ook gelijk heb. Het verhaal is als volgt. Bij mijn ex moest ik altijd alles vragen. Van huishoudelijke klusjes tot een dagje weg, werkelijk niks kwam er van zijn kant uit. Daar heb ik lang tegen gevochten in de hoop dat hij zou veranderen. Wat niet gebeurde. Dat heeft me een hoop verdriet en stress opgeleverd in die relatie. Inmiddels zijn mijn man en ik al een aantal jaar samen en hebben we 2 prachtige kinderen. Deze relatie is in vrijwel alle opzichten anders dan mijn vorige relatie, op 1 punt na. Dat punt is dat ik qua verzorging van de kinderen alles aan hem moet vragen. Buiten de verzorging hoef ik verder weinig aan hem te vragen, hij toont zelf vaak initiatief in b.v een uitstapje of met het huishouden. Ik begrijp dan ook niet zo goed waarom hij bij de verzorging voor de kinderen dat juist niet doet. Een aantal keer heb ik aangegeven aan hem dat ik het prettig zou vinden als hij mij wat vaker helpt hierbij en dat ik het moeilijk vind om wat dat betreft alles te moeten vragen. Ik persoonlijk vind het namelijk logisch dat, als je allebei thuis bent, je dat samen aanpakt. Met 2 kleine kinderen zijn de avonduren (en laat in de middag) hectisch. De 1 wil avondeten, de ander een fles. De 1 wil aandacht, de ander moet net naar bed als de eerste begint te huilen van de buikkrampen. Ik denk dat jullie hiermee wel een beeld kunnen vormen hoe dat er ongeveer uit moet zien. Hoe zeer ik ook probeer hier wat structuur in te krijgen het loopt nooit zoals ik in gedachten had Op zulke momenten vind ik het fijn als mijn man mij helpt, dit heb ik ook een paar keer aangegeven als we hierover een gesprek hadden. Ik heb hem meerdere keren gevraagd waarom hij op zulke tijden zelf niet aanbied even wat over te nemen. Dat hij even de 1 aandacht geeft terwijl de ander eet om maar wat te noemen. Ik ben namelijk van mening dat dit voor iedereen beter zou zijn. Nu is het zo dat bijna elke avond ik gestrest rondloop en probeer alles in goede banen te leiden. Voor de kinderen zou het ook beter zijn denk ik, nu is het rommelig en is het vaak dat 1 van de 2 of allebei aan het huilen zijn en ik als kip zonder kop rond ren om voor de 1 een fles te maken en de ander de fopspeen te geven (in de hoop dat hij nog even indut). En door dat hele gebeuren reageren man en ik regelmatig op deze tijdstippen sjagrijnig naar elkaar. Kortom; niet zo gezellig dus. Als ik hem dan vraag waarom hij niet wat meer zelf initiatief hierin neemt in plek van het van mij af te laten hangen of ik om hulp vraag of niet, dan geeft hij aan dat hij niet weet waarom hij dat doet. Tja, daar kan ik weinig mee natuurlijk. Een tijdje heb ik daarom maar vaak hulp gevraagd, maar ik vind en voel mezelf hier niet prettig bij. Ik voel me dan net een werkgever die zijn personeel aanstuurt. Niet mijn idee van hoe het zou moeten lopen in een relatie. Wanneer ik een gesprek aanga over dit onderwerp krijg ik steeds vaker het gevoel dat ik juist moeilijk doe. En het is niet dat ik dit onderwerp elke dag/week aansnijd, eerder 1 keer per maand. Maar het is voor mij dan ook een aardig frustratiepunt aan het worden. Wat hij dan weer wel doet is, op de momenten dat het rustig is, met de oudste spelen en hij neemt hem ook regelmatig mee naar buiten om bijvoorbeeld boodschappen te doen. Maar met de jongste (pasgeboren) doet hij weinig, zo heeft hij hem nog maar enkele keren een fles gegeven en in tegenstelling tot bij de oudste heeft hij hem nog maar weinig vastgehouden of getroost bij krampjes. Ik probeer hem vaak te stimuleren om wat meer met de jongste bezig te zijn, ook voor de hechting. Maar met de oudste kan hij actiever bezig zijn in de zin van spelen en dollen. Dat vind hij leuker, en een baby kun je nog niet zo veel mee zegt hij dan. Ben ik echt zo lastig dat ik dit normaal vind dat dat uit jezelf komt? Ik weet het zelf niet meer zo goed. Ik zou het ook wel eens fijn vinden om niet pas om half 9 of later avondeten te eten, en dat ik dan ook op m'n gemakje kan eten in plek van alles naar binnen schuiven voor ik weer "mama" hoor via de babyfoon of een huilende baby in de box/wieg. Ik merk gewoon aan mezelf dat ik een korter lontje heb, ben sneller uit mijn doen en daar komt ook bij dat ik weinig slaap. Soms gebeurt het dat ik loop te klagen (en dat vind ik verschrikkelijk) dat ik zo moe ben dan lukt het nog wel eens om een paar uurtjes (dat is dan het plan) te slapen en dat mijn man met de kinderen bezig is. Helaas gebeurt het dan ook regelmatig dat hij mij na een uurtje wekt om iets te vragen. Dan ben ik alsnog weer wakker en ga ik er maar weer uit. Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest dit even kwijt. Het is soms best zwaar om 24/7 thuis te zijn en daar buiten geen tijd voor jezelf te hebben om even te ontspannen of ergens heen te gaan zonder de kinderen.
Lastig, ik snap je punt en ik vind het niet onrealistisch Het is over het algemeen bij mij bekend dat mannen sowieso iets minder aandacht hebben voor de pasgeborne, dus dat hij daar niet veel mee heeft is niet uniek voor mij. Het is ook al fijn dat hij de oudste regelmatig mee naar buiten neemt. Ik denk dat dit toch iets is waar jullie samen over uit moeten komen en dat je misschien dan toch maar elke keer moet vragen of hij de oudste of jongste wil amuseren. Als er geen initiatief is... Ik vind het lastig als hij na zo'n lange een aantal keer praten nog steeds niet initiatief toont. Hij zit wel gewoon met jullie aan tafel bij het eten? Of eten jullie na de kinderen?
Enerzijds snap ik je frustratie. Maar anderzijds denk ik, wat is er mis met vragen? Dat is volgens mij echt zo'n vrouwending. Als je het daarmee makkelijker kan maken, snap ik het probleem niet. Niemand is perfect, jij en ik ook niet. Dus waarom niet tevreden zijn met wat je hebt en vaker iets moeten vragen?
ik herken dit wel een beetje. wij hebben dan maar 1 kindje maar ik herken het gevoel dat hij een soort van 'weg' is op het moment dat je hem nodig hebt. Mijn vriend is op zo een moment een beetje overwhelmed door de drukte en weet niet goed waar te beginnen. Hij 'ziet' dat niet. In plaats van helpen lijkt het wel alsof hij compleet dichtklapt en zichzelf gewoon afsluit. ik ben erachter dat het bi hem zo is omdat hij bang is het verkeerde te doen en het dan een averechtse wending te geven. Inmiddels vraagt hij gewoon wàt hij kan doen en dat alleen al helpt mij in het gevoel er niet alleen voor te staan. wellicht is dat ook wat er bij je man speelt? geen idee hoor, ik probeer mee te denken
Vind dat je absoluut niet moeilijk doet. Maar idd wat hier boven ook al beetje gezegd word. Dit is wel een beetje man eigen (wil niet zeggen dat ze allemaal zo zijn!) Maar op 1 of andere manier zien zij dit niet ofzo. En een eerste kindje is voor hun toch wat nieuwer en spannender en willen ze er alles mee doen. Bij een 2e is het niet "leuk" en nieuw meer en komen zedaar graag onderuit. En trekken ze vaak naar het oudere kind want ja daar kun je veel meer mee doen. Zie het ook bij mijn broers en zwagers hoor!! Tja en wat kun je er aan doen. Toch zo veel mogelijk bespreken denk ik. En als hij daar niks mee doet ja dan blijf je lekker "moeilijk" doen en zegje hem gewoon van nou geef jij even de fles en dit en dat. Hij moet er maar begrip voor hebben want jullie zijn tenslotte samen ouder.
Ik snap ook wat jij bedoeld, daarom vraag ik me ook af of ik zo moeilijk ben. En ik vraag heus wel wat, maar het gaat me er meer om dat dit op dit gebied altijd is. Op rustige momenten helpt hij wel zo gezegd door te spelen met de oudste, maar juist op de moeilijkere momenten geeft hij niet thuis. En op dat soort momenten kan ik me erom frustreren dat ik dan juist alles moet vragen. Buiten dit om ben ik zeker tevreden, meer als, met wat ik heb. Maar dit scenario is bijna elke avond aan de orde, een terugkerend iets. Als het een klein iets was dan zou ik me er ook niet zo om frustreren.
Wat jij schrijft is ook precies wat hier aan de hand is, althans dat weet ik vrij zeker. Ik merk dat ik dat moeilijk vind, voor mij voelt het (ergens ook logisch) heel anders. Voor mij is het wel allemaal weer nieuw, ja ik heb ervaring maar toch is het een nieuw leven, een ander kind als de eerste. Met een eigen handleiding om het maar zo te noemen. Hem dingen zeggen die hij moet doen heb ik nooit zo gedaan eigenlijk. Altijd gevraagd. Misschien dat dat werkt, als ik hem zeg dat hij een fles moet geven of wat dan ook. Ik heb namelijk ook geen zin om elke avond sjagrijnig tegen elkaar te doen en mezelf op te lopen eten omdat ik elke avond laat eet en het gevoel heb alleen maar mama te zijn etc. Als het op zo'n manier, ook al hou ik er niet van, ook (grotendeels) opgelost is leg ik me daar bij neer. Toch hoop ik ergens dat het beter zal gaan als de jongste een paar maanden ouder is en het echte baby er wat vanaf is.
Inderdaad man eigen, maar wel frustrerend! Hier gaat het nu goed omdat het elke ochtend/avond ong hetzelfde is. Als baby was het altijd anders en dan snapte hij niet wat de bedoeling was. Moest ook alles vragen, dan hoorde ik mezelf weer praten, dus deed ik het liever zelf. Maar dat bleek achteraf toch teveel voor mij, dus toch maar weer vragen. Nu gaat het super, omdat ze ouder is en meer zelf kan en er niet wekelijks iets veranderd in de zorg. Misschien even geduld hebben en voor nu toch gewoon vragen en niet alles zelf doen!
Daar hoop ik ook op, dat als hij wat ouder is dat mijn man dan beter weet wat te doen. Bij de oudste had hij dat ook enigzins, hoewel hij het toen makkelijker vond om op zijn behoeftes in te spelen (soms beter dan ik) of althans daar leek het wel op. Dus helemaal daaraan zal het ook weer niet liggen lijkt mij.
Ja gewoon lekker blijven vragen hoor. Merk het hier ook. Soms ben ik zo druk met alles en moet de kleine schone luier, tafel moet gedekt worden, dit nog en dat nog en dan denk ik laaaat maar ik doe het zelf wel als jij toch niks doet. Nou dan vreet ik me zelf van binnen op en uiteindelijk hebben we weer dikke woorden. En waarom? Omdat meneer het op dat moment niet ziet en ik te eigenwijs ben te vragen. En merk dat als ik het aangeef van goh doe jij dit een dan doe ik dat, dat de sfeer een stuk beter blijft 😁 Hoop voor je dat ie het zelf beetje begint in te zien straks 😊
Ik snap je wel, zou het ook niet tof vinden als ik alles zou moeten vragen. Hier is het echt 50/50 als man thuis is, en dat vind hij ook leuk want ook tijdens de verzorging heeft hij interactie met ons zoontje. Zou gewoon goed aangeven dat je het prettig zou vinden als hij jou daar war meer in zou ondersteunen 😉
Ja gewoon vragen hoor! Gewoon duidelijk zeggen wat je verwacht : dus niet schat de baby huilt, maar gewoon hou jij Pietje even vast ik moet jantje helpen Dan begrijpt hij het en wie weet gaat dan later in de tijd vanzelf Het is en blijft een man die denken gewoon anders.
Maak dan een vaste werkverdeling voor s avonds? Dat is veel duidelijker voor een man. Hier hebben we vaste taken bij het avondritueel : - mijn man helpt de kinderen met douchen en poetst hun tanden - ik leg alle kleren en handdoeken klaar, en zoek meteen kleren voor de volgende dag - hij ruimt beneden op - ik lees Voor en stop kinderen in bed Mannen hebben duidelijke doelen nodig, vooral rondom kinderen. Uiteindelijk zal het toch moeten gebeuren zoals jij het wilt toch? 😊 Als je de vaste avondverdeling afspreekt samen, hoef jij hem ook niet elke avond aan de gang te helpen.
Heel herkenbaar! Bij ons is het precies zo. Wat de rest ook al schreef, dit gedrag is vaak typisch voor een man Helaas maar accepteren dat je het gewoon moet blijven vragen... Misschien toch nog een paar keer de situatie bespreekbaar maken en uitleggen dat jij wat meer rust ervaart als hij je helpt. Zit je middenin de stress? Gewoon even roepen dat hij nu even dit en dat moet oppakken. Wedden dat hij het echt niet erg vindt? Hij moet er alleen even aan herinnert worden En dat hij de jongste minder aandacht geeft dan de oudste komt ook vaak voor hoor. Ik hoor het zo vaak om me heen. De meeste vaders kunnen gewoon beter overweg met een kleuter dan met een baby. Hoort erbij en komt helemaal goed als jullie baby straks weer wat ouder is!
Ik snap je frustratie maar het is echt zo dat dit een beetje man eigen is. In zo'n situatie gewoon vragen / zeggen wat je wilt dat hij doet. Het is geen onwil lees ik in je verhaal. Zolang jij blijft wachten tlraak je steeds gefrustreerder en schrikt het alleen nog meer,af voor je man.
Dit! Betrek hem in alles en vraag niets, maar zeg het hem! Zorg dat alles klaar staat, dus bv ook afgemeten flesvoeding. Op zo'n hectisch moment, zeg je ik ben hiermee bezig, doe jij dan even! Het feit dat jij dat voelt als leidinggevende en werknemers dat is een gevoel dat praat je jezelf aan. Ik snap niet dat je het zover laat komen, hup vragen of zeggen en doe dit elke dag, ik zie echt geen onwil, want met de rest helpt hij wel. (dit zijn echt even tropenjaren)
Ik heb niet je volledige post gelezen moet ik eerlijk zeggen. Ik herken het van mijn eigen man. Ik moest soms echt gericht vragen om iets te gaan doen. Al vraagt hij tegenwoordig ook wel zelf tijdens de spits aan mij wat hij moet doen. Maar ik moet wel echt concreet zeggen wat ik wil. Ik neem het maar zoals het komt, hij doet het niet bewust. Ik kan wel alles zelf doen en gefrustreerd raken waarop hij verbaasd zal vragen waarom ik hem niks vroeg. Of ik geef hem een zetje en vraag hem om iets te doen, waarop we allebei blij zijn. Tuurlijk wil ik wel dat hij alles uit zichzelf zou zien, maar zo is het nou eenmaal niet. Het komt niet uit een kwaad hart. Ik snap dat je liever had dat hij hier anders in was, maar het is lastig om iemand te veranderen. Als ik jou was zou ik gewoon aan hem vragen wat je wil dat hij doet, of je spreekt af dat jullie allebei vaste taken hebben. Waardoor hij altijd weet wat hij kan gaan doen.
enneh ga een avond in de week zelf opstap. gewoon na het eten weg gaan even een bakkie ergens, wat winkels kijken ( of een zaterdag(deel)) . Als jij 24/7 bij de kinderen bent heb je dat gewoon nodig namelijk anders hou je de tropenjaren niet vol.
Ik zeg ook zeker niet dat het onwil is, want met andere dingen helpt hij heel erg en hoef ik niet snel iets te vragen. Ik vind het alleen zo opvallend dat op zulke momenten hij dat niet doet, dan denk ik: met andere dingen doe je het wel maar nu laat je het min of meer afweten. Dat zal denk ik ook grotendeels bij mij liggen dat ik dat niet begrijp. Ik heb ook geen moeite met zo nu en dan eens iets moeten vragen, dat is normaal en ik verwacht niet dat hij altijd maar kan ruiken dat ik zou willen dat hij me hielp. Alleen íets meer eigen initiatief zou ik op prijs stellen. Zoals sommigen opperen om het met hem te bespreken, dit hebben we al vaker gedaan en heeft helaas geen effect gehad. De tips om een avondverdeling te maken en-of alvast voorbereidingen voor hem treffen zoals melkpoeder afgemeten klaarzetten ga ik vanavond eens voorleggen. Kijken wat hij daarvan vindt. Ik wil hem ook niet het gevoel geven, omdat ik weinig hulp vraag, dat ik hem buiten wil sluiten. Dat is namelijk mijn grootste 'angst', dat hij niks meer durft omdat hij bang is het verkeerde te doen. Ieder van ons heeft zijn eigen manieren van dingen aanpakken met de kinderen, wij hebben elkaar hier nooit in gecorrigeerd dat ik bijvoorbeeld zeg dat hij iets zo en zo aan moet pakken omdat ik dat ook altijd zo doe. Ik laat hem hier vrij in om zijn eigen weg daarin te vinden, en andersom ook. Ik realiseer me net wel dat ik zelf snel geneigd ben hem te vragen of ik moet helpen als hij met de kinderen bezig is. Niet om hem te controleren maar gewoon omdat ik dat zelf ook prettig vind op sommige momenten en denk dat hij dat ook waardeert. Nu vraag ik me ineens af of hij hiervan het verkeerde idee krijgt?
Ik moet ook altijd alles vragen, maar dit alles gebeurd bij ons ook nog eens op het moment dat hij net thuis komt en hier heeft manlief even een half uurtje voor zichzelf nodig. Ik heb dat zelf ook als ik uit mn werk kom moet ik even schakelen en daar heb ik even tijd voor mezelf voor nodig. Daarbij is dit ook absoluut man eigen en noemen ze dit niet voor niets de tropenjaren.