Ik ben verliefd op mijn kleine mannetje 😍 ( soms even een paar min niet omdat ie vervelend is of boevig, maar dat is altijd zo weer over..) Ik blijf 'm kusjes geven, tot ergernis van mijn man soms haha. Hij is mijn 'allesje' ( oh wat heb ik een hekel aan dat woord, maar er is gewoon geen andere omschrijving voor)
Wat leuk om dit te lezen! Helemaal geen gek topic hoor! Ik werd in het begin best overvallen door de enorme liefde, de wens om ze te beschermen tegen alles, om alle ellende en pijn van ze over te willen nemen en de enorme verantwoordelijkheid die er ook ineens bij kwam. Ik was hier zo niet op voorbereid! Hoe gaaf is het om onvoorwaardelijk van iemand te kunnen houden? Alles is perfect, je hoeft niks meer te veranderen.....gewoon houden van, zo puur als het bedoelt is! Ik merk dat de uitersten elkaar vaak opvolgen: van onvoorwaardelijk houden van en puur verliefd zijn, tot aan 'gratis af te halen' op Marktplaats Maar wat kan ik stralen als ik het over mijn kids heb. En dan maakt het niet uit of het over mijn zoon of dochter gaat: ze zijn allebei perfect!!
Heel herkenbaar hoor. Als haar iets overkomt hoeft het voor mij niet meer. Dit gevoel had ik meteen vanaf dag 1 ongeacht haar 'afkomst'. Ze voelt gewoon 100% eigen en ik krijg gewoon tranen in mijn ogen, zoveel liefde voel ik voor haar. 😍
Beetje lastig omschrijven. Ik hou van allebei evenveel maar ik hou nu meer van mijn 2e baby dan dat ik op dezelfde leeftijd bij de eerste deed. Snappen jullie t nog haha Eerste was pittig(óók al sliep die wel en deze niet haha) snel gefrustreerd altijd honger etc en ik dacht vaak is dit nou leuk?? 2e is een rustige en schattige baby zo'n knuffelkont
Heel herkenbaar.... Ik vond het in het begin wel echt een heel overweldigend gevoel, gewoon omdat je ineens zo kwetsbaar bent. Het idee dat haar iets zou kunnen gebeuren dat dat zo diep gaat dat gevoel, dat ik bij wijze van niet meer zou willen leven als ik haar niet meer zou hebben. Het is echt onbeschrijfelijk hoeveel ik van dat kleine meisje hou. Echt meer dan van mijn eigen leven. Kan me nu dan ook totaal niet voorstellen dat ik straks net zoveel van ons 2e kindje kan houden haha. Al zegt iedereen dat het goedkomt, en dat de liefde en de ruimte in je hart toeneemt ipv dat je het moet verdelen. Dus ja dat gevoel is echt fantastisch en heel bijzonder om mama te mogen zijn. Maar het maakt je ook kwetsbaar en zou haar wel voor alles willen behoeden, maar helaas gaat dat niet altijd.
Bijzonder gevoel ja. Ik snap nu pas wat men bedoelde met: wacht maar tot je kinderen hebt, dan begrijp je dat. Die kwetsbaarheid was wennen hier, maar vind ik ook wel mooi, want deel je met al die andere ouders.
Ja hoor hier net zo! Soms springen de tranen in mn ogen wanneer ik besef hoe gelukkig ik met hem ben, hoeveel ik van hem hou en dat hij mij een beter mens heeft gemaakt. Ondanks dat het geen knuffelkont is geeft hij je zooo veel liefde. Dan kijkt ie je op een bepaalde manier aan dat je denkt JA jij houd ook echt van mij. Heeeeeerlijk!!
leuk!!! ja natuurlijk is dat normaal.... ik heb dat ook hoor. Ben ook knuffelverslaafd ... de oudste heeft er alleen niet meer altijd geduld voor, maar die doet en vooral zegt dan weer andere dingen waarvan je denkt... wat ben je toch lief!
Hihi wat een leuk, vrolijk topic . Heel herkenbaar de angst of je van je tweede wel net zoveel kunt houden als van je eerste. Ik dacht ook dat dit echt niet zou kunnen, maar ben gelukkig 100% om. Het is echt een oerinstinct, de liefde van een mama voor haar kindje(s) en ik ben er nu van overtuigd dat het aantal kinderen dat je hebt echt niet uitmaakt. Ik kan zo'n ontzettend gelukkig, liefdevol gevoel krijgen van mn oudste en gelukkig ook van mn jongste. Het zijn gewoon de allerallerallerliefste mensjes van de hele wereld . Soms neem ik de jongste mee as ik de oudste uit bed ga halen en kruipen we met zn drieen nog even in bed. Als ik dan zo tussen mn meiden lig voel ik me altijd zoooooo happy, daar kan werkelijk niets anders tegenop!
Ik ben verslaafd aan beide kinderen. Ik kus ze de hele dag, wil ze altijd knuffelen en fijnknijpen. Ik ruik de hele dag in hun nekjes en vind ze gewoon heerlijk en geweldig. Helaas heb ik geen knuffelkinderen haha, ik doe het daarom heel snel en stiekem
Hier ook!! Ik voel mij net een verliefde puber. Ik vind hem zoooo leuk en lief, als hij naar mij lacht smelt ik. Ik heb kriebels in mijn buik als ik naar hem kijk, en ben zooo trots op mijn prachtige mannetje.
Ik dacht altijd dat ik veel van mijn man hielt... Maar toen kwam de oudste, maar men wat houd ik veel van hem. Toen kwam de tweede, en ook daar houd ik veel van. Ik houd meer van mijn zoons dan van me man
Goh en ik ben ook zoooo trots wanneer mensen bv. in de supermarkt complimentjes geven over m'n meid, of bv. contact maken met haar. En doordat ons ukkie spontaan naar iedereen wuift en lacht, zijn de mensen natuurlijk hélemaal vertederd... dan vult m'n moederhart zich met zo'n warmte.. dat ik het amper nog drooghou... Zucht...
Hihi ja dat snap ik best... De liefde voor ons kind gaat diep hé... Wat mij en m'n man betreft: we voelen ons via ons kindje toch echt wel nog dieper verbonden... Wij zijn namelijk de gewéldige makers van ons kleine lachende hompje mens! Zo voelt het! We zijn elkaar ook geweldig dankbaar voor dit mirakel...