Prachtig maar soms ook beangstigend, die diepe liefde. Zo droomde ik, na de geboorte van de oudste, dat ik met haar aan het wandelen was, en er steeds auto's bijna heel hard de stoep op reden. Dat was zó echt, dat ik gewoon een tijdje zo veel mogelijk van de weg vandaan liep. Sloeg nérgens op natuurlijk. Maar dat besef, dat je ze kwijt kan raken...brrrrrrr Herkent iemand dit?
Oh echt herkenbaar. Het gevoel dat ik voor mijn zoontje voel heb ik nooit eerder mee gemaakt. Hij is zo lief en knap! Voor mijn gevoel is er geen mooiere, lievere, knappere baby dan mijn mooie knul. Ik denk dat dit nu het 'moedergevoel' is waar iedereen over praat. Ik vind het fantasitsch om moeder te zijn! Had het zeker niet willen missen. Ik heb best een zware bevalling gehad maar voor Ruben doe ik zo alles over!
Ja, ik heb dat ook wel eens. Dat doet letterlijk pijn in mijn buik en ik wordt dan echt beroerd. Ik zag bijvoorbeeld vorige week de film 'The impossible' waarbij een gezin uit elkaar wordt gerukt door de tsunami. Dat deel waarbij de moeder en haar zoon onder water komen maakte me zo misselijk dat ik moest overgeven. Het idee dat je als ouder onmachtig bent en je kind pijn heeft of alleen is. Heel naar.
Toen ik onze eerste dochter kreeg was ik zo verliefd en ik wilde dr het liefste de hele dag vast houden, knuffelen, aaien, uit dr bed halen als ze snoezig lag te slapen en kon me met geen mogelijkheid voorstellen dat ik ook maar een beetje net zoveel van een volgend kind kan houden. Maar het tegendeel is waar, toen onze tweede dochter geboren werd, was die liefde alleen maar groter. Te zien hoe leuk die twee met elkaar zijn, ze maken ook wel ruzie maar de liefde en vriendschap is onvoorwaardelijk. Als olivia alleen ergens mee naar toe gaat moet ze huilen want haar kleine zus moet ook mee. En tuurlijk plak ik ze wel eens achter het behang, maar als ze dan haar Elsa dansje staat te doen, lopen de tranen over mn wangen zo trots ben ik dan op mn kleine prinses. En de jongste die knuffelt het liefste de hele dag, dan ben ik zo verliefd dat ik haar wel kan opeten (als ik doe alsof giert ze het ook uit) Wat een verhaal over de liefde voor je kind Maar het is onvoorwaardelijk, beangstigend, puur, intens, zo mooi en ik zou zonder enige twijfel mijn leven voor ze geven, alles zodat het goed gaat met mijn meisjes (en toekomstige zoon)!
Ja hier ook. Vooral 's avonds als ik in bed lig kan ik gaan malen of dromen over dingen die er met ze zouden kunnen gebeuren overdag. Dan lijkt alles opeens een groot gevaar en heel beangstigend. Overdag heb ik daar veel minder last van. Het moederschap maakt ook zo verschrikkelijk kwetsbaar, ik ben me opeens echt bewust geworden van mijn eigen sterfelijkheid en die van mijn kinderen sinds ik moeder ben. Daarvoor dacht ik er niet zo diep over na.
Haha, dit herken ik wel! Bij de eerste is alles zo nieuw en overweldigend! Bij de tweede denk je te weten dat alles wel goed komt en ga je meer genieten en nu bij de derde is het alleen maar genieten. Ik kan het ook gewoon niet geloven dat deze 3 prachtige meiden in mij zijn gegroeid. Ze hebben een gevoel in mij wakker gemaakt, waarvan ik niet wist dat ik het had, maar ik herkende het meteen als moederliefde. Ik hou van mijn man, maar de liefde die ik voel voor mijn kinderen is alles omvattend, niks of niemand zal daar bij in de buurt kunnen komen. Aan de andere kant maakt dat me ook heel erg kwetsbaar...ik moet er niet aan denken dat er wat met mijn meisjes gebeurt. Het liefst hou ik ze 24/7 bij me in de buurt, maar ja.... Mijn moederhart breekt ook altijd als ik die verhalen hoor over achtergelaten kindjes, of mishandelde kindjes. Dan krijg ik letterlijk een brok in mijn keel en draait mijn maag zich om. Dan denk ik echt: arm kleintje.../hadden ze je maar bij mij gebracht. Er zal altijd ruimte bij ons zijn als dat nodig is. En vanuit mijn eigen moeder/oerinstinct huilt mijn hart dan ook om die moeder.... Dus ja.... En het is gewoon echt zo....met de geboorte van een nieuw kind, gaat er weer een luikje in je hart open met nieuwe, allesomvattende liefde
Toen ik na mijn operatie 4 uur na zijn geboorte mijn zoontje voor het eerst zag.......wauw wat een prachtig ventje, die mochten wij over een poosje mee naar huis nemen en houden!!! Ik heb hem pas 2 dagen na zijn geboorte vastgehouden maar dat heeft geen invloed gehad op onze band. En van zijn zus die nu 18 is hou ik ook superveel en ben enorm trots op haar. Kom niet aan mijn kindjes, ze zijn het allerbelangrijkste in mijn leven!!