Zijn er hier mensen die ook last van bel angst hebben? Instanties en zelfs familie..... ik moet mij altijd voorbereiden om te bellen en ben altijd stikzenuwachtig. Ook als ik gebeld word durf ik vaak niet op te nemen als er prive gebeld word. Ik klap altijd dicht en vergeet vaak de helft. Voor zover ik mij kan herinneren heb ik hier al last van en mijn man heeft ook af en toe zoiets van, laat mij niet alles oplossen en bel gewoon. Herkenbaar voor iemand en hoe ga je hiermee om? Ik wil er echt heel graag vanaf.
Ik heb het ook. Niet met mijn ouders of man, maar met anderen wel. De enige manier om me eroverheen te zetten is als een andere emotie overheerst (zoals woede). Wat wel helpt, als het echt moet, is van tevoren een lijstje maken met dingen die ik wil bespreken. Dan krijgt je gesprek vaak ook geen rare wending of stiltes, je kunt gewoon je lijstje afwerken. Privé neem ik ook niet op trouwens, als iemand me wil bereiken bellen ze maar met een zichtbaar nummer of ze moeten mailen.
Herkenbaar! Vooral als ik naar vreemde of bedrijven moet bellen. Of familie om om een gunst te vragen oid. Vreselijk! Ik moet altijd mijn hele praatje in mijn hoofd hebben voordat ik daadwerkelijk ga bellen. Het kan helpen om wat op te schrijven voordat je belt, maar dat vind ik dan weer overdreven van mezelf Het is echt een kwestie van knop omzetten en bellen. Maar dat is echt niet gemakkelijk! Laat mijn man ook vaak bellen als dat kan, en ik het niet zelf perse hoef te doen. Ik lees dus even mee, heb geen tips helaas!
Hier ook wel een zekere vorm van belangst gehad. Soms nog wel als ik over iets moet bellen wat ik niet goed uit kan leggen. Schuif dingen ook wel voor mij uit. Maar voor mijn werk moet ik de telefoon opnemen, dus ja dan gooi je die angst wel over boord. Mijn vraag is: waar ben je bang voor? Of is het meer onzekerheid?
Ja hoor, herkenbaar. En het stomme is, voor mijn werk als ICT-er doe ik de hele dag niks anders dan bellen! Maar dan heb ik vreemd genoeg nergens last van.. Als ik privé ergens voor moet bellen, maak ik van tevoren vaak een gesprekje in mijn hoofd, zodat ik niet begin te hakkelen tijdens het bellen. Vaak is het ook meer dat ik er tegenaan zit te hikken om te gaan bellen. Want als ik eenmaal bezig ben, is er meestal niets meer aan de hand.
Goede ervaringen opdoen! Door succes ervaringen leert men. Spreek dus bv af met je vriend om te oefenen. Laagdrempelig beginnen. Begin eens met hem te bellen. Elke dag een keertje (of vaker, afhankelijk van hoe groot je angst is). En bouw dit uit. Neem daarna familie/vrienden etc. Bedenk of schrijf op wat ej wil zeggen. Ga niks forceren, duurt je gesprek maar een halve minuut en ging dat goed? Prima. Dan hang je weer op. Je hoeft niet meteen tien min. Aan de tel te zitten. Dan ga je oefenen met instanties. Opschrijven van te voren wat je wil vragem of doorgeven. Zorg dat je rusrig zit en niet gestoord wordt. Recht op zitten, schouders laag, door je buik ademen en je gezicht ontspannen. Ik vraag me altijd af hoe jullie dit trouwens op het werk doen? Of hoef je dam nooit te bellen? Ik bel de hele dag voor mn werk.. Vee succrs!
Ik heb/had het ook. Ik werk als secretaresse, dus ik had geen keus en dat heeft het ook makkelijker gemaakt om erover heen te komen. Ik bel dus op mijn werk probleemloos. Thuis vind ik het nog lastiger en mail ik als dat mogelijk is.
Hier ook, alleen mensen die héél dichtbij staan belde ik zelf, de rest liet ik altijd anderen bellen... Maargoed nu ben ik alleenstaande moeder dus moet ik het wel zelf doen haha, uiteindelijk ben ik er wel een beetje overheen, tuurlijk vind ik sommige dingen nog wel eng maargoed het is minder erg dan voorheen..
ja mailen heerlijk hahaha. Had het vroeger ook wel, toen werd ik secretaresse en moest ik wel.. Het enige wat hielp was toch wel veel oefenen en gewoon doen! Ook hielp het wat ik hiervoor ook las om lijstjes te maken of bepaalde punten op te schrijven.
herkenbaar! Ik heb angst met bellen omdat ik aan de telefoon echt heel erg stotter. face to face ook wel met vlagen maar aan de telefoon altijd. Dit maakt me dan weer super onzeker waardoor ik nog zenuwachtiger wordt en dus nog meer stotter. Heel vervelend
Ik vond het tot een aantal jaar geleden vervelend, stelde belangrijke telefoontjes echt veel te lang uit en zo. Een baan waarbij je regelmatig moet bellen (vooral mensen in een hogere functie was erg brrr.) en tijdens de bouw van ons huis veel moeten bellen, heeft het wel minder gemaakt. Mijn man spreekt niet goed Nederland dus ik weet ook dat ik het echt gewoon zelf moet doen.
Yup, ik heb echt een instanties fobie als het op bellen aankomt. Familie gelukkig geen last, al kan ik wat knorrig zijn (lees veel) als ze na 9 uur 's avonds bellen met liflafjes. Komop, daar had je de hele dag de tijd voor.
Oefen met het bellen van bijv. Hotels. Vraag wat een kamer kost. En gewoon doen. Door het uit te stellen groeit je angst alleen maar. Van succes verhalen groeit je zelfvertrouwen.
Een beetje herkenbaar! Bij familie heb ik het niet zo, maar toen ik begon als receptioniste, had ik het heel erg! Ik keek naar de telefoon zo van " Als dat ding maar niet afgaat " . Uiteindelijk ben ik er wel wat over heen gekomen. Alleen ik heb het nu al een tijd niet gedaan, dus dat zal dan wel weer wennen worden als ik dat werk weer zou doen.
Ik heb echt een hekel aan bellen en daarom doe ik het ook liever niet. Ik bel voor het broodnodige en voor de rest via mail o.i.d. Ook als ik mijn vriend bel, zitten we nooit meer dan 30 seconden aan de lijn. Ik snap niet dat mensen urenlang aan de telefoon kunnen zitten.