Hoi, Ik wil graag mijn excuses aanbieden voor mijn lelijke onderschrift over borstvoeding. Was niet netjes En ook voor alle andere lelijke opmerkingen die ik de afgelopen weken heb gemaakt. Zoals sommige van jullie wel weten is bij mij de borstvoeding niet gelukt en ik heb het hier nog steeds heel erg moeilijk mee. Ik probeer het nu al 16 maanden een plekje te geven, maar het lukt gewoon niet. En de afgelopen weken zit ik er weer extra mee, waarom weet ik niet, maar ik kan het niet loslaten. Het voelt allemaal heel erg dubbel. Ons zoontje groeit prima, is een heel happy kereltje en we hebben een prima band. Maar hij heeft wel koemelk-allergie en af en toe eczeemklachten en dan blijf ik me toch afvragen of hij dat niet zou hebben als de bv wél was gelukt. Daarnaast neem ik het mezelf ook heel erg kwalijk, maar ook de kraamzorg. En dat was de moeder van een vriendin van me, dus ik kan hier ook eigenlijk niet echt uiting aan geven. Maar feit is: de eerste dag ging het geweldig met de borstvoeding, maar toen de volgende dag kwam dus de kraamzorg waarvan ik zelf het verzoek had ingediend en vanaf dat moment ging het niet goed meer. En het voelt zo * piep * om daar elke keer mee geconfronteerd te worden. Maar dat is niet jullie schuld. Dus nogmaals: sorry. Voelt zo stom, want eerlijk gezegd, ik weet niet of ik nu nog bv zou geven als het wél goed had gelopen. Die scherpe tandjes Ik moet er niet aan denken (niet lelijk bedoelt, ik vind het heel knap dat er vrouwen zijn die het wél aandurven!!), maar ik voel me er nog steeds rot over. Zal dat ooit overgaan??
Meid, ik dacht al dat er iets achter jouw reacties moest zitten... ik heb nu even geen tijd om te reageren (5 kids en voorjaarsvakantie) Als ik weer tijd heb kom ik er op terug. In ieder geval is je excuus aanvaard.
Ja, ik voel me er ook heel rot over.... En ik besefte me net toen ik onder de douche stond ook opeens waar het door komt.... Mijn man wil geen tweede. En een paar weken geleden liet hij opeens doorschemeren dat hij misschien toch wel voor een tweede wilde gaan. En toen opeens weer niet. En inmiddels had ik me alweer helemaal in mijn hoofd gehaald "bij een tweede ga ik het allemaal anders doen en dan ga ik wél bv geven". En nu moet ik het dus wéér opnieuw een plekje gaan geven dat er misschien wel geen tweede komt, en dus ook geen tweede kans om wél bv te geven.
Wat jammer voor je dat het zo op je nek zit als persoonlijk falen. Zo ervaren vrouwen bij wie het niet lukt dat vaak toch. Ik herken het wel alleen niet bij borstvoeding. Ik heb zelf twee gewone bevallingen geprobeerd die eindigden in een keizersnede. Bij mij voelde dat als falen. Terwijl je er gewoon niets aan kan doen. Dingen gaan zoals ze gaan. Maar hoe veel mensen het ook tegen me zeiden, het gevoel bleef hangen dat ik had gefaald. Heel erg lastig. Het heeft bij mij jaren geduurd voordat ik er beter mee om kon gaan. Altijd als ik vrouwen hoorden die vlekkeloos bevielen dan voelde ik dat rotgevoel weer opkomen. En was ik eerlijk gezegd gewoon enorm jaloers. Pas na jaren kon ik het wat meer loslaten en werd het rotgevoel wat minder. Eerlijk gezegd is het pas over gegaan na de geboorte van de derde. Een geplande keizersnede dus allesbehalve natuurlijk. Maar gewoon bevallen zat er niet meer in. En heel gek maar na deze bevalling kan ik alle verhalen van bevallen vrouwen weer aanhoren zonder dat rotgevoel te krijgen. Wat wil ik hier nu mee zeggen voor jou. Dat het een proces is wat echt niet zo maar over is. Het is toch een beetje rouwen als je iets zo graag wil en het lukt niet of is niet gelukt. Veel over praten en janken lucht wel op. En misschien een schrale troost. Mijn tweede en derde kind waren allebei allergisch voor koemelk ondanks de borstvoeding. De middelste is er inmiddels over heen. De jongste nog steeds niet terwijl ik die het langste zelf gevoed heb.
Ik lees ineens je tweede post. Dat is ook wel lastig als je man er zo wispelturig in staat. Dat maakt dat gevoel niet beter. Misschien er toch is goed met hem over praten hoe dat voor jou voelt. Mannen hebben toch niet altijd de aansluiting bij de binnenwereld van vrouwen. Kunnen ze ook niets aan doen ze komen van Mars....en wij van Venus. Mijn man snapte er ook niets van dat ik het zo erg vond dat ik niet gewoon kon bevallen. Je hebt er toch alles voor over gehad, je hebt zo je best gedaan.....Ja dat wist ik ook wel, maar daar ging dat rotgevoel niet van weg. In ieder geval bij mijn man moet ik zeer duidelijk aangeven hoe ik er in sta want subtiele signalen pikt hij niet op. Verder is het een schat hoor, voordat jullie denken dat ik met een of andere holbewoner samen woon....
Ik ben bang dat, als ik er met hem over praat, hij de knoop écht definitief doorhakt en er dus echt zeker weten geen tweede komt. Nu heb ik nog het idee dat hij wel weer zal bijdraaien...
Bij mij is borstvoeding ook niet gelukt; ik heb het een paar weken vol weten te houden met fulltime kolven, maar het borstvoeding zelf geven lukte al vanaf dag 1 niet. Mijn kerel had honger en kon niet goed aanhappen en niks leek te werken. Ik heb 3 maanden fulltime gekolfd en toen kon ik het niet meer opbrengen. Ik was helemaal gesloopt; en dan gaf ik nog bijvoeding ook - want het was niet genoeg. Ik heb er daarna hooguit nog een maand of 2 mee gezeten en toen was het klaar. Want ja, wat kun je verder nog daarmee? Het ging niet; het is niet alsof je het niet geprobeerd hebt. Je hebt niet gefaald, het lukte gewoon niet. Wijs geen schuldige aan. Er is niemand schuldig aan het mislukken van iets. Dat is gewoon een stukje ervaring wat je hebt opgedaan. Net als dat je een opleiding begint om er vervolgens achter komt dat het niet wat voor jou is. Je hebt het geprobeerd, de ervaring opgedaan, maar het lukte verder niet. En dan maakt het niet uit wat daarvan de oorzaak is. Probeer het voor jezelf af te sluiten. Jouw mooie kind heeft niet perse eczeem omdat hij geen borstvoeding heeft gehad - kinderen die flesvoeding krijgen hebben ook eczeem. En ik zie hem vaak genoeg voorbij komen om te zien dat je een hele mooie jongen hebt; je ziet er verder niks aan. Ik denk dat je er emotioneel teveel negatieve lading aan koppelt. Misschien zou je eens met een professional ofzo erover praten, mocht je er over een week ofzo nog rot om voelen. En dan bedoel ik niet 400 therapiesessies, maar even wat handvatten vragen en deze toepassen, zodat je er een streep onder kunt zetten.
Bolkje wat mooi dat je het uitlegd! Zeker omdat ik dacht nadv een topic en je onderschrift: als je je ergens zo druk overmaakt dan is dat omdat je er persoonlijk moeite mee hebt of het had gewild. Ik wilde dat niet zeggen omdat ik vind dat je iedereen in zijn waarde moet laten maar wel goed dat jij het hier komt uitleggen hoe jij je voelt Ik herken het deels. Bij mij is borstvoeding wel gelukt. Ging erg goed zelfs maar ik vond het persoonlijk zo heftig dat ik na 10-12 weken ben gestopt. En achteraf voel ik mij daar super schuldig over en knaagt het toch nog ergens. Ik vind het vervelend dat je zo'n ervaring hebt en het niet verwerkt hebt. Ik denk dat je het alleen kunt verwerken door het bespreekbaar te maken (of er met iemand over te praten) Daarnaast niet te streng voor jezelf zijn. Gedane zaken nemen geen keer en je bent er niet een slechtere moeder door of Tobias zal er niet slechter door opgroeien. Je mag juist ontzettend trots op jezelf en je zoontje zijn. MIsschien krijg je in de toekomst nog de kans en zo niet....dan moet je inderdaad afscheid nemen van het idee maar niet 'boos'' op jezelf zijn.
Ik blijf het zeggen: wees alsjeblieft ontzettend trots op wat jij als moeder hebt bereikt! Zwanger worden was al een andere weg, de slechte begeleiding qua borstvoeding, je verdriet daarover...gewoon K! Maar kijk nu eens, je zoon is een blij,gezond mannetje,met een mama die van hem houdt. Hij heeft z'n flesjes lekker gedronken,eet gezellig met de pot mee. Ontwikkeld zich top. Daar ben jíj verantwoordelijk voor! Jij bent zijn wereld,door jou groeit hij op in een veilige omgeving,met veel liefde. In dat geheel....waar staat dan de borstvoeding? Believe me, ik ben absoluut voorstander,maar geloof ook dat als ik een van mijn kids géén borst had kunnen geven, onze band op geen enkele wijze anders zou zijn. Dus mama,wees trots op jezelf, moeder zijn is de mooiste maar ook de meesr zware taak ter wereld. Je doet het supergoed!
wat vervelend voor je dat het niet gelukt is, en dat je daar mee zit. Het blijft toch altijd een ding tussen moeders, borstvoeding of kunstvoeding. Eigenlijk vraagt iedereen zich altijd af of ze het wel goed doen! Net zo goed borstvoedingsmama's. Mijn zoontje groeide maar langzaam en hoevaak me niet gezegd is, en hoe vaak ik ook gedacht heb, moet ik niet stoppen? .... doe ik het wel goed? ... het hoort erbij als moeder. Zolang jij het beste doet wat je kunt en liefde geeft is het altijd goed!
Ik heb me nooit aangesproken gevoeld, ieder heeft zijn redenen en zijn eigen verhaal denk ik dan Ik vind het vooral vervelend voor jou, dat je je er zo vervelend onder voelt. Kan me voorstellen dat al die pro BV topics dan ook niet leuk zijn om te lezen.. Mocht er een tweede komen dan bespreek je gevoel op Tijn met o.a. De vk en de intake kraamzorg. Vraag om een niet bekende kraamhulp want dan ben je vrijer in het vragen om dingen! Voel je vooral nu niet schuldig want jullie zijn een prachtig kindje aan het grootbrengen!
Allereerst ook mijn excuses, ik heb teveel op de vrouw gespeeld en dat is niet netjes. Het is in mijn geval ook omdat ik me gekwetst voelde door jouw negativiteit tov "bv-moeders". Ik heb toentertijd, en nu weer, tranen in mijn ogen om jouw pijn en voelde me daarop gepakt. Dat had ik beter per PB kunnen doen en vanuit mezelf moeten reageren ipv zo aanvallend. Ik hoop dat ook jij mijn excuses kan aanvaarden. Wat betreft je schuld/faalgevoel. Ik denk dat veel moeders dit ervaren, ieder op hun eigen gebied. Zoals eerder genoemd, keizersnede ipv natuurlijk bevallen. Slechte zwangerschap, onzekere kinderen, slecht slapen enz. Kinderen triggeren een oergevoel. Het zorgt ervoor dat je je de sterkste persoon te wereld kan voelen, maar ook de zwakste. Ik heb het idee dat ik gefaald heb over van alles en nog wat, en vind het ook moeilijk om niet zo hard te zijn naar mezelf. Naar anderen kan ik zeggen heel goed aangeven dat ze aardiger moeten zijn, naar mezelf ben ik daar niet zo goed in. Ik vind echt dat jij niets hebt om je schuldig over te voelen. Jij hebt geknokt en het liep niet hoe het moest, zo gaat het leven. Sowieso vind ik dat elke ouder die zijn/haar kind voedt zich niet schuldig hoeft te voelen. Een kind heeft voeding nodig, ik heb wel een voorkeur voor de beste verpakking voor mezelf, maar dat kind heeft liefde en eten nodig. Dat geef jij volop! Ik gun het je echt dat je het achter je kan laten. Dat het gewoon een plekje krijgt in de vele ervaringen die je hebt in je leven.
Ik heb wel bv mogen geven, maar maar 3 maanden, terwijl ik heel erg graag een half jaar of een jaar wilde volmaken. F. groeide niet voldoende, omdat hij nogal spoog, en bv was te dun. Kolven was een ramp, had een handkolf en was 2 dagen bezig voor één flesje (had er 5 per dag nodig). Ik wil heel erg graag een tweede, ML twijfeld nog, maar dan wil ik graag elektrisch proberen te kolven, hopelijk lukt dat beter. Het is zo fijn om het te proberen. Als je helemaal geen BV kunt geven lijkt me dat inderdaad hartstikke moeilijk! Liefs,
Ik heb wel even bv gegeven. De eerste dag ging het echt super, hij was om 11 uur 's ochtends geboren en hij is om 12 uur voor het eerst aangelegd, en de volgende ochtend had hij al mosterdgele poep, wat erop duidde dat hij dus al goed had gedronken Maar daarna is het allemaal misgegaan Hardhandige manier van aanleggen door de tweede kraamzorg-dame, waardoor ik in de stress schoot. En stress is voor mij echt funest voor mijn toeschietreflex. Heb toen gelijk gevraagd om die neusspray, uiteindelijk pas na 10 dagen gekregen, maar inmiddels waren we gewoon samen in een negatieve spiraal terecht gekomen en uiteindelijk heb ik het na een maand rekken door te kolven opgegeven. Achteraf denk ik: had ik maar meer op mijn strepen gestaan, had ik maar eerder de lactatiekundige erbij geroepen etc. Maar je vertrouwt op de informatie die je krijgt. De KZ bleek achteraf ook totaal niet te weten hoe die borstkolf werkte, dat kreeg ik pas na 5 dagen te horen. 5 dagen verspild met op een verkeerde en ook nog eens pijnlijke manier kolven.... Bah
Dankjewel meid. Weet even niet wat ik moet zeggen. In mijn ogen heb je niks verkeerd gedaan en hoef ik je dus ook niks te vergeven...
Fijn. Echt oprecht gelukkig. Ik heb echt in mijn maag gezeten met het geheel. En ik hoop echt heel erg dat het minder pijn gaat doen. Ik neem jouw ervaringen ook weer mee in mijn groei. Het is ook een les voor mij om te blijven toetsen of hetgeen ik wil overbrengen nog steeds overeen komt met hetgeen wat er staat. Ik doe graag mee in discussies omdat ik hoop dat mensen soms andere perspectieven kunnen krijgen, maar ook omdat ik hoop zelf weer nieuwe perspectieven te krijgen. Ik hoop dat we dat van elkaar geleerd hebben. Ik heb het absoluut wel weer even meegekregen en vind het ontzettend knap van je dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen. Dank daarvoor.
Ik ben ook erg blij dat ik dit topic ben gestart, want daardoor kwam ik er eigenlijk achter waarom het me momenteel opeens weer zoveel zeer doet... De angst om het nooit "goed te kunnen maken". Ik heb een beetje het gevoel alsof ik mezelf nog wil bewijzen dat ik wél bv kan geven. Maar eigenlijk hoeft dat natuurlijk helemaal niet.
Wat naar voor je, Bolkje. Ik heb het een beetje hetzelfde, maar in veel mindere mate. Mijn eerste heeft tien maanden borstvoeding gehad en ik was ervan overtuigd dat ik de tweede ook een hele tijd bv zou geven. Het is anders gelopen: ik heb de dag na de bevalling kraamvrouwenkoorts gekregen, ziekenhuisopname met infuus met ab en thuis nog vier dagen ab. Ruim een week later kwam er een longontsteking overheen, weer ziekenhuisopname, nu met ab en prednisolon, een kuur van zeven dagen. Intussen lag ik dus al drie weken in bed, en ik kon het niet meer opbrengen. En het 'erge' was dat de bv belachelijk goed liep, op de tweede dag kolfde ik 60 ml colostrum. Hier heb ik dus besloten om voor mijn eigen herstel te kiezen, ik zat intussen alweer onder mijn startgewicht voor de zwangerschap en had via de diëtiste al Nutridrinl gekregen. Maar het putte me uit en er zat geen vooruitgang in mijn herstel. Na drie weken ben ik dus gestopt, met pijn in mijn hart, hoewel ik verstandelijk weet dat dit de beste keus was, zeker omdat ik er al eentje heb rondlopen. Nu, bijna zes weken na de bevalling, is mijn conditie nog steeds héél slecht. Er zit zeker vooruitgang in, maar het gaat wel langzaam. Sorry voor het dumpen van mijn verhaal, maar stoppen voor je eigen welzijn terwijl de bv super loopt is ook heel erg moeilijk, merk ik. En het stomme is dat in Zweden, waar de eerste is geboren, het heel normaal is om bv te geven, maar daar is het bij vk's en dergelijke helemaal geen issue. Geef je bv? Prima, dat noteren ze bij het CB voor de statistieken, de vervolgvraag is dan: geheel of gedeeltelijk? En bij het CB staat ook gewoon een magnetron om flesjes op te warmen (zoals in veel meer gelegenheden). Juist omdat er daar niet zo spastisch over wordt gedaan, denk ik dat vrouwen daar minder schuldgevoel hebben als ze geen bv geven, maar poedermelk. Omdat het in NL minder gewoon is, is het een prestatie en heel goed, maar ook een falen als je het niet kunt of wilt. Heel jammer vind ik dat.
Zou daar niet te lang je hoofd over breken, hier een giga-kma-allergie en borstvoeding. Na een half jaar moeten stoppen en over op nutramigen. Toen was zijn eczeem ook direct weg