Ik had niet verwacht dat jij er moeite mee had! Dacht dat jij juist veel vrienden had! Ik woonde vroeger ook 100 km van mijn huidige woonplaats nu. Ik voelde me eerst ook eenzaam hier want ik kende niemand hier. Nu ken ik wel veel leuke meiden en heb ik altijd wat te doen! Heb ook iemand via hier leren kennen en die zie is zeker eens in de paar weken en spreek haar dagelijks op de app! Super gezellig altijd! Verder heb ik tijdens mijn studie veel mensen ontmoet. Via de psz van mijn dochter weer niet... Allemaal veel oudere moeders dan mij en ik vind ze een beetje suf
Gezellig, ik ook Nou, als je na al dat harde werken een keer een theetje wil drinken, kom maar op Volgens mij schelen onze jongsten maar een paar dagen ook. Toevallig.
Lees dit topic en zie ineens je banner. Heb je altijd wel een beetje gevolgd en vind het echt fantastisch om te lezen dat je weer zwanger mag zijn, een broertje of zusje voor jullie kleine kanjer! Alvast voorzichtig gefeliciteerd!
Herkenbaar onderwerp... Voor de liefde mijn geboorteprovincie verlaten. Nooit gedacht dat ik dat zou doen. Maar nu dus niet zomaar even koffie/thee bij een vriendin of familie. Sowieso heb ik dat met vriendinnen de laatste jaren minder. Iedereen lijkt steeds drukker te worden met z'n eigen leven ofzo. Inmiddels zo'n 2 jaar op mijn nieuwe stek, maar nog niet echt vriendinnen hier leren kennen. Wel pogingen gedaan via vrijwilligerswerk en sport, maar mensen komen daar dan voor en gaan erna weer hun eigen gang. Vriendinnen van vroeger zie ik nog wel, maar minder vaak ivm de afstand. Echter als ik bepaalde vriendinnen zie, is dit wel goed en gelijk weer als vanouds en vertrouwd. Op zich heb ik niet echt iets te klagen. Mijn leven vult zich goed met werken, manlief en leuke weekendjes familie/vriendinbezoek. Toch zou ik het fijn vinden om ook in de buurt meiden te leren kennen om zomaar eens mee af te spreken doordeweeks. Met mijn onregelmatige baan ben ik dan namelijk vaak eens een dagje vrij en zou ik best in zijn voor leuke dingen doen. Het lijkt wel moeilijker om naarmate je ouder wordt nieuwe contacten op te doen, voor mij dan in elk geval. Vroeger op school/studie zie je elkaar op bijna dagelijkse basis. Nu in mijn leven is dit niet meer zo en bouw je denk ik daardoor minder gauw iets op.
Hier ook herkenbaar. Ook ik ben naar hier verhuisd vanwege de liefde en hoewel ik hier al een tijdje woon, kan ik niet zeggen dat ik al echte vriendschappen heb opgebouwd. Ben ook niet zo heel doorsnee, dat helpt uiteraard niet mee. Mijn hobby's/ interesses zijn namelijk sci-fi, gamen (MMORPG's) en wetenschap (beetje doorsnee nerd ).
Haha grappig. Ja ik ken wel heel veel mensen, maar dat is vooral nog uit de tijd dat ik geen kind had. En die zie ik dus echt nog maar weinig. Ik maak wel makkelijk contact, maar echt veel echte vrienden heb ik niet hoor! Een handjevol, en die zie ik niet wekelijks
Inderdaad heel herkenbaar, ben nu 33 en heb bijna in alle provincies gewoond. Daar wel vriendinnen aan overgehouden maar de meesten wonen op een uur rijden. Wat ik dus ook mis is een leuke vriendin in de buurt woont en waar je spontaan en ook even kort mee kunt afspreken en wat je niet altijd van te voren hoeft plannen terwijl je er misschien wel helemaal geen zin in hebt als het moment daar is. O ja, ik woon trouwens in Hilversum.
Beste Vonniej, Ja ik herken dit. Ik ben 27 jaar en heb eigenlijk weinig tot geen vrienden of vriendinnen. Dit is niet omdat ik een vervelend persoon ben maar omdat het gewoon zo is gelopen in mijn leven. Als kind had ik 10 jaar een beste vriendin. Toen we allebei in de pubertijd raakten, hield de vriendschap geen stand. Later nog wel vriendinnen en ook vrienden gehad, maar het bloedde gewoon dood. Tegenwoordig valt het mij op dat mijn 'vrienden' meer met zichzelf bezig zijn dan met mij. Voorbeeld: een vriendin wil wel afspreken, maar dan wel wanneer het haar uitkomt. Ik moet altijd naar haar toekomen (ze is hier nog nooit geweest) en wanneer haar vriend niet thuis is, ben ik weer goed genoeg. Daar bedank ik dus voor. Een ander voorbeeld. Een vriend van mij kreeg verkering. Zij kon mij niet uitstaan, dus hij mocht geen contact met mij. Hij koos voor haar. Verkering ging uit, hij en ik raakten weer bevriend. Hij kreeg vervolgens opnieuw verkering en trouwde met haar. Maar zij moest overal mee naartoe. Hij moest op tijd naar huis want zij zat daar alleen. Hij moest haar even bellen waar hij was.. etc. Zo ging dat de hele tijd door. Ik zag mijn vriend niet meer zonder zijn vrouw. Ik werd daar knettergek van. Ik heb hiervoor dus ook bedankt. Toen kreeg ik een vriend met ADD. Niks mis mee. Maar er zijn geen afspraken met hem te maken. Hij leeft 's nachts, slaapt overdag. Zit financieel flink in de problemen, etc. Ergens wil ik hem niet laten vallen, maar aan de andere kant denk ik: wat word ik er beter van? Hij wil niks, doet niks en reageert zijn frustraties op mij af. En zo zijn er nog talloze voorbeelden. En ja, ik heb nagedacht waarom mijn vriendschappen altijd overgaan. Ben ik niet leuk? Ben ik te moeilijk? Ligt het aan mij?? Ik denk het niet. Mensen zijn tegenwoordig zo erg met zichzelf bezig. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik bijna geen vriendschap meer durf aan te gaan. Elke keer weer die enorme teleurstelling en vooral het gevoel dat alles van één kant (lees: MIJN kant) moet komen. Natuurlijk hoop ik dat ik ooit weer een leuk persoon tegen het lijf loop. Maar ik begrijp wel hoe jij je voelt.
Herkenbaar! Sinds 8 jaar woon ik op 1,5 uir van mijn oude leventje. Toen we net een jaar hier woonden kreeg ik een blessure waardoor ik niks kon. Wat voelde ik me toen eenzaam zeg! Toen kwam het besef dat ik zelf iets moest doen. Via het sporten kwam ik niet aan nieuwe contacten. Ik heb toen op oproepjes gereageerd en zelf een oproep geplaatst. Daar 2 leuke meiden aan over gehouden. Via het zwangerschapsclubje ook 3 meiden waarvan 1 echt een goede vriendin is nu. Verder nog 2 'lange afstandsvriendinnen' waar ik een paar keer per jaar een paar dagen naartoe ga met de kinderen en zij komen ook 2x per jaar hier.
Heel herkenbaar allemaal!! Ik woon nu 1,5 jaar samen met mijn vriend in een andere plaats als toen we thuis woonden. Hier hebben we eigenlijk geen vrienden. Veel vriendschappen zijn verwaterd wat ik erg jammer vindt. Ik heb nog 1 goede vriendin van mijn vmbo studie. Verder 1 vriendin die over de grens is gaan wonen en ik niet zo vaak kan zien. Verder een vriendin van mijn bij baantje. Tsja en dat is het dan zo een beetje... Nieuwe contacten zijn idd erg lastig. Merk ook nieuwe fase (vriend en ik willen nu toch voor een kindje gaan en vriendinnen nu zijn allemaal van nog even niet ivm studie, of geen vriend) Van mijn vriends kant dan wel nieuwe mensen leren kennen uit onze oude woonplaats (voornamelijk jongens helaas) die soms een vriendin hadden (jeeej girl time!!) maar dat ging dan na een halfjaar weer uit en die meiden sprak je dan helaas niet meer. Laatste keer in de kroeg was een avond met allemaal jongens en ben ik het enigste meisje. Wel een top avond gehad hoor maar mis de gezelligheid met een vriendin wel. Ik hoop dat als ik iets van zwangerschapsgym/yoga meiden leer kennen in de buurt. Collega's is ook lastig op mijn werkvloer zijn voornamelijk veel ouderen. Ik ben een van de jongste die daar is en dat is ook wel eens jammer.
Heel erg herkenbaar. ik woon in Hilversum ook verhuist. Het is helaas zo erg dat ik terug wil naar waar ik woonde en opgegroeid ben
Jullie zullen allemaal wel druk in gesprek zijn, maar kom ook even mee "klagen" hoor. In je 20 is het erg, maar owee als je begin 30 bent, ja ik ben ook een beetje gek, en mijn humor is ook ehm...kom op ik ben opgegroeid tussen de jongens, soms spoor ik niet en ja ik ben soms erg direct. Verder vind ik het zalig om met mijn 4 jarige meisjes achtig te tutten, maar een maskertje tussen 2 volwassen dames vraagt gewoon om een wiens masker kraakt het eerste wedstrijd Moet ik zeggen dat ik, mede door mijn werk, gekke vrije tijden heb. De ene keer heb ik op de dag zeeën van tijd, de andere keer niet. Verder vallen wij tussen wal en schip, het lijkt erop dat als iedereen kids krijgt wij niet aan de beurt zijn, en als wij dan aan de beurt zijn is iedereen met hun baby's bezig, en ja..die willen andere baby moeders, geen moeder van een 4 jarige en geen moeder van een bijna baby. Nu heb ik wel vriendinnen in de buurt, maar je merkt wel dat je een beetje vast blijft zitten. Vroegah kon je iemand gewoon aanspreken in de super of waar je ook was, en je had lol, tegenwoordig kijken ze je aan alsof je een mes in je binnenzak hebt zitten
Heb ik ook gedaan...en het icoontje zelf ook gebruikt...maar als ik past maakt ie er een kleine letter van.... Nog een x proberen : Ahhh toffff hij doet ut weer
Heb me ook aangemeld, ervan uitgaand dat dat mag Ik ken het probleem goed. Ik ben 24, heb 3 kindjes, ben vrijgezel en helaas momenteel werkeloos. Moet eerlijk bekennen dat ik nooit een vriendinnenmens geweest ben. Van kleins af aan hang ik al bij de jongens, daar kon ik wel klagen en bot en eerlijk zijn. Waren er problemen dan werden ze direct uitgepraat. En waar de meiden wilden winkelen zat ik liever met de jongens bij een concert of festival of ergens thuis te gamen. Maar.. Op sommige momenten mis ik dichtbij wonende vriendinnen wel. Ik heb dankzij zp nu een leuke groep vriendinnen opgebouwd waarmee we de hele dag gezellig kletsen op de app en ook in het echt met dr kindjes erbij afspreken. Toch zou het me leuk lijken om ook meiden hier in de buurt te hebben om even een kopje koffie mee te drinken of terrasje mee te pakken... zo wilde ik bijvoorbeeld heel graag naar 50 shades toe, maar vrienden kun je niet meeslepen haha, dan wou ik echt dat ik een vriendín in de buurt had. Of bijvoorbeeld voor een dagje sauna!