Hoi meiden, Zijn jullie tijdens de zwangerschap ook veel mensen kwijt geraakt?? Mijn vriend en ik hadden voor de zwangerschap volgens ons toch redelijk veel vrienden/familie leden die regelmatig over de vloer kwamen en met wie We leuk contact hadden. Ze waren dan natuurlijk ook altijd in voor een feestje bij ons thuis.... En jullie voelen hem misschien al aankomen.. Maar nu we zwanger zijn hebben We bijna niemand over. Voor de zwangerschap staken we vaak energie in vrienden en familie, kwamen ze regelmatig langs voor een drankje, appte of belde We regelmatig en waren We gewoon 1 grote familie. Onze deur stond altijd open en We stonden altijd voor iedereen klaar en we waren echt van die vrienden op wie je altijd terug kon vallen. Nu wij voor het eerst zwanger zijn hebben veel mensen ons laten vallen. Zelfs familieleden, broer, zus, schoonmoeder (die voor het eerst oma wordt) Etc nemen gewoon amper tot geen contact op (terwijl ze al jaren vragen wanneer We kinderen krijgen). Niemand vraagt hoe het met de aanstaande mama en papa gaat, laatstaan met onze ongeboren vrucht. Ze nemen letterlijk weken soms wel maanden geen contact op. Daarnaast komt er ook nog eens bij dat ik een hele zware zwangerschap heb met een prenetale depressie, erge bekkeninstabiliteit, veel pijnen Etc. Ik wil soms zo graag dat de mensen die dicht bij ons stonden (dachten We) even de tijd namen om te vragen hoe het gaat en even langs komen om te kijken naar de "babybuik " en lekker een kopje thee komen drinke.. Maar blijkbaar waren we alleen maar goed voor een feestje en iemand bij wie je altijd terecht kon.. Toen ik niet zwanger Was en vriendinnen om mij heen raakte zwanger, stak ik voor mijn gevoel zoveel tijd en energie in ze omdat het in mijn ogen zo iets moois Is! En dan verdien je het gewoon om extra aandacht en liefde te krijgen vind ik! Dus ik heb mensen ook altijd zo behandeLd. Ik behandel mensen dan ook zoals ik zelf behandeld wil worden.. Maar ik weet inmiddels wel dat je eigenlijk geen verwachtingen mag hebben. Maar helaas denken blijkbaar niet veel mensen zo... Ik voel me soms zoo eenzaam!! Waar Is de oh zo trotse broer die blij Was dat hij oom wordt? Waarom heeft hij al een maand niet gevraagd hoe het gaat? Evenals de schoonzus voor wie ik/wij altijd klaar stonden? Waar Is mijn schoonmoeder die voor het eerst oma wordt? Waarom vraagt ze haar zoon niet eens hoe hij zich voelt nu hij papa wordt (maar ondertussen wel al jaren zeuren dat ze oma wilt worden) Waar zijn de vrienden die altijd langs kwamen als er drank Was of als ze problemen hadden? Waarom Vragen ze niet eens hoe het met ons gaat? Ik vind het vooral ook zo sneu voor mijn partner... Hij wordt voor het eerst vader!!!! En trots dat hij Is!!!! Maar hij heeft niemand om het mEe te delen, niemand toont interesse... En ik kan zien dat het hem echt pijn doet. Ik kan mn gevoelens kwijt op een forum zoals deze... Hij zal dat nooit doen... Zijn er nog meer mensen die dit herkennen? Wij gaan nu ook voor onszelf en ons gezinnetje leven!! Dat Is nu natuurlijk het belangrijkste. Maar toch doet het af en toe wel even pijn en vind ik het fijn om erover te kunnen praten. Xxxx WaZa
Hoi waza, wat klinkt dat heftig zeg! Jeetje... Heb je dit wel eens uitgesproken tegen iemand die dicht bij je staat/stond en het ineens laat afweten? En hoe lang ben je al zwanger en hoe lang heb je al last van de prenatale depressie?
Doe jezelf een plezier en laat deze mensen los. De grootste fout die veel mensen maken is anderen vast te houden en van alles te verwachten van anderen omdat je het zelf wel zou doen.. Het is een illusie te denken dat iedereen zo is, vroeg of laat wordt je teleur gesteld en ik denk dat dat moment nu bij jou is aangebroken. Laat mensen helemaal los/gaan en neem gewoon een tijd geen contact op, op den duur merk je vanzelf wie nog moeite wil doen of niet. Je kunt interesse niet afdwingen en het geeft geen zin je er over op te winden, hooguit kun je je ongenoegen eens uitspreken, maar mensen zijn vrij om te kiezen waar ze energie in steken. Mijn advies; zoek nieuwe mensen om je heen en verwacht niets, dan kan het alleen maar meevallen.
Hoi waza, ik wil je even hart onder de riem steken en een knuffel geven. Ik weet verder niet goed wat te zeggen tegen je. Het enige is dat mensen soms raar kunnen reageren. Ik heb dit niey met een zwangerschap meegemaakt maar met een overlijden van mijn vader. Ik had alleen hem nog. Toen hij overleed had ik ineens geen gezin meer. De mensen waar hij altijd voor had klaar gestaan keken ineens niet meer naar me om. Toen er iemand ernstig ziek was in de familie werd ik niet ingelicht. Ik denk dat mensen zijn vergeten dat mijn vader ook nog een dochter had. Met kerst worden mijn vriend en ik nooit gevraagd, dat soort dingen. ik vind het nog steeds erg na zoveel jaren. Voor mij is het 'normaal' geworden dat er niet aan ons wordt gedacht. Tot nu toe red ik het ook wel alleen, ben van niemand afhankelijk, maar leuk is anders. Nu ik zwanger ben bellen er toch wel mensen of komen langs. Dat vind ik fijn. Ik had dat niet verwacht. Misschien zou je aan kunnen geven dat je het contact mist, maar ik weet niet of mensen er iets mee doen. Is er misschien dan 1 van jullie vrienden die wel belangstelling heeft of gewoon allemaal niet? ik weet niet of je iets aan mijn post hebt. Soms reageren mensen gewoon raar op situaties. Ze zeggen weleens dat je je echte vrienden leert kennen in bijzondere tijden. Dikke knuffel, hopelijk voel je je snel beter.
Maar hoe kan het toch dat alle mensen die je eerst lief had ineens zo zijn? Ik zou dat zo raar vinden? En ik snap dat je daar zo verdrietig om wordt. Jeetje, jouw verhaal is ook heftig Cat2. Wat ik wel graag wil meegeven is dat er soms duidelijker gecommuniceerd moet worden. Hiermee bedoel ik dat je er niet altijd van uit kunt gaan dat de ander snapt wat je wil of bedoelt. Soms moet je mensen heel duidelijk vragen om interesse en soms moet je heel duidelijk aangeven dat je erg graag nog langs komt bij verschillende dingen. Waza, misschien zijn de vrienden en familie wel geschrokken van jouw depressie en laten ze jullie nu alleen om te herstellen. Denken zij dat ze het zo juist goed doen. Mensen kunnen erg onhandig zijn, terwijl ze het misschien wel goed bedoelen. Cat, heb jij ooit aangegeven dat je er vreselijk verdrietig van bent dat je nergens meer voor wordt uitgenodigd? Misschien denken zij wel: acht zij zit natuurlijk niet op ons te wachten. De link met alle bezoekjes was misschien, in hun ogen, jouw vader. En meiden, begrijp me niet verkeerd, ik vind het vreselijk voor jullie. Maar ik merk in mijn omgeving dat sommige dingen soms gewoon verkeerd worden opgepakt en dan voor narigheid zorgen terwijl dat niemands bedoeling is. Hopelijk kwets ik niemand.
Wat lief dat jullie nu al de tijd nemen om te reagere! Maantje ik ben bezig met loslaten, dat Was ook onze bedoeling. Wij hebben genoeg voor deze mensen gedaan en als hun nu te beroerd zijn om zelfs te vragen hoe het gaat dan hoeft het voor ons ook niet meer.. Daarom heb ik mijn verhaal hier gedaan want het zit nu eenmaal niet in de koude kleren. Dit Is puur gevoelens afschrijven zodat het hopelijk wat makkelijker wordt en wat minder pijn gaat doen. Elvis, ik ben nu 23 weken zwanger en weet sinds 15 weken ongeveer dat ik last heb van een depressie. Mijn broer, schoonzusjes, schoonmoeder, "vrienden" Etc weten dit niet eens. Zo lang hebben ze al geen contact opgenomen. Absurd toch?? Ik denk zelf dat mn vriend en k van die personen zijn die teveel aandacht en energie in iemand steken. Wij zijn van die mensen die altijd vragen hoe het gaat en altijd de deur open hebben staan en iedereen willen helpen, maakt niet uit of We onszelf daarmee teniet deden eigenlijk. Nu hebben We eindelijk een knopje omgedraaid dat het ook eens van een ander af mag komen en zijn We gestopt met vragen hoe het gaat, puur om te kijken wie interesse heeft in ons... En blijkbaar zijn dat er niet veel. De enige die ons volledig steunt en helpt Is mijn moeder en 1 vriendin. Maar die ene vriendin Is nu zelf ook zwanger en heeft een hele makkelijke zwangerschap en weet niet goed hoe ze mij kan helpen. Terwijl ik allang blij ben dat ze nog in mn leven Is haha. Maar mn partner en ik hebben elkaar gelukkig.... cat2, jeetje wat een heftig verhaal.. Ik weet net zoals jij ook niet goed wat ik erop moet zeggen.. Ik schrik er wel van dat er mensen zijn die zo luchtig over mensen kunnen denken.. Tenminste zo komt het over.. Gelukkig werd Je tijdens de zwangerschap wel wat meer gesteund.. Ik kan alleen maar voor je hopen dat je nu een mooiere en betere tijd met betere mensen tegemoet zal gaan. En je kan me altijd een bericht sturen als je wilt praten.
Jeetje Waza, dat is wel echt heel erg zeg! Probeer het dan inderdaad los te laten en de mensen te koesteren die wel echt om jullie geven. Ik vind het echt te bizar voor woorden dat jullie familie zo weinig interesse toont. Bah! Heel veel sterkte meis, en probeer nu vooral aan jezelf en je gezin te denken. Zorg dat je grip krijgt op je pnd. Krijg je voldoende hulp hiervoor?
En elvis, ik heb 1 keer tegen 1 vriendin uitgesproken dat het me kwetst dat ze geen contact opnam en me vroeg hoe het ging. Ze heeft daar haar excuses voor aangeboden en gezegd dat het niet haar bedoeling Was. Vervolgens heb ik haar uitgenodigd op ons gender-reveal party waar ze niet heen Is gekomen en vervolgens heeft ze ook geen contact meer opgenomen. Niet gevraagd wat het wordt, niet afgezegd, hoe het gaat Etc. Gewoon helemaal niks. Dus ik ben daar gewoon een beetje klaar mee.. Zo leer je wie je echte vrienden zijn.... (inmiddels 7 weken geleden) En ik ben onder behandeling bij de extra zorg poli en de pop poli en ook nog eens de poli psychiatrie in het ziekenhuis. Hulp voldoende van deze kant gelukkig Xx
Nou zeg, wat belachelijk. Jammer dat je juist in deze bijzondere periode leert wie je echt vrienden zijn.
Hoi elvis, ja ik heb het aangegeven, maar er werd niets mee gedaan. Inmiddels heb ik ook definitief afscheid genomen van sommige familieleden. Ik zal nooit begrijpen dat ze dit zo gedaan hebben. Ik zal verder niet meer mijn verhaal vertellen want dit is het topic van waza. Sorry waza gelukkig heb je je moeder en die ene vriendin die jullie wel steunen. ik denk dat je het goed doet door proberen mensen los te laten. Richt je maar op de mensen die er wel zijn en op jullie kindje. En jullie hebben ook elkaar. Hopelijk ontmoet je in de toekomst nieuwe mensen die er voor je zijn.
Bah Cat, dat is echt niet leuk. Jij ook sterkte hoor, dubbel verlies dus. Maar wel binnenkort een gezin! Veel geluk!
Dank je wel! Ja nog max 3,5 week dan is ons meisje er. Ben heel blij dat wij dan met haar een gezin vormen. Zullen wel veel traantjes vloeien haha, maar wel van geluk.
Cat het maakt mij niet uit dat het mijn post Is hoor. Je mag van mij altijd je verhaal doen. Ik wou dat ik je kon helpen. Ik snap gewoon niet dat mensen je op zo een moment in je leven keihard kunnen laten vallen.... Laatstaan familie. Ik hoop echt dat je een mooie tijd tegemoet gaat en geniet met volle teugen straks van jullie gezinnetje!!!
Goed dat je al aan het loslaten bent Waza, nu emotioneel nog. Het is inderdaad heel verdrietig. (ik weet zelf ook hoe het voelt). Fijn dat je wel een paar mensen om je heen hebt, waaronder je partner. Jullie zullen hier vast veel sterker uit gaan komen. Ik hoop dat je je snel beter zult voelen uit je depressie. Ik wens je heel veel sterkte toe!
Herkenbaar meid...hier ook een zware zwangerschap inclusief ziekenhuisopnames. Ben erg teleurgesteld door een aantal mensen uit onze omgeving. Zelfs mijn eigen broers laten het afweten, ook toen ik in het ziekenhuis lag. Ben er erg verdrietig om. Ik probeer de energie zoveel mogelijk in ons zelf en ons kleintje te steken, we hebben het hard nodig. Ook probeer ik te kijken naar de hulp en steun uit onverwachte hoek. Toch merk ik dat het me steekt en ik wrok koester door nu al met mezelf af te spreken dat die mensen straks op kraamvisite ook niet welkom zijn en daar moet ik me nu eigenlijk niet druk om maken. Ik hoop dat het jou ook gaat lukken om meer los te laten. Zorg goed voor jullie zelf. Hopelijk voel je je snel beter!
Heel herkenbaar helaas.. En als ik dan eens iemand tegenkom dan krijg ik de opmerking 'dat is lang geleden zeg, je leek wel verdwenen' .. Heb deze mensen ook losgelaten hoe moeilijk dat soms ook was, als de kleine uk er is hoeven ze ook niet ineens belangstelling te tonen en langs te komen. Ik wil je heel veel sterkte wensen want dit is geen leuke situatie en vooral niet tijdens de zwangerschap met alle hormonen in je lijf! Hopelijk ga je je snel beter voelen
Oh hoe herkenbaar.. Wij waren de eerste in onze, toch al kleine , vriendengroep die een kinderwens hadden. Men wist hier van, en wist zelfs dat we bezig waren voor het eerste wonder toen der tijd. We gingen toen nog net zoveel uit als altijd en deden overal aan mee, toen ik (vor mijn gevoel eindelijk) in ronde 9 zwanger raakte kreeg ik van 1 vriendin een kaartje met gefeliciteerd, zwanger. Daarna veranderde van alles, de beloftes tijdens onze "zwangerwordenperiode" bleken alles behalve waar. Mensen vonde n het raar dat we niet meer vrijdag en zaterdag mee gingen. Dat ik moe was, en niet zon zin had om op een droge in de kroeg te zitten (hield toen nog van stevige potten bier ect ) De beloftes om tijdens mijn verlof langs te komen, is niemand na gekomen. De enkele appjes die ik kreeg, gingen in eerste instantie over mij en de baby maar al snel niet meer. Ach dat laatste vond ik nog tot daar aan toe, was blij met het contact. Toen J eindelijk geboren was, en het eerste half jaar heel moeizaam ging (Reanimatie met 4 weken, ziekenhuis opname met 4 maanden, forse reflux ect) lieten mensen zich weinig zien.. Ik hield ze wel op de hoogte, maar niet op vraag, meer omda tik het kwijt moest... Men kwam op kraam visite, en een enkele kwam een keertje extra Toen ze een jaar werd, en ook de buurtkindjes (lees 4 kindjes van 2/3 jaar) was het volle bak. Ik was opgelaten, want jah, ze werd tenslotte 1! Groot feest voor ons. Taart besteld, slingers en alle toeters en bellen. Nou, het clubje kwam, en ging na wel geteld 45 minuten naar huis... Ik was echt echt echt heel erg teleurgesteld, zelfs het stel waar ik het niet van verwacht had, vertrok met de rest.. Dat was voor mij de druppel, ik investeeer niet meer, vraag af en toe hoe het gaat, wedervraag krijg ik nauwelijks, ook niet nu ik weer zwanger ben.. T is wel goed zo.. Maar ooh wat ben/ was ik gekwetst! MEnsen waarvan ik dacht dat het vrienden voor het leven ware, waar ik snachts bereikbaar voor was ect... Pff...
Helaas herken ik het ook... Tijdens mijn eerste zwangerschap zat ik al vanaf 14 weken thuis ivm bloedingen en later dreigende vroeggeboorte. Ook nu zit ik thuis ivm bloedingen en krampen. Eerder al minder gewerkt door HG. Ik heb helaas ook weinig begrip van mensen. Ik krijg nu ook vooral te horen dat het wel goed komt, omdat het de vorige keer ook goed gekomen is. Maar ik vind het nu juist veel spannender dan toen! Toen wist ik niet dat het volgde in een dreigende vroeggeboorte, nu ben ik daar heel bang voor. Van een collega (ik dacht vriendin) heb ik bijv al 6 weken niets gehoord, zelfs geen appje. Terwijl toen zij ziek was ik regelmatig langs kwam, lunch brengen enz. Ik woon 15 min van ons werk af, dus ze kan het combineren. Voor mij was het naar haar toe ruim 45 min rijden, maar dat deed ik wel. (vind ik ook geen probleem) Ik heb het helaas al zo vaak meegemaakt dat ik energie steek in een vriendschap, altijd klaar sta. maar er andersom dus radiostilte is als het hier even niet lukt. Ik probeer het ook naast me neer te leggen, maar dat is nog niet zo makkelijk. Ik zou zo graag ooit eens een onvoorwaardelijke vriendin vinden! Met de volledige rust die ik moet houden, zou een beetje afleiding zo welkom zijn! Echt helpen kan ik je dus ook niet. Probeer het inderdaad van je af te schrijven. je ziet (helaas) dat je niet de enige bent. Mensen zien zwanger zijn toch echt als een roze wolk en snappen bezorgdheid soms ook niet. Want je MOET genieten! Ik geniet ook, maar ik ben ook bezorgd. Kies inderdaad voor je gezin en probeer daar van te genieten.
Vervelend dat je je zwangerschap zo eenzaam ervaart. Maar weet je zeker dat je depressie er niet voor zorgt dat je de zaken somberder inziet dan je normaal zou doen?het lijkt mij heel vervelend, maar misschien is het goed om het eens te laten weten aan die mensen. Ik denk zelf dat het misschien voor hen nieuw is om te horen. En onderschat niet dat mensen die je vooral bij een borrel zag als die borrel wegvalt al snel het idee hebben dat jullie natuurlijke afspreekplek wegvalt. Collega's zie je ook minder als je stopt met werken. En je rugbyteam net zo, zal ik maar zeggen.
Hey Light, Jeetje wat erg om dit te lezen zeg... Ik snap je echt helemaal volkomen. Ik heb al tegen mn partner gezegd dat niemand die nu interesse toont ik mij, hem en de baby niet opeens wel op kraamvisite hoeven te komen. Ik ben het ook zat dat mensen eigenlijk alleen maar voor hun eigen pleziertje en nieuwsgierigheid contact opnemen. Dus ik snap je wrok gevoelens absoluut.. Alhoewel We ons hier nu absoluut niet druk om moeten maken. Maar het blijft echt heel heel heel lastig. ladyyyd, ik snap je echt helemaal.