Mijn beste vriendin ken ik al bijna 30 jaar. Sinds de brugklas. We gingen toen we tieners/begin twintigers waren heel intensief met elkaar om. Ik was halverwege de twintig toen ik verhuisde en we allebei een vaste relatie kregen. We zagen elkaar toen steeds minder maar als we elkaar zagen was het altijd goed. Toen haar relatie bijna 10 jaar geleden op de klippen liep heeft ze zelfs nog een overbruggingsperiode bij mij gewoond. Toen kreeg ze een nieuwe vriend en 2 kinderen en zagen en spraken we elkaar weer veel minder. Prima. Altijd gedacht dat we dat allebei prima vonden. We zijn beide geen bellers en zagen elkaar misschien 4x per jaar, soms vaker. Toen werd ik zwanger en al vanaf de 20 weken echo was er van alles mis. Zwangerschapsvergiftiging, ik 7 weken plat in het ziekenhuis en zoontje geboren met een ernstige hartafwijking en 22q11 deletie syndroom en ook de eerste 4 maanden ziekenhuis. Ik had eigenlijk met niemand contact behalve met haar. We belden best vaak voor ons doen, ze is 2x langs geweest in het ziekenhuis bij mijn zoon waarvan 1x toen hij heel slecht op de IC lag. Dat heb ik gevraagd toen omdat ik wilde dat iemand zag wat wij elke dag zagen. Eenmaal thuis heb ik de fout gemaakt om in mn coconnetje te kruipen en me af te sluiten van de rest van de wereld. Ik heb denk 2/3 maanden niks van me laten horen (maar overigens ook geen gemiste oproepen/onbeantwoorde berichten). Toen ik haar uitnodigde voor mijn zoons eerste verjaardag bedankte ze en bleek dat ze boos was. Ik heb het boetekleed aangetrokken en mijn excuses aangeboden, gezegd dat het absoluut niet aan haar lag, dat ik me voor alles en iedereen had afgesloten en dat het niet weer zou gebeuren. Ondertussen dacht ik wel je had me op enig moment best kunnen laten weten dat je het zo ervaarde maar goed, niet gezegd. Dit is nu 2 jaar geleden en op de een of andere manier lukt het me niet die vriendschap weer aan te halen en twijfel ik nu heel erg wat ik moet doen. Ik heb in de afgelopen 2 jaar ook weleens gevraagd hoe ze ons contact graag zou willen zien en dan zegt ze dat ze geen beller is. En dat ik maar af en toe een whatsappje moet sturen. Dat doe ik regelmatig maar ik krijg of geen reactie of pas een week later. Verder stuur ik nu maandelijks een mail over hoe het nu met zoon gaat en wat er speelt binnen ons gezin. Die mail gaat naar al onze vrienden. Ik krijg nooit een reactie van haar dus geen idee of ze de mail uberhaupt leest. Ze weet dat ik het best zwaar heb. Ons zoontje blijkt naast de ernstige hartafwijking, volledige sondevoeding en slechte afweer ook een flinke verstandelijke beperking te hebben en autisme. Daarnaast zitten we al 2 jaar in de MMM voor een brusje wat niet lukt. Ze is totaal niet betrokken bij de twee belangrijkste dingen in mijn leven. Ik realiseer me dat ik daarin een brengplicht heb maar dat probeer ik dus maar het lukt niet. Andersom ben ik dus ook niet betrokken bij haar leven. Geen idee wat er speelt. Ik lees weleens wat op Facebook ze is heel actief op social media en probeer dan een gesprek via de whatsapp daarover te beginnen maar daar krijg ik dus nauwelijks reactie op. Ik ben nu dus echt zover dat ik een gesprek met haar wil aangaan over of deze vriendschap nog zin heeft. Misschien wil ze niet meer en durft ze dat niet te zeggen maar het lukt me zelfs niet om een afspraak te maken. Ik twijfel dus nu om een brandberichtje te sturen waarin ik aangeef dat ik wil praten ergens over maar vind het zo moeilijk. Klinkt stom maar ik heb geen familie meer, mijn ouders zijn overleden en zij is eigenlijk een van de weinigen die me al zo lang en zo goed kent. Maar nu word ik alleen maar onzeker over en/of teleurgesteld in het contact wat we hebben. Sorry voor het lange, lange verhaal maar ben benieuwd naar jullie mening!
Probeer eens wat af te spreken en het persoonlijk met haar te bespreken. Misschien gaat het momenteel wel heel slecht met háár en is dat de reden, dat het niet ´los komt´ zeg maar...
Wow dat klinkt heftig allemaal. Een goede en vertrouwde vriendschap is dan inderdaad heel veel waard lijkt me. Woont ze in de buurt? Want anders zou ik gewoon langsgaan en face to face gelijk al praten of een afspraak maken wanneer ze tijd heeft. Anders misschien een geschreven brief sturen? Ik zou er wel wat aan doen zodat je later niet terugdenkt "had ik maar"
Ik zou toch de telefoon (geen wat's app) eens oppakken om een afspraak te maken. Zo'n lange vriendschap is heel erg zonde om te verliezen! Wil ze dit niet of blijkt uit het gesprek dat ze er een punt achter wil zetten dan heb jij iig alles uit de kast getrokken om er iets aan te doen! Misschien zit haar nog iets dwars, komt het er uit, en is het contact ook weer als vanouds! Om het zomaar dood te laten bloeien omdat het contact alleen van jou kant komt is zonde, maar ik zou zo ook niet nog eens jaren door gaan. Dan stop je er een hoop energie in voor niets. Succes ermee!
Eerlijk? Ik denk dat je de hoop op moet geven, je hebt veel geprobeerd en veel meer kun je eigenlijk niet doen. Super jammer natuurlijk maar het moet van twee kanten komen, als het überhaupt al lukt om normaal contact te hebben met haar denk ik niet dat het ooit word zoals het was.
Je schrijft dat jullie het heel zwaar hebben en dat is heel begrijpelijk als ik jullie verhaal zo lees. Maar toon je ook interesse in haar? Je schrijft dat je iedereen een mail stuurt over jullie zoon en dat ze daar niet op reageert. Misschien vindt ze wel dat je te weinig belangstelling toont voor haar leven en dingen en dat de nadruk ligt op wat jullie meemaken. Dat laatste snap ik heel erg goed, hoor! Hier speelt ook het een en ander met mijn gezondheid en daarvoor jaren in de medische molen gezeten om zwanger te worden. Je leert je vrienden op die momenten wel kennen. Sommigen verdwijnen met de noorderzon en anderen waarvan je het niet verwacht had, staan juist altijd voor je klaar. Soms heb je gewoon geen energie over om in andere mensen te steken, als je het zelf zo moeilijk hebt. Dus dat zou alleen maar heel logisch zijn. Ik zou het allemaal nog eens proberen te bespreken. Wees eerlijk en geef aan wat jij met de vriendschap wil. Probeer te achterhalen wat haar dwars zit en wat zij wil. Niet via de Whatsapp, maar persoonlijk. Kom je er dan nog niet uit, dan zou ik het er verder bij laten. Jammer, maar soms loopt het leven nou eenmaal zo. Succes!
Persoonlijk afspreken en vertellen hoe je het ervaart. Hebben m'n beste vriendin en ik een paar jaar terug ook gedaan toen het niet lekker liep en toen bleek dat we ieder onze eigen redenen hadden om soms even niet te bellen of te reageren op appjes. Nu we het van elkaar weten is het ook goed en het contact is veel leuker geworden ( niet vaker, maar wel betere kwaliteit zeg maar)
Ik ben altijd een beetje allergisch voor "ik ken haar al heel mijn leven" Alsof je dan verplicht bent om een vriendschap aan te houden, omwille van die lange tijd. Mensen komen en gaan in je leven. De een verdwijnt na 5 jaar en de ander na 30. Maar we moeten accepteren dat mensen veranderen en dat er voor iedereen die deel uitmaakt van je leven een plaats en tijd is. Het lijkt er op dat zij voor jou geen ruimte meer wil maken in haar leven, maar je beetje laat bungelen omdat ze waarschijnlijk te laf is om keihard te zeggen "ik ben er klaar mee". Ik vind echt dat jij al meer dan genoeg gedaan hebt. En ik vind dat je op een punt komt dat je moet voorkomen dat het zielig wordt en dat je moet stoppen met achter haar aan lopen en er nog langer tijd en moeite in steekt. Dat verdien je echt niet! Succes meid!
Om antwoord te geven op jullie vragen: Ik geloof niet dat ik achter haar aan loop. Vooral het laatste jaar komt het initiatief alleen meer van mijn kant. Ik vind niet dat ik geen aandacht heb voor haar dingen. Wat ik weet daar toon ik interesse in. Het gaat net zoveel over haar leven als over dat van mij volgens mij. Laatst las ik op Facebook dat haar zoontje heel hard van de trap was gevallen en een nachtje ter observatie had gelegen in het ziekenhuis en ik heb haar 3x een berichtje gestuurd hoe het met hem was maar nog steeds geen antwoord op gekregen. Het kan zijn dat ze er klaar mee is hoor. Maar een jaar geleden nog een gesprek gehad over wat we van onze vriendschap verwachten - meer haar initiatief - en dat was HET moment geweest om dat aan te geven. Het is heel simpel. Als ze er klaar mee is houdt het op. Dat is haar goed recht. Onze levens zijn ook heel anders. Waar voor haar carrière heel erg belangrijk is en politiek ben ik gestopt met werken en interesseert politiek me echt geen fluit. En ik ben ook niet van twitter waar zij volgens mij 24u per dag online is. Bellen vind ik lastig. Ze neemt toch niet op en belt dan ook niet terug.
Na alles gelezen te hebben denk ik dat je met een vriendschap te maken hebt die dood is gebloed. Iemand anders schreef het hier ook al sommige mensen blijven voor eeuwig je vrienden en soms sla je beide een andere weg in. Denk dat dit hier het geval is.Beide een ander leven andere interesseren. Dat is niet erg. Wie weet komt het over een paar jaar als nog goed. Voor nu of je laat idd je post lezen. Zoals je het ons verteld hebt en anders. Er komen vast nog andere mensen op je pad.
Moeilijk... Als ze nergens op in gaat, terwijl je wel belt en interesse toont, dan vindt zij de vriendschap blijkbaar niet zo belangrijk meer. Maar het kan natuurlijk ook zijn dat ze het gewoon druk heeft, weinig tijd en energie en dat ze die liever in haar eigen gezin steekt. Kun je dat veranderen? Ik ben bang van niet. Het zal van twee kanten moeten komen. Soms moet je je afvragen of het van beide kanten nog wel geven en nemen is. Geef jij alleen en neemt zij alleen maar, dan heb je er niet zoveel aan. Het levert jou niks op, dus waarom ermee doorgaan? Wat je vroeger had, komt niet meer terug. Jammer, maar zo gaat het soms.
Om eerlijk te zijn, mij lijkt dit geen "echte" vriendin. Vrienden ben je en blijf je, ookal zie je elkaar niet vaak maar als er iets is dan sta je daar! Als je kindje met een beperking wordt geboren en je moet haar nog VRAGEN om langs te komen, sorry hoor! Een echte vriendin komt gewoon. Jij weet de situatie natuurlijk t best maar mij lijkt het een meid die niet veel interesse in jou of jouw leven toont en dat zo wil houden. Als je iemand die überhaupt actief is op social media whatasappt en ze appt na een week pas terug dan heeft ze gewoon geen boodschap aan je. Sorry voor mijn woorden, maar ik ben hier heel realistisch in! Jammer dat je op een punt in je leven bent dat je voelt alsof zij de enige is waar je nog vriendschap mee kan hebben, want jij verdient een echte vriendin die er voor je is in mooie en minder mooie momenten! en niet iemand die nog niet eens antwoord op je mails! Ik hoop dat je een 'echte' vriendin tegenkomt in je leven dan pas weet je hoe echte vriendschap kan zijn! en dat gun ik je meid !!!
Ik vind het wel asociaal van haar dat ze jou gewoon keihard lijkt te negeren.. Ik zou 1x nog duidelijk aangeven hoe of wat en vragen of ze nog vrienden wil zijn en als je daar alsnog geen reactie op krijgt haar een gelukkig leven verder wensen en ermee ophouden. Kan je niet bij haar langsgaan? Is misschien nog beter. Face to face kan je veel beter inschatten hoe of wat er speelt dan via whatsapp of facebook. Als ze 24 uur per dag twittert kan ze je ook een appje terugsturen lijkt me.. Dus zo druk is ze blijkbaar niet.
Niet opnemen als je belt en niet terugbellen is ook wel heel apart... Heb je al eens geprobeerd te bellen zonder nummerherkenning?
Helemaal mee eens... Kijk naar wat je wel hebt en blijf niet achterom kijken naar wat je niet meer hebt.
Misschien eens een berichtje sturen wat niet over de kinderen gaat? Zelf vind ik het leuk om met vriendinnen te kletsen over andere dingen dan kinderen, niet dat we het nooit over de kinderen hebben, maar ook over andere dingen. Het lijkt of het bij jullie alleen over de kids gaat (wat ik nu lees he). En als je de energie hebt eens met zn tweetjes iets gaan doen, kan je er meteen over praten als je daar behoefte aan hebt. Misschien heb ik het helemaal mis, maar zo niet, ga dan eens gezellig uit eten ofzo.
We spreken juist altijd zonder de kinderen af en waar mijn wereldje afgelopen jaren erg klein was - thuis zorgend voor mijn zoontje - is het juist de laatste 6 maanden heel erg veranderd. Ik ben bestuurslid geworden bij 2 stichtingen en doe allemaal gave dingen - dat kan ze ook zien op Facebook en in mijn updates. Dus waar ik eerst best wel onzeker was of ik überhaupt nog wel een leuke vriendin was met een heel klein wereldje voel ik dat de afgelopen maanden absoluut niet meer zo en juist nu haakt ze af.
TS, ik ben zelf moeder van een tweeling, waarvan een van mijn jongens autistisch is met een verstandelijke handicap. Ze zijn in 2010 geboren. Mijn andere mannetje ontwikkelt zich normaal, al is onze situatie ook voor hem soms lastig (minder talig bijvoorbeeld omdat instructies en andere communicatie voor mijn autistische mannetje kort en duidelijk moeten zijn zonder overprikkeling). Ik lees jouw verhaal en lees vooral dat jullie levens behoorlijk uit elkaar gegroeid zijn. De mate waarin je opgeslokt wordt door de sores van een (zeer geliefd) autistisch kind en moeizame zwangerschap zijn ook niet mis. Het is in mijn ervaring heel makkelijk om je erin te verliezen. Het is echt zwaar. Daarmee ben ik soms op het egocentrische af open over hoe ik me voel en wat er speelt in ons leven. Andere keren deel ik juist weinig om me even 'normaal' te voelen zonder de sores van de bijzondere thuissituatie. Haar leven is compleet anders (ik ben voor ouderschap zeer actief geweest in de nu grootste politieke partij in Amsterdam ). Ze begrijpt sommige zaken van jouw leven nu waarschijnlijk alleen verstandelijk, niet hoe sommige zaken voor jou voelen en waarom een cocon voor jou overleven kan zijn (Gok ik zo als moeder van autistisch kind met tweeling na zware zwangerschap). Jullie vriendschap klinkt te speciaal om dit niet uit te spreken. Of onderling tijdelijk uit te spreken dat het nu even niet werkt, maar dat jullie hopen dat nadat leerplicht en meer ruimte ontstaat, jullie elkaar weer beter kunnen vinden. In het ergste geval verlies je definitief een vriendschap die je nu effectief ook niet hebt. Doe dit gesprek met haar live in privé ruimte, niet via internet. Dit gezegd hebbende, heeft de houding van jouw vriendin bij mij niet veel sympathie opgewekt. Ik snap dat het lastiger is om je in elkaar te verplaatsen, en dat het zwaar kan zijn om minder lol te delen en vooral zware verhalen aan te horen en dus te ondersteunen. Maar potverdorie, ik ben dus uiteindelijk geen vriendschappen verloren door mijn situatie. Tijdelijk (lees jaren) weinig contact met mijn politiek en anderszins actieve, bewust kinderloze, vrindinnen: ja! Onvermijdelijk, ik moest voor mij, ons gezin en vooral mijn zo makkelijk overprikkelde mannetje erg veel cocoonen. Overleven en weer leren genieten. Dat heb ik uitgelegd, en hoewel niet iedereen dat écht snapt, accepteren ze mijn keuzes wel. Niet iedere vriendschap is even goed en niks is net zo frequent. Maar ik heb er niemand op verloren. Dat zou jou bij uitleg en onderling begrip ook niet moeten / hoeven gebeuren. Sterkte met het gesprek als jouw vriendin ook bereid is. Ik hoop dat jullie elkaar beter leren snappen.