Ik ben wel eens boos of geïrriteerd maar echt woest dan is geloof ik nog maar 1x gebeurd. En dat was toen mijn kleine man 3 mnd oud was. Mijn kleine mannetje was een huil baby en de kinder arts belde mij om te vragen hoe het ging die dag. (Super lief mens heel begaan met ons)Dus ik vertellen dat het weer hommeles was en ik toch wel erg moe begon te worden. Nou is goed dat je het verteld ik laat hem opnemen om jullie wat te ontlasten zei ze ik ga gelijk kijken of er een plekje voor hem is. Het overviel me n beetje en heb er mee ingestemd . Het had voor mij op dat moment nog echt niet gehoeven. Binnen het uur lag mijn mannetje dus in het ziekenhuis, op zon klein piep kamertje. Ik wilde graag de 1e nacht bij hem slapen maar ze hebben me er van overtuigd dat niet te doen. Na 2 dagen miste ik hem heel erg en wilde hem al weer mee nemen. Dat werd van alle kanten afgeraden zowel van uit het zh als van het thuis front. Want dan konden wij nog even goed bij tanken. (De 1e dag dat hij er lag zijn wij uit eten geweest wat ik erg prettig vond want het was al n hele poos geleden dat we met z'n 2e wat hadden gedaan.) Ik ging elke dag naar het zh en nam de taken over van de verpleging.als mijn kleintje in bad moest deed ik dat, moest mijn kleintje de fles deed ik dat. Na 5 dagen had ik het wel gehad en wilde mijn kind mee naar huis nemen. En heb daar nog flink voor moeten knokken.(hij deed het perfect en huilde alleen nog maar bij honger of slaap) De dag dat ik mijn popje evt mee zou mogen nemen (was nog niet zeker) kwamen er in eenkeer allemaal mensen langs. De logopedist is geweest om te kijken of hij een verkort tong riempje had.had hij wel iets maar niet genoeg om problemen te veroorzaken. Moest wel een andere fles kopen ik had de flessen van de nüby maar moest over naar de difrax. Ok daar baalde ik van want had net een nieuwe magnetron sterilisator gekocht en de difrax past daar dus niet in. Maar ach als t beter is voor m'n mannetje dan doen we dat gewoon. Er kwam een dame van de jeugdzorg langs om mij te evalueren hoe ik mentaal in elkaar stak. Heb van haar een grote OK stempel gekregen. Ze vond me zeer evenwichtig en zag geen problemen omtrent het mee nemen van mijn zoon. Na 5 uur in het ziekenhuis geweest te zijn moest ik bij de Hoofdarts komen (had die man in al die dagen nog nooit gezien). Ondertussen was mijn moeder ook gekomen om ons op te halen en zat bij dat gesprek. Na een minuut of wat kwam het hoge woord er uit dat ze mijn mannetje eigenlijk niet mee naar huis wilde laten gaan want ze vonden mij labiel:x Welke moeder laat haar kind nou vrijwillig opnemen was hun redenatie:x:x (Het had voor mij niet gehoeven) En waren bang dat ik D wat aan zou doen:x:x en dat ze hem daarom nog niet wilde laten gaan. Mens wat was ik kwaad ik kookte van binnen OMG!! ik wilde die man zo ver de grond in meppen dat i t eerste jaar graven nog geen zonlicht zou zien.:x (Hoe bozer je mij maakt hoe kalmer ik word en dan zie je helemaal geen enkele emotie bij mij.) Ze wilde emotie bij mij zien want ik was zo rustig geweest de afgelopen week. Het had ook helemaal geen zin om te stressen hij was nou eenmaal daar.en ik genoot van mijn kleine mannetje. En zag hem elke dag vrolijker worden. Mijn moeder maakte de opmerking naar de arts dat ik nu razend was en kookte van binnen en dat ze nu helemaal geen emotie bij mij zouden zien. Het enige wat ik heb gedaan is geknikt. Ben opgestaan, naar het kamertje van mijn zoon gelopen, zijn spulletjes ingepakt en ben gewoon gegaan. Zijn ze nou helemaal besodemieterd! God wat was ik woest hoe halen ze het in hun hoofd om te denken dat ik mijn schat wat aan zou kunnen doen. NO F*CKING WAY Kom aan mijn kleintje en ik ruk je kop er af Lang verhaal, bedankt voor het lezen. Ik dacht er vandaag weer aan en wilde het even van me afschrijven. Kan er nu nog boos om worden :x
Jeetje wat een verhaal.. maar ik kan me de reactie van de arts wel begrijpen dat ze dachten dat je labiel was. Dat ze je aanbieden om je kindje in het ziekenhuis op te laten nemen doen ze niet zomaar, dan zullen ze al hebben aangevoeld dat je er doorheen zat. Ik begrijp niet helemaal waarom je vanuit thuis, je moeder waar je over sprak ik weet niet of je een partner hebt? Op die manier niet iets geregeld hebt wat betreft even ontlasten. Dat jij even 2 uurtjes kon bijtanken zonder de zorg te hebben voor een huilbaby. Je gaf aan dat je het zelf nog niet echt nodig vond dat hij werd opgenomen. Dan was ik persoonlijk ook echt hem niet weg gaan brengen. Ik heb geen huilbaby gehad maar ons 3 de kindje wilde alleen maar bij mij zijn (of man) ik gaf borstvoeding 1 jaar lang en de eerste maanden waren loodzwaar om de 2 a 3 uur voeden op verzoek, slapen in bedje ging moeizaam dus hield ik hem veel bij me. Hij was erg veel wakker. Vaak had ik om 2 uur smiddags nog niet ontbeten. En dan nog de zorg voor de rest van ons gezin. Maar geen haar op mn hoofd die er aan gedacht zou hebben om ons kindje dan op te laten nemen. Mijn man nam wel eens vrij zodat ik kon bijslapen. Persoonlijk denk ik dat er bij jou ook meer achter zit, zeker ook met de reactie van het ziekenhuis personeel. Dat is geen beschuldiging ofzo, ik denk dat je je er bij neer moet leggen dat het zo is gelopen. Het is geen schande de situatie was op dat moment zo. Het is jammer dat het zo gelopen is helemaal omdat je aangeeft dat je het zelf niet nodig vond. Als je er nog eens helemaal doorheen zit zou ik zelf wel naar een andere oplossing zoeken. Iemand die even de zorg van je over kan nemen, moeder vriendin, partner etc.
De laatste keer woest was ik onder mijn bevalling.. Ze wilde niet naar me luisteren en mijn vliezen niet breken met 6-7 cm..
Jee wat een verhaal. Kan me je boosheid heel goed voorstellen ! Bij mij is het andersom helaas.. als ik boos wordt ga ik huilen en kom ik niet meer uit mijn woorden. De laatste keer was toen onze hond gebeten was door een andere hond uit het niets en de eigenaar beweerde dat ik loog terwijl hij er met zijn neus bovenop gestaan had en nog opmerkte dat hij klaar was met het gedrag van zijn hond. Maar toen wist hij nog niet dat zijn hond behoorlijk wat schade veroorzaakt had en wij met deze dierenarts rekening ook bij hem zouden aankloppen. Toen was er niets van waar en was zijn hond een engeltje die zoiets nooit zou doen. Niet het feit dat hij niet wilde betalen maar het feit dat hij gewoon beweerde dat ik loog maakte me zo boos.. Hij beweerde zelfs dat ik daarna vast nog een andere hond tegen was gekomen of daarvoor die mijn hond zo toegetakeld had of dat ik hem door het prikkeldraad had laten lopen... ( en dat hij niet eens informeerde hoe het met onze hond ging eigenlijk.. Bah wordt weer boos als ik eraan denk )
Als ik echt heel boos bent dan ben ik heel kalm. Maar ik kan ook ontploffen dan kan je ook maar beter echt weg wezen. T.s denk dat die arts een reactie wilde oproepen. Je reageerde zo als een ( moeder) zou doen als een leeuw.! Wat mijn kind hier houden nou echt niet en hoppa die arts zag meteen dat jij strijd lustig ben als het echt nodig is. Voor je kind.
Nou, ehm, ik word dus eigenlijk wel vaker woest om minder-erge-dingen, merk ik al wel. Ik kan mij namelijk alleen maar situaties herinneren die in het niets vallen met de OP. Ik denk dat ik dus een erg kort lontje heb Dat te hebben gezegd.... Afgelopen week was ik nog woest. Een vriendinnengroep spreekt om de zoveel tijd eens af om wat leuks te gaan doen samen. Niemand had nog wat geregeld behalve een datum; terwijl die datum al zeker twee maanden vast staat. Nu komt die dag dichterbij en had er nog steeds niemand iets geregeld (tentje gereserveerd, een plan verzonnen om wat te gaan doen, etc.). Er werden ideeën geopperd en niemand maakte bezwaar tegen wat dan ook; op 1 idee na. Dat idee was niet gezellig omdat je meer solo bent dan met zijn allen. Vervolgens vroeg iemand wat we nou precies gingen doen en heb ik het op mij genomen om een leuke middag uit te stippelen. Een paar mensen hielden hun mond en de rest vond het allemaal wel best. Toen ik het geregeld had, trok er 1 van hun hun mond open en heeft gewoon iets totaal anders geregeld (over mij heen dus) en is iets gaan reserveren voor die dag wat meer een solo-bezigheid is en bovendien compleet anders is dan mijn idee. En nu reageert iedereen wel heel positief, inclusief die paar mensen die eerst niets zeiden. Ik vind het respectloos; zowel van die meiden die eerst hun mond hielden als van degene die het nou overneemt. Naast dat heb ik zoiets van: had dan gelijk gezegd dat je dat niks vind, had mij dan tegengehouden voordat ik wat geregeld had - dat had me moeite bespaart, had niet lopen protesteren tegen de solo-actie; want dan hadden we iets in de buurt kunnen regelen i.p.v. op een half uur afstand, had het sowieso eerder opgepakt als je het allemaal zo goed weet. Ik was een paar dagen geleden écht woest. Ik kan het niet eens goed omschrijven waarom het mij zo boos maakt. Ik ben altijd al een buitenbeentje geweest en dit bevestigd gewoon weer voor mij het gevoel dat het daadwerkelijk zo is en niemand rekening met mij of mijn gevoel wil houden. Het maakt dat ik voel dat ik er niet bij hoor en niet serieus genomen voel. Het maakt ook weer dat ik aan mezelf ga twijfelen en alles ga overdenken - daar ben ik helaas ook erg goed in. Ik heb zelfs tegen mijn partner gezegd dat we die dag met het gezin wat anders gaan doen omdat ik nu gewoon niet meer wil gaan. Hij is meestal heel nuchter en reëel; hij zei: tja, dan ga je toch niet, who cares. Maar goed, ik weet ook dat ik dan een leuke dag met vriendinnen mis en dat ik geneigd ben te overdrijven; dus ik heb er niks over gezegd tegenover een ander en heb nog wel even 'bedenktijd'. Maar ik vind nog steeds dat ik een verdraaid goede reden heb om woest te zijn. Who died and made you king? Je gaat toch niet zomaar plannen omgooien wanneer iemand anders de leiding neemt? De volgende keer kunnen we jouw plan dan nemen. Nou ja, het leeft gewoon nog erg hier en ik ben er nog niet over uit Dit is trouwens slechts 1 ding waar ik woest over ben; ik kan zo nog wel 30 dingen verzinnen waarbij ik uit mijn vel spring. Maar goed, ik heb ook een erg opvliegend karakter.
Serieus; dit topic stond eerst in de lounge - dus ik deed mijn best om iets niet mama-gerelateerd te bedenken; schoppen ze het naar mama & gezin. Godallemachtig... :x Anyways; aangezien het over kinderen schijnt te gaan... Ik ben soms woest op mijn partner die ons kind van anderhalf niet getroost krijgt zonder mijn hulp. Het lukt hem niet. Hij volgt mijn aanwijzingen ook niet op omdat hij het beter denkt te weten en heeft dus in anderhalf jaar tijd niet 1x ons kind stil gekregen na een huilbui en maakt het vaak alleen maar erger. En daar word ik boos van als ik 's avonds om kwart over tien een serie kijk met mijn voeten omhoog na een lange lange dag
De laatste keer dat ik woest was was toen een oudere man bij de supermarkt voorkroop aan de kassa. Ik vind dat erg onbeschoft, op welke leeftijd ook, dus zei hier iets van. Gewoon netjes, dat ik volgens mij al in de rij stond. De man was met zijn vrouw en sprong meteen uit z'n vel dat ik een waardeloze moeder was (was met mijn dochter) omdat ik zo brutaal was tegen een man op leeftijd. Dat hij ouder was en ik respect moest hebben en zo het slechte voorbeeld gaf. Toen knalde ik uit m'n panty en heb die man goed de waarheid gezegd. Dat hij niet moest denken dat, omdat hij op leeftijd is, hij bepaalde privileges met zijn leeftijd verworven heeft en dus zomaar voor mag kruipen. Dat als hij dat niet had gedaan ik zeer waarschijnlijk wel aangeboden had dat hij voor mocht aangezien hij weinig in zijn mandje had. Dit alles op niet zo'n kalme toon als het hier doet overkomen. Ik liep de supermarkt uit en heb meteen mijn man gebeld, ik was echt over de rooie. Komt waarschijnlijk ook omdat ik toen nog zwanger was, en me echt heel beroerd voelde die dag. Ik was al blij dat mijn dochter vrolijk was en ik daardoor ook een makkelijke dag had. Deze meneer heeft dat goed weten te verpesten toen met zijn opmerking dat ik een waardeloze moeder was.. Zijn vrouw stond er trouwens ook een beetje ongemakkelijk bij, ogen naar de grond gericht. Leuke vent heb je dacht ik nog en ze keek me 1 keer een beetje schuin aan. Toen ze zag hoe boos ik was zei ze tegen haar man heel zachtjes dat hij niet zulke opmerkingen hoefde te maken, maar dat had als gevolg dat hij z'n vrouw ook meteen maar even verbaal te grazen nam. Denk nog vaak aan die vrouw, zo zielig.
Om dat ze de inhoud van de op meer bij mamma en gezin vonden lassen is i verplaatst . Waar heb je dan een lounge voor? Mag je dan helemaal niets meer baby/kind gerelateerd in de lounge zetten? Zelfs niet als het in dit geval de enige echte keer is geweest dat ik zo boos ben geweest. Maak dan idd een aparte lounge onder de gewone lounge voor dingetjes waar het woord kind in voorkomt
Tja, dat krijg je wanneer er een paar mensen aanstoot nemen aan alles wat met kinderen te maken heeft. Ik had het zelf ook anders aangepakt, mja. Het is niet anders. Er zijn gelukkig nog genoeg andere fora! Niet per definitie mijn eerste keuze, maar waar de regelgeving anders is.