Ik voed, samen met mijn man, onze 5 kinderen heel consequent op. Time out hoeven we niet toe te passen, ook nooit gedaan. Het is niet zo dat ik er tegen ben, maar het is hier gewoon niet nodig. Mijn kinderen proberen echt wel eens over mijn grens heen te gaan en testen me regelmatig uit. Ik ben geen moeder die overal over gaat onderhandelen. Nee is gewoon nee en dat weten mijn kinderen ook. Ik ben heel goed in ongewenst gedrag negeren en dat weten ze ook allemaal. Daardoor hoef ik de time out ook niet te gebruiken. Natuurlijk gaan ze wel eens te ver en wordt er geschreeuwd, gestampvoet en gehuild. Maar ik reageer niet op dat gedrag. Ze weten heel goed dat ik met ze wil praten over hun gevoelens die ze op dat moment hebben, maar dan alleen als er niet geschreeuwd of gehuild wordt. Ze mogen die emoties heus wel uiten, want daar zijn het kinderen voor, maar het zijn geen middelen om hun zin te krijgen. Ik zeg altijd: huilen mag als je pijn of verdriet hebt, niet als je je zin wilt hebben. Als ze weer wat gekalmeerd zijn wordt er besproken waarom er op een bepaalde manier gereageerd werd en ik merk dat ze dat heel fijn vinden. Ze hebben het gevoel dat ze begrepen worden en dat vindt ik erg belangrijk. Op de gang zetten of op de trap kan prima werken bij sommige kinderen. Kinderen gaan waarschijnlijk echt niet hun zonde overdenken op de trap, of gaan zich zielig voelen op de trap omdat ze alleen gelaten worden. Het enige wat ze misschien doen is rustig worden, waardoor er daarna een gesprek gevoerd kan worden. Je moet het dus zien als 'aanloop' tot een gesprek, en niet als strafmiddel.
Nu heb ik even oprecht een vraag over het hele knuffelen en positief benaderen. Maar stel nou dat mijn dochter haar broertje bijt, ik haar apart neem, begripvol tegen haar praat en haar vervolgens ook nog een knuffel geef... Dan geef ik haar toch juist de boodschap dat het oke is? Ze wordt uiteindelijk beloond met o.a. aandacht en dat is toch juist niet de bedoeling? Als ze zo klein zijn (tot 4 jaar) is dat toch juist heel verwarrend? Of ik snap het niet hoor
Precies, in dit geval totaal niet de juiste aanpak. Dan krijgen ze toch echt een time-out om af te koelen. En daarna kunnen we best praten.
Net de hele discussie van de laatste paar pagina's gelezen, maar ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom volgens sommigen een timeout een gesprek en knuffel uitsluit (of andersom). Wij hanteren beide. De zeldzame keren dat onze zoon door het lint gaat en er niet meer met hem te praten is, gaat hij afkoelen in de gang. Hij mag dan zelf aanvoelen wanneer hij genoeg is gekalmeerd en dan is het tijd voor een goed gesprek en sluiten we altijd af met een dikke knuffel. Werkt voor ons heel goed: hij voelt zich veilig en gehoord en wij hebben het gevoel dat het werkt.
Als je kind die knuffel alleen op dat moment zou krijgen, dan is dat inderdaad het resultaat. Dan zal hij het doen om de aandacht te krijgen die hij tekort komt. Maar als hij die positieve aandacht gewoon de hele dag krijgt, gaat een kind echt niet bijten om de aandacht te krijgen. Ik heb in mijn werk drie kindjes meegemaakt die regelmatig, over een langere periode, andere kindjes beten. Bij de ene lagen de ouders in scheiding, de andere had een grote taalachterstand waardoor hij gefrustreerd was en zich niet verbaal kon uiten en het laatste kindje werd buitengesloten door de groep en voelde zich erg eenzaam. In geen van deze gevallen lijkt het mij zinvol om zo'n kind af te zonderen. (lees: dit is MIJN mening). Natuurlijk leg je duidelijk uit dat bijten niet de bedoeling is en dat dit pijn doet! Maar daarnaast heb je begrip voor zo'n kind en probeer je de oorzaak te achterhalen en hier iets mee te doen. En ja, dan geef je zo'n kind een extra knuffel want het voelt zich gewoon heel rot!
Jij kijkt heel extreem hiernaar denk ik. Ik zeg ook niet dat jij je kind bij de arm pakt en in de gang gooit zonder een woord te zeggen? Dat is ook een extreme vorm van de time-out methode? Net zoals het heel extreem is om te zeggen dat een bijtend kind anders alleen knuffel krijgt.. Wij hebben onze kinderen misschien 3X echt straf gegeven in afgelopen 5 jaar. Maar ze weten dondersgoed als ze iets fout hebben gedaan, en wat wel of niet acceptabel is. Ik doe ook niet aan negeren van storend gedrag, daarmee geef ik alleen goedkeuring daarvoor. Je kunt ook echt wel een kind streng toespreken, het laten goedmaken enz zonder dat het kind ergens alleen op een kamer of gang moet zitten. Daarnaast moet elke opvoedmethode aangepast worden aan het kind in kwestie, dat is het belangrijkste.
Bij ons werkt negeren van storend gedrag veel beter als dat ik er aandacht aan geef. Want dan komen er discussies op gang, die ik liever voer op een moment dat er wat meer rust is. Natuurlijk benoem ik wel dat ik bepaald gedrag niet wil zien/horen, maar ik ga er pas uitvoeriger op in als het gedrag gestopt is. Negatieve aandacht is ook aandacht...
hier werkt negeren niet zo geweldig... maar gekke is, mijn vriend hoeft maar boos te kijken of íetjes zijn stem te verheffen en ze luistert meteen... zelf zeg ik dat ik heb gemerkt dat ze iets wil, maar dat dat nu gewoon niet gaat en laat haar dan maar even rustig uitrazen en ze is dan ook snel weer super lief. blijkbaar heeft ze een driftbui dan gewoon even 'nodig'. zolang we er geen groot punt van maken is het ook snel weer over. maarja ze is ook pas 2. dus ben benieuwd hoe dat nog zal worden...
Het laatste klopt natuurlijk, maar ik zie schreeuwen, gillen, zich op de grond gooien enz uit woede hetzelfde als schoppen/slaan/spullen uit de schap trekken uit de woede. Het zijn allemaal geen sociaal gewenste manieren van het uiten van boosheid. Dus als mijn kind in de winkel een driftbui krijgt omdat iets niet mag, reageer ik hetzelfde als dat ie spullen uit de schappen zou gooien. Beide wil ik niet hebben, en bij beide ga ik niet wachten totdat het kind klaar is met razen. Want daarmee geef ik alleen de bevestiging dat het een geaccepteerde manier is om je boosheid te uiten.
vraag me wel af, hoe leer je je kind om wél met die emoties om te gaan. want ook die boosheid moeten ze wel kwijt kunnen, maar natuurlijk niet in een sloop-storendemanier. zeker als ze nog niet zo goed kunnen praten...
Ja dat is een goeie. Ik vraag het mij ook weleens af. Hoe moet een kind zich dan wel uit? Als ik boos ben sta ik toch ook niet vrolijk te doen. Mijn dochter mag best even stampvoeten. Met dingen gooien is niet de bedoeling.
Stampvoeten vind ik ook anders dan een luidruchtige driftbui. Daar heb ik helemaal geen problemen mee. Als kinderen stampvoeten, even boos weglopen, verdrietig huilen, later in woorden vertellen hoe ze zich voelen enz, vind ik prima manieren om om te leren gaan met boosheid of teleurstelling. Als je ze eenmaal aan het praten krijgt gaat de boosheid snel over. De een stort een hele tirade over zijn/haar gevoelens uit en dan kun je er over praten. De ander zegt boos 'ik wil nu niet met je praten!', en komt dan even later om alsnog even te praten. Gillen, schreeuwen, dramatisch vallen en rollen, of geweld van enige vorm NIET
Heb eigenlijk alleen mee gelezen maar hier heb ik toch wel een vraag/reactie over. Die van mij praat dus nog niet maar is wel op een leeftijd dat hij helse driftbuien heeft. Ik mag hem niet zijn emoties ontnemen maar hij mag ook niet zo zijn boosheid uiten? Hoe moet hij het dan? Hij snapt maar de helft van wat ik zeg en zegt zelf bijna niks waar iemand iets van begrijpt? Hoe moet ik hem dan leren zijn emoties te uiten?
Dat vind ik wel zo'n bal gehakt... Steven Pont. Maar ik vind het heel knap als een peuter kan uitleggen waarom hij iets doet. Want mijn kind van 6 kan dat vaak niet eens benoemen, laat staan een peuter. In mijn opvatting g doen kinderen iets puur omdat het kan. Het is dan aan de ouders om de kinderen te leren of ietd acceptabel is of niet. Grenzen leren kennen. Heeft niks te maken met "waarom" ze dat doen, want dat maakt het gedrag niet opeens goed.
"Ik snap dat je boos bent en dat mag ook wel!" Tegen mijn oudste zeg ik: ik snap dat je boos bent en dat mag ook wel. Maar boos zijn is nog geen reden om je zusje te slaan. Waar het volgens mij omdraaid is dat je het gevoel van je kind erkent. Je hoeft het er niet mee eens te zijn of een oplossing aan te dragen. Als je maar erkend dat je kind boos, verdrietig, bang etc is.
Ik begrijp dat in 1 x stoppen eigenlijk niet zo goed. Je kan met een peuter afspraken maken. Na het eten een koekje. S'middags mag je Dora kijken Voor je gaat slapen mag je de borst. Zomaar stoppen,van 25 x per dag naar niets, best veel voor een kleintje. Die snapt er niets van.
Klopt, dit inderdaad. Ik begrijp dat je boos bent, maar je hoeft niet te slaan/gillen/slopen. En natuurlijk is het een leerproces, kinderen leren niet in 1 dag hoe ze hun emoties kunnen reguleren. Maar met puur toelaten van alle mogelijke uitingen duurt het nog langer voordat ze afleren dat het geen juiste manier is om met emoties om te gaan.