Hallo dames! Ik ben een stille lezer, vind het leuk om forum te lezen en herkenning te zoeken maar nu heb ik zelf een probleem waar ik met niemand over kan praten en ik hoop dat jullie me advies kunnen geven. Ik ben 5 jaar samen met mijn man en wij hebben 2 kinderen, zoontje van 22 maanden en een dochtertje van 5 maanden. Ik werk 4 dagen en mijn man 5 dagen in de week, heel druk dus! Onze zoon is momenteel een heftige peuterpuber, alles erop en eraan, slaapt vaak slecht. Wij vinden het heel moeilijk om met hem om te gaan en opvoeden op dit moment, veel frustraties. Wij hebben op het moment veel ruzies om niks, kleine dingen, huishouden meestal.. Maar altijd al gehad, ook voordat we kinderen kregen, alleen nu veel meer! Ik weet dus niet hoe ik hiermee om moet gaan. Vanochtend was het zover! Hij kon niet door mij slapen omdat ik veel draaide in bed en hij moest om 6:00 opstaan. Ik kon niet slapen omdat ik jeuk had aan mijn huid Maar goed, het gaat erom dat hij boos was op mij en zei vanochtend, als ik niet door de kids slechte nacht heb dan is het door jou! (het was die ene keer he) En sindsdien praten we niet met elkaar, gaat nergens over toch?! En zo gaat het best vaak, wij kunnen gewoon niet met elkaar communiceren. Ik heb een explosief karakter en hij is rustig, hij zou nooit schreeuwen en ik schreeuw en huil als we een ruzie hebben. Ik merk dat hij bang van mij word, van mijn reactie dus, ik kan heftig reageren, weet ik ook wel maak kan er niks aan doen op dat moment. Ook doe ik het meest in huis, hele administratie, meeste schoonmaakwerk, kopen van kleren en spullen voor huis (behalve grote spullen, dat kopen we samen). Hij kookt vaak, maakt de keuken schoon, zorg voor de kinderen is 50/50 En hij doen dingen als ik het vraag (vaak moet ik een paar keer vragen) Ik 'zeik' wel als hij het niet goed doet naar mijn mening, hoezo moet ik me inhouden dan? Hij is heel relaxed met alles, ik vind hem laks. Als je 2 kinderen heb en allebei werkt kunt je dingen niet teveel uitstellen, dan gaat het alleen maar oplopen maar hij geeft er niet om, geeft niet als de wc 4 weken niet schoon word gemaakt! Ik hou van een schoon en opgeruimd huis, hem boeit het niet zo. Wat moet ik hiermee dan?? Dan maar alles zelf doen en niet zeiken? Ik raak er zo gefrustreerd om! Ben ik echt zo'n zeikerd of ligt het aan hem? Wie herkent dit in zijn relatie en hoe ga je ermee om?
Ik herken het wel! Mijn man is ook laks, vooral kwa planning en huishouden. En ja hij vind mij ook een zeikerd, en hij vind dat ik doe alsof ik alles beter weet. Vandaag nog een heel gesprek over gehad, want we moeten nou eenmaal plannen en dit moet ook uitgevoerd worden. Hopelijk gaat vanaf nu beter. Uiteindelijk gaat het toch om het managen van de verwachtingen. Als je eenmaal accepteert dat je alles moet doen, gaat het makkelijker maar dan moet je wel willen natuurlijk. Verder moet je er over nadenken of het de discussie waard is. Kun je het veranderen? Nee? Accepteren. Kun je wel veranderen? Ja? Wil je het? Zorg dan dat het verandert en accepteer de eventuele consequenties. Misschien dat het helpt om er op deze 'simpele' manier naar te kijken.
Ik herken het van mezelf wel. Ik besef wel steeds meer dat het niet altijd mijn manier is die werkt. Compromis sluiten en wees blij dat een van beiden rustig blijft. Vooral als er meer druk is moet het precies zo gaan als ik mn hoofd heb. Terwijl ik nog veel ophang aan hoe mn ouders het deden. Heel netjes en gestructureerd en dat zal ik nooit bereiken en moet echt keren dat het niet allemaal perfect moet. Misschien helpt het om hoofdzaken van bijzaken te scheiden. Wat vindt jij echt belangrijk en wat is geen grote ramp als het niet gebeurt. Ik herken het dus echt best wel en bovenstaande raad moet ik zelf ook zeker gaan toepassen.
Ja, plannen was mijn idee! Maar ik moet de planning doen natuurlijk.. Ik zit nu meer met de vraag of dat helpt want ik zal hem naar de planning moeten wijzen heel de tijd en ik blijf dus een zeikerd! Accepteren zoals hij is en alles blijven doen? Dit voor de rest van mijn leven dus.. Ik weet het niet hoor, ik vind het heel zwaar en gaat ten koste van mij dus. Ik vind dat hij het heel makkelijk heeft en hij heeft het niet eens door Ook onze seksuele leven lijdt eraan, hij wilt wel maar ik heb er geen puf voor aan het eind van de dag. Misschien is dit toch belangrijker dan al het huishouden? Ik ben echt zo'n moedertje geworden en ik vind het moeilijk om nog een vrouw te zijn voor hem
Heb ik dit geschreven? Precies hetzelfde verhaal, wij hebben ook vaak die domme ruzies om helemaal niets eigenlijk en zo gaat het al 4 jaar. De rest (schoonmaken e.d.) klinkt ook zo herkenbaar. Wat we eraan doen? Weinig, even afkoelen en daarna rustig praten en dan spreken we weer met elkaar af (voor de miljoenste keer ongeveer ) dat we niet zo tegen elkaar moeten doen... gaat vaak even goed en vervolgens gebeurd weer t zelfde
Hier ook hoor, sjonge moet ik alles doen begint die nog aan me te zitten ook... Ga liever ff de was doen ofzo, haha . Ik heb er dus wel voor gekozen om in discussie te gaan, anders ben ik inderdaad ook degene die altijd het huishouden doet en dat wil ik niet. Goed communiceren is echt heel belangrijk, dus Zorg ervoor dat jezelf ook rustig blijft. Het kan prima zijn als jij altijd de planning doet, maar dan moet hij er geen commentaar opgeven of zeggen dat jij alles wilt bepalen. Dan moet hij er zelf ook over nadenken. Dus nogmaals.... Tijd voor een goed gesprek
Koop een weekplanner, ga samen om tafel, bespreek wat er moet gebeuren aan klusjes en verdeel deze evenredig. Als hij een klusje doet, laat hem dat op zijn manier doen wanneer hij dat wil (wel binnen het afgesproken tijdsbestek). Als hij tegen jou aan gaat zitten zeuren dat jij bijv. de ramen moet gaan doen of dat je de wc niet goed hebt schoongemaakt, dan heb je er zelf ook snel tabak van. Kijk of je misschien met een beetje hulp beter met elkaar kan leren communiceren. Als hij het niet voor jullie wil doen, laat 'm het dan voor jullie kinderen doen. Vind het weinig van volwassenheid getuigen wanneer de kinderen als voorbeeld hebben dat papa en mama naar elkaar zwijgen. Ook is dat niet bevordelijk voor de sfeer. Is niet bot bedoeld, maar iets uitpraten lucht op en zo leer je ook anders met elkaar omgaan. En ik snap heel goed dat je geen puf meer hebt als je bijna alle verantwoordelijkheden voor het huishouden op je neemt. Geef hem een figuurlijke schop onder zijn kont, vertel hem hoe jij je voelt. Ik ga er vanuit dat hij ook graag wil dat het goed met je gaat.
Hij is zei net dat hij naar bed ging en dat is alles wat hij zei heel de avond! Dus het moet weer van mij komen?? Ik heb de neiging om naar boven te rennen en hem goed de waarheid te zeggen zoals ik altijd doe.. Maar in plaats daarvan heb ik de kussen en deken gepakt en ik slaap vanavond op de bank maar ooowww wat kost het me moeite om me in te houden, wil heel graag schreeuwen en ruzie maken En dit terwijl we morgen een dagje voor onszelf hebben gepland want de kinderen gaan naar onze moeders
Ik herken hier een hele hoop van ons huishouden in (en ik denk dat er nog wel veel meer vrouwen zijn die zich hier in herkennen). Ik heb hier een schoonmaakster aangenomen voor de wekelijkse poetsklussen. Dat maakt mijn leven een stuk aangenamer. En voor de rest ben ik er een beetje klaar mee en zoek ik óók een stuk gemakzucht. Ik heb een slow cooker, een airfryer, een vaatwasser, een droger, een dit of een dat. Als het teveel moeite kost; zoek ik er een oplossing voor waar ik wel wat mee kan. Het voelt soms echt goed om al om 22:30 voor de volgende dag het eten te bereiden omdat ik dan nog wél wat energie heb. Tegen etenstijd is die dreumes van mij namelijk poepie-moe en begint dusdanig te stuiteren en te driftbui-eren of voor de zesduizendste keer de inboedel als klimrek te gebruiken dat mijn energieniveau met sprongen omlaag gaat. Heb ik geen zin om voor de zesde dag die week eten te maken? Fijn, dan niet. Dan zeg ik 's ochtends vroeg tegen mijn partner: jij mag vandaag voor het eten zorgen. En dan gaat hij ongetwijfeld wel weer iets bestellen (pizza of chinees) of langs de supermarkt voor frituurspul voor in de airfryer en dat vind ik dan op dat moment ook wel prima (ook al vind ik het nog steeds DIKKE onzin dat hij het schijnbaar zelf niet op kan brengen om 1x per week te koken - maar dan doe ik mijn uiterste best om daar niet over te vallen). En verder heb ik gewoon een avondritueel waar we allebei in mee doen wat betreft de verzorging van ons kind. We dragen beiden ons steentje bij met een duidelijke taakverdeling. Ik heb verder geen tips meer; ik lees wel mee voor meer tips.
Oh en 1x per week de boodschappen doen en een weekplanning maken qua eten. Dat zorgt voor structuur. Sowieso een to-do-lijst en dergelijke; ik heb een white board in het zicht voor ons beiden. Gewoon een overzicht van wat er gedaan moet worden, door/voor wie en waarom. Heerlijk verhelderend.
Oh, nog iets... Ik zit ook helemaal in die mama-rol hier thuis. Ik zorg voor alles en iedereen en alles wat er op mijn pad komt; daar sla ik mijn liefdevolle warme vleugels voor uit voor anderen om onder te schuilen en daardoor voel ik mij ook echt overal verantwoordelijk voor - helaas. Maar soms stuur ik gewoon ons kind een paar uur extra naar de oppas om tijd voor mezelf te krijgen of vraag ik of mijn lieve schoonmoeder een avondje wil oppassen (of zelfs de kleine laten logeren) zodat mijn partner en ik sámen uit eten kunnen of naar de bioscoop of iets dergelijks en gewoon even samen zijn. Je moet ook samen in een relatie zitten als man en vrouw; niet alleen als papa en mama. Dat is hier ook allang uit evenwicht. 80% van de tijd zijn we papa en mama. Maar ik realiseerde me net dat heel veel relaties zelfs die 20% niet hebben. Voor mijn gevoel is dat één van de grootste problemen.
Herkenbaar! Als we speak nu weer ruzie om het huishouden. heel vermoeiend want er is zo geen spatje romantiek meer. Ook de vermoeidheid hakt er in, beiden gesloopt na een fulltime baan.
En ik heb zojuist besloten dat we gebruik gaan maken van een weekplanner, nu nog zorgen dat iedereen zich er aan houdt. Anna, veel succes deze avond en morgen. Ga er rustig over praten want met negeren wordt niets opgelost. Wellicht is een rustig dagje samen precies wat jullie nodig hebben.
Ja dat is hier ook vaak een struikelpuntje; dan kan ik dáár weer over gaan zeiken !!! De communicatie is hier ook soms zoek, hoor. Twee mensen die liever de confrontatie uit de weg gaan én ook nog eens het liefst 'niks doen en chillen' aan het eind v/d dag. Wij zijn hier allebei ook gewoon van de "maar jij deed ook dit of dat niet, dus hoef ik dat ook niet"-houding. Op zo'n moment probeer ik de eer aan mezelf te houden en tóch door te zetten zodat mij in ieder geval niks te verwijten valt. Vaak vind hij het dan wel knap dat ik mij daarover heen zet, dat zijn ego het overneemt en hij dan ook zijn bezigheden doet. Maar ik word er zo moe van soms. Dit komt regelmatig voor hier: "Wil jij een kopje koffie voor ons pakken?" - Nee, want jij hebt al 2 dagen, 4 uur en 53 minuten geen koffie voor mij gepakt, het is jouw beurt "Nee, dat is niet waar, want ik heb het avondeten gekookt" - Maar ik heb ook al het flesje gemaakt voor ons kind "Ja, en ik heb zijn pyjama en slaapzak aangedaan en een verhaaltje voorgelezen, bovendien heb ik ook zijn tanden gepoetst, dus wat zeur je nou?" - Ik heb geen zin om koffie te pakken "Nee, nou, ik heb geen zin in jou :x" *komt tien minuten later met een kopje koffie aanzetten* Man man man man man man. Vermoeiend!
Dit zijn echt tropenjaren, met de kleine kids. Zorg dat je blijft praten! Dat is echt het belangrijkste. Ik vind dat jullie veel werken en neem een huishoudster, dan is dat gedeelte al opgelost! Verder weekboodschappen (albert?) en schrijf uit wie wat in het huis doet, want met 4 dagen werken, kan je je tijd beter besteden met je kids! Verder is het echt even afzien, als de jongste 3 jaar is, wordt het echt beter...
heerlijk die herkenning in jullie verhalen! Ik ben toch naar boven gestormd om het uit te praten, kon het niet laten Anders kon ik toch niet slapen! Hij vind dus dat ik altijd heftig reageer en durft blijkbaar niet snel om als eerst te beginnen om dingen uit te praten. Ik ben juist van, hoe langer hij wacht hoe bozer ik word haha. Maar we hebben het uitgepraat en we gaan dingen goed plannen, dit is voor ons de beste manier, eerde genoemde whiteboard likt me ideaal hiervoor. Hoop dat het werkt.. Dankjulliewel voor alle tips, meer zijn welkom natuurlijk!
Maar weet je hoe irritant het is als iemand altijd iets aan te merken heeft? Altijd als ik iets gedaan heb kan ik wachten op de opmerking. Ik sta om half 7 met E op. Hij komt om 9 uur uit bed kachelen "waarom heeft hij geen sokken aan?" Doe het dan lekker zelf!!! En dat zal je man nu ook wel denken. Waarom iets doen als je weet dat het toch nooit goed genoeg is. En ja ik ben ook chagrijnig vandaag door mijn man die mij wakker houdt. Eren heeft voor het eerst in weken door geslapen. Ligt hij te snotteren naast mij... Hihi ik ben dus je man in dit verhaal 😂 alleen blijf ik wel van alles doen en leert mijn man dat hij niet moet zeuren op de manier dat ik dingen doe. Succes met plannen
Dit werkt juist averechts! Mijn man is ook heel rustig en ik heb ook een opvliegerig karakter, en als er iets niet goed gaat kan ik ook wel eens uit mijn slof schieten. Met als gevolg dat hij dicht klapt en er weinig meer in of uit komt. Hij raakt van binnen in paniek als ik zo kwaad word, en het heeft dus jaren geduurd voor wij goed konden communiceren samen. Ik probeer nu gewoon rustig te blijven, en hij probeert te blijven praten. Wbt hem "de waarheid vertellen", ieder heeft zijn eigen waarheid, want jij hebt jouw mening over dingen en hij de zijne. Waarschijnlijk wilde hij je gewoon de tijd geven om af te koelen, zich niet realiserend dat dat dus een averechts effect heeft bij jou.
Hier lopen we ook weleens ruzie te maken over de huishouden. Maar wat helpt is om in gesprek te blijven als iets je dwars zit. Vriendlief spaarde het op en dan explodeerde hij. Ik zeg het wanneer ik last van ondervind. Blijven communiceren en geen dingen (negatief) uit het verleden erbij halen. Vooruit kijken en eraan werken. Is makkelijk gezegd dan gedaan.