Slaaptraining, doen we het goed?

Dat.hij na 10 minuten huilen binnen een minuut vertrokken is als er die minuut bij bent komt alleen omdat hij van 10 minuten uitgeput is. En in die minuut voelt hij pas de veiligheid van jullie aanwezigheid en kan dan in slaap vallen.
Hij leert hier niet zelf van in slaap vallen als dat je vraag is?

 

Ik zou eigenlijk niet na die 8 minuten wel bij hem blijven tot hij slaapt. Want dan leert je hem dus dat als hij het lang genoeg volhoudt, hij toch zijn zin krijgt (namelijk bij hem blijven tot hij slaapt).

In dit soort situaties is consequent zijn cruciaal, denk ik. «Ik ben altijd in de buurt, maar je moet alleen in slaap vallen, zonder dat ik ernaast zit».

 

Zo leert hij nog niet alleen in slaap vallen. Hier ben ik op de eerste avond wel 2 uur bezig geweest. Daarna was het binnen een week klaar. En ja het doet heel zeer als je je kind hoort huilen en de meningen of het goed is of niet zijn verdeeld. Ik kon alleen niet meer en dit was voor ons de oplossing. Hij is nu 2,5 en slaapt als ik onderaan de trap ben en word pas de volgende morgen weer wakker. (Tenzij er echt wat is natuurlijk)

Geef dus niet te snel op een half uur is echt te kort. Je moet er alleen wel echt achter staan en dan is het fijn als er beneden iemand staat die tegen je zegt dat je het goed doet en dat je vooral vol moet houden.

 

het lijkt me erg verwarrend voor je kindje. Hij huilt, mama komt, maar gaat ook weer weg. Logisch dat hij dan weer begint te huilen.


Dat voelt een beetje als met pech langs de weg staan, de ANWB bellen en als ze er dan zijn, tegen je zeggen ze dat het echt heel vervelend is dat je autopech hebt en ze rijden dan weer verder.




als bij hem blijven werkt, waarom dan niet dat doen? Hoezo kan dat niet met een tweede erbij? Die kan je toch ook gewoon meenemen naar de slaapkamer?

 

Dat hoeft niet hoor. Mijn dochter kreeg net meer energie en prikkels als ik in de kamer bleef. Weggaan was juist beter om haar rustiger te krijgen.

 

Eens met de anderen hier. Wat het allerbelangrijkste is bij een kind is volgens mij duidelijkheid. Kies een aantal minuten waar je je 'prettig' bij voelt, ga naar binnen voor een aai over de bol en wat sussende woorden en ga daarna gelijk weer weg. Anders leert hij niet zelf in slaap te vallen. Het is moeilijk, ik weet het, hier ook een periode gehad dat het heel slecht ging, maar je doet echt het beste voor je kindje; slaap is heel belangrijk!

 

Dit, het lijkt me echt heel onveilig voelen als je er niet van op aan kunt dat mama bij je blijft. Wie weet doet hij het ineens over een maand en heb je hem voor niets laten huilen. 'S avonds kan er straks sowieso toch meestal iemand bij hem blijven? En overdag kan je net even gaan als mini slaapt of mini in de doek en mee.

 

Eigenlijk is het raar: wanneer je wel tijd hebt, zit je ernaast en kom je tegemoet in zijn behoeften maar als er een ander kind bijkomt, dan heeft hij pech? 10 minuten huilen is echt veel vind ik. Als je nou eens in zijn schoenen gaat staan, wat leer je hem dan?

In 15 weken kan veel veranderen en ik zou een rustiger aanpak kiezen als je dit perse wilt afwennen. Het duurt wat langer maar is wel een stuk veiliger en liefdevoller. Van alles naar niks is niet te begrijpen voor een kind, zelfs voor een volwassene.

 

Dit.
Ik ben op zich niet per se een fan van slaaptraining, maar als je het doet dan moet je "all the way" gaan. Het principe achter slaaptraining is klassiek conditioneren (uitdoving). Als jij uiteindelijk toch bij je kindje blijft "beloon" je hem voor het excessief huilen en werk je het zo alleen maar in de hand. Je kindje leert zo namelijk dat stug door blijven huilen uiteindelijk resulteert in een mama, die lekker blijft hangen. Als je puur en alleen naar het effect van niet meer huilen en slapen kijkt, dan is het veel beter om niet meer terug te komen. Vanuit de psychologie is het sowieso dubieus of je steeds op een langere termijn weer terug moet komen. Eigenlijk is dit alleen maar minder effectief uitdoven en vergelijkbaar met een pleister er langzaam aftrekken. Wat dat betreft kun je beter helemaal niet meer terug komen, want dan leert je kindje echt dat huilen geen effect heeft en het maar beter kan gaan slapen.

De hamvraag blijft echter altijd: wil je dat je kindje leert dat huilen geen effect heeft? Ondanks sommige opmerkingen hier en op andere fora: dat slaaptraining, wanneer goed uitgevoerd, werkt staat volgens mij volledig buiten kijf. Maar wat je je kindje naast zelf in slaap vallen nog meer leert daar zijn ze nog niet helemaal uit.

Wij hebben overigens op een gegeven moment wel slaaptraining toegepast, maar pas op het moment dat dochterlief oud genoeg was om ons 100% te begrijpen en zelf goed kon praten. We hebben haar toen uitgelegd dat we voor een paar uitzonderingen wel nog gewoon zouden komen, maar dat ze dit dan duidelijk moest roepen en niet maar gewoon moest gaan huilen. Voor gewoon huilen of "onzinnige zaken" (mn deken zit niet goed, ik kan niet slapen...) zouden we niet meer komen. Helaas werkt dit natuurlijk pas als je kindje fatsoenlijk kan praten. Eerder zou ik het zelf niet gebruiken.


Kort antwoord op je vraag: Nee, je doet het dus niet goed. Je moet niet uiteindelijk "caven", maar volhouden of gewoon stoppen. Een tussenweg bestaat niet bij effectieve slaaptraining.

 

Hierboven staat een duidelijke uitleg. Het is redelijk zwart/wit.

Kinderen van deze leeftijd slapen nog wel eens slechter. Inslapen en doorslapen is ineens lastig, vaak door doorkomende hoektanden en kiezen en ook door verlatingsangst.
Ik merk bij beide kinderen dat het eerste jaar siepel verliep, en vanaf een maand of 14/15 werd het wat anders.

Wat ik uit jouw verhaal opmaak, is dat jouw zoon gerustgesteld wordt door jullie bijzijn. Ik vind dat erg positief want hij voelt zich blijkbaar snel veilig bij jullie. Ik zou dat zo willen houden en hem door deze fase loodsen. Hoe veiliger hij zich voelt, hoe sneller het naar mijn idee overgaat. Want het gaat echt wel weer over.

In 15 weken verandert er veel, ik zou nu vasthouden aan wat je doet en tegen de tijd dat je nieuwe kindje er is, weer zien. Je vindt altijd wel een weg.
Veel knuffelen en actief zijn overdag, troosten en even bij hem zijn wanneer dat nodig is, zorgt voor een kind dat weet dat er naar hem geluisterd wordt en die om troost mag vragen. Dat biedt jij hem nu, mooi toch!

Je kunt nog checken met paracetamol of het pijn is. Even een pil voor het slapen en kijken wat er gebeurt.

 

Het is ook lastig hoor!

Mijn dochter was 20 maanden toen mijn tweede kwam. Hij had kma en reflux en sliep alleen in een draagzak en doek. Vraag me niet hoe, maar het is me gelukt om beide kinderen tevreden te houden. Was mega zwaar maar het loonde en ik had twee kinderen die zich veilig voelden.

Een tip die ik kreeg tijdens de zwangerschap: probeer je kind alvast voor te bereiden op de situatie als er een tweede is. Dus niet alle focus op hem, want hij moet straks de aandacht ook verdelen. Dat kun je beter oefenen wanneer er nog geen tweede is want dan legt hij die link niet. Dan verandert er niet mega veel als de tweede er eenmaal wel is.

 

Volgens mij heb je helemaal gelijk dat je niet met trainen wil beginnen op het moment dat de kleine er straks is. Ik heb me ooit uit interesse een beetje verdiept in slaaptraining en de experts zeggen ook dat je de training moet doen op een moment dat alles rustig is, dus geen sprongetjes, gezondheidsissues, tandjes of wat dan ook. Als je de training op een ander moment toepast werkt deze weliswaar net zo goed, maar leert je kindje een veel heftigere versie van "mama helpt me niet", wat wellicht niet goed is voor zijn of haar ontwikkeling. Zelfs als je kindje goed getraind is zeggen de meeste experts dat je wel nog gewoon moet troosten bij emotionele of fysieke hobbels op de weg, dus ook bij de komst van een broertje/ zusje.

Veel succes met de beslissing! Ik kan me aan de ene kant heel goed voorstellen dat je nu wilt trainen en op deze leeftijd begrijpt je kindje toch al wel vrij veel en kun je gelukkig eea uitleggen. Aan de andere kant blijft slaaptraining ergens toch iets zieligs hebben en druist het zo tegen je ouder gevoelens in.

 

Ik zou me daar echt niet te druk om maken! Je weet niet hoe je oudste tegen die tijd reageert, misschien doe je nu slaaptraining en vindt hij het dan zo ingewikkeld dat hij alsnog wakker ligt en gaat huilen. En misschien is je jongste juist geen huilbaby.

 

Ik zat op de gang met de deur op een kier en hij huilde ik ging iedere 10 minuten kijken een aai over de bol geven maar zei niks hooguit zachtjes sussen, legde hem weer neer en ging weer weg. Ik liet hem nooit overstuur worden. En zoals ik zei de eerste avond duurde 2 uur, de 2de avond ben ik maar 3 keer bij hem geweest, dit schommelde een beetje heen en weer gedurende een dag of 5? En daarna was het klaar. Buiten ziekjes of andere ongemakken hebben we nooit meer last gehad met slapen. We deden dit om en om trouwens maar wisselden nooit op dezelfde avond af. Stonden elkaar wel bij, maar ben van mening dat degene die begint het ook af moet maken. Hier is het ook zo dan manlief onze zoon alleen naar bed moet brengen 2 avonden in de week dus het was niet de bedoeling dat hij hem ging uittesten.

 

Ik denk ook dat je problemen ziet die er nog niet zijn...een pasgeboren baby heeft echt geen last van een huilende peuter.
Je hebt gelijk dat je niet aan slaaptraining moet beginnen als de baby er is. Naar mijn mening moet je helemaal niet aan zulke slaaptrainingem beginnen. Ik vind sommige dingen die ik hier lees echt onmenselijk.

Je moet jezelf afvragen of je wil dat je kindje uit zichzelf lekker gaat slapen...of dat je kindje zonder huilen gaat slapen omdat hij het opgegeven heeft om om jullie veiligheid te vragen. Een huilend kind in bed is er niet op uit om papa en mama te pesten.

 

Je kunt dit soort situaties niet voorkomen. Bereid je gewoon voor dat je echt vaker 2 kinderen zult hebben die tegelijk moeilijke periodes hebben. Dat is nou eenmaal zo mrt 2 kleine kinderen. En dat ga je ook oplossen als ouder.

En dat los je echt niet vooraf op door je dreumes in de heftigste verlatingsangst periode (rond 1,5 jaar) alleen te laten huilen.