Ten eerste: als dit topic je blijkbaar irriteert, waarom lees je het dan, en neem je zelfs de moeite om 2 keer te reageren?? Ten tweede: het gaat er helemaal niet om dat mensen op hun tenen zijn getrapt. Net zoals er tijdens een zwangerschap vaak aparte opmerkingen worden gemaakt, wordt dat tegen ouders ook gedaan. Mogen we het daar dan opeens niet over hebben? Zo, en nu weer ontopic
Nog een leuke: Als ik met mijn zusje ga winkelen dan wil ze altijd dat Tobias de hele tijd in de buggy blijft zitten. Anders lopen we te langzaam Ze verwacht dus serieus dat hij het prima vindt om 3 uur lang rondgereden te worden, zonder ook even te kunnen lopen En als ik hem dan toch even uit de wagen haal dan is ze chago.
Ik heb nergens gezegd dat het me irriteert, ik irriteer me echt niet snel aan andermans uitspraken of meningen. Ik zeg alleen dat ik het niet snap, gewoon eerlijk niet. Daarom intrigeert het me en blijf ik deze topic lezen. Hetzelfde heb ik me al die topics over irritaties over alles en iedereen die maar iets durft te zeggen over HET kind (in casu het kind van degene die zich irriteert). Ik begrijp al die irritaties, onzekerheden en jaloezie niet. Daarom blijf ik lezen, in de hoop het ooit te gaan begrijpen Nu weer ontopic. .
Ooo, op die manier Bedankt voor de uitleg Van mij is het dus absoluut geen irritatie, maar meer verbazing Zoals ik me ook verbaas over mijn verleden-zelf, de kindloze zelf. Dat ik zoveel tijd had en toch altijd het gevoel had dat ik tijd tekort kwam. Dat ik niet voldoende heb genoten van zonnige zondagmiddagen op een terrasje met een bittergarnituurtje (waar ik soms best jaloers van kan worden als ik erover lees op iemands blog ) Dat ik (in sommige gevallen) dezelfde ideeën had als mijn zusje.... Dat ik heb gezucht als iemand met een huilende baby in de trein stapte Zulke dingen
Nou nou mijn kinderen zijn helemaal niet perfect...maar nee lopen niet weg nee...en de oudste vond het prima om 3 uur in een buggy rondgereden te worden. Dus zo vreemd is dat niet Misschien kent zij allemaal kinderem die dat ook prima vinden. Maar goed na de reactie op adi is mij duidelijk dat je alleen ja en amen wilde horen.
Klopt, ik wil graag ervaringen delen. Ik hoef niet te weten of anderen het ermee eens zijn of niet, ik wil gewoon even hartelijk lachen
Hier was de raarste de vraag waarom ik aan kinderen was begonnen want nu had ik toch geen leven meer. Toen was ik woedend
Ow een hele goeie vriend van mijn man die al jaren zeer goed bevriend waren met elkaar. Mijn man vertelde vol trots dat hij papa werd: zo... Nu is je leven voorbij jongen was zijn reactie. We hebben hem nog wel een geboortekaartje gestuurd maar een felicitatie kon er niet meer vanaf van zijn kant 😉 die 2 hebben elkaar nooit weer gesproken.
Hier ook zo, maar dan mijn jongste, hij heeft vast ADHD. Nee, denk het niet, hij is alleen gewoon heel nieuwsgierig en ondernemend.
Mijn vriendin laatst.. Ze zei; als ik nog een kindje mag krijgen dan hoop ik op een meisje hoor! En als ik een zoon krijg dan ruilen wij! Ik lachen en zei nou nee bedankt😜 zegt ze, nou je weet toch wel dat (naam van haar vriend) tenminste wel hele mooie kinderen maakt he?! Ik zat echt zo van oke en wat bedoel je daar mee... Dat mijn man geen mooie kinderen maakt.. 😂 ze schaamde zich dood na die opmerking haha
Nou kan me wel voorstellen als iemand zegt waarom ga je zo vroeg naar bed, je dan denkt duh, kan toch niet anders. Zou jij dat niet hebben?
De oma van mijn man vond dat ik onze dochter ouder behandelde dan ze was...Had namelijk zo'n babyschommel gekocht voor buiten. Ze kon allang goed zitten en is een heel ondernemend typje, dus schommelen leek me echt goed voor haar. Het ging ook hartstikke goed, ze had de grootste lol. Ik denk dat ze toen een maand of 9 á 10 was. Ik snap niet dat mensen gewoon zo brutaal kunnen zijn om zo'n opmerking te maken! Had echt willen zeggen; wie weet nou het beste wat goed is voor haar?! Grrrrr
Ik zit hier nu met een kleine "situatie". Lunchafspraak staan,met 3 kindloze vriendinnen, en 1 die al tieners heeft. Ik heb helaas geen oppas kunnen regelen (vriend is werken), dus de kids gaan mee (heb ik meteen aangegeven). Lief bedoeld,maar ze komen met restaurants waar je met 3 kids (8,5 en 3) niet rustig kan zitten. Dus ik meteen aangegeven:beter een plek met speeltuin, kunnen wij rustig zitten,kids lekker spelen. Helaas,dat is "te druk". En vervolgens weer opties die kansloos zijn...ik voel me zo bezwaard dat ik waarschijnlijk maar ga afbellen. Ik wil de afspraak niet naar mijn hand zetten,maar met die kinderen 3 uur bij de Stadsschouwburg lunchen...nee, dat gaat niets worden Helaas begrijpen ze dit,ondanks mijn vraag, gewoon niet. Wat zouden jullie doen?
Mijn schoonzus en ik hebben een hele hechte band. Ze is hier zeker 4 van de 7 dagen. Ze was aanwezig bij de bevalling van mijn oudste en in de dagen daarna was ze er ook heel vaak. Heel lief leuk en gezellig allemaal. Maar op een gegeven moment viel het me steeds vaker op dat ze hem op schoot nam terwijl hij lekker lag te slapen. Uiteindelijk heb ik tegen haar gezegd dat ik dat niet wil, omdat hij ook gewoon zijn slaap nodig had. Toen zei ze: Ik mag dat, want ik ben zijn tante. Toen ik zwanger was van de 2e hadden mijn man en ik besloten dat we deze bevalling samen wilden doen. Toen we haar vertelden dat ze bij deze bevalling er niet bij zou zijn had ze een paar dagen later een vakantie geboekt. Jawel: Op mijn uitgerekende datum! Ik heb heel lang gehoopt dat ik die uitgerekende datum zou halen, alleen al om die reden. Uiteindelijk mocht ze van mij wel eerder komen haha, maar dat deed ze niet. Mijn schoonzus was net 1 dag weg toen mijn dochter geboren werd Ondanks alles hebben we nog steeds een hele hechte band haha
"Ik mag dat want ik ben zijn tante" bekende uitspraak Al moet ik zeggen: toen Tobias net was geboren deed ze dat niet hoor Toen werd alles nog lief gevraagd @Zoe123: herkenbaar! Ik heb soms ook wel het gevoel dat ik de partypooper ben omdat Tobias niet overal mee naartoe kan. Maarja, soms moeten anderen ook een beetje inschikken, denk ik... Hopelijk komen jullie nog op een oplossing die voor iedereen fijn is
Wat mij ongelooflijk verbaast is dat mensen die oudere kinderen hebben van alles zijn vergeten: dat je over het algemeen niet heel erg flexibel bent met kleine kinderen, dat het tussen halfzeven en acht spitsuur is, dat het niet raar is dat een kindje van zeven weken nog elke drie uur voeding nodig heeft etc. Van mensen zonder kinderen snap ik het prima, maar als je toch zelf meerdere kinderen hebt gehad, dan heb je dat toch meegemaakt? Helemaal geblockt, al die herinneringen.
Ik heb het juist andersom als bij kersverse ouders ben. Ik doe dan echt mijn best om niet te roepen dat alles herkenbaar is en dat ik het ook allemaal heb meegemaakt. Want dan heb ik het gevoel dat ik hun verhaal/situatie constant ondermijn en het verhaal omdraai naar mijn kinderen. Iedereen heeft recht op eigen verhaal, en ik heb niet vaak ergens hekel aan, maar wel aan mensen die bij elke opmerking jonge moeders onderbreken en hun verhaal van 5 jaar geleden uit de doeken doen. Dus zet ik vaak kiezen op elkaar en laat een jonge moeder haar verhaal doen. Over krampjes/slapeloze nachten/ voedingen enz. En dan probeer ik vragen te stellen over HAAR kind. Pas als ze ernaar vraagt vertel ik hoe het bij ons ging in die tijd. Maar makkelijk is dat niet haha
Dat snap ik ook niet. Vrienden die 5 jaar voor zitten op ons qua kinderen. Toen zij baby's hadden, regelden wij alles ifv die kleintjes. Altijd bij hen thuis afspreken, bijvoorbeeld. Nu wij in die situatie zitten, verwachten ze nog steeds dat wij 's avonds daar komen dineren. 'Want zo doen we het toch al jaren?' Dat dat dan net op het moment is dat dochter in bed moet, dus dat het ofwel vroeger moet zodat ze daar in bed kan, ofwel bij ons thuis, krijgen we maar niet uitgelegd.