Het vreemdst vind ik nog opmerkingen die je soms krijgt van ouders die zelf ook in de kleine kids zitten. Dan denk je toch dat ze weten waar je het over hebt... Pas zat ik een beetje te klagen dat ons zoontje van 10 mnd 's nachts zo zat te spoken. Vraagt een vriend (zelf twee kleine kids, maar voorbeeldige slapers): "Heeft 'ie nog zo vaak honger dan?" Tjah, dat denk ik niet, in ieder geval niet altijd. Kijkt hij me heel bevreemd aan: "Maar dan geeft het toch niet? Dan draai je je toch gewoon om en slaap je weer verder?" Hmm. Dat gaat bij ons iets anders
Dit vind ik eerlijk gezegd niet zo een aparte opmerking hoor. Meer gewoon dat ze vanuit haar eigen perspectief spreekt. (en doen de meesten van ons dat niet? ) En dat perfecte kindje.... ik zou zeggen... het leven zelf zal haar wel tot bezinning brengen En dan is het aan jou, om zo wijs en lief te zijn, om niet te zeggen "zie je nu wel? I told you so...."
Zo herkenbaar! !! Vooral de verbazing over hoe druk ik het volgens mijzelf altijd had... Druk?? Druk??? Een luizenleven! ! Whahahaha
Haha ik moet zeggen dat wij dat ook wel hadden toen we nog geen kinderen hadden. Ben nu na 11 jaar moederschap een stuk wijzer geworden.
Heel 'leuk' wanneer mensen en conclusie trekken uit een momentopname. Met de carnaval gingen we ergens heen, waar mijn zoon (5) het eigenlijk niet zo leuk vond. Hij bleef een beetje bij mij hangen en rondkijken i.p.v. met de kinderen te gaan spelen. Schijnbaar is hij dan een 'serieus mannetje'. Uhhh, nee... hij vindt er hier alleen geen bal aan. Toen ie kleiner was, keek hij graag eerst de kat uit de boom. Een kennis heeft hem echt vaak (zo vaak, dat het geen grapje meer was, maar storend werd) 'mietje' genoemd. Zoon was toen 1,5-2,5 jaar... Oh dat zou mij echt niet lukken hoor! Ik zou elke gelegenheid aangrijpen om het er in te wrijven Nou ja, tot ze dan uiteindelijk zegt dat ze het destijds fout zag.
Toen hij 14/15 maanden was was hij lekker aan het kruipen in de kinderboerderij. Ik was met een andere moeder aan het praten. Kindje was 18 maanden, kon al heel goed lopen, springen, zinnen van 2/3 woorden maken. Toen vroeg ze hoe oud mijn zoontje was, ik zei zijn leeftijd. Zei ze dat ze dacht dat hij een maand of 6 was. Ik keek echt zo Waarschijnlijk bedoelde ze het niet rot maar ik voelde me wel echt gekwetst. Ik was zo trots dat ons manneke eindelijk zo goed kon kruipen. Werd hij 6 maanden geschat Heb me ook voorgenomen om nooit te zeggen hij of zij is langzaam, snel, dit, dat,... of leeftijden te schatten van andere kindjes Wil niet dat een andere moeder zich zo zou voelen door mij
Wacht maar Sydneys, ooit zal hij blij zijn als hij jonger wordt geschat Sorry, mijn zusje blijft een eindeloze bron van vermaak voor mij We gaan straks naar de binnenspeeltuin. Zegt ze: trek je hem dan wel iets leuks aan? Ehmz... Alsof ie er normaal voor schobbedebonk bijloopt ofzo
Hier zo'n zus. Vorige week gingen ze daar logeren in het weekend. Maar mijn oudste mocht niet mee in zijn joggingbroek (gewoon een leuk bij elkaar passende joggingbroek en trui). Kom op zeg, hij is 7 en ze gingen alleen wandelen en naar de supermarkt, uit eten had ik nog kunnen begrijpen.
Haha. Mijn zusje precies zo! Ze is echt stapelgek op onze kids, maar kleedt ze het liefst zelf aan Ze was ook heel opgelucht toen ze de namen hoorde die wij gekozen hadden, want die konden er wel mee door Ik kan er wel om lachen, omdat ze gewoon echt heel lief is voor de kids. Als dat anders is zou het wel irritant zijn misschien.
Haha maar kan me haar ok wel voorstellen! Waarschijnlijk inderdaad helemaal niet rot bedoeld, als ik een kindje van 6 maanden schat, omdat hij kruipt en hij blijkt 14/15 maanden te zijn zou ik ook zo kijken... Het is je eigen perspectief vanuit waar je kijkt en oordeelt (en die mevrouw kent misschien alleen "snellere" kindjes) Zelfde als iemand hier reageerde met, dat d'r kindje de trap niet af mocht van vier treden en een familielid dat vreemd vond. Volgens mij was haar kindje al ruim een jaar of tegen de twintig maanden. Ik denk dan ook, doe niet zo moeilijk. Maar omdat ik redeneer vanuit mijn perspectief en dochter lief vanaf 16 maanden al de trap op en af gaat, alleen.
Ja, toen ik er 'nog maar' 1 had... Ik kreeg van moeders die 3 a 4 kinderen wel eens de opmerking 'o wat lekker is dat he, zo rustig' of 'jij kan tenminste nog 's middags even gaan slapen...' echt alsof je nooit andere verplichtingen erbij hebt. Het eten kookt zichzelf toch niet als in in m'n bed lig.
Wij hebben altijd het gevoel bij onze oudste gehad dat er iets was, vanaf geboorte af aan. Iedereen vond dat zo'n onzin, waarom wilden we per se etiketten plakken plakken, we zagen dingen die er niet waren, bla bla. Na lang twijfelen toch op gevoel af gegaan. De kinderpsychiater zag hem en zei vrij snel: ik denk autisme. Na een hoop onderzoeken is dat bevestigd. Daarna zei een medewerkster van de Bso: daar groeit ie wel overheen! Naar die Bso gaat hij niet meer
Ja hier heb ik ook een schijthekel aan. Ja ik kan het wat rustiger aan doen met 1 kind maar dat wil toch niet zeggen dat ik de hele dag in mijn nest lig? :x
Ik zal dan wel buiten de boot vallen maar die optie is er zelden met een huishouden, 7 honden, groentekas, en studie thuis en stagelopen. Maar inderdaad, als je alleen maar thuis zit de hele dag met 1 kind heb je die optie wat makkelijker ja.