Voordat ik weer kwetsende dingen zeg tegen hem wil ik toch eens polsen hoe jullie t zouden doen (of misschien wel niet) Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 jaar was, bezoekregeling e.d., tot mijn 15e ging ik braaf elke 14 dagen daarheen en daarna hield t op omdat ik daar geen zin meer in had en andere bezigheden kreeg. Contact erna ging ook altijd moeizaam, had m nooit wat te vertellen eigenlijk, ook niet zoveel behoefte aan contact, etc. Door omstandigheden heb ik 'm vanaf mijn 28e tot en met mijn bijna 35e niet gezien en gesproken. Hij zocht wel eens contact via kaartje of per email maar ik heb daar nooit op gereageerd, omdat ik daar simpelweg gaan behoefte aan had (en heb). Mijn partner vond t wel zo netjes om hem te vertellen dat ie opa zou worden en daar was ik het ergens wel mee eens. Dus wij hebben dit afgelopen december verteld. Ik voelde daar verder weinig bij en merkte nog steeds dat ik m echt niks te vertellen had, voelde me zelfs ongemakkelijk erbij en zie hem ook totaal niet als mijn vader ofzo. Eerder als een vreemde. Nu mailt ie regelmatig en voegt ie me hele tijd toe op Facebook maar ik weiger hem elke keer, omdat ik hem zie als een vreemde en ik vind het een vervelend idee dat hij mijn foto's en alles zou zien en mee kan lezen met de dingen die ik tegenwoordig doe. Dus heel lullig, maar ik heb hem op blokkeren gezet zodat ie ook niks meer kan zien (mocht ik per ongeluk iets openbaar plaatsen...) Ik mail sowieso al nooit meteen terug (heb hem gewoon echt geen fluit te vertellen) maar hij had eind maart ook gemaild en die las ik dus net, hij wil graag eens langskomen bij ons. Maar dan blokkeer ik dus meteene en word ik doodzenuwachtig en soort van geirriteerd: ik heb er simpelweg geen behoefte aan... geen zin in en heb hem ook niks te vertellen en dan denk ik van: ja en dan zit je hier en dan? Ergens vind ik t heel lullig van mezelf, maar zo voel en zie ik het gewoon. En ik weet eigenlijk niet zo heel goed hoe ik hier mee om moet gaan zonder hem heel erg te gaan kwetsen... Iemand tips of ideetjes?
Waarom wil jij bewust geen band. Zo te lezen hij wel. Waarom sta jij daar niet voor open? Wat heeft hij je misdaan? Het blijft toch je vader. En zo te lezen is het wel een vader die zelfs betrokkenheid met jou probeert op te bouwen je houd de boel helemaal af. Waarom vraag ik mij af zo te lezen heeft die man je geen kwaad gedaan. Stel je zelf de vraag je mist geen vader maar zou het niet super leuk zijn om een leuke opa er bij te krijgen. Probeer je ook eens te verdiepen in deze man die je vader is!! vind het voornamelijk voor hem nog al sneu klinken!!
Moeilijk. Ik denk dat je voor jezelf eerst het beste kan uitzoeken waarom jij geen behoefte in je vader hebt. Is er iets in het verleden tussen jullie gebeurt,of voel je je gekwetst door hem? Daarnaast zou ik je vader wel laten weten dat je het momenteel moeilijk hebt om contact met hem te hebben,hou het bij jezelf. Beter een uitleg dan (in zijn ogen) zomaar geblokkeerd te worden. Sterkte iig met je besluit.
Phoe ik zou willen dat mijn vader de moeite nam die jouw vader voor jou neemt! Waarom heb je hem uit je leven geband?
Laat ik er bij vertellen dat hij over het algemeen nooit zo heel veel naar mij omkeek hoor dus niet meteen mij gaan veroordelen... en die "moeite" heeft ie ervoor 20 jaar niet gedaan. Ik heb praktisch nooit een vader gehad (alles wat gevraagd werd was lastig lastig kon niet en echt omkijken heeft ie niet naar me gedaan toen ik jonger was ofzo) dus ik ben niet anders gewend. En ineens wil ie dan terugkomen in mijn leven, maar ik heb die behoefte simpelweg niet. Waarom is dat raar en vaag? Alsof alles in het leven rozengeur en zonneschijn moet zijn? Ik kies ervoor om bepaalde redenen om er zo over te denken. En ik heb die behoefte gewoon niet, kan toch? Het is een volslagen vreemde voor me namelijk. Het is niet zo dat dit als een donderslag bij heldere hemel bij me op kwam zetten natuurlijk... En ik vind t ook wel sneu voor hem dat ik er zo over denk natuurlijk, maar ben bang dat dat niet gaat veranderen.
Nou ja, ik heb hem toen in december al laten weten dat ik die behoefte aan contact gewoon niet zo heb zoals hij dat heeft. En ik reageer wel als ie wat mailt (maar dan niet meteen) maar het gaat gewoon niet van harte en ik heb die behoefte gewoon niet, omdat ik hem niet zie als mijn vader en dat ook niet meer ga zien en ga voelen. Hij hoeft voor mij gewoon niet langs te komen, maar misschien moet ik dat dan maar gewoon zeggen. Thanks
Omdat ie in het verleden ook nooit de moeite nam om tijd in mij te steken. Ik heb hem 8 jaar niet gezien en/of gesproken. Nu moet ik ineens weer hoiiiiiiiiiiiiiiiii doen en hem terugnemen in mijn leven? Daar heeft ie eigenlijk nog nooit in gezeten dus tja... ik heb die behoefte simpelweg niet en krijg het er ook Spaans benauwd van eigenlijk. Straks als zijn kleinkind er is mag ie heus komen, maar voor die tijd hoeft het van mij gewoon niet.
Als dat is waar jij je het beste bij voelt,dan kun je het hem idd beter duidelijk zeggen. Snap dat dat moeilijk is,maar zolang hij hoop heeft zal hij contact blijven zoeken (denk ik)
Dat vertelde je niet in je begin post. In je begin post klonk het namelijk als of de eerste jaren normaal zijn gegaan je ouder waren gescheiden je ging normaal naar hem toe? Het is jou leven. En dan nog na dit stukje zie ik geen hele rare dingen. Maar als jij er echt geen behoefde aan heb. Dan is dat maar zo,
Dat maakt het verhaal totaal anders, en dat had je niet in je openingspost gezet. Dan kan ik je keuze enigszins wel begrijpen, maar toch vraag ik me af waarom je niet openstaat om hem een tweede kans te geven? Misschien wil hij zijn leven beteren en beseft hij dat hij er nooit voor jou is geweest. Ik zit in een vergelijkbare situatie alleen mijn vader heeft nooit naar mij omgekeken en doet dat nog steeds niet, en toch als hij ooit voor de deur staat en hij wilt praten en biedt zijn excuses aan, dan wijs ik hem niet de deur, waarom weet ik eigenlijk niet aangezien hij mij zoveel verdriet heeft gedaan...
Tsja, als jij die behoefte niet meer voelt, dan is dat toch prima? Waarom iets gaan forceren waar jij niet achter staat? Ik heb ook al een aantal jaar geen contact meer met mijn vader (is wel een hoop aan vooraf gegaan) en hij weet niet eens dat hij opa is. Hoeft hij ook absoluut niet te weten. Maar als dat voor jou beter voelt om minimaal contact te hebben...sneu voor je vader, absoluut, maar het is niet anders. Maar dan zou ik wel duidelijke afspraken erover maken, zeker omdat je aangeeft dat als zijn kleinkind er is, hij ineens wel welkom is.
Excuse moi, had ik er misschien meteen even bij moeten vermelden inderdaad. Ik wil niet zeggen dat het een door en door slechte man is ofzo hoor, dat is ie vast niet (voor zover ik hem ken dan haha) maar vind t lastig, voor hem vooral. HIj merkt het vast wel dat ik de boot af hou, maar misschien kan ik dan maar beter eerlijk zijn tegen hem en zeggen dat ik die behoefte aan contact gewoon niet zo heb... of het vrij beperkt houden en vooralsnog maar niet reageren als ie vraagt of ie keer langs kan komen :x Waarom ik niet opensta ervoor... tja, echt een goede reden heb ik misschien wel niet, maar ik voel die behoefte niet, ik heb hem nog steeds niks te melden en heb het altijd zonder vader gedaan (ook ergens wel zonder moeder, maar die is nog wel gewoon in mijn leven) en dat beviel me eigenlijk prima. lastig iets blijft het denk ik... Jij ook succes, de reden dat je hem niet de deur wilt wijzen is omdat je al jarenlang wacht op aandacht van je vader en als je die dan krijgt (mocht ie ooit voor je deur staan) dan ben je allang blij dat ie uberhaupt een keer naar je omkijkt en zal dat de reden zijn waarom je hem toch binnenlaat. Denk dat dat wel begirjpelijk is hoor...
Voor wat betreft dat laatste: zit zeker wat in! Daarom vind ik t nu ook lastig om te bedenken wat ik hiermee wil en wat ik wel of niet kan/moet zeggen. Anderzijds ik haat hem natuurlijk niet en wil hem zijn kleinkind ook niet ontzeggen, maar zie wel in dat dit dan wel beetje verwarrend kan werken inderdaad.
Ik snap je wel hoor. Alleen een iets andere situatie hier. Ik zie mijn vader vanaf mijn 13 de niet meer. Nu 29. Ik hen hem nooit verteld dat hij klein kinderen heeft. Ik zal ze hem ook nooit toe vertrouwen. Hij probeerde wel steeds contact te zoeken maar het lag altijd aan iedereen behalve hem zelf. Op de dag dat wij onze moeder moesten cremeren hadden wij door hem een rechtzaak die dag. Die heeft hij gewonnen omdat wij die dag geen verweer hebben gevoerd. Paar weken later kreeg hij een herseninfarct en halfzijdig verlamt geraakt opnieuw een berichtje of wij hem ajb op kwamen zoeken want hij had ons nodig! Dikke kus ik heb in 5 jaar tijd mijn 1ste man weg gebracht en mijn moeder. De enigste reden dat ik ooit naar die man toe zou gaan is om hem in het gezicht te spugen. Ik zeg doe lekker waar jij je goed bij voelt. Dat hij je vader is wil niet zeggen dat het ook zo voelt.
Soms vraag ik me af waarom ik niet gewoon ben opgegroeid in een normaal en warm gezin ipv in een gebroken en vaag gezin waarbij beide ouders alleen maar aan zichzelf dachten in de belangrijkste periode van mijn leven, bleh! (en dat soms nog doen trouwens hehe)
Kun je hem niet 'gewoon' behandelen zoals je je overbuurman zou behandelen? Met gepaste afstand, maar wel een keer vriendelijk uitnodigen voor koffie. Dan praat je over koetjes en kalfjes, geef je hem een plak cake en dan zeg je daarna: nou, fijn dat je er even bent geweest, we spreken elkaar - doeg! Is dat niet een optie? Dan doe je niks definitiefs maar ook niks wat jij niet wil.
Daar heb ik wel aan zitten denken inderdaad... al is dat wel iets waar ik nog even over na moet denken om het wat te laten landen zonder dat ik in een soort hyperventilatie schiet Persoonlijk stoorde het me ook mateloos dat ie me wilde knuffelen na 8 jaar afwezigheid. Euh hallo? Dat heb ik overigens wel even op een iets mindere vriendelijke manier afgehouden haha.
Ja dat denk ik ook vaak! Ik heb geen contact met mijn moeder, en zou ook absoluut niet de behoefte hebben om weer contact te krijgen. Daarvoor is er te veel gebeurd. Als jij er geen zin in hebt moet je het niet doen. Anderzijds, je geeft wel aan dat hij zijn kleinkind mag zien. Daar zou je dan een tussenweg in moeten gaan vinden denk ik. Succes!
Je klinkt heel nuchter maar volgens mij zit het bij jou ook heel diep, klopt dat? Kan het niet zo zijn dat je eigenlijk bang bent om hem enigszins toe te laten vanwege de angst dat hij jou en je kinderen uiteindelijk toch weer verdriet doet of in de steek laat?