Oef, dat knuffelen is wel weird ja. Misschien kun je zeggen dat je niet zo'n knuffelig persoon bent? Het is een tussenstap. Waar ik wel benieuwd naar ben is naar waarom je hem toch wilde laten weten dat hij opa is geworden als hij er niks op uit mag doen. Ik bedoel het niet zo rot als dat het misschien overkomt, maar waarom zou je iemand zulk leuk nieuws geven, om vervolgens te zeggen: je zult er alleen niks aan kunnen doen en ik wil ook niet dat jij een rol speelt in het leven van je kleinkind. Is dat niet sneu voor zo'n man? Het voelt een beetje alsof je een dikzak zoals ik opbelt om te vertellen dat je een geglazuurde donut aan het eten bent en niks voor mij overlaat Ik heb zelf geen contact meer met mijn biologische moeder - uit eigen wil - en op het moment dat ik zwanger raakte was zij toch wel de laatste persoon op aarde van wie ik wilde dat ze het niet te weten was gekomen. Helaas kon mijn stomme halfzus haar klep weer eens niet houden en brak de hel los - maar oké... Ik vraag me af wat je wilde bereiken door het alleen mee te delen? Ook is dit misschien een fijne gedachte; sommige shitouders die écht naar, rot, vervelend, kwetsend, etc. waren naar hun eigen kinderen kunnen vervolgens wel een lieve schattige opa of oma zijn. Ook al is de band tussen jullie niet goed. Ik zeg niet dat je hem MOET toelaten, ik wil je alleen de keuze geven. Misschien wil hij wel gewoon een coole lieve opa zijn. Even afhankelijk van wat jouw mening daarover is natuurlijk, want jij hebt het voor het zeggen.
Hm nee dat niet, al ben ik natuurlijk vast wel ergens teleurgesteld in hoe beide ouders met mij zijn omgegaan in het verleden (en mijn moeder soms nog trouwens), maar ik heb daar inmiddels wel zelf een weg in gevonden om daar mee om te gaan. Punt is gewoon dat ik hem als een volslagen vreemde zie nu, het contact dat er toentertijd ooit was, ging al moeizaam (had hem toen al niks te vertellen) en dat is nu nog steeds moeizaam. Helemaal na 8 jaar geen beeld en geluid. Dat beviel me eigenlijk wel, ik had de behoefte niet en die heb ik nu dus nog niet, althans: ik mis het contact niet. Vind het ergens alleen wel beetje lullig naar hem toe en wil hem natuurlijk ook niet kwetsen, sja hoe leg ik dit uit haha. Snap je beetje wat ik bedoel?
Ja ik denk dat ik het wel begrijp alhoewel ik wel denk dat er diep in jou meer wringt dan dat je zelf denkt. Een paar jaar geleden stond ik er ook net zo in als jij, maar juist omdat het je vader is en jij hem een groot gedeelte van je leven wel hebt gekend (als kind) denk ik echt dat het meer met je doet, niet dat ik je iets aan wil praten hoor, maar komt denk ik door mijn eigen ervaring. Jij moet gewoon doen waar jij je prettig bij voelt, dat is het allerbelangrijkste.
Dat was eigenlijk voornamelijk omdat mijn partner en mijn moeder zeiden dat ik het hem eigenlijk wel moest vertellen, omdat dat misschien wel zo netjes zou zijn. Ik zat toen al te morren erover, want ik had toen al zoiets van: pff hoezo en waarom, geen zin in eigenlijk. Maar ben toen uiteindelijk overstag gegaan, hetzij niet met volle overtuiging, maar vond toen denk ik dat ze misschien wel een klein beetje gelijk hadden. Mijn partner gaf later ook wel aan dat het misschien niet zo'n goed idee was achteraf gezien, omdat ik echt strontchagrijnig ben geweest erna. Het voorbeeld wat je aanhaalt met de "dikzak" en de donut klopt misschien wel ja (grappige opmerking trouwens haha) En ik vind het wel te ver gaan om nu te zeggen als zijn kleinkind er is: hoi, je mag niet komen. Dan mag ie komen voor zijn kleinkind eventueel, maar voor mij hoeft ie niet te komen. (oh ik ben soms zo slecht in zeggen wat ik bedoel geloof ik... hoop niet dat t verkeerd of anders overkomt, maar dat merk ik vanzelf wel). Hij mag wel een opa worden of zijn voor zijn kleinkind, maar daar wil ik het dan eigenlijk wel gewoon bij laten als ik het nu zo eens op een rij zet. Ik zie hem als mijn verwerkker (even hard gezegd) en dat gaat niet veranderen. Achteraf gezien had ik het dan beter misschien kunnen vertellen als de babbie geboren was misschien, dan had ik nu dit niet gehad vooraf.
Nou ja, je wilt natuurlijk altijd dat je een vader en een moeder hebt die naar je omkijken en die zich voor jou interesseren in de dingen die je doet natuurlijk dus dat wringt er dan misschien (on)bewust wel ja. Daardoor denk ik ook vast wel van: ja nu hoeft het niet meer. Je wordt opa en daarom heb ik het je verteld, niet omdat ik nu zo nodig koffie met je wil drinken en wil doen alsof we zo'n geweldige band hadden/hebben. Maar geloof dat ik het dan op een andere manier had moeten doen misschien.
Nou, het spijt me om je dit te moeten vertellen; maar als hij een opa voor jouw kind wordt, IS hij in jouw leven. Dan zit hij er al in. Als jij dat niet wilt, zou ik op de rem trappen en je grenzen heel duidelijk aangeven. Sowieso is dat wel verstandig in elk opzicht. Zeggen wat je wel/niet wilt en wel/niet van hem verwacht. Dus dingen zoals: niet op Facebook (of misschien NU nog niet) en 'jahoor, je mag wel op de foto met *naam baby*'. Probeer in gesprek te gaan en spiegel het ook aan welke verwachtingen hij heeft. Misschien probeert hij alleen maar zijn opa-verplichtingen te voldoen door eens per half jaar op bezoek te komen of iets dergelijks. Je weet het niet. Daarvoor moet je gewoon in gesprek gaan. Bovendien wil het niet zeggen dat als er 'nu' niks is, dat het nooit niet wat zal worden. Het kan nog. Maar dan zou ik wel gewoon duidelijk zijn in wat je wel/niet wilt. En dit ook terugkoppelen aan zowel je partner als je moeder. Het is in eerste instantie jouw leven en jouw gevoelens; dus daar hebben ze het maar mee te doen
Ik zit een beetje in dezelfde situatie.. Enkel heb ik mijn vader van mijn 4e t/m mijn 11e niet gezien en op mijn 11e was ook maar 1 keer en daarna hoorde ik niks meer van hem.. Ik heb er dus ook totaal geen gevoel bij, het voelt niet als mijn vader maar eigenlijk als een wildvreemde man.. Wanneer iemand mij er naar vroeg was ik ook bikkelhard die man bestond niet voor me en als hij doodgaat dan hoef ik dat niet te weten! Sinds een aantal maanden hebben we heel voorzichtig weer een beetje contact (na weer 19 jaar), hij heeft een zware hersenbloeding gehad en had ineens het licht gezien.. Ik ben een keer bij hem geweest ook onder het mom van; het is toch mijn vader, hij is ziek, straks gaat hij......Ik ben ook daar heel hard geweest en hij heeft me zelfs gevraagd of ik hem enkel als zijn verwekker zag? Nou ja dus! Nou goed, ik weet ook nog niet wat ik ermee wil en als ik er niks mee wil weet ik ook niet hoe ik dat moet brengen..En als ik er wel wat mee wil dan weet ik eigenlijk ook niet hoe ik ermee om moet gaan.. Haha, lekker duidelijk! Voor nu hebben we de afspraak dat hij me op de hoogte houdt wbt zijn gezondheid.. Blijven moeilijk beslissingen, succes ermee! Je moet doen wat goed voelt en waarvan je denkt dat het ook goed zal zijn op de lange termijn..
Ja daar heb je ook gelijk in hoor, daarom vind ik het ook lastig om te bedenken hoe ik het nu moet gaan doen. Als ik zeg: ik heb niet zoveel behoefte aan contact en van mij hoeft het niet zo, dan ontzeg ik hem daarmee dus ook eventueel contact met zijn kleinkind. Ik probeer(de) het te zien als: bij mij hoef je niet aan te komen met je "Hoi ik ben je vader" geleuter maar meer "als je komt voor je kleinkind prima, maar voor mij hoef je niet te komen". Maar dat is misschien wel lastig te behappen voor hem, dat begrijp ik ook wel natuurlijk. en misschien ook wel vreemd om zo te lezen.
Misschien zou je kunnen zeggen dat je veel moeite hebt om hem als vader figuur te zien omdat je eigenlijk nooit een echt contact met hem het gehad. Dat je graag wat meer adem ruimte en geduld van zijn kant wilt. Maar dat je hem niet zijn kleinkind wilt ontzeggen. Zo weet hij dat hij wel op visite voor zijn kleinkind mag komen,maar dat hij niet teveel hoeft te verwachten in de relatie tussen jullie twee (of iig dat dat tijd kost) En wie weet misschien dat er in de toekomst dan wel een band tussen jullie komt,in jou thempo.
Nou ja, zo zou ik het ook het liefst willen inderdaad. Dat ie weet dat ie bij mij niet teveel moet verwachten, maar dat ik hem het contact met zijn kleinkind inderdaad niet wil ontzeggen. Kwetsen doe ik hem daar toch waarschijnlijk wel mee, anderzijds weet ie zelf ook wel dat wij nooit dikke mik waren, dus het moet niet heel erg als verrassing komen (vind ik althans hehe) Die band komt er verder toch nooit, dat weet ik nu al Denk dat ik het zo maar ga doen inderdaad... thanks allen tot dusver.
Nou dat is toch op zich al prima? Dat ie je op de hoogte houdt van zijn gezondheid? Lastig hoor, voor jou ook veel succes hiermee
Lastig. Je eerste post klinkt nuchter, maar ik lees verderop toch meer irritatie en boosheid. Ik denk dat je goed moet luisteren naar je gevoel. Dus ook wat je dieper van binnen voelt (boosheid, irritatie, verwerken, duidelijkheid). Ik zou er alleen wel een keer een goed gesprek aan wagen. Ennuh, als je werkelijk gaat hyperventileren van contact met hem, dan zou ik zeker eens nadenken hoe je dit alles gaat verwerken. Want dat lijkt me niet overbodig. En ja, een simpel contact door af en toe koetjes en kalfjes gesprekken, wie weet een keer in de maand of als jullie andere behoeftes hebben dan vaker of minder vaak. Maar ook dat zou ik hem dan vertellen. Dan weten jullie beiden waar je aan toe bent. Dat zal jou ook rust geven. Het is te proberen. Uiteindelijk vind ik dat je in je leven zelf het recht hebt te bepalen met wie je omgaat. Familie of niet. Maar weet je zijn kant van het verhaal ook? Waarom is er geen contact geweest? Waarom heeft hij zich zo opgesteld? Misschien goed voor jouw verwerking om eens een goed gesprek aan te gaan (desnoods lees je een vooraf gemaakte brief voor). Sterkte!
Ik bekijk het even vanuit de kant van mijn vader. Ik heb goed contact met hem, maar mijn halfzusje net zo veel. Mijn vader heeft altijd zijn best gedaan, maar haar moeder heeft een heel ander beeld van mijn vader geschetst tegenover haar. Echt volkomen onterecht en leugens. Echter: het is haar moeder en zij heeft een hele hechte band met haar... Mijn vader heeft na jaren en jaren zwijgen (hij wilde haar moeder namelijk niet zwart maken!!) eindelijk eens de waarheid verteld. Maar het was al te laat....ze zien elkaar wel eens, maar van harte gaat het niet vanuit mijn halfzusje. Heel jammer en ontzettend triest voor mijn vader die altijd heeft gehandeld met de beste intenties - maar wat soms niet handig was. Als jij gaat hyperventileren en jouw humeur wordt beinvloed door contact met je vader, dan zit daar wel degelijk iets heel erg dwars!! Kom daar achter...wat dat is. En nu is hij een vreemde en heb je niks te vertellen...maar dat heb je met een vreemde op straat ook! En toch...als je eenmaal gaat praten met elkaar kom je steeds achter meer en meer dingen...en na een tijdje ken je elkaar wel! Dat is iets wat je opbouwd, niet iets wat er ineens is... Vindt voor jezelf de achterliggende reden uit (therapie?) en wijs je vader niet direct af. Ken je zijn verhaal? Geef hem de kans om zijn kant te vertellen. Kom je er daarna achter dat je echt niks met hem te maken wilt hebben: da kun je dat altijd nog beslissen. Geef hem, en jezelf, een kans om een relatie op te bouwen. Wie weet wat voor waardevols je mist! Mijn moeder (ja, ingewikkelde familie) heeft met haar 1e kind ook iets dergelijks meegemaakt. Maar haar kind wil niks meer met haar te maken hebben zo ongeveer. Terwijl zij jaren lang kaartjes/cadeautjes stuurde...en zelfs jarenlang rechtszaken heeft aangespannen. Dat werd allemaal achtergehouden, het kind wist dat niet....
Hyperventilatie is wel overdreven hoor, maar ik voel me gewoon niet prettig en relaxt als ik denk aan contact met hem, omdat het voor mij gewoon niet hoeft. Ik heb die behoefte niet, en denk eerder van: pff oh god, weer een mail, nou ik zal wel weer reageren dan. Ons contact was nooit goed, ook niet toen ik hem nog wel sprak. Zelfs mijn ex viel het toen al op en zei: "Jullie hebben elkaar ook echt niks te vertellen he?". Nou het zegt heel wat als zelfs hij dat al merkte Ik heb niks met hem, nooit gehad ook en dat gaat gewoon niet veranderen. Achterliggende gedachte is er m.i. niet echt, ik heb er gewoon geen zin in en behoefte aan. In januari had ik bijvoorbeeld gezegd dat ik wat rustiger aan moest doen ivm harde buiken. En dan krijg ik als reactie een heel verhaal terug waarin ie dan zegt: "Ja en ik weet dat je het moeilijk vindt om rustiger aan te doen maar etc etc" en dan denk ik van: "Jij weet dat ik het moeilijk vind om rustig aan te doen? Gast ik ken je amper en jij mij al helemaal niet" en dat zijn dan de dingen waar ik geirriteerd door raak. Hij doet net of we het zo geweldig goed met elkaar kunnen en konden vinden en dat we daar dan zo mee verder gaan en dat het allemaal "ouwe jongens krentenbrood" is, terwijl ik hem jaren niet gesproken heb en het contact daarvoor ook al nergens over ging. Verder sluit ie dan zijn mailtjes ook af met: Groeten Pa. AARGH!!!!!!!! Tenenkrommend vind ik het, sorry... zoals Misa ook al zei: irritatie en daardoor boosheid ook. Ik denk wel dat ie het goed bedoeld hoor, maar ik heb zoiets van: ja doei. Dat irriteert me gewoon mateloos en dan denk ik van: jij kent me helemaal niet, dus ga niet doen alsof je vindt dat je me wel kent. En sluit niet zo stom af met groeten Pa aub. Kijk als het contact goed was voordat ik hem 8 jaar niet had gezien dan zag ik heus wel kans en de mogelijkheid om dat contact weer op te pakken en op/uit te bouwen. Maar het contact was al nooit goed, en daarom heb ik er gewoon geen zin in. Mijn moeder heeft ooit heus wel eens wat gezegd over hem, maar daar trok ik me nooit zo wat van aan. Ik weet hoe gescheiden ouders over elkaar kunnen praten (al heeft hij dat nooit over mijn moeder gedaan trouwens) Ondanks dat je het goed bedoeld hoef ik hiervoor niet in therapie hoor ik heb er gewoon geen behoefte aan en geen zin in. Toen al niet, nu dus ook niet. Ik weet niet beter of dat er nooit een vader was, heb me ondanks dat altijd prima gered en alles wat ik nu bereikt heb, heb ik in mijn eentje bereikt. Ik hoef nu ineens niet iemand in mijn leven die zich "mijn vader" gaat noemen. Maar omdat ik zelf het contact heb gezocht ivm dat ie opa wordt en omdat mijn partner en moeder een beetje aandrongen op contact omdat "ie het beter van ons kon horen dat we een kleine verwachten dan van een ander" is dat contact er wel gekomen en daar heb ik nu in een bepaalde mate gewoon "spijt" van, omdat dit (mailtjes e.d.) er uit voort is gekomen, iets waar ik gewoon niet achter sta en geen behoefte aan heb. Dat merk ik zelf ook eigenlijk nu pas hoor. Maar omdat ik best wel een "gevoelige" trut ben, vind ik t ook lullig om te zeggen: nou mooi zo, je weet het nu, tot nooit weer ziens, omdat ik hem ergens het contact met zijn kleinkind niet wil ontzeggen en daarom probeer ik nu een manier te vinden om hier mee om te gaan zonder dat ik hem al te hard kwets en belangrijker, dat het voor mij ook behapbaar en acceptable blijft. Nu klinkt dat vast krom en tegenstrijdig hoor, maar goed. Tis ook niet zo dat het een vreselijke kerel is die ik haat (ken hem ook amper hehe) ofzo, maar ik zie hem niet als "iets" en al helemaal niet als mijn vader. Dus sja... meer als de verwekker zeg maar. Ik moet en wil hem gewoon laten weten dat hij welkom is bij zijn kleinkind, maar dat ie bij mij gewoon niks moet verwachten. Althans, na de reacties hier en alles nog eens op een rij gezet te hebben denk ik dat dat de "beste" manier voor mij is. Ik wist in december al dat ik er niet helemaal achter stond, helaas heb ik het wel gedaan, maar nu denk ik van: pff....
Sommigen kennen mijn verhaal al wel, maar ik deel hem nog een keer met je. Al sinds mijn puberteit botert het niet tussen mijn moeder en mij en sinds een relatie ben begonnen met mijn huidige vriend is het van kwaad tot erger gegaan. Mijn vriend is al eerder getrouwd geweest en heeft al 2 kinderen enz. enz. Heb in juli 2011 mijn vader op de hoogte gesteld van mijn nieuwe relatie en hij was not amused om het zo maar te zeggen. In maart 2012 is het zo uit de hand gelopen dat ik aangifte heb moeten doen tegen mijn eigen ouders wegens telefonisch bedreigingen! Sindsdien hebben we geen contact meer. Ze hebben in augustus 2013 nog 1 keer voor onze deur gestaan(wilden ook niet meer binnenkomen) en hebben toen onze dochter voor het eerst gezien. Mijn moeder deed een stap achteruit toen ze dl zag. Ik ben mijn hele basis kwijt(heb namelijk ook nog 2 broertjes waar ik geen contact meer mee heb) en dat vind ik gewoon zo raar. Gewoon geen familie meer. Je mag me altijd een pb sturen.
Catootje ik herken je verhaal enigszins. Andere achtergrond maar zelfde ergernissen. Ik heb al heel lang geen contact meer met m'n biologische vader en heb er dan ook voor gekozen hem niet te laten weten dat ik een kind kreeg. Hij werd in mijn ogen namelijk ook geen opa. Ik zie hem immers al zo lang ik me kan herinneren niet als mijn vader.
Ik zie dat m'n verhaal niet helemaal compleet is. Ik heb tussendoor een korte periode weer contact gehad. Toen wilde hij ook meer contact dan ik prettig en nodig vond. Hij noemde zich ook pa enzo. Dat maakt mij alleen maar bozig, want hij had zich nooit als vader gedragen. Als ik dat dan uitlegde vond hij dat belachelijk, hij begreep werkelijk niet dat dat niet goed voelde voor mij. Uiteindelijk hebben we nu al 7 jaar geen contact. En vanaf mijn 13e sowieso nog maar nauwelijks contact gehad. Ik wilde hem ook niet laten weten dat ik een kindje kreeg, want hij was geen vader voor me, dus ik wilde hem al helemaal niet als opa voor mijn dochter.
Ik ken het..ik had ook geen contact meer met mn vader. Hij wilde dat wel. Ik dacht dat ik alle tijd van de wereld had en het niet zo nodig bij hoefde te leggen. Niets was minder waar....plotseling overleed mijn vader. Eenzaam en alleen. En spijt dat ik heb nu!!! Dus meid. Je hoeft de deur niet bij m plat te lopen..maar iets contact zou ik wel houden...het blijft toch je vader.
En dat spookt natuurlijk ook wel door mijn hoofd De deur helemaal dichtgooien vind ik daarom ook wel moeilijk, want stel dat ie komt te overlijden dan denk ik wel dat ik me rot voel erna. En wat "Username" zegt: ik word ook boos als ik het woord pa lees, dan denk ik ook van: ja de groeten, dat ben je nooit geweest, dus laat dat ook maar mooi achterwege. Als ik goed nadenk is dat ook hetgeen wat me zo pissig maakt eigenlijk, dat "hoi ik ben je vader" geneuzel dat ben je niet, nooit geweest en zo ga ik het ook nooit zien, dus laat dat! Daarom ga ik het denk ik ook maar bespreekbaar maken dat contact prima is, maar niet op de "hoi ik ben je vader" manier (want sorry, maar dat is ie nooit geweest) maar op de hoi ik ben *naam* en ik ben opa voor je kleinkind" manier. Dan staat de deur toch nog wat open voor (oppervlakkig) contact en kan ik het mezelf nooit kwalijk nemen later. Thanks dames!
Tja moeilijk. Mijn man heeft 14 jaar geen contact meer gehad met zijn vader. Sinds een paar weken heeft hij weer contact en hij is enorm blij, zijn vader ook! Het blijft toch je vader...Hoop dat je er nooit spijt van gaat krijgen.