Hm lastig, contact met eigen vader...

Lijkt me een goede insteek Catootje!

 

Ik vind het wel heel hard klinken eigenlijk en ook sneu voor je vader.
Zelf had ik gewenst dat mijn vader of moeder die moeite voor mij nam...
Het is en blijft toch je vader denk ik dan.
Net las ik een stukje van iemand die zo ongeveer hetzelfde had meegemaakt, maar die vader kon zich er helemaal niet in vinden dat hij niks voor haar had betekend.
Misschien ziet jou vader het wèl in dat hij jou tekort heeft gedaan, ik zou gewoon eens een gesprek met hem aangaan en aangeven hoe jij het ervaart en dan kijken wat hij te zeggen heeft.
Als hij wel inziet dat hij verkeerd is geweest en zijn leven wil beteren, waarom zou je hem dan geen 2e kans kunnen geven?

Je zou dan kunnen voorstellen dat je wilt proberen om het contact te verbeteren maar dat dit veel tijd nodig heeft.
Zoals iemand anders al een suggestie gaf, voor je gevoel kan je afspreken met de buurman en beginnen met zo nu en dan eens een afspraak.
Ik denk dat je zelf ook een beetje je best moet doen om wat opener te zijn in gesprekken met je vader.
Je geeft aan dat je hem niks te vertellen hebt en dat gesprekken altijd moeizaam gaan, maar als je al afstandelijk met de instelling begint van ik heb niks te vertellen...dan zal het ook niet echt tot gesprekken komen.
Ik zou zeggen kijk eens hoe het loopt als je hem over de dagelijkse dingen vertelt die je meemaakt of dingen die spelen in je leven.
In het begin zal dit vast heel raar zijn,maar wie weet gaat het dan makkelijker. Jou tekst geeft wel aan dat je vader die interesse heeft.
De moeite waard lijkt het me zeker, dan leer je je vader kennen die je nu eigenlijk niet kent.

 

Nou ja, het is in ieder geval goed dat je het contact met zijn toekomstige kleinkind niet in de weg wil staan, dus dat is positief
Ik kan het me alleen zo moeilijk voorstellen dat je zo makkelijk over je ouders kan denken, dat je ze hetzelfde ziet en wil blijven zien als de buurman.
Tegenwoordig lees je heel veel verhalen,o.a. ook op zwangerschapspagina dat veel mensen geen contact hebben met hun ouders. Bij de ene ouder zal dit terecht zijn, bij de ander niet. Het zal niet altijd aan de ouders liggen.
Stel dat jou eigen kinderen later boos worden om een keuze die je hebt gemaakt( misschien iets heel onzinnigs) en geen contact meer willen en net zoals jij zeggen, nee geen behoefte aan vindt het prima zo, een tweede kans, waarom?
ik denk dat als je zelf kinderen hebt, je meer zal gaan beseffen wat jou vader nu mist.
Bij een vriend of vriendin is het makkelijk gezegd, als zij je niet liggen dan kan je voor een andere vriendschap kiezen. Maar ouders blijven toch je ouders, al zie je ze niet. Maar daarin verschillen we dus van mening Ik zie het als een feit.

 

Hm. Ik zeg altijd Everybody deserves a second chance... misschien heeft hij (in jouw ogen) 20 jaar niet naar je omgekeken (hoewel ik ervan overtuigd ben dat elk verhaal 2 kanten heeft!), hij wil daar nu dus overduidelijk zelf verandering in brengen.

Het is een volslagen vreemde voor je omdat jij daar zelf voor gezorgd hebt, dit heb jij zelf bewerkstelligd.

Niemand zegt dat het rozegeur en maneschijn moet zijn, maar waarom nodig je hem niet uit en kijk het gewoon eens aan? Dan kun je toch altijd nog het contact verbreken als jij die klik gewoon niet voelt? Nu baseer je je gevoel en beslissing op het verleden en niet op het nu. Blijf niet in het verleden hangen en geef het gewoon een kans, dan un je dat altijd weer terugdraaien. Die mogelijkheid heb je.

Ik zou er alles voor overhebben, om ook al is het maar 5 minuten, mijn vader weer in mijn leven te hebben... bij jou kan het nog. Pak die kans dan. Het is en blijft je vader.

 

Ik heb niet alles gelezen maar ik vind dat je best het recht hebt om geen contact te willen. Echter vind ik ook dat hij het recht heeft om dit te weten. Duidelijk dus. Een mailtje/telefoontje of zelfs bezoekje waarbij je hem duidleijk maakt dat het hier stopt en jij verder geen contact wil.

Wel zou ik opletten met het vormen van standpunten. Hoe weet jij zeker dat hij vroeger echt nooit naar je om heeft gekeken? En was dit uit kwade wil? Ik ga er even vanuit dat jij maar een verhaal hoort en dat is die van je moeder en die je in de loop der jaren zelf hebt ontwikkeld. Miss heeft hij wel pogingen gedaan maar hield je moeder deze af? Miss kijkt hij er wel heel anders tegen aan dan jij..

 

Jeetje, wat ben je hard. Je bent al die jaren gewoon om de 14 dagen bij hem geweest en er is niks ernstigs gebeurd, maar toen je 15 was had je geen zin meer.
Dan verwijt jij hem dat jullie elkaar 8 jaar niet meer gezien hebben?

Ik begrijp dat het een saaie man is waar weinig mee te praten is, maar kom op...je krijgt straks zelf een kindje, hoe zou jij dat vinden als je kindje dat over jou zegt en je daarom helemaal buitensluit?

 

Het komt er op neer dat jij andere bezigheden kreeg, andere interesses en geen behoefte meer had aan een vader, waardoor je hem ook niet meer opzocht.
Normaal lees je vaak over verwijten in een verhaal, dat lees ik nu bijna niet behalve dat je gewoon geen behoefte had/hebt aan een vader en het je niet kan schelen wat voor verhalen erachter zitten om het eventueel goed te krijgen.
Uit jou reacties lees ik dat het zo gelopen is door jou beslissingen.
Apart vind ik jou redenatie ( en degene die dat meer vinden mogen dat ook vinden) en vind het erg sneu voor je vader.
Ik hoop voor je dat jou kind niet zo over jou denkt en roept dat hij/zij gewoon niets heeft met ''die vrouw''.

 

Ja weet je, het leven is ook gewoon lastig. Hij was de eerste 3 jaar nog wel bij jullie, je zal straks merken wat voor intensieve jaren dat zijn, de eerste 3 jaar met je kind.
Een man alleen met een wat moeilijk karakter en en dan je dochter maar 1x in de 14 dagen zien, is ook gewoon lastig. Je hebt amper nog zicht op wat er in elkaars leven gebeurt en dan zit je een heel weekend met elkaar. Dit zijn reden dat co-ouderschap tegenwoordig beter is.

Niemand zegt dat je dikke vrienden met hem moet worden, maar gewoon normaal reageren op een mailtje is een kleine moeite. Je starre houding is echt vreselijk,sorry, maar je beseft echt niet wat dit doet met iemand.
En wat je kindje er mee te maken heeft? Dat zal je merken als hij opgroeit. De liefde die je voelt voor zo'n mensje van jou, van jullie. Ik denk niet dat dat over gaat als je kindje 35 is.
Je wil graag contact met je kind, op een of andere manier. Hij zal echt niet verwachten dat je elke dag voor hem gaat koken, maar gewoon wat contact met jou en straks zijn kleinkind en met respect behandeld worden.

En ook jij zal ontdekken dat je een hoop fout gaat doen als moeder. Je gaat wel eens schreeuwen, je loopt wel eens weg, je zal op momenten je leven even haten, maar er komen ook weer goede dagen...en dan is het fijn als je kind je voor je fouten vergeeft.

 

Hoi meid,

Ik heb niet alles gelezen maar wat ik begrijp is dat je als kind de (emotionele) steun van je vader hebt moeten missen. Dat je dit zo gewend bent geraakt zeg maar en dat hij nu intensief contact met je zoekt omdat je zwanger bent?

Ten eerste lijkt het me heel goed om te onderzoeken waar je weerstand vandaan komt.

Ik herken je gevoel namelijk ook. Mijn situatie is wel wat anders. ouders gewoon samen, maar hun vormde een bond tegen mij in mijn kinderjaren. Ik heb sociaal emotioneel gezien niets aan hen gehad en heb het wat dat betreft altijd alleen moeten redden en dit vind ik prima! Uit huis gegaan, zeer weinig contact gehad. En nu heb ik 2 kinderen, staan ze ineens bijna wekelijks aan de deur en willen ze veel contact. Ik heb daar dus ook geen behoefte aan, dus wat dat betreft snap ik je gevoel helemaal.
Ik "onderga"het allemaal echter wel, dit doe ik puur voor mijn kinderen. Maar het voelt niet goed.
Mijn boosheid zit hem eigenlijk in, toen ik ze nodig had, als kind, waren zij er niet voor mij.
Nu heb ik ze niet meer nodig, maar valt er wel wat te halen bij me (het leuke contact met de kleinkinderen).
Het contact gaat ook niet om mij, maar om mijn kinderen.
Dan denk ik ook, ja lekker makkelijk. Wel de lusten, niet de lasten..

Misschien herken je dit een beetje?

Succes in ieder geval!

 

Amen...

Weer zo 'n heerlijk ikke ikke ikke topic... wat je 'die man' aandoet doet er niet toe.. als er voor jou niks te halen valt wil je er ook geen energie in steken

 

Het leven is heel kort ja, ineens zijn vaders dood he?
En het leven zit vol met dingen doen waar je niet achter staat, daar hoef je geen drama's van te maken hoor. Het is gewoon leven. Veel mensen zien op tegen het wekelijkse rondje ouders/schoonouders, dat zijn dingetjes die er bij horen in het leven. Jij doet net of dat het een ramp is en je jezelf niet meer kan zjn. Erg overdreven...