Als mijn kind thuis zou komen met blauwe plekken en zou zeggen dat de Juf dat heeft gedaan dan zou ik eerst eens een babbeltje gaan maken met de Juf. Kinderen spreken echt niet altijd de waarheid want daar ben ik ondertussen wel achter. Iemand naar zijn keel vliegen obv iets waarvan niet is bewezen of het wel of niet waar is zou echt beneden mijn waardigheid zijn. Ik werk zelf in de gezondheidszorg en ik heb al heel wat meegemaakt met mensen die compleet door het lint gaan obv verzinsels en niet waarheden. Gelukkig nog nooit fysiek geweld meegemaakt maar wel zeer bedreigend verbaal geweld. Ik kijk er dus met een andere bril naar moet ik zeggen.
Toen de man die mijn zusje heeft doodgereden met een noodgang van 130 km per uur, omdat hij zo graag de auto van een klant wilde testen, voor de rechter moest komen, zijn wij als zussen in de rechtzaal geweest. De man heeft nooit zijn excuses aangeboden en probeerde dmv leugens en valse getuigenverklaringen onder zijn straf uit te komen. Miijn bloed kookte dat hij over de rug van mijn dode zusje probeerde zichzelf als slachtoffer neer te zetten. toch heb ik, of iemand van mijn familie, nooit de behoefte gevoeld om die man fysiek aan te vallen of eens thuis op te zoeken. Waarom niet? Omdat ik dat vind getuigen van asociaal en ontoelaatbaar gedrag. Ik zou dus nooit, maar dan ook nooit iemand die mijn kind mishandeld heeft, als dat hier uberhaupt al aan de orde is (en daar hoef ik het niet voor meegemaakt te hebben) fysiek aanvallen. mijn mond valt dan ook open van verbazing dat er hier mensen zijn die juist vinden dat dat een opsteker zou zijn voor hun kind, zodat ze merken dat papa of mama achter ze staat Daar zijn nl ook wel andere, geweldloze, manieren voor te bedenken.
Het kind blijkt thuis gekomen te zijn met een blauwe hand/pols en kind stond op de kop van de pijn. Moeder is met kind bij de arts geweest. Flink gekneusd. Vervolgens heeft kind het verhaal vertelt wat er was gebeurd. Moeder is vlg dag verhaal gaan halen op school bij de betreffende juf. Juf wou niet luisteren en wimpelde het af. Daarop is moeder door het lint gegaan. Ik kom uit Zwolle en heb het verhaal zo gehoord.
Ik zeg ook nergens dat het nódig is om je kind dat te laten zien, want daar zijn inderdaad tal van manieren voor, maar wel dat een kind dat zal zien als achterliggende reden, in plaats van te denken dat het iets is wat goedgekeurd wordt en wat hij of zij nu ook bij iedereen mag doen, zoals hier geïnsinueerd wordt.
Al zou het zo gegaan zijn, lijkt het me dat zo'n moeder probeert een gesprek, zonder kind erbij, te plannen met de juf. Ze had daarbij aan kunnen geven dat ze het erg hoog opnam. Evt. Had ze dit gesprek met de directeur erbij kunnen plannen. De juf fysiek aanvallen bij het schoolhek vind ik dan nog steeds buiten alle perken en fatsoen.
Ik keur het ook niet goed hoor. Ik vertel alleen het verhaal zoals ik het gehoord heb. Al kan ik mij wel enigszins voorstellen dat als het idd door juf is afgewimpeld het je wellicht zwart voor de ogen kan worden.....
Het is inderdaad biologisch goed te verklaren. Dat een vader iemand aanvalt die zijn zoon heeft aangevallen. Je beschermt het nageslacht. Alleen hebben mensen een moreel besef. Ze kunnen reflecteren op hun handelen en hoeven niet eerste instincten te volgen. Als je het op die manier bekijkt: wat maakt jou dan anders dan de aanvaller? Je gebruikt toch dezelfde taal die je veroordeelt bij de ander? Dat begrijp ik niet.
Nou vanuit de natuurlijke selectie gezien maakt dat helemaal niet uit Survival of the fittest... uiteindelijk doe je alles om je nageslacht te beschermen... koste wat het kost. Dat heeft helemaal niks met moraal te maken. Regels wat betreft moraal komen voornamelijk bij geloof vandaan. Heel vroeger toen mensen gingen samen leven in steden moesten er regels komen en ook omgangsnormen. Uiteindelijk kun je je natuurlijk prima aan regels houden ( van fatsoen et cetera...) maar als je iets echt raakt kunnen mensen ook ineens terugvallen op puur instinkt. En wanneer dat gebeurt weet je natuurlijk niet. Kan ook een opeenstapeling zijn van vele gebeurtenissen in je leven waardoor je sneller doorslaat. Dan kun je nog best wel fatsoenlijk zijn normaal gesproken.
Mijn mond valt eerlijk gezegd ook open van jouw verhaal. Wat vreselijk dat je zoiets hebt moeten meemaken en dat je je zus kwijt bent. Ik kan er alleen met mijn verstand niet bij om zo kalm te blijven nadat mijn kind doodgereden is en de moordenaar van mijn dochter zichzelf even neerzet alsof hij het slachtoffer is. Ik zou never nooit na zo'n heftige rechtszaak denken "Gut, laat ik geen ontoelaatbaar gedrag naar de moordenaar van mijn kind/zus vertonen". Ik denk dat ik de hoofdprijs op z'n hoofd had gezet...
Dit dus. Als iemand mij vol in m'n gezicht slaat, zeg ik ook niet 'dat ik dat niet zo leuk vind', met daarbij de vraag of hij dat misschien niet nog eens zou willen doen, omdat ik me anders wellicht niet heel keurig gedraag Misschien ben je daardoor in gedrag inderdaad hetzelfde als de ander, alleen dan met reden. Daarnaast zie ik ook niet waarom die ander 'beter' zou verdienen dan hij/zij zelf is.
Vooral het niet aanbieden van excuses zou mij gek maken denk ik. Als zo'n dader bijvoorbeeld oprecht spijt heeft en zijn excuses maakt, dan zou ik waarschijnlijk alleen schreeuwen en schelden (door de emoties).
Het stukje wat jij vertelde stond ook in de krant. Alleen stond daarbij dat de juf het niet wilde bespreken op het schoolplein in bijzijn van iedereen. Ik ben nog steeds erg benieuwd wat de ware toedracht is geweest.
Hoorde het van mijn buurman wellicht had hij het uit de krant. Ja ik ben ook wel heel benieuwd al denk ik dat we nooit achter de ware toedracht komen.
Ik ben er oprecht van overtuigt dat de dader in ons geval meer last heeft gehad van onze aanwezigheid en priemende ogen, dan dat we compleet uit onze stekker waren gegaan. Als wij hem fysiek en verbaal te lijf waren gegaan, had hij alleen maar bevestiging gehad van zijn slachtofferrol. mijn ouders waren er overigens niet bij omdat ze dachten dat ze dat niet aan konden ( bovendien was de dader een dag na het ongeluk bij ons thuis geweest, maar mijn ouders konden zich zijn gezicht niet herinneren en wilden dat graag zo houden omdat hij hier in de buurt woont). Nu weer ot, ik denk dat de wereld er echt niet beter uit gaat zien als wij ons gedrag door woede en rechtvaardigheidsgevoel laten leiden. Met praten en soms zwijgen los je mi meer op.
En de ouders dan? Hebben die ook niet de plicht om daaraan mee te werken? In het bijzijn van leerlingen proberen de juf te wurgen op het schoolplein, lijkt mij nou niet echt bijdragen aan een veilige schoolomgeving. Ik wil mijn oordeel nog even opschorten, zolang niet bekend is wat de reden is. Al vind ik het verhaal over knijpen en blauwe plekken wat vergezocht. Kind komt de ene dag na schooltijd thuis met blauwe plekken en een verhaal over een juf die geknepen heeft. En dan doe je... Niks. De volgende ochtend moet het kind weer naar school. Nog steeds: niks. Maar rond een uur of 10 's ochtends denk je ineens bij jezelf; ja, NU, dit is het moment. Laat ik nu maar eens naar school gaan om in de pauze met de juf in gesprek te gaan. Ik weet niet, maar volgens mij sta je toch gelijk diezelfde dag om half vier op de stoep als je zoiets hoort? Of, als kind bijvoorbeeld eerst bij BSO o.i.d. is geweest en je het dus pas 's avonds hoort, dan zorg je toch dat je om 8 uur op school staat?
ik ben wel eens enorm boos geworden in een ziekenhuis, maar dat was inderdaad op mijn grens. Mijn zoontje lag al 10 maanden in het ziekenhuis (ver van ons eigen huis, dus zat deels ook in het RMDhuis) en ik mocht er niet naast slapen met zijn 10 maanden oude tweelingbroertje. Als ik niet naast hem sliep dan lieten ze hem uren huilen, maar als ik zijn broertje niet mee kon nemen dan herkende die mij na een paar dagen bijna niet meer. Ik zat dus in een ontzettend moeilijke situatie en was al gesloopt. Maar ik heb een gesprek aangevraagd met de leidinggevende en daarbij ben ik helemaal uit mijn plaat gegaan, maar niet ten overstaande van andere mensen en kinderen, en ben ook niet fysiek geweest. Overigens was dit niet het enige waarin me in de 10 maanden voorafgaand gestoord had ik had hieronder wat feiten geschreven maar ik laat ze weg. Laten we het er maar op houden dat ik genoeg redenen had om ontzettend boos en gefrustreerd en vooral verdrietig te zijn.