Het lijkt me heerlijk, een gemakkelijk en volgzaam kind. Dat niet meteen begint te gillen als je nee zegt . Mijn kinderen moeten trouwens met mij mee, ik bepaal wat en wanneer we gaan doen. Ik volg hen niet, ik heb de regie in handen.
Allemaal herkenbare verhalen. Drama's met onze oudste als we op pad gingen, drama's in huis als ze haar zin niet kreeg. Nu is ze bijna 2 en hebben we voor een aantal dingen inmiddels een werkende oplossing gevonden om woede aanvallen te voorkomen. Supermarkt is hier een enorm probleem geweest, maar gaat sinds een maand of 2 goed! Al een aantal uur voor we boodschappen gaan doen bereid ik haar daarop voor (hebben ook een planbord). Als we in de auto zitten vertel ik al wat er gaat gebeuren als we de auto uitgaan: Mama gaat een karretje pakken met Lorena, dan gaan we naar binnen en mag jij een karretje pakken. Vervolgens laat ik haar steeds kiezen uit 3 producten die ik vast heb, het door haar gekozen product gaat in haar karretje en de rest doe ik als ze niet oplet in mijn eigen karretje (zorg er dus wel voor dat je alleen maar producten in je hand hebt die je ook nodig hebt). Bij de koekjes mag ze een pak uitzoeken en bij de vleeswaren mag ze een worstje. Dit werkt super! Ze is constant afgeleid door mij en ze voelt zich heel belangrijk dat ze echt mee mag helpen. Bij de kassa mag ze dan nog spullen op de band leggen en geld geven en dan gaan we weer naar huis. Een tijd terug dacht ik dat negeren als ze weer zo een bui had de enige oplossing was, maar dat heeft bij haar het tegenovergestelde effect. Afleiden werkt momenteel het beste. En dan echt afleiden in de zin van laten helpen dus niet zeggen: als je lief bent krijg je... Dat werkt niet bij zo een kleintje. Ik weet niet of je zoon ook veel energie heeft, maar dan is het ook fijn om vaak naar buiten te gaan om hem zijn energie kwijt te laten raken. Dat zorgt hier ook voor minder drama.
O leuke tip van boek ik ga eens kijken om te kopen. Staan er tips in of meer hoe en wat geschreven? Op zich beide leuk om te lezen... Goh ik ben van dat mama die blij is om haar 1 dag per week kwijt hebben in kdv we halen haar dan echt op om 6uur en brengen om 8 uur) Nu zwanger merk ik gewoon dat ik werk op 50% en niet alles kan hebben of geduld of uitleggen of mijzelf inhouden..
Hahaha, nu ja, maar die waren toen ze jonger waren ook niet makkelijk, maar zo bont als de jongste hebben ze het gelukkig niet gemaakt.
Mijn jongste begint nu net in zo'n fase te komen. Hij krijgt een hele sterke eigen wil en is fysiek ook sterk. Die krijg je ook niet zomaar in de buggy zonder geweld te gebruiken, als hij niet wil. Afleiden werkt hier nog steeds wel redelijk. Vandaag bijv: hij was in de tuin aan het spelen, maar trok steeds zijn jas uit. Zo warm was het niet, dus ik had al een paar keer zijn jas weer aangedaan en uiteindelijk gezegd: als je je jas uittrekt, gaan we binnen spelen. Een minuut later lag die jas weer op de grond, dus toen heb ik hem mee naar binnen genomen, al krijsend, gillend en schoppend. Hij ging behoorlijk door het lint, stond op de ramen te bonken, wierp zich ter aarde, echt dramatisch, haha. Ik kan daar echt niet tegen, heb geen geduld voor dat soort onzin. Maar uiteindelijk zei ik: Kom, dan lezen we een boekje en toen was het nog 1x nasnikken en weer helemaal goed. Helpen is ook zoiets. Hij wil zelf in de auto klimmen (en noemt dat dan nog helpen ook, van de wal in de sloot, zucht....). Als ik hem dan even snel erin wil zetten, kan ik het wel shaken, dan krijg ik die gordel echt niet meer dicht. Uiteindelijk ben ik dan sneller klaar als ik het hem wel zelf laat doen. Of afleiden en hem met een grote boog de autostoel in laten vliegen, zodat ie zich gierend van de lach alsnog vrijwillig laat vastsnoeren. En keuzes geven: wil je je laarzen of je schoenen aan? Je blauwe of je bruine jas? Kaas of appelstroop op brood? Melk of thee drinken? Appel of peer eten? Zelf sokken uit laten zoeken 's ochtends of een pyjama. Ik word er zelf soms helemaal simpel van, maar van mijn oudste kinderen weet ik nog dat dat erg goed werkte. Een kind heeft dan het gevoel dat hij ook wat in te brengen heeft en zelf een keuze gemaakt heeft, dus dan verzet hij zich ook niet meer zo. En consequent zijn. Soms denk je van jezelf dat je consequent bent, maar als je er dan bij stil staat valt het nog vies tegen hoe vaak je toegeeft om er maar van af te zijn. Maar dat is iets wat ik bij mijn oudsten wel geleerd heb. Nee is nee en dat wordt ook echt geen ja meer, zelfs als ik er zelf spijt van heb dat ik nee heb gezegd. Bij de oudsten kan ik daar inmiddels iets makkelijker mee omgaan, maar bij de jongste ben ik heel strikt. En de laatste: pick your battles. Nee, regenlaarzen zijn vast niet ergonomisch verantwoord. Maar mijn tweejarige loopt er niet de avondvierdaagse op, dus als hij per se 'liever laarzen' aan wil als we boodschappen gaan doen, mijn zegen heeft hij. Aan de andere kant: ik wil absoluut niet dat mijn kinderen iets opeten in de supermarkt, voordat we het betaald hebben. Dan kan hij op zijn kop gaan staan in de winkelwagen, die krentenbol krijgt ie pas na de kassa. Daar hebben we nu al nooit meer gedoe over, "eerst talen he mama", zegt ie zelf al. Maar het is wel vermoeiend hoor. Mijn zusje heeft twee van die kinderen die zo heel meegaand zijn (gelukkig ook eentje die net zo dwars is als twee van mij bij elkaar, haha). En soms zou ik ook wel eens gewoon een kind willen dat niet gelijk een keel op zet als ie z'n zin niet direct krijgt of zich op straat ter aarde werpt . Gelukkig gaat het voorbij. Als ze een jaar of 5/6 zijn kun je er heel behoorlijk mee praten, is mijn ervaring inmiddels.
Wat leuk om te lezen allemaal! Prachtig planbord. Ik ben alleen bang dat DL de hele dag dat bord zou gaan herinrichten. Tot er alleen maar 'speeltuin' en 'hond uitlaten' op staat...
Ik heb het topic even doorgelezen en een vraagje aan degenen die vervelende opmerkingen van anderen krijgen...corrigeren jullie dat krijs en gil gedrag wel dan?? Ik vraag dat omdat ik het gedrag om alles gillen heel goed herken maar de opmerkingen van anderen niet. Ik maak mijn zoontje heel goed duidelijk dat dit soort uitingen van boosheid niet geaccepteerd worden. En anderen zien dus ook dat ik niks kan doen aan het feit dat hij zo gilt en zien dat ik het wel degelijk corrigeer
@tuc, Natuurlijk reageren wij op het gillen van mijn zoon, maar wij kijken wel waar het gegil vandaan komt! Gillen om af te dwingen vinden we niet ok en laten dat merken ook. Komt het gegil vanuit overprikkeling, vermoeidheid, niet kunnen overzien van de situatie gaan we zeker niet straffen. Natuurlijk laten we merken dat gillen niet de juiste manier is en proberen alternatieven aan te bieden en aan te leren. Heb je het boek van Eva Bronsveld gelezen? Herken jij je kind daarin? Wij wel, het is alsof veel over onze zoon gaat. Wat in dat boek heel duidelijk beschreven wordt is dat straffen van gevoelige tempramentvolle kids niet altijd de juiste keuze is. Als wij continue op het straffen gaan zitten krijgen we een boos gefrustreerd ventje die zich onbegrepen en onveilig voelt. Dus proberen we sommige situaties anders op te lossen door af te leiden, te praten, te negeren of sommige situaties uit de weg te gaan (of de duur van een bepaald iets aan te passen) en ja dat snappen mensen soms niet.... Pech gehad! Zij zien de driftbuien van mijn peuter niet en zij zien niet hoe, letterlijk en figuurlijk, mijn peuter de weg raakt en zichzelf verliest in onmacht.... Hij kan hier dagen last van hebben. Dus ja, wij krijgen weleens opmerkingen en blikken. Ja wij doen weleens anders dan sommige andere ouders met hun kind. Maar wij staan daarachter en als ik zie hoe mijn knappe 3 jarige zich ontwikkeld ben ik trots!
Straffen doe ik niet aan. Vind dat onzin je kind "breken". Het kan op vele andere manieren. Belaagrijk is begrijpen en communiceren en ook je kind dat leren en niet straffen voor iets daar bereik je alleen kortdurige gehoorzaamheid. Hier zoiezo nergens voor te straffen ze is voorbeeldige kind eigenlijk. Ik bouw hier aan relatie dat ze mij vertrouwd, dat ik haar begrijp, dat ze mag boos worden en gillen als ze zo wil zich uiten. Kan mij echt niets schelen opmerkingen van andere. Vind zoiezo niemand moet zich bemoeien met de andere relatie/kind als erom wordt niet gevraagd
Vandaar dat jouw kind over je heen loopt. Jij bent haar vriendinnetje en niet haar moeder. Als jij haar niet straft, spreek ik jou graag over 2 jaar als ze jouw trut, stommerd, en k*twijf noemt (ja die taal pikt ze ook op als op het kdv zit!) Als je straft, moet je niet denken aan lijfstraffen zoals meppen oid. Je kan ook duidelijk benoemen dat je het niet leuk vind. Zo stel jij grenzen en weet jouw kind waar ze aan toe is. Juist nu gaan ze grenzen opzoeken en het is aan JOU wat je er mee doet! Anders wordt ze een losgeslagen projectiel. En JUIST als je haar grenzen geeft, laat je merken dat je van haar houdt. Dat doe je niet door alleen te belonen met wat je dan ook kan verzinnen. Jij schreef ooit dat je dochter bepaald wanneer ze uit de speeltuin gaat, waar ze naar toe gaat en dat jij altijd aan haar handje mee moet lopen zodat zij wat wil laten zien. JIJ bepaald wanneer ze uit de speeltuin gaat of je benoemt een tijd. Structureel handelen is ook belangrijk. Als jouw dochter zelf bepaald wat ze wil doen, dan ben jij haar slaafje, haar vriendinnetje, haar achtervolger en zo loopt ze compleet over je heen. Ze is geen voorbeeldig kind want ze krijst de boel bij elkaar als ze iets niet wil. Ik zou daar zeker aan werken! Ohja je schreef: kan mij niet schelen opmerkingen van anderen. Dan zou ik niet op dit forum gaan zitten. Je krijgt nu eenmaal meningen en opmerkingen als je je zo eigenaardig en standvastig gedraagd. Dan vraag je er om, dat anderen je een keer een keiharde sneer gaan geven. Overkomt mij ook! /eindeberichtvoorpiccolina Mijn dochter is ook best temperamentvol. En ze mag zichzelf best uiten of aangeven dat ze iets niet wil. Neemt niet weg dat ze mag meppen of knijpen. Hoeft ze niet direct te leren, ik kan het haar 10000x uitleggen tot ze het begrijpt. Wat hier zeer zeker helpt is veel met haar wandelen, fietsen, actie ondernemen zoals kinderboerderij, geitjes eten geven, boodschappen doen, producten wijzen die ze in de kar mag leggen, enz. Dat maakt haar bezig en maakt haar dus, einde van de ochtend of avond, ook echt moe.
Bedankt dat je me even aan het lachen maakt, wat een kansloze reactie . Als je zo haatgevoelig en aanvallend bent, hoop ik niet dat je dit zo overdraagt aan je kind. Geweldig voorbeeld ben je, chapeau!
Goh jammer dat Tampoes is negeerlijst staat haar bericht heeft doel niet bereikt😂😂😂😂😂 Gerijpt voor parnassia 😂😂😂
Vervelende opmerkingen krijg ik niet, maar merk wel dat niet iedereen begrijpt wat er gebeurt. Want wanneer mijn zoontje iets wil wat niet kan/mag, zeg ik dat en als hij gaat gillen negeer ik hem vaak. Ik probeerde hem eerst nog wel stil te krijgen en te vertellen dat dat niet nodig is, maar meestal is hij dan totaal niet meer aanspreekbaar en wacht ik tot hij dat wel weer is. En ook thuis kom ik regelmatig terug op wat er is gebeurd. Anderen zien maar een stukje van wat er gebeurt en zien niet het hele plaatje. En corrigeren, tja, ik vertel hem continu dat hij niet mag gillen of gooien of wat dan ook. Maar dat werkt niet het beste. Hij heeft er meer aan dat ik hem aanleer welk gedrag ik wel wil zien. Nu ik er over nadenk zeg ik bv op school meestal dat hij moet stoppen met gillen omdat er andere ouders bij zijn die dat verwachten. De instructies die ik hem inmiddels geef van te voren, wanneer hij naast mij loopt en wat we nabespreken zijn vele malen effectiever omdat we dan met z'n tweeen zijn en hij dan goed luistert. Dus de best werkende correcties zien anderen niet.
Ik bedoelde het dus niet veroordelend he...probeer erachter te komen waarom sommigen tegen onbegrip van de omgeving aanlopen. Maar het boek ken ik niet...ik ga het wel lezen...ben nieuwsgierig.
Niet straffen is niet hetzelfde als zonder grenzen opvoeden! Pff, dit is echt de meest trieste reactie die ik in tijden heb gelezen. En nee, wij straffen dus ook niet.
Hier gaat het precies zo! Ook vertel ik in de auto voor we ergens heengaan wat er precies gaat gebeuren en wat ik graag van hem zou willen. Dit probeer ik zo positief mogelijk te doen, ik wil niet dat hij al bij voorbaat denkt dat hij iets niet goed doet. Voorbeeldje: zometeen in de winkel mag jij een eigen karretje, ga je mij dan helpen? Om mij goed te kunnen helpen (want dat vindt hij leuk), moet je wel in de buurt blijven en niet wegrennen. Na afloop hebben we het er ook nog over hoe het is gegaan. En hij is nog geen 3, maar begrijpt dit al prima.
@tuc, zo pakte ik het niet op hoor. Ik snap je reactie zeker ook, maar wilde uitleggen waarom/waardoor wij soms keuzes maken die door anderen vervooroordeeld worden... Ik denk dat iedereen "vroeger" bedacht heeft hoe zij het zou doen met haar kind, zo ook wij... Ik werk notabene met kids met o.a. problemen op gebied gedrag, dus dat zou me lukken. Hmmm toen kwam onze zoon. Huilbaby, achterstand in ontwikkeling (is inmiddels bijgetrokken), veel ziek eerste 1,5 jaar, altijd maar onrustig om zo maar eens wat te noemen... Hij kwam met een gebruiksaanwijzing en zolang we die enigzins volgen en met name hem volgen gaat het goed! Maar ook al doen we dit merken we dat ons ventje heel gevoelig is en ook mindere peiodes heeft.