Van wat ik gezien heb op KDV's, gebeurt dat doorgaans ook en ik verwacht eigenlijk dat het KDV van TS gaat vertellen dat ze dit gedaan hebben en dat het niet werkte... En dat dan NA praten gewoon een grens getrokken wordt.
Ik zie het zo: De meeste ouders gaan op jonge leeftijd spelenderwijs zwemmen met hun kind. Een kind ontdekt en als ouder laat je zien wat wel en niet kan. Daarna gaat een kind op zwemles en leert geleidelijk aan te zwemmen. Onder supervisie van een leraar. Tot slot kan een kind zelf zwemmen en zichzelf redden zonder ouder. Wat jij nu doet: Jouw kind wordt straks (op de psz en basisschool) zomaar in het diepe gegooid. Ze kan niet zwemmen terwijl de andere kinderen zichzelf wel redden. Ze zal kopje ondergaan want het is haar niet geleerd. Een kind kan niet uit zichzelf zwemmen zonder daarbij hulp te hebben gehad. Je kunt een kind veel zelf laten doen maar als ouder zal je bij moeten sturen. Je wilt toch dat jouw kind zich straks kan redden zonder jou? Dat kan zonder te straffen maar wel met grenzen. Dat is niet zielig. Het is wel zielig om een kind zonder het besef van sociale omgangsregels naar school te sturen. Dan gooi je je kind in een diep zwemband zonder dat het ooit eerder gezwommen heeft.
Maar ik vind vooral op een psz, waar kinderen het ook gewoon gezellig willen hebben, het op een gegeven moment klaar is met het uitleggen en het geduld. Zo dramatisch vind ik het ook weer niet dat ze in een half jaar tijd 2 keer op een strafbankje moest zitten.
Gewoon heel benieuwd: hoe doe je dan zoiets? Hoe weten ze de grenzen en wat als ze zich er herhaaldelijk niet aan houden?
Precies. Strafstoeltje is een consequentie, nadat er eens of meerdere malen uitgelegd is waarom iets niet mag en nadat je alternatieven hebt geboden. Strafstoeltje klinkt altijd zo erg en dramatisch. Maar het is gewoon een plek waar een kind gaat zitten als hij meerdere malen over een grens is gegaan.
Helemaal waar. Ik heb een burn out achter de rug en tijdens die periode ben ik echt niet altijd de moeder geweest die ik zou willen. En ja ik heb wel eens geschreeuwd of ze onterecht of wat te hard aangepakt. En ikben ook wel eens zelf naar boven gegaan om even af te koelen. Maar dan uitleggen en sorry zeggen, laat juist zien dat je mens bent. En zo geef je ergens ook weer een goed voorbeeld.
Ik vind vooral het toestaan dat een kindje (van welke leeftijd dan ook) zegt dat iemand lelijk is, het ergste. Dat is echt bijzonder kwetsend. Niet alleen leert ze nu niet hoe het wel moet, maar ze zal het maar een keer tegen de verkeerde zeggen. :O Ben blij dat je begrijpt dat e.e.a. toch niet geheel sociaal wenselijk is, ondanks de vrije opvoeding. Hopelijk vinden jullie een mooie tussenoplossing. Overigens zou ik blij zijn als mijn kind gecorrigeerd werd door anderen indien hij ongewenst gedrag zou vertonen. Mits natuurlijk binnen grenzen, maar op een strafstoeltje vind ik persoonlijk geen probleem.
Ik merk zelf bij mijn kinderen en ook die uit mijn directe omgeving van moeders die met dezelfde insteek opvoeden, dat echt luisteren en kijken naar de behoeften van je kind het belangrijkste is. De kinderen die ik heb en zie zijn echt allemaal heel verschillend maar met mijn aanpak is zo'n strafplek helemaal niet nodig. Ik zie mijn kinderen als echte mensen met een karakter en behoeften. Ik begeleid ze en laat ze in veel vrijheid ontdekken en hun gang gaan. Er zijn zeker wel grenzen en regels en die worden soms opgezocht, ik verbind zelf de directe consequentie aan gedrag en vertel heel rustig watik verwacht. Voorbeeld: mijn dochter eet net brood. Eerst gewoon met kaas en daarna wilt ze hagelslag. Ze krijgt die boterham en eet vervolgens alleen de hagelslag op. Ik wil niet dat de boterham zomaar wordt laten staan dus ik leg uit dat het zonde is om eten weg te gooien. Zij weigert en ik vertel dat er geen ander brood meer komt en dat ik de volgende keer dan steeds per stukje brood zal geven. Aan haar de keuze. Ze laat het staan en ik zal morgen in deze situatie niet zomaar meer een boterham geven. Ze krijgt dan per stukje en dan geef ik weer aan dat brood weggooien zonde is. Ze ziet dat ik consequent ben en zal op dag 2 gewoon weer dat brood eten, zonder gedoe. De grens is gezocht, door mij bepaald en nageleefd. De drang is dan weg. Voorbeeld: als er gegooid wordt met spullen, zeg ik weer rustig dat je gooit met een bal en wat er gebeurt als je met andere dingen smijt. Als ze de grens weer opzoeken, leg ik hetgeen waarmee gegooid wordt weg en zoek ik een andere oplossing, bijvoorbeeld afleiden met even kietelen of stoeien. Gooien is vaak een signaal van verveling of onvrede, ik zie dat gevoel en besluit dan even gericht aandacht te geven. Ik kan eindeloos in discussie of blijven waarschuwen maar daar wordt je doodmoe van. Het is echt niet nodig als je geduld opbrengt, je in een kind verplaatst en gericht aandacht geeft wanneer er 'vervelend' gedrag wordt laten zien. Kinderen vragen dan eigenlijk om positieve aandacht. Mijn kinderen voelen dat ik er ben, dat ik de behoeften zie en dat ik ze help. Ze hebben weinig behoefte om zich te misdragen want ik zorg voor genoeg gerichte aandacht en lol. Als je eenmaal in die situatie zit, zijn kinderne rustiger, kunnen ze best wel eens wachten, luisteren ze wel want je bent geen vijand waar ze tegenin hoeven te gaan. De algehele stemming verandert. Ik zorg op mijn beurt dat ik mijn leven zo inricht dat ik veel rust pak zodat ik dat geduld ook steeds weer kan opbrengen. Ik leeF niet in haast en maak alles heel voorspelbaar. Lol maken gaat bijna altijd voor op opruimen en haasten. Ik weet namelijk dat als ik een kwartier vrijmaak na het eten om te spelen bijvoorbeeld, dat het badderen en bedritueel veel soepeler verloopt dan wanneer ik dat niet doe. Een kwartier is dan echt een oplaadmoment voor iedereen en zorgt echt voor rust daarna. Ik speel dus eigenlijk al in op de behoeften van mijn kinderen zodat ze niet de drang voelen om mijn aandacht te trekken op negatieve manier. Ik houd me wel echt aan de afspraken en stel grenzen, die keren dat het nodig is, zijn dan heel duidelijk voor de kinderen. Voor de duidelijkheid: ik benniet de hele dag in dienst van mijn kinderen. Ze spelen veel zelf maar ik kies wel heel bewust een paar keer per dag een moment om even op te laden. Knuffelen, stoeien, kietelen en echt samen spelen zonder afleiding werkt zo goed. In alle situaties waar anderen een kind op de trap zetten, zeg ik rustig wat ik verwacht en waarom. Als mijn kinderen dan niet luisteren, haal ik de spullen weg en gaan we weer verder. Geen gedoe en gewaarschuw, gewoon rustig en duidelijk. Mijn partner trouwens idem dito.
@Carino: maar zoals jij het beschrijft, snappen jouw kinderen het na 1 keer uitleg en doen ze het dan ook daarna? Serieus? Ik speel veel in op de behoeften van mijn kinderen hoor, maar dat zie ik niet terug. Zoals jij het beschrijft, klinkt het wel erg mooi. En aangezien zowel kinderen als moeders ook maar mensen zijn...
Niet altijd na 1 keer. Maar als ze gooien met spullen bijvoorbeeld, geef ik het aan. Als ze weer gooien, neem ik hetgeen weg waarmee ze gooien. Als het een situatie wordt waarbij een kind blijft dreinen, is dat voor mij wel een teken om die even aan de gang te helpen (niet op de gang ). Even uit die cirkel. Dus heel kordaat opstaan, evenaar buiten of op weg helpen met wat knutselspul o.i.d. Toevallig was ik net in een schoenenzaak en wilde ik mijn dochter schoenen laten passen. Zij was opstandig en wilde niet. Ik leg dan weer uit dat het belangrijk is om te passen en vraaghaar hulp. Ze weigert weer. Ik ga dan geen scène maken die ik ga verliezen. Ik zoek een oplossing door de pop eerst schoenen te laten passen. Zij mag dan wat uitzoeken en we meten de voeten. Ze is meteen om en daarna mag ik haar schoenen zonder problemen passen. Ik zoek naar oplossingen die voor beide werken. Ik verwerk mijn opvoeding dan wel weer meteen even in het rollenspel met pop. Ik vertel pop nog even hoe belangrijk het is en zij neemt dat over, missie geslaagd. Ik merk echt dat door mijn positieve houding en geduld, mijn kinderen meer tevreden zijn. En die paar keer dat er echt iets moet, moet het gewoon van mij en hebben ze even pech als ze niet willen. Dan zijn ze boos en dat mag, ik blijf gewoon rustig aangeven waarom ik die keuze maak en daarna zeg ik niks meer.
En als ik merk dat mijn lontje korter wordt, zorg ik dat ik mijn eigen batterij ga opladen. Dan ga ik eerder slapen, vraag ik een massage aan mijn man, plan ik een paar uur voor mezelf etc. Kalm blijven als je zelf moe bent is gewoon heel lastig. Maar ik laat mijn kinderen daar niet de dupe van worden. Op die paar keer na dat zelfs mijn lontje te kort is
OK, daar was ik dus idd naar op zoek. Als ik mensen vanuit AP/UP-hoek hoor, (zeg niet dat jij daar zit hoor, maar je gebruikt duidelijk wel elementen), dan is het altijd alsof het altijd werkt met die aanpak. En dat geloof ik dus niet, maar dat geef je zelf ook aan: zo is het dus ook niet Elke ouder moet dus af en toe echt even doorpakken, omdat je kind niet wil.
Ik ben redelijk groot fan van de up kant maar haal wel dat scherpe randje eraf. Ik bereid mijn kinderen ook voor op de maatschappij waarin niet iedereen eindeloos rekening houdt met mijn kind. Ik vind dat je je kind dan tekort doet. Verder geef ik veel vrijheid maar er zijn inderdaad dingen die niet anders kunnen. Als het anders kan, probeer jk het. Soms kan dat niet en dan voel ik me echt niet schuldig. Bijvoorbeeld oversteken met een hand vast. Wil je niet, dan mag je de wagen of mijn jas vasthouden. Wil je dat niet en ga je op de grond zitten, dan neem ik je onder de arm want ik moet de veiligheid waarborgen. Ik zeg dan gewoon kalm waarom ik dat doe en daarna niks. Als er dan een scène volgt, straf ik niet en is een knuffel vaak wat helpt. Als er rust is, sta ik er nog wel even bij stil en leg ik uit wat er kan gebeuren in zo'n situatie. Ook vraag ik in rust nog wel wat zij de volgende keer een goeie manier vindt. Vaak zal het de volgende keer ook goed gaan, op die manier die we samen overeen zijn gekomen.
Dat is trouwens vaak de tegenstanders de upkant. Dat je geen grenzen aangeeft. Maar dat doe ik juist wel heel consequent. Ik straf alleen niet af wanneer mijn kind de grens opzoekt. Ik bewaak de grens wel. Zoals hierboven. Ik hanteer de grens, waarom zou je nog moeten schreeuwen of straffen? Eerst kalm worden en daarna erover praten helpt veel beter.
Helemaal mee eens hoor. Maar hoe krijg jij ze zo snel kalm dat het daarna nog zin heeft het erover te hebben? Er moet bij kleine kinderen, net als bij dieren, niet meer dan een bepaalde tijd zitten tussen het 'vergrijp' en 'het erover hebben' omdat ze anders het verband niet meer correct leggen. Als mijn dochter iets gooit omdat ze boos is, weet ik wel manieren om haar rustig te krijgen. Of we gaan inderdaad even iets anders doen, of ik ben even heul duidelijk, afhankelijk van de situatie en wat eraan vooraf is gegaan. Met heul duidelijk zijn bedoel ik streng toespreken en vertellen dat ze bij de volgende keer op de gang mag. Vaak komen haar dwarse buien voort uit vermoeidheid en dan werkt afleiden met iets anders wat ze leuk vindt heel goed. Maar dan ga ik niet nog eens daarna het met haar hebben over het gooien, dan kom je toch juist weer in het negatieve? Bij mij is het dan echt klaar, geweest is geweest is gebeurd.
Het ligt een beetje aan de situatie. In het geval van oversteken wel, dan leg ik zelf gewoon uit waarom oversteken gevaarlijk kan zijn en vraag of ze een idee heeft hoe we dat de volgende keer goed kunnen doen. Het is dus geen preek, het is gewoon een gesprek over de situatie. Gooien is gewoon verveling of aandacht vragen, dat los ik anders op, zie boven. Daar ga ik het niet over hebben. Het ligt natuurlijk aan de leeftijd maar een kind van bijna 3 zoals mijn dochter, kan wel gewoon een gesprek voeren over een situatie. Of we spelen rollenspel om iets te leren.
ik zou me diep schamen als mijn zoontje(met 3 jaar) de juf stom zou noemen. we voeden zoontje ook vrij. maar hij mag mij ook nooit stom noemen. laat je dat wel ook toe? zoontje zei 'ik vind dit niet leuk' '- heel erg' '-verschrikkelijk' etc. dat soort dingen als hij ergens tegen was met 3 jaar.
een cultuurverschil?met welke cultuur dan? heb jij het over de turkse(omdat alev turks is) cultuur? nou; 'salak' mag je kindje je noemen? mij echt niet. misschien snapt jij het gewicht niet van het woord Stom in het nederlands? hetzelfde als salak ya da aptal.
Ik mis hier het verschil tussen vrij opvoeden en beleefdheid aanleren denk ik? het zou wat zijn als kinderen bij mij in de klas alles stom gaan noemen en mij stom gaan noemen.... Ik denk dat je je kindje moet gaan leren dat de regels thuis, niet de regels van school zijn. Mijn dochter mag bij mijn sm op de bank en op bed springen, hier niet, dat doet ze dus ook niet. Ze weet evht wel dat er op verschillende plekken verschillende regels zijn. #Ik ga morgen trouwens tegen mijn teamleider zeggen dat ik 3H geen les meer wil geven, omdat ik dat stom vind#