Ja maar als je als vrouw zijnde je man voorliegt doe je toch iets niet goed? Ik bedoel dat is toch geen voorbeeld. Tuurlijk geen enkele moeder/vrouw is perfect maar wat hier gebeurd is doelbewust voorliegen. Ook al weet ze dat het donders fout is. Tuurlijk snap ik dat ze zichzelf op een rijtje moet krijgen.. Maarrrrr dat kan ook nadat ze haar man heeft ingelicht.. Als man en vrouw zijnde vind ik dat het je plicht is om eerlijk te zijn, zeker over dit soort dingen. natuurlijk word het een rot gesprek maar dat word het toch wel. wat heeft het danvoor zin om advies te vragen aan een relatietherapeut? Ik hoop oprrecht dat ze er samen uitkomen maar de houding van ts vind ik gewoon erg egoistisch. ikke ikke ikke, maar haar man dan? die heeft ook gevoel en een mening, die word gewoon voorgelogen.. De persoon die dus voorgelogen word heeft het recht om het te weten en zijn EIGEN mening te vormen en zijneigen weg te gaan of dat dan met of zonder de partner is is dan aan hem of haar te besluiten en niet aan de persoon die zelf de fout in is gegaan.. Maar dat lijkt me nogal logisch.. Waar word dan het recht gevonden om nog even lekker verder te liegen en zelf hulp te gaan halen terwijl in dit geval de man het meeste hulp nodig heeft? want die word eerst bedrogen om vervolgens te horen te krijgen dat ze het al 2 maanden minstens verzwijgt... Dat is toch absurd? en nogmaals als het de man was geweest die bedrogen had dan had ik er precies hetzelfde over gedacht..
Ik wil even benadrukken dat ik snap dat TS zich in een hele moeilijke situatie bevind. En al ben ik het niets eens met haar manier van aanpak, het is en blijft haar keus hoe hier mee om te gaan, dat dus vooropgesteld. Maar wel vraag ik me af TS, of je je beseft dat door in gesprek te gaan met een therapeut jij daardoor al in een soort van verwerkingsproces zal gaan komen te zitten? Je geeft jezelf de gelegenheid om eea voor jezelf uit te zoeken, je creëert hiermee voor jezelf de mogelijkheid om van alles op een rijtje te zetten en wellicht stelt je dat in de gelegenheid om bepaalde keuzes te maken. Wie weet zal je hiermee een stukje rust kunnen vinden en zal je zaken helderder kunnen bekijken. Allemaal prima als dat jouw keus is maar op dat moment zal je dus een stap verder zijn dan je man en hoe fair is dat eigenlijk tegenover hem? Want hij zal de ellende nog over zich heen krijgen, staat dan aan het begin van dit alles en ik kan me zo voorstellen dat 'samen vechten' een stuk moeilijker zal worden voor hem aangezien jij hier al alleen aan bent begonnen. Heb je niet de angst dat juist doordat jij eerst aan jezelf wilt werken hij zich extra verraden zal voelen? Dat juist het feit dat je niet meteen hem in vertrouwen hebt genomen maar een vreemde, er voor gaat zorgen dat het voor hem meteen einde verhaal is?
Ik heb bewust gekozen voor het openen van een topic hier. Ik geef overal zo goed als mogelijk eerlijk antwoord op. Ik vraag geen respect, die verdien ik ook niet. Maar ik laat mij niet uitmaken voor een slechte moeder. Ik heb verkeerde keuzes gemaakt, dat maakt mij menselijk. Ik heb gevoel gekregen voor iemand anders, maar dat doet niet af voor mijn moederliefde voor mijn 3 kinderen. Mijn kinderen zullen altijd op de eerste plaatst staan, ook in deze situatie. Als ik niet aan hen had gedacht, had ik het mijn man gisteren nog kunnen vertellen. Dan was ik wél eerlijk geweest, maar dan kan ik nooit zeggen dat ik 100% voor hun vader ga. Ik wil hem naast eerlijkheid ook duidelijkheid kunnen geven. Ik sta volledig open voor jullie meningen en probeer zo goed mogelijk antwoord te geven. Maar als ik voor een slechte moeder uitgemaakt ga worden, laat ik dit topic nog liever sluiten. Hoe spijtig ik dit ook vind, voor diegene die oprecht geïnteresseerd zijn. Ik ben naast moeder ook vrouw en niet al mijn keuzes zijn gebaseerd op het moederschap. Gelukkig ook maar, want ik ben nog veel meer dan dat. Nogmaals, ik vraag niet om respect, maar wel om mijn moederschap hier buiten te laten. Ik zorg met al mijn liefde voor ze, leg ze iedere avond in hun eigen bedje en zeg hoeveel ik van ze houd. En daar is geen woord van gelogen!
Sterkte ts! Dat je de situatie grotendeels zelf veroorzaakt hebt neemt niet weg dat het voor jou evengoed heel erg moeilijk is. Ik hoop dat je de rust en de tijd vind om goed na te denken en de juiste keuzes te maken. Daarnaast zou ik uiteindelijk wel open kaart spelen als ik jou was. Probeer afstand te houden van de andere man. Die schept op dit moment alleen maar meer verwarring. Daar heb je niks aan, ook al geeft hij je misschien een goed gevoel. Je gaat je uiteindelijk alleen nog maar schuldiger voelen naar je man toe. Bedenk goed de consequenties van je keuze. Maar blijf niet bij elkaar om financiële zaken o.i.d. Therapie kan veel duidelijkheid geven en je weer dichterbij elkaar brengen. Dat heeft tijd nodig en die moet je dan ook nemen. Maar als het er niet meer in zit, dan is dat ook zo. Uiteindelijk hebben kinderen niks aan ouders die niet meer genoeg van elkaar houden en waar spanning heerst, kinderen zijn erg gevoelig en krijgen dat goed mee. Nogmaals sterkte, ik hoop dat je een keuze maakt die uiteindelijk voor jullie allemaal de beste is, wat die ook keuze ook moge zijn.
Triest voor jullie dat jullie er niet uitgekomen zijn en dat het op een scheiding is uitgelopen. Alleen maar verliezers uiteindelijk...... Toch heb ik respect voor het feit dat je het wel meteen hebt opgebiecht. Nu heeft je ex nl wel zijn eigen keuze kunnen maken, waar hij mi recht op had. Jij was, als ik het goed begrijp, op dat moment ook nog in de war, net als ts, en stond je voor het blok omdat je meteen een keuze moest maken terwijl je daar zelf nog niet uit was. Het blijft natuurlijk wel zeer de vraag als je het maanden later had opgebiecht, omdat je er inmiddels uit was dat je wel voor 100% voor je ex wilde gaan, je ex je die keuze uberhaupt nog had gegeven.
Zeg je nu, dat als er geen kinderen in beeld waren, de keuze niet moeilijk was, en je voor je minnaar zou kiezen?
Ts wat ik me afvraag, je geeft antwoorden op mensen die het met je eens zijn, kunt reageren als men je een slechte moeder noemt maar vragen die gesteld worden door mensen die jouw mening niet delen daar reageer je totaal niet op. op een reactie na dat men dat alleen zou doen om er een soap van te maken en ter tijdverdrijf op de zaterdagavond...
TS, vraagje, waarom wil je het je man vertellen? Denk je dat hij er beter van wordt als hij het weet? Of denk je er zelf niet mee te kunnen leven als hij het niet weet? Ik zou dat echt met je therapeut bespreken, voordat je zijn leven overhoop gooit. Verder, veel sterkte, ook al heb je een aantal keuzes gemaakt die je in deze situatie hebben doen belanden, dat maakt nog niet dat je in ene 'slecht' zou zijn en natuurlijk ben je geen slechte moeder, maar ik denk wel dat je het je kinderen verschuldigd bent om alles op alles te zetten om het te redden met hun vader. Tenslotte, wees eens eerlijk, waar wil je over 5 jaar zijn? Bij je man? Of vind je die gedachte helemaal niet aantrekkelijk?
Nee helemaal niet hoor. Ik begrijp deze reacties ook. Ik snap dat er mensen zijn die zeggen dat ik het hem moet vertellen en egoïstisch ben. Ik niet in therapie moet gaan, ik mijn man buitensluit en ik niet in de positie ben om beslissingen te nemen. Maar wat moet ik bij zo'n reactie dan doen? Elke keer quoten en zeggen; ik begrijp het.
Nee ik zeg dat als er geen kinderen waren ik het hem makkelijker had kunnen vertellen. Dat ik vreemd ben gegaan. Niet dat ik voor die ander kies.
Met alle respect TS maar ik heb je een aantal vragen gesteld op de vorige pagina die best beantwoord zouden kunnen worden zonder dat je me hoeft te quoten met ik begrijp het. Hele oprechte vragen vanuit mijn kant waar overheen wordt gelezen heb ik het idee en dat vind ik jammer aangezien ik hier wel de moeite doe om je beter te begrijpen.
Ik heb zoveel reacties gelezen en privé berichten ontvangen, ik zal er een heus paar over het hoofd hebben gezien. Maar ga je gang, stel je vragen.
Klopt ik was enorm door de war en stond idd voor het blok. In tegenstelling tot ts wist ik wel dat ik niet met mijn "misstap" verder wou gaan. Bij mij was het puur een vreselijke misstap en die heb ik ook direct de volgende dag opgebiecht. Ik wist alleen niet of ik onze ongezonde relatie, waar wij natuurlijke beiden schuld aan hadden nog aan kon. Ik vond verder dat hij die eerlijkheid verdiende en vertelde het daarom ook direct . Wat betreft je laatste stukje heb je gelijk in. Juist doordat ik direct eerlijk was geweest ,was hij bereid mij te vergeven. Had ik dat maanden later gedaan acht ik die kans bijzonder klein. En het is idd triest dat wij er niet zijn uitgekomen..... Gelukkig leven we nog steeds op goede voet en dat is wel fijn.
Heftig. Jij gaat vreemd en nu wil je eerst allemaal advies over hoe man reaggert. Iedereen kan op iemand anders verliefd worden. Maar je kiest zelf of je wel of niet erin mee gaat. Dus ja uhm. Stoppen!! En man vertellen.
dit gaat wel beetje ver, een vrouw of man die zijn partner bedonderd is daarbij niet per definitie een slecht ouder, en dan heb over je ander bericht met aandacht trekkerij, kom op zeg. doe normaal
Ja echt wel... jeetje wat zijn dat soort reacties vreselijk. Klinkt als iemand met veel wrok en verwerkingsproblemen....