Carino, ik vind het mooi om te lezen hoe je het doet. En ook om te horen dat je dus niet de gehele dag alleen maar met hen bezig bent of ook wel eens doorhakt en een kort lontje hebt. Het praten en uitleggen doe ik ook, knuffelen in of na een situatie, het weghalen van een voorwerp oid uit de situatie ook. Maar mijn zoontje is momenteel zo moe dat hij vaak heel boos is. Zo heeft hij mij al eens geslagen en op mij gespuugd.... Ik ben dan wel heel benieuwd hoe je met zoiets om zou gaan.
Hier gebruikt dochter sinds kort helaas ook het woordje stom. Heb de eerste paar keer gezegd dat het niet mocht en nu krijgt ze straf als ze het zegt. Vind het ontzettend brutaal en accepteer zulk taalgebruik niet. Dat je dochter tegen een ander zegt dat ze lelijk is en jij dit ok vindt, vind ik zelfs brutaler. Ik kan mij de topic nog herinneren dat je in tranen was omdat jouw schoonfamilie je dochter lelijk vonden. Waarom mag jouw dochter dit wel zeggen en was jij verdrietig toen een ander dit zei?
Carino, ik lees dat de opvoedmethode die jij toepast, het zelfde is als de weg die mijn man en ik zijn ingeslagen. Ik vind het fijn om te lezen hoe het iemand vergaat die al wat langer aan het opvoeden is. Het pure UP (voor degenen die onbekend zijn met deze afkorting: Unconditional Parenting) gaat mij, ondanks dat ik er elementen uit gebruik, wat ver: Ik had begrepen dat je dan in principe je kind niet straft of prijst. Ik prijs wel, maar zorg dat het inhoud heeft. In plaats van "Goed zo" zeg ik bijvoorbeeld "Raketje aait de kat heel zachtjes. De kat vindt dat fijn, zie je wel?". De drang om te straffen heb ik nog niet gevoeld. Het zal vast nog wel een keer komen, maar ik hoop dat ik ook dan diep ademhaal en uiteindelijk andere oplossingen vind. Ik heb het gevoel dat er interesse is in positief opvoeden (laten we het zo maar noemen). Misschien is een eigen topic of misschien wel een groep een idee, om ervaringen uit te wisselen en zo? Het idee van opvoeden zonder straf te gebruiken is voor velen misschien een gek of zelfs onmogelijk idee. Ik ken families die het al een generatie zo hebben gedaan en nu de tweede generatie opvoeden volgens dezelfde ideeën. Allemaal prettige, respectvolle mensen die goed terecht zijn gekomen Maar hoe je ook opvoedt, het kan altijd zijn dat je manier van opvoeden onbedoelde/ongewenste bij-effecten heeft. Dat heeft TS nu ondervonden. Het is zaak om daarop te blijven letten en indien nodig bij te sturen of aan te passen.
Wij doen het op dezelfde manier en dat voelt heel erg goed! Een strafstoeltje of op de gang is hier ook niet nodig. Ervaringen uitwisselen is altijd leuk en leerzaam!
Het UP of de variaties erop klinken leuk (al ben ik het met niet prijzen totaal niet eens) maar niet elk kind staat open voor zo'n opvoeding. Bij mijn oudste hebben wij het ook aangepakt met uitleggen, afleiden e.d. dat ging perfect. Alleen nummer 2 heeft een totaal ander karakter..leuk om hem aan de gang te helpen met iets anders bij ongewenst gedrag maar dat vliegt dan linea recta rond je oren als je dat zo aanpakt. Ik denk dat het veel belangrijker is om iets te doen wat bij je kind past. En ik zie om mij heen een beetje te veel kinderen die zo'n opvoeding krijgen waarbij die dus niet zo past. Met als gevolg dat tegen de tijd dat ze op de kleuterschool zitten totaal over papa en mama heen lopen omdat ze niet altijd even duidelijk hebben geleerd welke consequenties er aan gedrag zitten. Daarbij zijn ze deze aanpak gewend en krijgen ze nu 5 dagen per week een andere aanpak (want in de meeste kleuterklassen wordt er wel een strafstoeltje/hoekje gebruikt omdat je gewoonweg niet met 25 kleuters of meer constant in gesprek kunt gaan en het stout zijn op een kkeuterleeftijd van ander niveau is dan van een dreumes of peuter) en dan is het kind in de war omdat die totaal niet voorbereid is op het feit dat niet iedereen de conversatie aangaat of die methodes gebruikt.
Nu we toch off-topic bezig zijn: Wat is er mis met benoemen dat je kind iets goed heeft gedaan in termen als 'goed zo'. Komt op mij als nogal opmerkelijk over.
Het is soms verwarrend wat er bedoeld wordt met niet prijzen. In het geval van de poes kun je heel goed laten merken dat het fijn gedrag is door bijvoorbeeld dit te doen: Bij een jong kind: Niet: ik vind je lief omdat je de poes aait en lief bent voor de poes, goed zo. Wel: kijk, de poes gaat lekker liggen als je aait, de poes vindt aaien lekker. Bij een peuter: Niet: wat goed van jou dat je de poes aait. Wel: hé, wat doet de poes als je aait? (Kind kan antwoorden). Ja, de poes vindt het lekker als jij aait. Je kunt vanuit jezelf aangeven dat jij blij bent als je kind aardig is tegen de poes en zo dus een waardeoordeel hangen aan de situatie. Of je beschrijft wat je ziet en laat een kind bedenken dat zijn handeling fijn is. Dan komt het uit het kind zelf. Nog een voorbeeld bij leren fietsen: Niet: goed zo, ik vind jou zo knap. Wel: je oefent zo hard, je fietst steeds makkelijker. De nadruk ligt dan meer op het proces dan op het resultaat. Er zit nog wel enig waardeoordeel in de nadruk leggen op het proces, maar dan prijs je de inzet en niet het fietsen. Op verder nog even terug te komen op mijn oversteekverhaal:. Ik gaf aan dat ik ook wel eens gewoon wat doe. Het verschil wat ik dan wel probeer te maken is zien wat er aan dat gedrag ten grondslag ligt. Ik zie mijn dochter met een drang tot autonomie, ze wil graag groot zijn en zelf oversteken. Op dat specifieke moment kan ik niet een snelcursus oversteken geven en steek ik dus over met haar erbij. Wat ik vervolgens wel doe is ingaan op de behoefte door te gaan oefenen met oversteken. Als we nu boodschappen doen, steken we verschillende wegen over. Ik laat zien en leg uit waar ze op moet letten. Zo voelt zij zich gehoord en leer ik meteen hoe het verkeer werkt. Ze mag nu zonder hand oversteken omdat ze wacht tot ik akkoord geef. Er is wederzijds begrip en dat zorgt voor rust.
Als je mijn voorbeeld leest hierboven, dan is het allemaal toch niet zo buitenaards? Mijn kind leert zelfstandig zijn, te luisteren naar haar gevoel, kan zich schikken naar bepaalde regels en draait prima mee in groepsregels. Wat betreft jouw gevoel dat niet ieder kind baat heeft bij deze benadering: dat ben ik echt met je oneens. Vaak zijn de in andermans ogen drukke kinderen, juist gebaat bij meer rust, begrip en autonomie. Wat ik juist wil benadrukken, iedere up ouder stelt alle grenzen die nodig zijn. Het is totaal geen laissez-faire opvoeding waarbij een kind het maar moet uitzoeken. Het doel is om te proberen dat een kind vanuit eigen motivatie handelt, en niet dingen doet of laat omdat er druk vanuit de ouder is. ze leert ook dat er regels zijn, zou een gekke boel worden. Kinderen die ik meemaak die alles moeten kunnen zeggen tegenwoordig, zijn geen kinderen van goede up ouders, het zijn kinderen die grenzeloos worden opgevoed.
ik geef ook straf in theorie. maar in praktijk hoeft dat bijna nooit. een paar keer tot nu toe. in zie ook dat op psz of op school nauwelijks een straf ingezet wordt. omdat de kinderen wel heel snel begrijpen dat je een straf kunt krijgen. het is vaak 1 of 2 waarschuwingen voldoende om het gedrag te corrigeren. maar het kind moet wel weten dat het om een waarschuwing gaat en op hoeveel waarschuwingen hij recht op hebt om zichzelf te corrigeren. en dat er gevolgen zijn voor zijn gedrag. ik zou het heel erg vinden dat de juf mijn zoontje stom zou noemen, dus mijn zoon mag dat ook niet tegen de juf zeggen. ik noem mijn kind ook nooit stom. ik gebruik geen beledigende woorden. als mijn zoon me niet wil luisteren is daar een duidelijke consequentie: ik luister dan ook niet naar hem. dat werkt echt heel goed. (dat is geen straf maar een gevolg) daar heb ik maar 1 keertje een voorbeeld van gegeven. eerst was er niks aan de hand totdat hij iets aan mij wilde zeggen. nou mama is een muur. hoort niet. binnen 1mn was het duidelijk wat niet luisteren betekent. nu hoef ik dat ook niet te doen. idee is snel duidelijk. als je niet luistert luisteren we ook niet. als je niet netjes iets vraagt dan krijg je het ook echt niet. met zeuren, gooien, slaan bereikt je niets. je maakt jezelf daarmee alleen onzichtbaar en onhoorbaar. dat is dus heel even volhouden en consequent zijn en kunnen negeren. zo snapt het kind wel snel. maar bij nieuwe dingen uitleggen waarom een woord of gedrag ongewenst is. dus zonder straffen kun je wel opvoeden. maar wanneer het je niet lukt dan moet je een methode kiezen die je wel goed kunt uitvoeren als ouder. anders blijft het maar bij woorden. kies iets dat wel werkt. dat jij wel aan kunt.
Ik voed zelf niet op via de methode van UP en heb me er nooit heel grondig in verdiept, maar wat ik er van begrepen heb, is dat het idee erachter dat je je kind meegeeft dat je onvoorwaardelijk van hem houd. Je liefde voor het kind is niet afhankelijk van wat het doet, of het nou iets goeds doet of iets slechts. Het kind mag dus niet het gevoel krijgen dat je je liefde onthoudt als het iets slechts doet (door het straffen), of dat het alleen liefde krijgt als het iets goeds doet (door prijzen).
Veel ouders zoeken een oplossing die snel werkt en denken dat die het meest effectief is. In mijn ogen is leren een proces en leer ik liever een echte boodschap dan maar negeren als mijn kind niet meteen luistert. Ik herhaal wel wat slaan of schelden doet met een ander. Ik herhaal die boodschap. Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn kind dat zelf gaat inzien. Negeren wekt zo'n woede en onmacht op. Ik wil niet zo met mijn kind omgaan. Wij volwassenen moeten ook leren. Wij zijn ook wel eens moe en geagiteerd. Ook wij leren met elkaar omgaan en moeten werken aan goede omgangsvormen. Ook wij zijn wel eens boos of falen in het doel wat we stellen. Dat is menselijk en als je wilt leren, houdt je jezelf een spiegel voor en probeer je het opnieuw, graag met steun van je naasten. Waarom moeten kinderen alles maar onder druk en dwang leren? Waarom moeten zij alles meteen geleerd hebben terwijl wij als volwassenn ook niet altijd succes boeken. Hoeveel mensen hier proberen af te vallen maar hebben hier ook moeite mee? Hoeveel mensen hebben relatieproblemen? Hoevelen pakken niet meteen hun huishouden aan? Etc. Zet je partner jouw ook in de hoek omdat het je niet meteen gelukt is? Leren is een proces en duurt soms wat langer, ik neem die tijd en geloof dat een kind pas echt leert als het zich gehoord voelt niet omdat ik hem negeer. Edit: vat het niet op dat mijn kind mag slaan, ik zal dat zeker niet toestaan. Maar hoe je vervolgend met je kind omgaat, is wel een keuze.
Ik vind het ook leuk om te lezen carino. Wij straffen ook niet. Of nog niet Ik heb geen opvoedingsmethode maar wij kijken naar ons manneke, zijn karakter en spelen daar op in. Hij is heel erg voor positiviteit. Prijzen. Ik weet nog die 15maandensprong, pffffff dat was afzien. 1000 keer per dag hem weghalen en bij het weghalen in de handen klappen en prijzen. De 15maandensprong was gedaan en meneer hield zichzelf tegen een klapte heel happy in zijn handjes en zo doen we het nu nog. Neen we klappen niet meer in onze handen als hij een siersteen terug legt maar als hij iets moeilijks of goed doet klapt hij in zijn handen en kijkt hij ons aan van alè! Streng doen geprobeerd, resultaat : heel verdrietig manneke, echt intens verdrietig terwijl het niet echt streng was Als hij een woedeaanval krijgt zetten we hem in het midden van de woonkamer neer. Niet om te straffen maar zodat hij zichzelf geen pijn doet. Hij gaat dan altijd judo bewegingen doen en dan goed observeren. Zolang hij er in zit moeten we hem met rust laten. Troosten maakt het erger. Zien we een twijfeling in zijn oogjes of lichaamstaal van ik wil naar mama/papa. Dan mogen we hem troosten en is het zo gedaan. neen is hier wel neen en blijft neen. Word die nee een ja dan creëer je woedeaanvallen dus neen blijft neen. Als papa neen zegt, zeg ik ook neen en andersom hetzelfde. hij mag dan boos zijn maar het word toch geen ja. We troosten hem als hij er nood aan heeft en leiden hem af of we gaan verder met hetgeen we bezig zijn. Ligt aan de situatie Hij praat nog maar heel weinig maar woorden als jij bent stom, lelijk word hier niet gezegd! Echt niet! We zullen hem aanleren wat hij dan wel mag zeggen en misschien zullen we dan voor een andere aanpak gaan kijken. Het is de taak van de ouder dat je kind kan meedraaien in de maatschappij. Doe je dat niet gaat je kind buitengesloten worden, gaan anderen hem of haar niet lief vinden en krijg je uiteindelijk een ongelukkig kindje.
Ik zeg niet dat het buitenaards is...ik ben het gewoon niet eens met de methode. In het voorbeeld va de poes: ja ik benadruk dus wel dat ik vind dat mijn kind lief doet omdat ze lief voor de poes is. Dat de poes dat prettig vindt komt erbij. Sowieso heb ik het niet over lief vinden of niet lief vinden...ik vind mijn kinderen altijd lief maar ze DOEN niet altijd lief Ik vind dat zij mogen leren dat andere mensen hen lief vinden als ze lief doen voor anderen. Dat jij dat als waardeoordeel ziet kan...ik vind daar niks mis mee. Maar wat ik mis in jouw stukje is het besef (en dat lees je bv in het topic over temperamentvolle peuters) dat niet elk kind daar dus gevoelig voor is. En dat is gewoon een feit. Wat jij als voorbeeld geeft over het oversteken zo doe en deed ik dat bij de oudste ook..maar bij nummer 2 werkt het gewoonweg niet. Zo ook op het kdv...heb alle kinderen geprobeerd te benaderen op die manier maar sommige kinderen gaan daar niet in mee. Soms moeten dingen. Ik heb tussen de middag 3 kwartier om te eten en heen en weer naar school te gaan. Mijn peuter wil zelf lopen...nou dikke pech want hij bekijkt onderweg elke mier en daar is geen tijd voor. S ochtends en s middags kan ik die tijd wel nemen en doe ik dat ook. Maar toch is dat niet bevredigend voor meneer want tussen de middag wil hij het ook. Dan kan ik uitleggen en op mn kop gaan staan maar het werkt zo niet! Ondanks dat hij zich dus 2x op een dag gehoord voelt geeft dat geen rust want die 1x dat het niet kan zet hij alles op zn kop.
Ontzettend off-topic, maar ik vind het erg interessant om over deze opvoedingsmethodes te lezen. Heb zelf nog niet van UP gehoord, en geloof ook niet dat het helemaal in mijn straatje past, maar denk dat ik wel onbewust bepaalde dingen zo doe. Mijn zoontje is nog geen 20 maanden maar praat heel goed en begrijpt ook veel. Ik leg hem daarom ook veel uit, en heb hem nog nooit hoeven 'straffen.' Wij wonen in een appartement en moeten 3 trapjes naar beneden, dit mag hij zelf doen mits hij de reling vasthoudt. Wanneer hij dit niet doet draag ik hem naar beneden. Dit leg ik hem uit en ik hou me eraan. Ik vertel hem ook waarom: als je je niet vasthoudt kun je vallen en dat doet pijn. Als we nu de voordeur uit lopen zegt hij zelf al" goed vasthouden!" Ik vind het fijn om te zien dat hij begrijpt wat ik hem uitleg, en dat er een consequentie is als hij niet luistert. Dit is geen straf, maar een grens stellen en me daar aan houden. Ik probeer hem ook te leren om Hallo en tot ziens te zeggen, en mevrouw en meneer. Alsjeblieft en Dank je wel. Klinkt misschien heel normaal, maar zie om me heen heel veel kindjes die dit niet hoeven, terwijl ik het ook een vorm van respect vind. Laatst zei iemand tegen me, ach dat hoeft toch niet, hij is nog zo jong. Maar als we nu niet beginnen met opvoeden, wanneer dan wel? Ontopic zou ik het nooit tolereren als hij mij of een ander stom of lelijk noemt. Ook dit kun je gewoon uitleggen aan een kind.
En de bovenste alinea vind ik dus wel een voorbeeld van: dit werkt in de praktijk dus niet echt zo. Prima dat jij blijft herhalen wat slaan met anderen doet en hoopt dat ze dat zo oppikt ook al blijft ze de eerste tijd doorgaan met slaan. Maar als het mijn kind was die van de jouwe steeds een mep krijgt en jij blijft alleen herhalen hoe vervelend dat voelt dat zet ik haar zelf wel even weg. Je kunt nl niet van anderen verwachten dat zij dit eindeloze geduld ook opbrengen...jij laat je kind ook niet steeds slaan door een ander kind. En zo werkt het dus op de psz ook...ze waarschuwen een keer en leggen uit dat een ander kindje daar heel verdrietig van wordt maar ga je door dan moet daar dus echt straf aan hangen...je kunt zo'n kind niet laten doorgaan net meppen.
ow ja, mocht hij ooit een broertje of zusje krijgen kan het zijn dat hij of zij een heel andere aanpak krijgt. De regels zijn hetzelfde maar elk kindje heeft een andere begeleiding nodig.
Ik wil niet dat mijn kind bewust een poes gaat aaien omdat ze daarna wilt horen dat ik haar lief vind. Ik wil dat ze zelf beseft dat het fijnis om lief te zijn voor een poes. Verder is het geen feit dat niet elk kind erbij gebaat is. Of heb je onderzoek om aan te halen? Ik ben van mening dat wel elk kind erbij gebaat is. Het is natuurlijk lastig om het resultaat te beoordelen op bijvoorbeeld een kdv omdat het betreffende kind verder helemaal geen up opvoeding krijgt. Is dus niet objectief. Wat ik al zei, leren is een proces. Wat betref jouw kind, ook een proces. Soms kan iets niet en is herhalen wat nodig is. Maar je neemt zijn drang naar ontdekken met een andere opvoeding toch niet weg? Je straft hem dan en de enige reden waarom hij wellicht? mee zal lopen is omdat hij weet dat jij anders boos wordt. Zijn behoefte naar ontdekken is niet afgenomen. Dus is mijn vraag: wat leer je hem hiermee en wat bereik je hiermee? Ik straf mijn kind niet als hij graag de natuur ontdekt. Het komt inderdaad niet altijd uit en ik zal dat kalm blijven herhalen en wel doorlopen. De boosheid mag dan wel gewoon geuit worden want het is jammer. Maar door te straffen neem je echt die frustratie niet weg, die neemt alleen maar toe. Ik zou bij een jong kind steeds uitleggen waarom het niet kan en wanneer ze peuter zijn, steeds goed laten zien waarom het niet kan. Mijn dochter kan echt wel begrijpen dat de speeltuin niet altijd een optie is op de weg terug van de winkels als het bijna etenstijd is. mag ze jammer vinden maar ik straf haar niet. Ik blijf erbij dat als je hele opvoeding en benadering zo is, met geduld en kalmte en besef van de behoeften, je veel meer voor elkaar krijgt dan je denkt. De sleutel is wel dat je tijd moet nemen en jezelf een spiegel voor moet houden.
Ik zeg niet dat ik hem straf...maar als wij ergens moeten zijn en hij loopt niet mee (want ik kan leuk doorlopen maar hij komt echt niet achter mij aan ook niet als ik de hoek om ben) dan ontneem ik hem wel die mogelijkheid en gaat dus vast in de buggy. Het kan gewoonweg niet anders...
Zo werkt het wel. Een kind dat veelvuldig slaat is duidelijk ontevreden en voelt zich onbegrepen. Haal je dat weg, neemt dat slaan echt af. En mijn kind mag ook niet slaan. Maar ze wordt niet bestraft. Een kind op een kdv heeft geen up opvoeding en ik zou zelf een jong kind waarmee je nog niet kunt praten ook niet op een kdv zetten, juist omdat er dan dit soort situaties ontstaan. Ik kan niet verwachten dat een leidster op een kdv zo met mijn dreumes kan omgaan, is geen tijd voor. Daarin kies ik daar niet voor. Geloof eens in het goede van een kind. Als je begeleidt worden het geen monsters.