Ik dwing ze niet sorry te zeggen, want op dat moment menen ze er toch niets van en ik hou niet zo van niet gemeende excuses of dankjewel. Ik wil graag dat ze zelf inzien wat het betekend en niet omdat het moet. Wat ik wel doe is dat ik dankjewel zeg vanuit het kind en vooral voorleven, dus laten zien hoe je het zelf wilt zien. En mijn oudste kinderen zeggen prima dankjewel hoor als ze iets krijgen, maar nooit gedwongen!
Hier ook zo. Ik vind het altijd erg asociaal als ik een snoepje uitdeel aan wat oudere kindjes en er wordt niet bedankt als moeder of vader er naast staat. Ik heb zelfs een keer gehad dat een vader de zaak binnenkwam en de snoeppot van de toonbank gritste en begon uit te delen aan zijn kinderen zonder het even netjes te vragen.
Doe ik ook hoor!! Maar in sommige gevallen ligt het minder duidelijk. Bijv. niet de laarzen op willen ruimen?
Hier ook. Wij zijn zelf beleefd en netjes. We hebben een nette buurt, en we komen bij normale, beleefde mensen. Kinderen kopiëren en zien dat het fijn is om zo te doen. Ik vertrouw erop dat ze zich normaal ontwikkelen en niet vanuit het niets asociaal worden. Waarom zouden ze die drang hebben als je normaal met elkaar omgaat?
En aan wat voor leeftijd denk je dan? En denk je dan dat het ligt aan het feit dat de ouders dat zinnetje "en wat zeg je dan" nooit hebben gevraagd of ze misschien zelf niet zo beleefd zijn? Want ik heb het nooit gevraagd, maar mijn kinderen zeggen altijd dankjewel/alsjeblieft etc. Ook mijn jongste doet dat nu en is nog geen 3, lijkt mij wel vrij op tijd (hij praat ook nog maar een paar maand).
Haha, een altijd lastige, eigen schoenen opruimen. Hier moeten ze hun spullen opruimen voor ze wat anders gaan doen. Doen ze dat niet, prima, dan niet, maar dan wordt er ook niet iets anders gedaan. Dus even knutselen, verven? Mag hoor, maar dan wel eerst even de andere spulletjes opruimen.
Ik vind dat ouders op z'n minst uit naam van hun kinderen kunnen bedanken. Hoevaak ik het wel niet meemaak dat deze er schaapachtig bij staan. Ouders hoeven van mij niet dat zinnetje te zeggen, als er maar een bedankje vanaf kan van kind of ouder. Verder denk ik inderdaad dat ze vanaf een jaartje of 3 toch wel dat fatsoen moeten kunnen hebben, tenzij er iets anders meespeelt zoals verlegenheid of iets dergelijke.
Ja, maar dat is ook precies wat ik probeerde te zeggen hierboven. Ik doe het voor, daar leren ze van. Dus als ze rozijntjes oid krijgen zeg ik sowieso altijd dankjewel en inmiddels zeggen ze dat zelf. Maar dat zinnetje "en wat zeg je dan?" heb ik daarvoor niet hoeven te gebruiken. Dus als de kinderen niks zeggen, dan heeft dat waarschijnlijk meer met het fatsoen van de ouders te maken, dan dat ze het niet standaard hebben leren zeggen.
ik zie niet dat jij ook een 8 jarige en een kleuter hebt? ik zie alleen 2 kinderen. heb je ook oudere kinderen?
Ja begrijp ik, ik val je ook niet aan hoor, ik leer het ze alleen wel aan ook d.m.v. zo'n zinnetje. Ik verbaas mezelf er gewoon vaak over dat ouders er bijstaan en er geen bedankje af kan.
Wat een b*llshit om dit soort gedrag en opvoeding af te schuiven op cultuur. Mijn land van afkomst ligt oa naast Turkije en no way dat ik vroeger tegen mijn vader of andere familie mocht zeggen dat ze lelijk en stom zijn. Juist door mensen zoals jij krijgen nederlandse mensen een verkeerd beeld van onze cultuur.
Ja, als schoonmaken niet werkt om ze te leren niet met eten te gooien. Want wat ik al aangaf: met name onze jongste zou dat echt een leuk spelletje vinden, dat schoonmaken, en dat zou dus juist stimuleren om met eten te gooien, want dan mag je schoonmaken... Feest!!! Dan schiet je je doel voorbij. Ik haalde bij haar dus haar bord weg, als ze een enkele keer begon te gooien, met de boodschap: Ik zie dat je begint te gooien, dan heb je geen honger meer, dus dan haal ik je bord weg. Sommigen vinden dat straf, jij zelf vond dat geen fijne oplossing, als ik het goed begrepen heb, maar je doel van een consequentie is toch dat je kind ervan leert? Dus dan kies je een consequentie die werkt, lijkt me?
Beleefdheidsvormen enzo is hier ook de ervaring dat voorleven gewoon resulteert in naleven. Ik heb weinig gestuurd daarin, oudste nam het over op een gegeven moment en jongste verwacht ik ook wel dat die dat vanzelf wel over gaat nemen.
@Superjollie: nog even terugkomend op jouw vraag: medicatie moet. Daar kun je niet omheen. Afhankelijk van de leeftijd van het kind, kun je dan bekijken wat je kunt doen. Uitleg geven kan vanaf een jaar of 2-2,5 wel, daarvoor zal er soms niets anders opzitten dan dwingen. Jongste heeft hier heel veel medicatie (gehad): sowieso de medicatie voor haar hart, (die gaven we op een gegeven moment voor haar fles aan: ze wist de volgorde en wist dat de fles pas kwam als de medicatie ingenomen was. Was meestal voldoende. Vorige winter, (1-1,5 jaar), heeft ze veel AB en oordruppels gehad. Met name die oordruppels was vaak gewoon in de houdgreep, omdat zij het echt naar vond en uitleg echt nog niet werkte, (iig niet in de zin van: ze snapte dat ze het toch echt even moest toelaten, ondanks dat zij het heel vervelend vond). Leuk is anders, maar wat moet, dat moet.
Ik denk dat na een paar keer de lol er wel vanaf is. Ik zou er niet op aansturen en kijken wat er gebeurt als ik voor het gooien voorstel om samen na het eten haar lege bord en bestek af te wassen met echt water, sop en een spons. Dat ik eten op de grond niet prettig vind maar als ze graag wilt schoonmaken, dat ze dat bij het aanrecht doet. Dan zou ik da haar alvast klaar laten zetten zodat ze ziet dat ik het meen. Tijdens het eten alvast toewerken naar het afwassen en naderhand even laten doorschemeren dat je best groot mag zijn en echt water mag gebruiken, maar wel bij de gootsteen, omdat anders de vloer stuk gaat.
Wel als ze niet hoeven gooien om af te mogen wassen. Als ik mijn dochter lekker laat kledderen bij de gootsteen van tevoren, heeft ze echt geen zin om later weer af te wassen. Ze is dan wel uitgewassen. Spelen met water is leuk, dus bied ik dat aan. Ik koppel het dan los van het gooien, dat hoeft dan te meer.