Misschien klinkt het alsof ik de hele dag alternatieven verzin. Totaal niet. Ik bied wel veel aan, er mag veel geprobeerd worden zoals met echt water spelen etc, wat leidt tot veel bevrediging waardoor een simpel 'nee' aan tafel genoeg is om gedrag te stoppen. En ik heb echt wel een temperamentvol kind die niet zomaar alles accepteert. Maar juist dan helpt een open, positieve benadering met veel uitdaging om negatief gedrag voor te zijn.
Dan moeten ze wel van te voren al eens afgewassen hebben dus Vermoeiend om dat allemaal al te bedenken
Nou je biedt voor veel dingen alternatieven aan die in mijn ogen gewoon geaccepteerd moeten worden. Ik vind ook opvoeden is vooruit denken...maar ik ga niet de hele dag bedenken hoe mijn kinderen wellicht kunnen reageren en dan daarvoor alvast maar iets verzinnen. Kinderen komen op die manier weinig confrontaties tegen en als zij eenmaal op de psz of op school zitten zullen ze met situaties geconfronteerd worden waar ze geen raad mee weten. Mama zorgde er immers altijd voor dat het geen strijd werd. Mij lijkt het beter dat ze op jonge leeftijd leren dat nee nee is.. ook al heeft mama op dat moment geen tijd om daar uitgebreid op in te gaan of een alternatief te verzinnen.
Waarom maak je het zo zwart/wit? Waar zeg ik dat er nooit nee gezegd kan worden? In mijn reactie lees je al dat oversteken soms moet, dat er niet altijd snoep gegeten kan worden (in ons geval iets anders dan snoep) we niet altijd naar de speeltuin kunnen etc. Ik ga van situaties zoals met eten gooien geen big deal maken omdat het meestal niet gaat om het eten maar om iets achterliggends. Daar doe ik iets aan zodat het eten geen probleem meer zal zijn. Verder faciliteer ik veel omdat jonge kinderen heel veel behoefte hebben aan echt spelen en ontdekken. Heeft niks te maken met geen nee zeggen maar alles met tegemoet komen aan exploratiedrang. Ik geloof dat kinderen dan meer leren, meer tevreden zijn en minder behoefte hebben aan tegen grenzen schoppen. Aangezien we praten over jonge kinderen, geef ik mijn visie daarop.
Ik zeg niet dat er nooit nee gezegd wordt maar wel heel weinig....bij alle voorbeelden die er in dit topic gegeven zijn heb je wel een oplossing over hoe het anders kan. Ik heb die bij sommige situaties ook hoor. Maar niet bij alles. Het klinkt wel mooi dat je zegt ik straf nooit...maar straf is ook niet zo zwart wit als jij het ziet. Dat je een kind oppakt om over te steken of nee zeggen tegen de speeltuin is geen letterlijke straf maar dat voelt voor een kind wel hetzelfde denk ik....in die 2 gevallen wordt een kind ook beperkt in zn exploratiedrang, en daar is niks mis mee. En gooien met eten...welke reden daar ook achter zit vind ik onacceptabel. Ik wil er best achterkomen wat daar achter zit en zal absoluut met mn kind in gesprek gaan.. maar eerst volgt een consequentie voor de actie. En ik geloof best dat een kind bv duwt in de speeltuin omdat het misschien even geen zin heeft om samen te spelen en daar heb ik begrip voor en daar wil ik over praten maar eerst volgt de consequentie voor het duwen en dat is dat je even de zandbak uit moet. In de grote mensenwereld kan ik best voorbeelden bedenken waarin ik begrijp dat mensen de wet overtreden. Maar toch kunnen we dit niet toestaan...dus volgt er een consequentie.
Tsja, ik laat mijn kind niet aanrijden nee. En verder is er gelukkig een groot verschil tussen wat kinderen moeten en wat volwassenen moeten. Het bewust onaangenaam maken voor een kind is straffen, met als doel om gedrag te veranderen. Een consequentie geeft het gewone leven weer. Ik ben dan niet boos, dat is een groot verschil.
dat is idd een verschil...als mij de doperwtjes om de oren vliegen of d muren bekrast zijn ben ik boos ja. Maar ik vind boos ook een emotie die mag. Zolang dat op een goede manier gebeurd. Ik sla mijn kinderen niet als ik boos ben en zij mogen ook niet slaan of met speelgoed smijten als uiting van boosheid. Maar ben je bang dat ze beschadigen van boos worden ofzo...of waarom niet?
Het mooie is dat ik bijna nooit in die situatie zit. Mijn kinderen zijn erg tevreden, uitgedaagd en voelen niet veel drang om grenzen te zoeken. Een simpel nee is meestal afdoende. Er vliegt geen eten over tafel, er zijn bijna nooit driftbuien, mijn dochter kan steeds beter pratend uitleggen wat ze wil en er wordt niet geslagen of zinloos met spullen gegooid. Als ze schreeuwt vraag ik of ze het rustiger kan zeggen want anders versta ik niks, na een paar weken oefenen lukt dat nu. Zo leert ze hoe ze zich kan uiten. Zonder straf en eindeloze consequenties, waarschuwingen en ruzie. Natuurlijk zijn ze wel kind en gebeurt er wel eens wat maar door deze aanpak is het snel over en gaan we weer verder. Zoals je merkt ben ik niet de hele dag met ze bezig, heb aardig veel tijd hier doorgebracht lijkt me zo.
Dat is een fijn karakter van de kinderen...zo heb ik er hier ook 1. Nee zeggen is ruim voldoende en ze zoekt iets anders. Is ontzettend snel tevreden. Maar toen kwam nummer 2 die toevallig een heel ander karakter heeft.
Zo is mijn dochter niet. Ze is pittig, niet meegaand en een flinke eigen wil. Door hoe ik opvoed, kan ze zich beter uiten en is er rust. Misschien eens een andere aanpak proberen bij je zoon? Als ik jouw manier loslaat op mijn dochter, zou er veel onrust zijn. Mijn zoon is wel rustiger, vergt minder. Twee verschillende benaderingen binnen een methode is mogelijk he. Het niet straffen blijft, de manier van praten en spelen kan verschillen.
Zij mogen wel boos zijn maar jij niet? Dat is een mooie, je leert ze om hun eigen gevoelens te uiten maar uiteindelijk moeten ze dat weer af gaan leren want alleen kinderen mogen boos zijn ofzo? Als zij boos zijn dan uiten ze dat toch ook, waarom mag jij dat dan niet? En uiteindelijk voeren zij ook een machtstrijd met jou als ze boos zijn, dat laten ze heus wel merken, maar jij geeft toe en denkt alleen maar aan achterliggende gedachtens en niet aan de machtstrijd die ze weleens met jou zouden kunnen voeren. Kinderen zijn erg slim en spelen je uit. Als het zoontje van tuc boos is dan ligt het aan haar opvoeding want bij jou is het zo geweldig en perfect, jou kinderen doen dat noooooit, want die worden wel uitgedaagd .
Kijk tuc, daar heb je de opmerkingen al, met de insinuaties dat het aan jouw manier van opvoeding ligt. Ik snap heel veel van je zegt carino, maar met dit soort opmerkingen moet je uitkijken.
Was meer bedoeld met een knipoog, zal ik die er volgende keer achter zetten. Ik denk dat ik de afgelopen pagina's genoeg opmerkingen mij kant op heb gehad
Ik ben wel eens boos, op het slechte weer als het ineens regent, als de kat van de buren in mijn tuin poept, als ik een vlek om mijn kleren krijg. Dus ik moet straffen omdat mijn kinderen anders niet leren dat je ook boos mag zijn?? Heel vreemd. Ik leer ze liever dat je met elkaar kunt samenwerken, dat er geen baas is en dat alles pratend opgelost kan worden. Bereik je veel meer mee.
Ik kan je vertellen dat je echt ontzettende mazzel hebt met de kinderen die je hebt dan. Echt. En dat het bij anderen minder rustig is, ligt dan echt niet direct aan de opvoedmethode. Echt niet. En, daar komt bij: je hebt nog hele jonge kinderen. Dat is echt totaal iets anders dan wanneer ze op school zitten.
En wie zegt dat je daar veel meer mee bereikt? Is dat wetenschappelijk bewezen en op ieder kind persoonlijk uitgetest? Ik ben ook wel eens boos op mijn kinderen en dat mogen zij best weten, zij zijn het tenslotte ook weleens op mij, en ik bereik er heel veel mee door dat duidelijk te maken. En w.b.t. een baas, ik ben niet altijd hun baas maar ik ben wel hun moeder en niet hun vriendin en ze horen gewoon naar mij te luisteren net zo goed als dat ik ook naar hen luister. Uiteindelijk bereik ik daar heel veel mee, goede voorbereiding op de daadwerkelijke maatschappij waarbij ze later ook gezag en bazen zullen kennen.
Ik benader mijn kinderen ook niet alsof ik de baas ben, maar wij hebben hier wel de regie. En dat weten ze. Dat is dus echt totaal niet anders dan bij jou. Ik zie je door dit topic heen jouw methode op verschillende manieren afzetten tegen het meer gemiddelde, zeg maar even. Maar als ik dan kijk wat jij feitelijk doet en wat anderen feitelijk doen, IS het vrijwel hetzelfde, maar wordt het gewoon anders benoemd. Consequentie of straffen, de baas zijn of de regie hebben, etc etc. Je stelt het je echt veel zwart-witter voor dan het is, krijg ik het idee.
Gelukkig ben ik niet zo snel op mn teentjes getrapt...maar je hebt gelijk. Mijn oudste pikt dat allemaal en had de manier van carino prima geweest...mijn zoon hoeft geen andere opvoeding hij is zoals hij is. En dat ik boos word dat is helemaal niet erg...net zo min dat het erg is als zij boos worden.
Dat van school is helemaal waar....soms denk ik echt: waar is mn kind Maar dat besefte ik ook niet toen ik een peuter had.
Nou, ik denk het niet. Kijk maar eens naar de weerstand. De insteek van hoe je wilt omgaan met je kind is echt anders dan die van mij. Niet jij specifiek, maar blijkbaar velen hier. En verder wordt kiezen beetje moe van het argument wanneer ze op school zitten. Mijn kind gaat naar een psz, speelt veel bij familie (zonder mij) en met andere kinderen. Ze kan heel goed omgaan met het feit dat er op de psz leidsters zijn en dat je daar luistert. Net zoals mijn moeder andere regels heeft dan ik. Net zoals de buurkinderen andere regels hebben dan zij. Het gaat prima en ik heb geen oogkleppen op. Ik ben zelf actief in het onderwijs, dus weet wat er speelt. Door mij (in samenwerking met een paar anderen moeders) is er nu een cursus klassenmanagemeng bezig hoe je leerlingen en leerkrachten meer samen kunt laten werken. Hoe je leerlingen meer actief betrokken krijgt door ook in een klas meer te luisteren en waarde te hechten aan hun inbreng. Ik kom straks over een jaar niet ineens in een nieuwe wereld wanneer mijn dochter op school start. Enerzijds beweer je dat mijn manier redelijk overeen komt met anderen hier maar dat ik het anders verwoord. Tegelijkertijd voorspel je de moeite die ik en mijn dochter zullen krijgen als we op school starten. Beetje dubbel.