Uiteraard Mijn zoontje was denk een maand of 10. het was mijn aller eerste ritje met hem alleen op de fiets voorop, de twee keer daarvoor was ik samen met mijn vriend en reed ik heel korte stukje. nu moest ik snel nog iets halen wat onmisbaar voor het avond eten en op de terugweg steek ik over bij de rotonde. Komt er een auto keihard aanrijden met een piepend remgeluid, ik schrok zo erg en verloor me evenwicht, dus hup fiets valt naar zijkant, de eerste wat ik dacht is, snel mijn handen om zijn hoofdje. Gelukkig geen schade bij mijn zoon, wel flink schrik bij hem en echt keihard huilen, ook ik moest huilen, ook gewoon echt van de schrik, gelukkig kwam er al snel mensen uit hun auto,s om ons te helpen. Eerst mijn zoontje los maken want die zat goed vast en toen mij (zat met mijn voet bekneld in de wiel, ik was bevrijd nog steeds trillen zie ik dat een man hem gelukkig al rustig had gekregen, mijn zoontje helemaal tegen zijn borstkast aan. Vrouw van de man zei je moet eerst kalm worden anders voelt je zoontje dat echt aan, als je hem weer . Ben weer tot weer kalmte gekomen, zat echt gigantisch te trillen , schrik zat er goed in. Had mijn zoon inmiddels weer in mijn armen en die had weer de grootste lol en bedankt ze uiteraard. kreeg ik van de man en vrouw een fietshelmpje een gloednieuwe nota bene, zeiden wij kopen voor ons zoontje een nieuwe, ik zei dat niet kon aannemen, ik wil er ook voor betalen zeiden ze nee dat is niet nodig echt ben ze uiteraard erg dankbaar, Vorig jaar waren we aan het wandelen op een lekkere zondag, ik hoogzwanger en waggelend, zoontje met zijn scootertje en mijn vriend met een bal erbij, we liepen dus rustig en naast ons zat echt een klein slootje. We zien aan de overkant een moeder met 3 kinderen, 2 spelend en 1 in de buggy, mijn vriend bleef een beetje naar die kant kijken en we liepen langzaam verder. Opeens maakt mijn vriend een sprint naar de sloot en binnen paar seconden hield hij de buggy tegen, hij in de sloot en kind net op het randje, kind in buggy lachte zich dubbel Moeder was hysterisch erbij gekomen, wat bleek een van de oudere kindjes heeft proberen de buggy te sturen en helaas ging het naar de verkeerde kant, moeder was op dat moment net de ander kind aan het helpen om de glijbaan, mijn vriend was echt de held van de dag hij komt de vrouw weleens tegen op zijn werk en dan ook altijd meteen weer veel dankjes, heeft zelf paar weken terug nog bonbons gekregen van haar en der man
Ik reed van mijn werk naar huis. Ik sloeg rechtsaf de woonwijk in. Op dat moment zie ik een man iets roepen en armen vooruit steken. Hij stond bij de ingang van zijn huis dus nog best ver van de weg af. Puur instinctief stopte ik en op dat moment wandelt er een dreumes zo achter de geparkeerde auto's de weg op. Wat ben ik blij dat ik zo alert reageerde want anders had ik het kindje zeker weten onder mijn auto gehad.
Een heel andere situatie dan de meeste situaties die hier beschreven worden. Ik moet 's nachts vaak naar de wc. Mijn man wordt dan nog wel eens wakker en bedenkt dan ook dat hij moet. Hij blijft dan even in bed liggen tot ik klaar ben en als hij hoort dat ik mijn handen aan het wassen ben, komt hij naar de badkamer. Ik doe dan het licht uit om weer naar bed te gaan en zie dan dus even niks, want mijn ogen moeten aan het donker wennen. Vervolgens stap ik de gang op en daar zie ik vlak voor me het silhouet van een man. Echt, mijn hart in mijn keel, elke keer weer! Ondertussen heb ik hem geleerd dat hij OF in bed moet blijven tot ik weer in bed lig OF gewoon het licht aan moet doen.
Gelukkig nooit iets heel ergs meegemaakt. Wel pasgeleden in een winkel een kindje (jaar of 2) dat bovenaan de roltrap stond. Ik zag zo snel geen ouders, dus ik heb hem daar toch maar even weggehaald. Gelukkig kwam de vader al snel aangelopen. Uiteraard kan het altijd gebeuren dat je een kindje uit het oog verliest, ze zijn razendsnel. Maar veel dingen zijn toch echt wel te voorkomen en hebben vooral met logisch nadenken te maken.
Hier in het winkelcentrum heb je een ronde krappe glazen lift. Met dat de deuren opengaan legt mijn dochter haar hand op het glas en komt ze klem te zitten met haar vingers . Maar die deuren bleven maar opengaan!! In een fractie van een seconde trok ik hard aan dr hand.. anders had haar vinger er gewoon afgetrokken! Man man krijg nog een rolberoerte als ik eraan denk
Ik stond te wachten op een weg voor t stoplicht. Normaal een tweebaansweg, nu vanwege werkzaamheden 2 richtingen op elk een eigen baan met een doorgetrokken streep ertussen over een brug. Een paar auto's achter mij zie ik een auto die het blijkbaar te lang vond duren de andere weghelft opdraaien terwijl ik voor mij het verkeer van de andere kant zag aankomen. Gelukkig konden die nog nét op tijd stoppen anders waren die frontaal op elkaar gereden naast mij.
Mijn man heeft in Zwitserland het leven van een klein jochie gered. En hoe! We liepen omhoog bij een steile trap met naast die trap een behoorlijke afgrond. Halverwege die trap was een paadje naar een terras. De ouders van dat jongetje waren blijkbaar het terras op gegaan en riepen hem terug omdat hij in enthousiasme al bovenaan de trap was. Hij wilde via het gras naast de trap even naar beneden rennen. Ineens viel hij voorover (en dus bijna de afgrond in) en mijn man stak instinctief net op tijd zijn arm uit. Allemaal erg geschrokken maar gelukkig goed afgelopen en die ouders hebben het nooit gezien. Lijkt me dat je in zo'n omgeving toch wel heel goed op je (kleine) kinderen let, maar dat was voor die ouders blijkbaar anders.
Een paar jaar geleden op vakantie, zaten wij aan een meer. De oudste zat op zwemles en had altijd zijn bandjes om. De jongste deed ze continu af als hij uit het water kwam. Mijn man was met de oudste in het water aan het spelen en voor ik het wist rende de jongste het water in. Ik graai naar de bandjes en ren hem achterna, zijn naam roepend en mijn man zijn naam roepen. Ik denk dat er hooguit 5 meter tussen zat, en het water tot zijn middel kwam ( was vrij snel diep ). Maar hij struikelde en ik zag 'm zo onder water verdwijnen. En hij deed niets! Hij kom zo opstaan. Gelukkig was het water redelijk helder, maar ik zie nog zijn oogjes voor mij net onder het wateroppervlak. Het heeft hooguit 2 seconde geduurd maar het voelde als een eeuwigheid. En ik heb er heel wat avonden van wakker gelegen.
Ik heb zelf een situatie meegemaakt met mijn dochter. Wij waren in de jumbo boodschappen aan het doen, loop naar buiten en zet mij dochter in de auto, ik doe de deur dicht en hij valt net niet in het slot zeg maar. Ik dacht ik zet de boodschappen eerst achterin en doe daarna de deur goed dicht. Ik kreeg de achterklep niet open en probeer de deur bij mijn dochter open te doen, wil ook niet Zie ik mijn autosleutel op de Maxicosi liggen! Ik kreeg met geen mogelijkheid de deur open en raakte lichtelijk in paniek. Voorbijstanders gevraagd of ze me konden helpen maar niemand kon iets doen. Daar stond ik als kersverse moeder, verschrikkelijk! Ze lag daar te huilen!!! Uiteindelijk is er een man naar mijn huis gereden proberen mijn vriend wakker te krijgen uit zijn nachtdienst voor een reserve sleutel. Na een half uur kreeg ik de deur weer open. Mijn god wat voelde ik me dom!
och jeetje dat is wel heftig zeg, zou ik ook hebben hoor, zulke rot nachten alle verhalen zijn erg, krijg er gewoon kippenvel van
Wij hadden dat afgelopen zondag. Mijn partner was de badkamerlamp aan het verwisselen en had per ongeluk de fitting losgetrokken en de stroomdraadjes eruit getrokken en blablabla. En mijn partner durft niet 'wat dan ook' met stroomdraden te doen. Dat vind hij niet fijn want hij is bang dat er stroom door hem heen gaat. Nou ja, hij had dus mijn hulp nodig en ik ging op een stoel staan in de badkamer. Ons mooie kind glipte naar buiten toe en mijn partner hield hem in de gaten. Dat moest ook wel, want onze schutting wordt momenteel vervangen waardoor de achtertuin 'open' is. Mijn partner stond in de keuken, de achterdeur stond open en hij bleef dus kijken naar wat ons mannetje aan het doen was (spelen met een stok), dus ik klom op die stoel en ging die lamp repareren. Op een gegeven moment hoor ik hem bemoeien met wat ik aan het doen was (en dacht ik: man, duvel es op joh) en ineens werd het stil en hoorde ik hem zeggen: hij is weg Het was alsof de wereld onder mijn voeten vandaan viel. Ik sprong van de stoel af en zei dat hij een grapje moest maken; maar mijn partner liep al weg naar de straat toe (auto's). En het enige wat ik dacht was: niet de sloot, niet de sloot, niet de sloot. En ik rende zo hard als ik kon op mijn sokken door de steeg achter mijn huis. Die sloot, die stomme vervloekte sloot - ik heb elke keer een hysterische driftbui van hem nadat we eendjes hebben gevoerd omdat hij IN die sloot wil springen - en hij is boos op mij omdat het niet mag. Die sloot!!! En elke stap die ik zette was te langzaam. Ik wilde zijn naam wel roepen, maar ik kon niks uitbrengen. Ineens zie ik in mijn ooghoek een rood iets voorbij schieten. Ik stop abrupt en vlieg de tuin van de buren verderop in. Staat mijn mooie kereltje bij de dichte achterdeur van de buurman te mutsen. Hij stond geluidjes te maken en tegen de deur aan te wrijven of iets compleet onzinnigs te doen. "HEBBES", gilde ik keihard terwijl ik ons kind plat knuffelde. En mijn partner kwam ons tegemoet lopen. Eind goed, al goed. Maar jeetje, ik ben die dag 10 jaar ouder geworden. Iedereen vraagt me of ik boos was op mijn partner. Op elk ander logisch moment zou ik zeggen: ja. Maar ik had er gewoon echt geen tijd voor op dat moment en achteraf boos worden vond ik onzinnig. Ik ben gewoon zo blij dat er niks ergs gebeurde. Ik had mezelf altijd voorgenomen dat ik 300% van de tijd op mijn kind zou letten. Je hoort altijd van die verhalen van moeders die hun kind kwijt raken in winkels, dierentuinen of weetikveel. En ik dacht altijd: dat gebeurt mij niet. Well, i was wrong.
Heftige verhalen zeg!! Wel een goed topic eigenlijk, het zet je wel even aan het denken in hoe zo'n klein hoekje een ongeluk kan zitten hè. Ik ben normaal gesproken heel oplettend maar 1 seconde kan genoeg zijn. Zo reed ik laatst achter een vrachtwagen op een 80 km/u weg, ik checkte echt 1 seconde mijn snelheid en ineens ging de vrachtwagen dus vol op de rem omdat hij niet zeker leek te weten of hij wel onder de viaduct door kon. Ik was nog wel op tijd (doe ook echt niet aan bumperkleven), maar ik schrok wel!
Dit was bij ons ook gebeurt. Godzijdank nooit iets meegemaakt maar dit was de eerste enge schrik die ik had. Ik was met mijn 2 dochtertjes bij de kinderboerderij en tegenover het konijnehok stond een stier. Mijn dochtertjes wilde uit het konijnehok, dus ik had de jongste eruit gehaald en waarschuwde haar: blijf bij mama. Ik help mijn oudste dochtertje uit het hok en zag net op dat moment dat mijn jongste bij de stier stond en een kopstoot gaf naar mijn dochtertje. Gelukkig kon hij niet bij haar komen met zijn hoorns maar wat was ik geschrokken en eerlijk gezegd had ik ook nooit verwacht dat hij dat zou doen. Ik rende naar haar toe en pakte haar daar weg. En zei kalm dat hij gevaarlijk is en dat ze niet meer alleen naar hem toe mag gaan. Maar wat ik niet snap is: een stier is toch levensgevaarlijk voor een KINDERboerderij!!! Dit was ook in 2 seconden!!
Brrrrrr...... Ja ik zie ook vaak gevaar.. Haha! Zo ging mijn dochter van bijna 3 iemand op de schommel duwen. Ik zei nog tegen mijn vriendin: dat gaat mis. Ja denk je? Zegt ze nog. En nog voordat ik bij der ben: tand door haar lip... Kinderen die los op de achterbank van de auto zitten... Eng..! Verder kan ik zo even niets naar boven halen.
Pfff doodeng is dat! Toen Lisa 2,5 was speelden ze in het badje buiten. Ik zat er gewoon bij. Lisa glijdt uit, valt achterover en in plaats van proberen op te staan, bleef ze gewoon zo liggen, ogen wijd open. Ik heb haar toen natuurlijk meteen opgetild, maar ik dacht, zo verdrinken kindjes dus...
Oh jeetje wat ik hier lees van kids op een railing en weet ik veel wat.. gadver.. daar wordt ik ook echt niet goed van. Ik vind dingen bij het water ook echt niet tof.. gister eendjes gaan voeren bij het water en er was een inham.. Ik zag het al en ze moesten ons een handje geven.. ik heb ze dan ook echt HEEEEL stevig vast zodat ze er ook echt niet vandoor kunnen gaan... en dan ook nog weg bij het watervlak.. ik kreeg al kriebels toen ik er langs moest.. Hier ook wel vaker dat ik denk... oh gelukkig niks aan de hand... - Achterover vallen in bad - vallen van de bank - klimmen op een trappetje omdat ze willen glijden en ik net niet snel genoeg ben omdat ik er 2 heb en het dan net goed afloopt of ze nog kan vangen als de voet weg schiet... Gelukkig luisteren die van mij heel goed en hoop dat dat ook nog heel lang zo blijft.
In de Efteling zaten mijn jongste en ik op een bankje, omdat wij niet op de Pagode durfden en de papa en oudste dochter wel. Wandelt er een man voorbij met een kindje op zijn nek, slaat dat kind plots achterover! De vader grabbelde achter zijn rug en kon nog net voorkomen dat het op zijn/haar hoofd op de grond terechtkwam.
Ik werkte op een kleinschalige kinderopvang en mijn collega was net een kindje naar bed aan het brengen en ik zat met 2 andere kindjes aan tafel gezellig te knutselen. Een kindje was een jaar of 1,5 en zat er eigenlijk een beetje voor jan met de korte achternaam bij, maar ik vind het altijd gezellig met de kindjes aan tafel, dus zaten we gezellig met z'n allen te kletsen en te knutselen. Opeens gaat er een beker over de tafel heen, zoals wel vaker met kinderen gebeurd, en ik sta op om een doekje te pakken. Dit is nog geen meter bij de tafel vandaan, ik pak het doekje en ineens hoor ik KABAM.. Ik draai me om en zie daar het kindje van 1,5 met stoel en al op de grond liggen. Ik ben me nog nooit zo dood geschrokken. Gelukkig begon het kindje keihard te huilen van de schrik, want door de rand van de stoel was ze niet met haar hoofdje op de grond geknald. Ik heb me er nog weken schuldig over gevoeld, ik vond het zo erg. Gelukkig hield ze gauw op met huilen en was het puur de schrik, maar echt waar, die stomme kinderstoelen.. Achteraf vertelde haar ouders dat ze net ontdekt had om zichzelf weg te duwen met haar beentjes van de tafel, waardoor de stoel natuurlijk gaat wippen. Vreselijk, sindsdien loop ik nooit meer weg bij de tafel.