Wij hadden voor de geboorte van onze oudste zoon nog niet echt een idee over een specifieke opvoedstijl, gaandeweg bleek onze zoon goed voor rede vatbaar dus hebben we het niet nodig gehad om strafstoeltjes of zo te gebruiken. Ik verlies wel eens m'n geduld, maar dat ligt eigenlijk altijd aan mezelf (moe, in gedachten met iets anders bezig o.i.d.) en dat probeer ik dan ook aan mijn zoon uit te leggen. Hij lijkt het redelijk te snappen. Als ik tegen hem zeg dat ik hem altijd lief vind zegt hij 'ook als je een beetje chagerijnig bent, hè?' Ik merk ook dat het voor mij makkelijk is dat onze oudste zoon een aantal dezelfde karaktereigenschappen heeft als ik. Eigenwijsheid, daar kan ik wel wat mee, daar kan ik me in verplaatsen. Ook de behoefte aan structuur herken ik van mezelf en daar kan ik hem dus makkelijk in tegemoet komen. Ben wel heel benieuwd hoe dat met onze jongste zoon zal gaan.
Ik heb nog niet echt ervaring met opvoeden op zich, maar ben mij wel aan het verdiepen in verschillende methodes. Vanaf wanneer zijn jullie 'actief' gaan opvoeden? Onze dochter is nu 15 maanden en ik merk zo nu en dan aan haar dat ze aan het uitproberen is. Ik vraag mij dan ook vaak af in hoeverre ik al kan/moet gaan opvoeden en wat ik mag/kan verwachten wat zij begrijpt? Ik merk aan mezelf dat ik het lastig vind te bepalen hoe en wat. Ook hoe ik er zelf in sta, dus zoekende. Ik lees graag mee hoe jullie het opvoeden zien/ervaren op zoek naar tips en ideeën! Als dit niet de juiste plek is voor dit soort vragen hoor ik dat graag
Hehe, ik ben bijgelezen! Even wat losse gedachtes op een rijtje na al dat gelees. De manier waarop mijn man en ik - tot nu toe - onze dochter van bijna 2 opvoeden, komt op veel vlakken overeen met wat Carino zo uitgebreid en beeldend heeft verwoord in het strafstoeltjestopic. In het strafstoeltjestopic vond ik het opmerkelijk dat sommige mensen zeggen: "Dat is allemaal wel leuk en aardig, maar soms is het gewoon een keer klaar!" Ook hier is het wel eens "klaar". Dat komt overal voor denk ik. De vraag is echter wat er gebeurt als het "klaar" is. Ook vond ik het in dat topic erg verhelderend om te lezen hoe verschillend mensen het woord "straf" interpreteren. Zolang je het met elkaar niet eens kunt worden over de terminologieën, heb je kans dat je langs elkaar door kletst, met alle gevolgen van dien. Ik vraag me af of het menselijk brein wel onderscheid kan maken tussen verschillende soorten negatieve consequenties. Misschien worden die door het brein wel allemaal als "straf" ervaren. Ik zal het mijn man eens vragen, hij is neurowetenschapper. Maar dat doet niets af aan de vraag waar het kind het meeste van leert en wat het meest effectief is. Daar bestaan natuurlijk ook al generaties lang discussies over. Ons kind is nog geen 2, de peutertijd komt eraan, gevolgd natuurlijk door kleutertijd en basisschoolleeftijd. Iedere leeftijd heeft weer zijn eigen charmes en uitdagingen. De vraag waar je de grens legt en wat je doet als die grens is bereikt, is iets waar je volgens mij bij het opvoeden in alle leeftijdsgroepen mee te maken krijgt. Ik verwacht dat onze opvoedvisie meegroeit met onze dochter. Ik ga er echter niet vanuit dat de basis drastisch verandert. Ik heb geen pedagogische achtergrond, tenzij je zangles geven aan groepjes van 5 à 6 basisschooljongens meetelt, want dat heb ik een schooljaar gedaan. Maar zelf vind ik niet dat dat mij noemenswaardig heeft beïnvloed. Eerlijk gezegd vind ik het niet zo belangrijk of wat wij doen nou UP, AP of IEP wordt genoemd, al heb ik over de eerste 2 wel gelezen, vooral AP(Attachment Parenting). Een label vind ik niet belangrijk en vaak zelfs belemmerend, want het brengt een soort exclusiviteit en soms zelfs superioriteit met zich mee. Ook vind ik het niet zo belangrijk of onze opvoedstijl wel of niet vaak voorkomt, al vind ik het leuk om gelijkgestemden tegen te komen. Het is wat het is, en het past bij ons drietjes.
Ik had vanuit mijn werk ook nogal wat ervaring en vooral nogal wat pedagogische bagage. Voor m'n eigen kinderen ben ik minder streng, maar die hoeven dan ook niet bijgestuurd te worden (Ik ben werkzaam in de hulpverlening/psychiatrie). Ik had er wel over nagedacht, maar heb veel ook toch nog gewoon op me af laten komen. En toen we ook nog eens geconfronteerd werden met het feit dat beide dochters door medische problemen veel huilden, (12-16 uur per dag), moesten we sowieso dus al gaan dealen met hoe de realiteit was: een ziek kind heeft gewoon zo'n totaal andere benadering nodig dan een gezond kind.... Ik heb me bij de oudste nog wel regelmatig van de wijs laten brengen door de 'professionals' van CB. Ik zet het bewust tussen aanhalingstekens, want voor mij hoeft dat hele circus niet meer: ik heb er nooit ene klap aan gehad, heb werkelijk waar echt helemaal nooit 1 tip gehad waar ik iets mee kon. Voornaamste advies bij de oudste, van zowel Cb als huisarts, was om te laten huilen. Tja, zijn ook allemaal medisch geschoolde mensen met toch echt beperkte know-how over ontwikkelingspsychologie. Dus ik ben m'n eigen koers gaan varen, in eerste instantie ook dwars tegen de wens van mijn man in. Die zag niet dat de nabijheid die ik bood aan de meiden, gewoon broodnodig was voor ze. Vanuit omgeving ook veel commentaar gehad: we moesten maar strenger zijn. Die geluiden verstomden wel toen duidelijk werd dat Thirza een koemelkallergie, reflux, kiss-syndroom en chronische oorklachten had, en toen we bij Caitlyn opnieuw voor huilbaby-taferelen stonden, ben ik bepaalde mensen gewoon uit gaan nodigen, zodat ze konden zien wat er gebeurde. Dat hielp veel om het commentaar te laten verstommen en gewoon hulp te krijgen Ik ben erg voor kijken wat er achter gedrag zit, maar tot een bepaalde grens: als ik begrip toon voor gedrag en een hand reik om te zoeken naar hoe dan wel, en die wordt gewoon botweg afgeslagen en weggemokt, dan is het echt wel klaar. Ze krijgen 1 kans om van gedachten te veranderen en zoniet, dan mogen ze toch echt even nadenken op de trap. Dat wordt altijd gevolgd door een gesprek over wat er toch gebeurde en hoe het de volgende keer anders kan, maar zonder de trap komen we met beide meiden niet op het punt dat ze mee willen in een gesprek over hoe anders. Ze verschillen wel weer heel veel van elkaar tegelijk ook: Thirza wil het liefste overal hulp bij, (en gaat dus in verzet als ze iets zelf moet doen. Samen doen is dan voor haar vaak ook geen optie, inzetten op zelfvertrouwen is ook niet de sleutel, (ze heeft voldoende zelfvertrouwen en toch vindt ze het gewoon spannend om dingen zelf te doen: bij haar gewoon echt karakter). Caitlyn wil alles zelf doen. Alles. Ook dat wat ze helemaal niet zelf kan. Waar Thirza dus met 4 jaar nog hulp vroeg om van de trap af te komen, (ook wel een motorisch dingetje bij haar, dat wel), sjouwde Caitlyn ergens tegen anderhalf jaar al zelf de trap af, rechtop lopend. Bij Caitlyn dus meer strijd over wat ze wel wil, maar van ons niet mag. Bij Thirza centreert zich het altijd rondom wat ze zelf moet, maar niet zelf wil doen. Bij Thirza werkt vaak haar bij je halen en even knuffelen om haar tot zichzelf te laten komen en dan kan ik van daaruit vaak wel met haar kijken naar hoe anders en hoe zelfstandig toch te gaan doen, maar dus niet altijd: ze blijft soms gewoon tegenstribbelen zonder duidelijke reden en dan is er dus echt wel ergens een grens. Ik geef dan altijd aan: als je iets dwars zit, mag je het me gewoon vertellen en dan kunnen we samen kijken hoe we dat op kunnen lossen, (iets in die trant iig ), maar als je nu door blijft mopperen, mag je even op de trap tot rust gaan komen. Als Caitlyn gefrustreerd raakt, is haar bij je halen echt not done. Dan gaat ze pas echt goed uit haar plaat. Die moet echt even in haar sopje gaarkoken, zeggen we hier altijd maar, voordat ze onze nabijheid accepteert en getroost wil worden en dan ook gestuurd/begeleid kan worden bij de dingen die mis gingen. We zijn veel dingen voor hoor: ze krijgt van mij vaak een tweetal keuzes voorgelegd, en dat helpt veel om te voorkomen dat ze boos wordt. Of ik geef aan dat -bijvoorbeeld- haar beurt voor spelen met bepaald speelgoed voorbij is, en dat ze dat speelgoed aan Thirza moet geven als ik tot 3 geteld heb, (of 5, of 10: maar net hoe de situatie is en hoe ze in haar vel zit). Grappige is dat ze dan vaak bij 2 al het speelgoed uit handen geeft. Maar soms moet je gewoon even snel en is er geen tijd voor dat soort dingen en dan wordt dat dus regelmatig verzet en strijd en driftbui. Ook niet altijd, maar wel regelmatig. Ik ben nuchter genoeg om te denken dat ze soms gewoon maar moeten leren dat de wereld niet om hen draait. Ik heb oog voor hun behoeften, maar daar wordt op een normale manier mee omgegaan: de balans met de behoeften van de andere gezinsleven moet OK zijn. Dat is wel een beetje hoe we er hier dus in staan Oja, buiten onze twee dochters hier ook nog twee stiefkinderen van 12 en 14. Ook weer totaal verschillende karakters, met totaal andere manier van omgaan
Haha nieuw topic Wij hebben geen methode, maar meer een visie. Onvoorwaardelijk ouderschap. In mijn omgeving kom ik weinig mensen tegen met dezelfde visie, gelukkig zijn er Facebook groepen haha Rozemarijke, leuke naam heeft je oudste dochter, zo heet mijn meisje ook (alleen anders geschreven hihi).
Eigenlijk is dat bij ons geleidelijk gegaan. Het was heus niet meteen Opvoeden met een hoofdletter O of zo, en eigenlijk is dat het nog steeds niet. Hier begon het opvoeden langzaamaan toen ze begon met het klimmen op meubilair waar we haar niet op wilden hebben, en met het spelen met dingen die geen speelgoed waren en makkelijk kapot konden. Dat proces is nog in volle gang, al merk ik wel dat ze zich beter kan beheersen. Ik heb gelezen en ervaren dat de impulscontrole van een dreumes (en een peuter) nog erg onderontwikkeld is, ondanks toch echt aanwezige goede wil. Op deze leeftijd is afleiden dan ook een erg prettig iets, het voorkomt dat we in een bepaalde situatie blijven hangen. Ik merk op dit moment dat het bij mijn kind (21 mnd) erg helpt om haar te vragen iets te laten zien. "Wat wil je? Laat het maar zien aan mama." en het gehuil houdt op en ze pakt mijn hand en troont me mee. Of ze laat zien waar het pijn doet als ze is gevallen en ik zeg "Heb je pijn? Waar zit de pijn?" Op het moment dat ze echt een driftbui heeft (komt af en toe al voor), lukt echter niets meer en dan wachten we gewoon tot het over is, alsof het om een onweersbui gaat.
Ik heb eigenlijk nooit het gevoel me te moeten verantwoorden. Ik praat wel veel over mijn opvoeding met vriendinnen, collega's en (schoon)ouders. Maar dat is altijd vanuit respect voor elkaars mening en met de intentie om van elkaars ervaringen te leren. Ik ben behoorlijk zeker in mijn manier van opvoeden, dus ik voel me niet onzeker als iemand daar een andere mening over heeft. In mijn werk op een kdv zie ik natuurlijk heel veel verschillende ouders en manieren van communicatie met hun kinderen. En ja, daar voel ik me af en toe ook ongemakkelijk bij Het enige wat ik kan doen is laten zien hoe ik met hun kinderen om ga en soms merk ik dat ouders hier wat van mee pikken.
Up is niet mijn ding. Er zitten absoluut goede elementen in en ook zeker dingen die ik gebruik. Het communiceren en alles uitleggen wat je doet...ook bij kleine baby's. Het benoemen wat je ziet aan je kind emoties e.d. en het zelf in de hand laten hebben en ontdekken door bv bijvoeden a la rapley. Maar wat mij echt tegen de borst stuit en waar ik totaal niet achter kan staan is hoe er omgegaan zou moeten worden mer belonen en complimentjes. Ik vind het heel koud en kil...ook al weet ik de gedachte erachter.. ik vind complimentjes geven zo waardevol...
Grappige uitspraak, ik vraag me af wat je precies bedoelt. Geloof je dat je maar weinig mensen kent die onvoorwaardelijk van hun kinderen houden (behalve dat fb clubje), of ken je weinig mensen die onvoorwaardelijke liefde een visie noemen?
Even mijn bescheiden mening: Ik krijg over het algemeen jeuk van al die verschillende methoden en visies, voorgekauwde aanpakken hoe je precies moet omgaan met elk kind, en dat vervolgens persoonlijk noemen. In de discussies hoor je vervolgens dat veel mensen teksten uit een of ander boek blijven herhalen. Wij voeden elk van de kinderen op obv onze karakters (hoe sta ik in het leven), en het karakter van het kind. Op sommige vlakken heb ik dus 3 verschillende aanpakken, want elk kind is uniek en reageert beter op een andere benadering dan een ander kind. Wij praten heel veel en gebruiken vrijwel geen time out plekken. 1 dochter had rond 3 jaar een hele moeilijke periode met giga driftbuien waaruit ze pas kon komen als we haar in een prikkelloze ruimte zetten, en niet aan raakten totdat ze uitgedragen was. Praten kwam daarna. Andere twee baten juist heel goed bij het uitpraten van boosheid meteen of net na een incident. Ik laat mijn kinderen zien als ik boos op ze ben, want deze emotie komen ze buitenshuis ook tegen en we willen dat ze in een veilige omgeving daarmee leren omgaan. We laten ze zien dat je ook van iemand houdt als je boos op hem bent, en dat je niks ergs overkomt als iemand boos op je is. We leren ze ook hoe je het dan goedmaakt. Hetzelfde met teleurstellingen en verdriet , daar komen ze thuis ook mee te maken. Helpt ze heel goed op school en met vriendschappen. Van andere kant negeren wij boosheid van kinderen niet. Gillen, stampen, over de grond rollen als iets niet mag of kan wil ik niet hebben. Net als slaan en schoppen. We laten de kinderen zien hoe wij met boosheid omgaan. In mijn ogen is het voor een kind moeilijk om te bedenken hoe het met emoties om moet gaan die hij nooit ziet bij zijn ouders. Ten slotte doen we niet aan materiële beloningen voor gedrag, maar wel aan heel veel complimenten, altijd. Ook niet aan stickers sparen of punten sparen om iets leuks te gaan doen. Ze hoeven niet 10 dagen te luisteren om naar een dierentuin te gaan bijv. Geld sparen voor leuke dingen doen ze dan weer wel
Ik vind het een grote misvatting om te zeggen dat elk kind dezelfde benadering krijgt als je opvoedt binnen een 'stroming'. De randvoorwaarden stel je, daarbinnen kijk je wat een kind nodig heeft. Mijn twee kinderen vragen een heel verschillende aanpak maar wel binnen de kaders die wij voor ogen hebben. Ik ervaar dat je juist veel meer kindgericht opvoedt als je het straffen en belonen weglaat. Ik kan op deze manier veel meer open zijn en objectief kijken naar wat er speelt bij mijn kind. Ik wil bij een jong kind niet opvoeden vanuit de gedachte van wat 'hoort' of wat men zegt dat moet of verwacht wordt. Ik ga om met mijn kinderen met het idee dat ze willen leren en gelukkig willen zijn. Ik wil niet starten met het idee dat ze driftig zijn, grenzen moeten zoeken en dat ik dat ik het 'slechte' eruit moet straffen. Ik ben me hartstikke bewust van het feit dat kinderen grenzen zoeken, ik vind het daarom belangrijk om die grens heel duidelijk aan te geven. Voor mijn gevoel heeft iedereen dat voor ogen maar is de manier wat je doet als een kind die grens zoekt of bereikt heel anders. Rozemarijke gaf eerder aan dat mijn doel gelijk is aan de meeste anderen en dat ik dat niet wil zien. Ik geef aan dat het doel hetzelfde is maar de weg (het signaal naar het kind) in essentie zo anders is. Ik las gister nog een quote waarmee ik kan aangeven wat voor mijn gevoel het verschil is: Kinderen hebben je het meeste nodig wanneer ze het het minste lijken te verdienen. Voor mij is slecht gedrag juist een signaal om meer met mijn kind bezig te zijn, om het lief te hebben en te zorgen dat de frustratie en onmacht een uitweg kan vinden. Wat ik veel zie is dat voor ouders slecht gedrag iets is wat je moet af leren, waar je moet laten merken wie de regie heeft zodat het niet meer voorkomt. Eten wordt weggezet, schreeuwen moet alleen in de gang, bij slaan moet je alleen naar spelende kinderen in een zandbak staan kijken etc. Laat ik voorop stellen dat ik dit soort gedrag niet accepteer en afdoe van 'dat hoort erbij'. Ik merk dat iedereen, kinderen en volwassenen, deze gevoelens hebben maar kinderen hebben nog veel te leren hoe je hier anders mee om kunt gaan. Ik wil dat samen met ze doen. In het geval van een zandbak vind ik het koud en kil om een kind eruit te halen en apart te zetten. Mijn idee is dat de emoties die dan de boventoon voeren vooral woeDe en onmacht zijn. Hij heeft blijkbaar nog niet genoeg geleerd hoe je het anders kunt oplossen dan door te slaan en omdat de ouder hem dat niet genoeg leert, moet hij ook nog toekijken naar de anderen. Ik wil juist die situaties gebruiken om te laten zien hoe je dat doet. Ik wil het een ervaring maken waar hij daadwerkelijk iets van leert zodat ik een week later niet weer in die situatie kom. Ik zal ernaast zitten, aangeven welk gedrag niet mag, vertel hoe het wel kan en begeleid het spel. Ik ervaar dat mijn kind doordat hij de woede van de straf niet hoeft te voelen, hij meer openstaat voor wat ik daadwerkelijk wil zeggen en dat er ook echt iets geleerd kan worden. Ik handel niet omdat ik tegemoet wil komen aan wat 'men' verwacht. Ik wil mijn kinderen echt voorbereiden op wat er komen gaat. Ik leer ze dat je onmacht kunt oplossen door of hulp te vragen of samen te werken. Ik wil ze niet leren dat je iets niet doet omdat je anders straf krijgt. Verder mag je boos zijn, ben ik wel eens boos maar ik ben niet boos op mijn kinderen. Ik voel dat echt niet zo en zo niet authentiek zijn als ik dat ga forceren omdat je dat zou moeten voorleven. Ik leef voor dat je met hulp en begrip veel verder komt, dat je geduldig kan zijn omdat er niks boven je hoofd hangt (straf). Voor mij handelen kinderen (zeker jonge kinderen) vanuit instinct, ik wil dat behouden en daar word ik niet boos om. Ik stel grenzen, leg uit welk gedrag niet kan en hoe je dat anders kunt oplossen. Ik leer liever dan dat ik slecht gedrag elimineer. Verder ligt in ons huis erg de nadruk op lol maken en ontspanning. Ik zorg voor veel fysieke activiteiten om te ontladen. Ik ben heel geduldig maar daar werk ik ook bewust aan. Ik richt mijn leven zo in dat het voor iedereen zo relaxt mogelijk kan gaan, dat er ruimte is voor ontspanning. Ook zorg ik dat mijn relatie goed is, we samen dingen doen. Ook alleen weg gaan is belangrijk voor mij. Lieve familie en vrienden maken dit mede mogelijk. Dit zorgt voor minderen moeheid en stress. Het zorgt dat ik heel veel geduld heb en met een open blik naar mijn kinderen kan kijken. Ik ben niet bang voor de toekomst. Naar mijn mening is het belangrijk dat kinderen geleerd hebben dat er grenzen zijn en dat je op een rustige manier kunt praten over die grens. Dat leef ik voor. Als ze boos worden, dan kan dat, zeker op jonge leeftijd. Als ze ouder worden dan ga je meer bezig met het uiten van die boosheid. Verder is mijn mantra: kinderen die in rust opgroeien, die begrip krijgen, die met geduld worden opgevoed, die veel lol maken, grenzen krijgen en niet worden gestraft, en bovenal wordt geleerd hoe je echt met emoties om kunt gaan; zich goed voelen en veel minder drang hebben om slecht gedrag te vertonen. De sfeer is dan rustiger en ik merk dat ik daardoor echt niet veel tijd hoef bezig te zijn met het opvoeden. Ik hoef niet te waarschuwen en dreigen. Ik hoef niet steeds kinderen uit te leggen wat wel of niet kan. Ik zeg hiermee niks over anderen, ik betrek het op mijn ervaring, wat ik doen en wat ik zie om mij heen. Ik zeg niet dat een benadering altijd goed is. Maar de kunst om elk kind specifiek de juiste aanpak te bieden, is een kunst die ik wil leren en het meest waardevol vind.
Ik lees ook graag mee! Hier ook nooit echt nagedacht over hoe we zouden moeten opvoeden, wij zijn meer go with the flow. Als we een situatie tegenkomen waarin we ons afvragen hoe we daar het beste mee om kunnen gaan doen we op dat moment wat juist lijkt, en bespreken we later samen hoe we erover denken en hoe we dit in het vervolg aanpakken. (Man en ik dus hè, we praten Veel met B maar niet zóveel ) Ik moet erbij zeggen dat wij een ontzettend makkelijk kind hebben dat zich goed kan vermaken, nee accepteert en nog nooit een driftbui heeft gehad. Natuurlijk vindt hij het niet altijd leuk als iets niet mag maar door hem af te leiden of iets uit te leggen is tot nu toe altijd de drift uitgebleven. Ik klop af. Ik ben het met Tuc eens aangaande de complimenten. Ik geef ze de hele dag door, met veel kussen en knuffels. Ik heb ook weleens gehoord dat het minder waardevol wordt en dat dit de applausgeneratie is, maar ik kan het niet laten. Ik laat hem weten dat hij mama zo goed kan helpen opruimen, dat hij zo lief zit te spelen, dat hij z'n bordje goed heeft leeggegeten, en vaak ook dat ie gewoon geweldig is! Weet niet of dit pedagogisch verantwoord is maar het is zo fijn! We knuffelen ook veel, en vertellen dat we van elkaar houden. Dat wil ik hem ook meegeven, dat papa en mama van elkaar en van hem houden. Straffen is er hier dus nog niet bij in de zin van een time out, strafstoeltje of zoiets dergelijks. Wel consequenties als bordje weghalen als hij met z'n eten speelt, of z'n hamer afpakken wanneer hij ermee op z'n neefje blijft timmeren. Wat mij echt tegen de borst stuit qua opvoeding is schreeuwen. Natuurlijk kun je als ouder moe zijn, of gefrustreerd maar ik vind het een teken van onmacht als je dit af gaat reageren tegen je kind. En: monkey see monkey do: Ik geloof dat kinderen waar tegen geschreeuwd wordt ook eerder zelf gaan schreeuwen..
Bamjolan, ik ben ook erg benieuwd wat er onder onvoorwaardelijkouderschap wordt verstaan. Hier net als adi ook de kriebels van allerlei opvoedmethodes en opvoedgoeroe's die het volgens een jarenstappenplan uitvoeren. Voor mij is opvoeding een leerproces en gaande weg proberen ik en mijn man er achter te komen hoe wij het beste als gezin elkaar kunnen aanvullen. Onze meiden zijn nog vrij jong maar de basis wordt nu wel gelegd. Als ik zie hoeveel ik in de afgelopen 2 jaar al heb mogen leren over hun ontwikkeling maar ook over mezelf, dan ben ik verbaasd. Hoeveel geduld ik wel niet heb gekregen, ongelofelijk. Verder kan ik heel duidelijk zien hoe verschillend karakters wel niet kunnen zijn, zoals o.a. Rozemarijke ook al aangaf. In het begin benader je ze vrijwel op dezelfde manier, je moet elkaar nog leren kennen, maar gaande weg kom je er achter dat ieder kind zo ontzettend verschillend is en daarom ook een hele andere benadering nodig heeft. Onze ene dochter is een heel gevoelig meisje, zij heeft echt een hele zachte benadering nodig omdat ze anders helemaal overstuur raakt, de ander is een echte rauwdouwer, en boef die je gewoon uit probeert en overal een spelletje van maakt. Haar moet ik juist heel tactisch benaderen met humor en duidelijkheid en structuur. Om deze redenen geloof ik dan ook niet in één visie of methode, het is gewoon een groeiproces met ontzettend veel vertakkingen die je gaande weg continu bij blijft stellen. Ik ben zelf iemand die houdt van duidelijkheid, ritme en structuur, inmiddels heb ik al wel gemerkt dat dit niet altijd even gemakkelijk verloopt met kinderen, maar in grote lijnen merk ik dat dit wel werkt en dat de kinderen daar baat bij hebben. Verder ben ik een ouder die veel praat en probeert uit te leggen en te bespreken met onze kinderen, maar als uiteindelijk puntje bij paaltje komt dan vind ik dat nee gewoon nee is en dat ze dat ook moeten leren te accepteren. Daarnaast ben ik juist erg gericht op complimenten, net als tuc, laatst was daar ook een topic over en toen kwam ik er al achter dat wij daar hetzelfde instaan. Ik vind het heel belangrijk om mijn kinderen te laten merken dat ze er mogen zijn, juist omdat ik dat thuis niet altijd heb meegekregen en dat heeft mij toch wel onzeker gemaakt. Al met al dus een mengelmoesje van allerlei verschillende aanpakken en ik hoop nog veel bij te mogen leren.
En wat betreft complimenten: ik probeer het trotse gevoel zoveel mogelijk vanuit het kind te laten komen. Hij bereikt iets, hij is blij en hij viert dat samen met ons. Je bent als ouder dan niet emotieloos op dat moment, juist niet. Ik vind dat je het zelfvertrouwen daarmee vergroot. Hij hangt een waardeoordeel aan zichzelf, dat hoef ik niet te doen. Ik laat wel heel duidelijk merken dat ik het fijn vind als hij blij is met zichzelf of een prestatie. Ik zie het zo, even een volwassen voorbeeld: Vrouwen willen vaak afvallen. Het is een moeilijk onderwerp en vaak komt er frustratie en onmacht bij kijken. Je start met doelen en doet de moeite. Tussendoor helpt je man mee door zelf niet te snoepen en je in de gelegenheid te stellen je doel te bereiken. Je wordt geholpen. Ik hoor achteraf liever dat mijn kan blij is Voor mij dat het me gelukt is maar dat het hem niet uitmaakt of ik wat dikker ben of niet dan dat hij staat te juichen omdat ik zo ben afgevallen. Ik help mijn kinderen doelen te bereiken en ben blij voor ze als het ze lukt. Ik ben blij dat zij blij zijn. Ik leg geen gewicht en nadruk op de prestatie an sich. Als het niet was gelukt, was ik niet minder blij met hem geweest. Ik denk dat kinderen er meer aan hebben. Geen druk. Maar als het gelukt is en hij is blij, vieren we dat gewoon.
En ik vind het belangrijk dat mijn kinderen zien dat ik niet perfect ben en ook ik maak fouten en dat mag. Ja ik reageer wel eens onredelijk tegen mijn kinderen en ik benoem dat ook en biedt mijn excuses aan. Mama is ook maar een mens. Sommige opvoedideeen klinken mij als te perfect in de oren...
Ik vind je uitleg en verhaal m.b.t. complimenteren heel mooi maar toch doen wij het op een andere manier maar ik kan jouw manier en methode goed begrijpen tot het laatste zinnetje. Waarom zou er druk op liggen als je een compliment krijgt? Toevallig ben ik inmiddels 16 kilo afgevallen en ik groei met de dag (niet letterlijk), als ik van mijn moeder een compliment krijg over hoe goed ik het wel niet doe en hoe goed ik er uit zie. Dat legt totaal geen druk op mij want ik weet dat mijn moeder onvoorwaardelijk van mij houdt. Ik zou pas teleurgesteld zijn als zij niets zou zeggen maar achteraf aangeeft dat ik het goed heb gedaan omdat ik eerst trots op mezelf moet zijn. Het is vaak fijn om gaandeweg bevestiging te krijgen om nog trotser op je eigen prestatie te zijn.
Voor mij een paar dingen: Een kind weet niet dat een ouder onvoorwaardelijk van hem houdt, dat gevoel krijgt hij echt van wat hij daadwerkelijk meemaakt. Een jong kind kan nog niet berederen zoals wij volwassenen dat wel kunnen. Jij weet hoe je moeder dat bedoelt, een kind kan dat niet of minder (ligt aan de leeftijd). Verder zal een kind zien dat zijn ouders heel blij zijn als hij gewenst gedrag laat zien. Een kind kan voelen dat hij aan die norm moet voldoen om zijn ouders blij te zien. Ik denk dat een kind dan minder onbevangen in een situatie kan zijn, hij onderzoekt minder, probeert minder omdat hij eerder denkt aan wat mama of papa blij maakt. Zeker in combinatie met straf als het eens minder goed gaat. Ik vind het zelf leuker als je opgemerkt wordt, als het goed gaat en ook als het slecht gaat. Als jij afvalt en het gaat goed, kan jouw moeder eens zeggen: kom, laten we naar de stad gaan en om een nieuwe broek te kopen, de oude passen je niet meer. Dan merkt ze je op en kan ze jou in een situatie brengen waar jij blij van wordt, het pashokje met een nieuwe maat broek. Die vreugde kun je delen. Maar als het minder gaat, kan ze je een luisterend oor bieden, meedenken met hoe verder te gaan, zorgen overnemen zodat je meer tijd hebt als jij dan voor jouw gevoel aan je doel kan werken. Misschien niet het beste voorbeeld maar het is lastig uit te leggen. In beide gevallen voel jij je gezien door je moeder, zonder dat ze een waardeoordeel hangt aan je prestatie. Een kind dat leert fietsen ondersteun je. Je helpt en of het nou lukt of niet, het is goed. Een kind dat denkt dat mama nog blijer is als het lukt, faalt eerder omdat er druk is. Vind ik. Ik beloon dan wel, maar anders. Ik zou hem bijvoorbeeld uitnodigen door lekker samen te gaan fietsen. Of door mijn tijd en hulp aan te bieden als het niet gelukt is. Aandacht krijgen ze als beloning in beide gevallen. Ik wil niet doet mijn kinderen dingen doen of laten omdat ze bezig zijn met wat ik ik ervan vind.