Het er met hem over hebben, waarom hij het zo erg vindt... Vooral niet pushen. Verder aan de juf overlaten, of misschien beter: Met haar overleggen. Zij heeft er meer ervaring mee.
Hier in Groningen ook niet, nog nooit meegemaakt (mijn moeder gevraagd, is al 30 jaar onderwijzeres, maar zij heeft het ook nog niet meegemaakt). Ze lopen gewoon naar binnen, zeggen goedemorgen en gaan in de kring of lekker spelen. En ik zou het niet anders willen, want ik ben het helemaal met kaboutermeis eens. Ik vind het zelf ook net een stapje te ver gaan.
Biny, inderdaad dat zelfvertrouwen, daar probeer ik nu ook meer iets op in te spelen. Ik ben thuis en ik denk dat ik te veel voor hem doe, zoals helpen met aankleden en zo. Ik denk dat ik hem onbedoeld een beetje klein houd hier en daar. Maar nu stimuleer ik hem met zelf aankleden en zo en prijs hem de wereld in als iets goed gaat. Gisteravond lag hij om 18:15 in bed en vanochtend was hij super vrolijk en uitgerust en ja hoor. Hij gaf juf een hand en keek haar aan. Hij vond het moeilijk maar glunderde naderhand wel en toen juf vertelde dat ze gingen gymen sprong hij een gat in de lucht....dus waarschijnlijk komt het wel goed. Verder ga ik hem dus zo veel mogelijk zelf laten doen, meehelpen met mij etc etc...beetje uit zijn schulp halen en laten merken dat hij het wel kan. Misschien als hij wat ouder is een paar keer naar een soort speltherapie als hij daar baat bij kan hebben. Moeilijk hoor. Onzekerheid zit ook deels in je karakter want ik heb het zelf ook. Maar mijn opvoeding vroeger heeft ook niet geholpen . Mijn ouders bepaalde alles voor mij, wat we moesten doen qua sporten, muziek etc etc...super drukke middagen en verder streng.....geen domme vragen stellen etc etc...
Dan vinden jullie het hier helemaal verschikkelijk, bedenk me net dat het zelfs op de PSZ van mijn zoon zo gaat. Bij binnenkomst en vertrek alle juffen even een handje geven. Tja je kunt er van vinden wat je wil, regels zijn regels. En persoonlijk vind ik het erg prettig. Even laten zien dat je er bent, even contact inderdaad. En, geen idee of het mede daardoor komt, maar mijn kids (3 en 6) vinden het beide heel normaal als ze ergens komen dat ze mensen zonder moeite, verlegenheid oid even uit beleefdheid een handje geven, wij hoeven hen daar nooit op te attenderen.
Goed dat je er zo positief mee bezig bent en ook al snel resultaat ziet bij je zoontje. Komt vast helemaal goed
ja zo denk ik er ook over. Vooral het even contact maken met het kind. En als dit eenmaal de gewoonten zijn dan heb je het er mee te doen denk ik. Mijn kinderen moeten bv op een verjaardag eerst de jarige een handje geven of ze dat nu willen of niet. Maar ik ken dus ook kinderen die een verjaardag binnen komen en gelijk op het speelgoed afvliegen.
Ja, mijn kinderen moeten ook eerst een handje geven aan de jarige, maar niet aan de hele groep met mensen die er wellicht zit.
Maar je kunt het toch niet vergelijken met een verjaardag? In de klas is er weinig tijd voor persoonlijk even aandacht omdat de leraar nou eenmaal 25-30 kinderen tegelijk aanspreekt... Pas tegen de tijd er fruit gegeten en buitengewonere wordt kan de leerkracht eens vragen hoe het gaat met een kind. Niet van alle 30.. Want ze spelen maar een kwartier. Dus even goedemorgen zeggen... Even gauw nog vertellen wat je hebt gedaan gister.. Prima toch? Ik zie echt geen enkel probleem. En zeker geen vergelijk met verjaardagen en dergelijke.
Nee het is geen vergelijking maar omdat zoveel mensen het onzin vinden en zeiden dat hun kind dat eng vind vroeg ik me af hoe die mensen en kinderen dat dan in andere settings deden. Want als ze het eng vinden de juf een hand te geven durven ze dit dan wel bij de dokter, tandarts, bezoek oid?!
Mja ijn gup vindt dat de normaalste zaak van de wereld in ieder geval. En die kan OOK heel verlegen zijn... Niks mis mee lijkt me inderdaad
Precies, ik leer mijn kinderen zo ongeveer vanaf dat ze kunnen lopen (bij wijze van) mensen een handje te geven als de situatie daarna is en dus vinden ze de juf een hand geven ook niet eng
Mja toen de heel klein was wilde ze het bij steeds dezelfde persoon niet doen. Die leek ze doodeng te vinden. Dat hebben we toen niet verplicht (wel aangemoedigd!) En verder doen wij dat inderdaad al vanaf dat ze kan lopen eigenlijk... Even gedag zeggen als je binnenkomt. (en soms is dat een zoen, soms een handje.. afhankelijk van waar we zijn)
Bij mijn dochtertje zitten 34 kinderen in de klas. Als die allemaal bij binnenkomst in de klas eerst moeten vertellen wat ze gisteren hebben gedaan ben je een half uur verder. Dat soort dingen worden hier in de kring besproken.
Dat doen mijn kinderen wel gewoon hoor. Hier is het gewoon niet normaal dat je een juf een handje geeft en daarom is het ook niet ter sprake gekomen. Buiten dat vind ik nog dat je dat soort dingen niet af moet willen dwingen. Als je het de tijd geeft en zelf voorleeft komt het ook wel.
Ik zie echt weinig dwang bij mijn oudste op school. Als het echt niet wil, dan is even hallo ook wel prima. Maar het wordt wel aangemoedigd. Hier lopen de kindjes die er voor de juf zijn al de klas in. Daar gaat de juf bij langs om een handje te geven. De kinderen die na juf komen, die lopen naar de juf toe. Die staat meestal wel in de deur opening. Gaat echt nonchalant. De kinderen die er al zaten zijn vaak al aan het werk, of doen dat na het handje schudden, de rest zoekt ook zijn plekje op als ze in de klas zijn. De kring doen ze vaak pas later op de dag. Ik zie het ook echt als overgang. Zeker bij de kleuters. Op die manier weet je ook echt dat de juf je kind "gezien" heeft en contact heeft gemaakt. Juist dat is fijn als je net bent begonnen. Dat je weet dat nu juf er is ipv mama. Maar echt dwingen tot drama/huilen aan toe werkt natuurlijk averechts, dus dat hoeft ook niet.. Bij mijn ouders uit Friesland wordt er ook minder handjes gegeven/gekust op bezoek/verjaardagen. Bij mijn schoonouders uit het westen en vrienden daar vandaan veel meer.
Wat fijn dat je daar ook aandacht aan besteed! Ik denk dat je zoontje daar ook heel veel baat bij heeft En het komt vast helemaal goed hoor! Ik ben ook zo'n ''mafketel'' hoor haha ik help hem ook veel, maar hij is nu bezig zijn eigen jas aan te doen...wat hij nog erg moeilijk vind, als het hem is gelukt over een tijdje dan spring ik ook een gat in de lucht hoor Omdat ik weet dat dat goed werkt bij hem, dan ziet hij dat hij het WEL kan En ik hoop dat hij uiteindelijk toch zelfvertrouwen door dit soort dingen krijgt, en niet zo word als mij Mijn moeder dacht altijd, je MOET het proberen, en dan lukte het vaak ook wel, maar de angst die er bij kwam kijken is niet minder geworden... Ik moedig mijn zoontje inderdaad wel aan dingen te doen, maar niet te dwingen
Hier geen handje geven bij de juf. Juf zit op haar stoel in de kring. Je brengt je kind in de klas en die gaat zitten op haar stoel. Mijn dochter zit vaak in de buurt van de juf en die krijgt wel een goedemorgen, maar kinderen die verder daar vandaan zitten, dichter bij de deur, zien de juf van een afstand en krijgen geen goedemorgen. Daar hoor ik sommige ouders wel over klagen, dat de juf haar kind niet ziet. Als de bel is gegaan, ouders weg, gaat de juf wel gelijk de lijst langs en zegt dan goedemorgen "pietje puk" en dan mag het kind goedemorgen zeggen, of yes miss. De aandacht is er dan wel voor het kind. Vind handje geven geen kwaad kunnen en zo leren verlegen kinderen wel, dat het helemaal niet zo eng is om iemand een hand te geven.
Ik zou er kriegelig van worden als mijn kind verplicht een hand moest geven aan de juf. Ik zeg het niet snel maar ik vond het werkelijk grote onzin. Alsof 1 op 1 contact of aandacht afhankelijk zou zijn van een hand. Daarbij zou het bij ons op school niet eens kunnen omdat veel kinderen al lekker aan het spelen zijn op het moment dat de juf binnen komt. Sommigen komen de juf vervolgens gedag zeggen of de juf geeft ze een aai over de bol. Gewoon gemoedelijk. Zo gaat het in het dagelijks leven toch ook. De 1 op 1 aandacht komt daarna in de kring. Iedereen laat weten dat ze er zijn zodra de juf de naam noemt ("bonjour", "good morning", "Goedemorgen"). Daarna is er voor ieder kind ruimte om iets te vertellen of te laten zien en worden de verlegen kinderen aangemoedigd ook iets te vertellen.