Ik denk dat je bij elk karakter wel een manier kunt verzinnen, beetje creatief zijn en veel oefenen. Ik vind dat er nu ook veel boeken zijn waar hele handige tips en manieren in staan die je achter de hand kunt hebben. How to talk to kids is echt een duidelijk boek. Als ik tegen bepaalde situaties aan blijf lopen, ga ik op een rustig moment eens bedenken hoe ik dat aan ga pakken. In het heetst van de strijd is dat lastiger.
Dat gedoe heb je zo nu en dan toch wel. Ik tenminste wel. En ik laat haar dan op een gegeven moment ook te laat komen. Boeit haar niet echt wat. En de juf volgens mij ook niet erg, omdat ze eigenlijk altijd op tijd is. Weer iets wat soms werkt en soms niet dus, in mijn ogen.
Mijn conclusie is dat er wel altijd een manier is, soms is het even zoeken. Als de juf niet meewerkt, lukt het natuurlijk ook niet. Als de juf had gevraagd waarom ze te laat is en daarna vertelt dat ze de volgende keer op tijd hoort te komen, maakt nogal wat uit Soms is een praktische oplossing wat nodg is: na wat praten kom je erachter dat fietsen naar school wel acceptabel is. Soms is meer tijd nemen de oplossing. Het is niet zo dat 1 oplossing elk kind past. Het gaat mij erom dat er wel een oplossing is. Zonder dat er elke dag weer drama's zijn met naar school lopen. Zo begin ik liever mijn dag niet, ik denk mijn kind ook niet.
Er zijn hier ook bijzonder weinig 'dagelijk terugkerende drama's'. Behalve dan het eten van de jongste, de enige oplossing daarvoor is haar laten eten wat zij wil, maar dat vind ik niet acceptabel, dus dat gebeurt niet. We eten iedere avond minstens iets wat ze zeker weten wel lust, als ze er voor kiest niet te eten, dan is dat haar keuze.
Nou,mooi dan toch. Ik dacht misschien die situatie waarbij je dochter het heel lastig vindt om naar huis te gaan als ze ergens speelt? Of het samen spelen met een vriendje? (Of was jij dat niet )
Dat was ik wel, maar ze speelt niet dagelijks ergens anders en er speelt ook niet dagelijks iemand hier. En deels weet ik de oorzaak inmiddels wel (van het met sommige kinderen moeilijker samen spelen), alleen is dat niet zo 1, 2, 3 op te lossen.
Carino, ga jij het uiten van emoties op langere termijn wel aanpassen. Ik weet nog van vroeger uit, dat als mijn moeder met een bepaalde blik naar mij keek dat ik wist dat haar grens was bereikt en ik echt moest kappen. Dan heb ik het niet over dreumes en peuter leeftijden maar meer over kleuter, tiener en puber. Op jonge leeftijd kun je een kind nog sturen maar op een gegeven moment gaan ze bewust over je grenzen heen en dan wordt het lastiger om dezelfde consequenties te geven die je nu aan bepaald grensoverschrijdend gedrag vastplakt. Hoe zou jij het bijvoorbeeld aan gaan pakken als jouw dochter later thuiskomt dan gewenst terwijl zij zich hier prima van bewust is?
Wat ik me kan herinneren vanuit mijn eigen opvoeding en vriendinnen die soortgelijk werden opgevoed is dat structureel expres te laat komen niet echt gebeurde. Wij leerden dat alles bespreekbaar was en we maakten afspraken na onderling overleg. Juist doordat ik inspraak had, was er weinig behoefte om tegen iets aan te schoppen. Als ik bijvoorbeeld uitging, gingen we eerst rond de tafel om samen een tijd af te spreken. Mijn moeder vroeg ook naar wat de anderen mochten en we maakten afspraken die ik ook goed vond. De zelfde tijd als vriendinnen (wie weet was dat boven onze hoofden vergaderd ) en daar hielden we ons aan. Er was geen drang naar strijd. Mijn moeder hamerde er wel op dat als ik later was, om welke reden dan ook, ik moest bellen. Ze zou dan niet boos zijn, maar ze wilde niet wakker moeten liggen omdat ik zomaar later zou komen. Ze gaf echt duidelijk aan ze het heel vervelend vond om zich zorgen te moeten maken, dus die paar keer dat ik te laat was, belde ik. Ik denk dat als je van jonges af aan kinderen inspraak laat hebben, je er later profijt van hebt. Je bent als ouder dan geen vijand, maar je werkt gewoon samen en zorgt met elkaar dat iedereen zich prettig voelt binnen het gezin. Een puber die overal tegenaan schopt en ruzie zoekt met zijn ouders, heeft naar mijn mening een opvoeidng die niet past. Je mag wat rebelleren als je puber bent, en ik denk dat een luisterend oor en heel veel relativeren en lol je wel door die tijd heen helpen. Ik blijf dit pad volgen en pas de consequenties aan naar gelang de leeftijd.
Nog 1 ding: Als ik later afspraken maak in samenspraak met mijn kind, en die wordt herhaaldelijk niet nagekomen, volgt een passende consequentie. Als je steeds weer te laat bent, mij in de zorgen laat zitten (dat vind ik het belangrijkste) en daar lak aan hebt, ben je nog niet groot genoeg om uit te gaan. Ik hoef geen strenge blik te geven of te negeren of iets. De afspraken zijn helder, de consequentie van tevoren ook. Dus als je het niet nakomt, ga maar heel goed nadenken over een oplossing. Tot die tijd verspeel je je recht op uitgaan. Als een kind dat heeft nagedacht, luister ik naar de oplossing en dat bespreken we dan. Als het serieus en goed is, volgt een nieuwe poging. Ik wil dat mijn kind iets leert. Dus blijf ik mezelf (rustig) maar stel ik wel eisen. De oplossing is bespreekbaar.
Het ligt gedeeltelijk aan opvoeding maar grotendeels ook aan karakter. Zo was ik een makkelijke puber, mijn zusje daarentegen zocht continu de grenzen op. Mijn moeder was ook heel erg van het praten en overleggen, zij stond ook open voor onze inbreng, daarbij heeft zij zich ook jaren verdiept in de pedagogiek van die tijd. Maar toch heeft zij vaak met de handen in het haar gezeten bij mijn zusje. Zo heb ik ook weleens een boek gelezen over een jongen genaamd David, dit boek was geschreven vanuit zijn moeder. Hele normale mensen maar David was erg beïnvloedbaar en raakte in zijn pubertijd in contact met verkeerde vrienden en ging aan de drugs. Het was heel heftig om te lezen dat deze ouders hun kind op een gegeven moment moesten loslaten na alles geprobeerd te hebben. Denk jij dat je uiteindelijk alles in de hand hebt met opvoeding en stel dat dit niet zo is, vereist het dan volgens jou een andere aanpak?
Ik denk ook dat hoe een kind is niet alleen opvoeding (en omgeving!) en dus alleen nurture is, maar aanleg/aangeboren dingen/karakter, nature dus, speelt ook een erg belangrijke rol. Ik kan er slecht tegen als mensen denken dat één van de twee totaal geen rol speelt (ik zeg niet dat dat bij iemand hier het geval is, want dat weet ik niet), dan ben je namelijk heel snel uitgepraat. Juist het feit dat er geen Een Manier is, bevestigt in mijn ogen ook dat er verschillende kinderen (karakter en aangeboren dingen dus) zijn. En zo zijn er ook kinderen die de behoefte hebben om overal problemen van te maken of die de sociale omgang totaal niet begrijpen (en ja, daar passen ook bepaalde aanpakken bij, maar ook die leveren niet altijd helemaal op wat je wilt), wat al heel jong kan beginnen. Soms is het roeien met de riemen die je hebt en kijken naar wat haalbaar is. En nu heb ik het, gelukkig, niet over mijn eigen kinderen... Ik hoop echt dat het met hen nooit zo ver komt al met situaties die ik van anderen ken...want dat lijkt me echt vreselijk moeilijk als ouder.
En dan houd je een kind tot die tijd binnen? Hoe doe je dat bij een 16-jarige die al heeft laten zien dat hij zich niet aan een afspraak kan houden? Denk je dat hij dan wel braaf thuis blijft omdat jij vindt dat hij niet uit mag gaan? En als hij het dan wel doet? Wat doe je dan?
Ik denk dat jongeren die een bewuste, liefdevolle maar begrensde opvoeding hebben gehad en daarna in 'nood' komen, gebaat zijn bij hulp van een therapeut. Ik dan dan aan persoonlijkheidsstoornissen die ik pratend aan tafel niet alleen op kan lossen (in geval van david, maar dan nog ken ik het verhaal niet dus is het gokken). Dat gezegd hebbende, ben ik me ervan bewust dat ik niet alles in de hand heb. Pubers zijn jong volwassenen en mogen steeds meer het heft in eigen hand nemen. Ik kan begeleiden, begrenzen maar ik kan geen bergen verzetten. Ik denk dat het wel goed komt, en als mijn kind zodanig afglijdt, steun ik hem en zoeken we hulp. (Niet bij een keer blowen of iets natuurlijk, dat hoort erbij soms).
Maar bij pubers: moet je als ouder overal iets van vinden en altijd ingrijpen? Ik ben voor een grote mate van vrijheid als je die leeftijd hebt. In ieder geval doen overkomen alsof ze heel veel vrijheid hebben Ze stoten maar een keer hun hoofd, prima. Als je hulp nodig hebt, ben ik er.
Ik heb zoveel ellende gezien bij pubers...en een hoop van die ouders grijpen niet in...in de meeste gevallen vind ik dat niet goed. Bij iets relatiefs onschuldigs kan het natuurlijk wel, maar soms niet. En dan kan je naar mijn idee beter een keer te vroeg ingrijpen dan een keer te laat. Maar goed, ik heb zelf nog geen pubers (van mezelf dus ), dus wie weet is tegen die tijd mijn mening veranderd.
Maar niet ingrijpen is iets anders dan zonder boos te zijn ingrijpen toch? Ik denk dat er een groot verschil is tussen een keer te laat komen van uitgaan en een enkele keer spijbelen, en altijd laat komen, drugs gebruiken en uitvallen van school. In het eerste geval hoort het er een beetje bij en hebben we het erover maar maak ik me niet druk. In het tweede geval signaleer je toch wel dat het niet goed gaat en dat er grotere redenen achter liggen. Dan nog lijkt mij boosheid en straffen geen effectieve manier.
Mwah, in sommige gevallen die ik gezien heb, vind ik dat je als ouder ook echt wel boos mag zijn. Natuurlijk zijn dat situaties waarbij dingen al uit de hand gelopen zijn (ik vind bv. altijd laat komen, drugs gebruiken en uitvallen van school wel erg, maar het zijn niet de allerergste dingen)..., maar toch. En dan dus weer, niet boos zijn als in schreeuwen, schelden, enz. Maar ik vind dat je wel mag benoemen dat je boos bent om iets wat je kind gedaan heeft. Dit betekent niet dat je niet van je kind houdt of dat je niet met hem of haar mee kunt denken hoe het opgelost kan worden oid. Maar het is je eigen emotie, die je als ouder kunt hebben bij sommige dingen en die je naar mijn idee ook mag uiten, óók naar je kind toe. Als je het maar gereguleerd doet.
En we hebben weer een verschil in hoe we iets benoemen, jij noemt niet uit mogen gaan een consequentie, ik noem het behalve een consequentie ook een straf.
Er ligt al veel vast in ons brein, dat geloof ik zeker. Het is in de meeste extreme gevallen de vraag hoe dat getriggerd is ( wat leidde ertoe dat het tot uiting kwam). Ik voed zo op met het idee dat ik hiermee juist het goede tot uiting laat komen. Ik geloof dus juist in nature, en stuur dat de juiste richting op door mijn opvoeding. Dat doen ze dan eigenlijk zelf aangezien ik begeleid en niet alle lijnen al uit zet.