Zeker als je al een tijd thuis zit, komen ze daar vroeg of laat toch achter, hoor. Ik heb ook 3.5 jaar thuis gezeten. Wat mijn ziekenkas betreft was dat ook "levenslang". Ik zag dat alleen op mijn 25ste niet zitten. Toch niet voltijds. Ik werd depressief van het thuis zitten en van de muren die op me afkwamen. Ik heb serieus moeten strijden om het deeltijds te mogen proberen. Snapte het ook niet, maar op een bepaald moment had mijn ziekenkas echt iets van "het is alles of niets". Wat mij betreft ... ik wou direct terug voltijds gaan werken ... alleen zat ik dan na 2 maanden terug voltijds ziek thuis. Op hun kosten. Ik ben in trajectbegeleiding gegaan (op basis van het verslag van mijn handicap). Daar een hele tijd rondgezworven en uiteindelijk de kans gekregen om eerst 2 maanden stage te doen zonder zicht op werk en daarna elders 3 maanden wel met zicht op werk. 3 jaar later werk ik er nog altijd halftijds en ben ik gelukkig. Ik krijg daarnaast een halftijdse bijpassing van mijn ziekenkas. En mijn baas krijgt 1/3de van mijn loon terug van de overheid omdat hij mij heeft aangenomen. Ik wist overigens wel welke richting ik uit wou, maar door mijn handicap en ziekte zijn er een boel beperkingen (deeltijds, geen rijbewijs en dus speelt bereikbaarheid een grote rol, geen uren onderweg, geen te groot bedrijf / kantoor want dan verzuip ik, ...). De job die ik nu doe stond eerst op officiële websites, maar daar vonden ze niemand. Dan zijn ze het alternatief circuit maar afgegaan en hebben ze de vacature onder andere naar alle trajectbegeleiders in de ruime regio gestuurd ... of zij niemand wisten? Ik heb overigens niet echt moeten solliciteren, want er was geen concurrentie . Het was meer een "wij willen jou, hoe kunnen wij ons aanpassen"-gesprek samen met mijn trajectbegeleidster. Eerst 3 maanden onbetaald, daarna vast want er ging sowieso iemand weg. Die 3 maanden stage kwam mijn baas gewoon goed uit. De jobinhoud hebben ze voor een stuk herschreven, de dienst hervormd. Mijn collega is er mij nog altijd dankbaar voor, want het zorgde ervoor dat zij promotie kreeg (de job zou evenwaardig zijn aan die van haar, maar dat was me te hoog gegrepen - nu ben ik haar assistente). Noot van de redactie: Ik ben een Belgje. Ik weet dus niet hoe het met de Nederlandse systemen zit. Ik ben overigens van in begin eerlijk geweest. Ik werk voor een belangenorganisatie voor gehandicapten dus ik zat wel goed . En ik kwam ook niet voor niets uit trajectbegeleiding. Daarnaast hadden ze ook mijn CV gelezen, inclusief alle gaten. Mijn baas heeft zelf overigens een handicap en geeft iedereen een kans. Bovendien heb ik een diploma hogeschool, maar solliciteerde ik op iets waar ik enkel middelbaar voor nodig had. Dat heb ik toch ook effe mogen uitleggen want ze hadden geen zin om iemand aan te nemen die dan bij de eerste de beste "hogere" kans weer weg zou zijn. Dat dat echt wel een reden had dat ik lager mikte. Ik heb op andere plekken gesolliciteerd zonder iets te melden en ik mocht vaak wel op gesprek, maar daar bleef het bij. Door mijn handicap kan ik mij immers niet "verkopen". Als ik echt zou zijn aangenomen had ik hen dan waarschijnlijk wel gemeld dat mijn baas recht had op die ondersteuningspremie en waarschijnlijk ook het waarom. Maar dan moeten ze ervoor open staan. In mijn brief en mijn CV zet ik het sowieso nooit. En in een eerste gesprek komt het meestal ook niet aan bod. Tenzij toen ik eens bij een andere organisatie solliciteerde waar het draait rond mensen met een beperking.
Misschien is het een idee dat hij vrijwillerswerk gaat doen. Dan kan hij aan een bedrijf laten zien dat hij binnen een werkomgeving kan functioneren.
Daar heb je de ene kant gelijk in maar aan de andere kant kon hij 3 jaar geleden ook echt niet meer werken en ging het heel slecht met hem.....gelukkig ging alles daarna de goede kant op en is het alleen maar beter gegaan😊
Ik denk ook dat voor de re-integratie een "veilige" functie op een kantoor/bedrijf, waar je collega's direct beschikbaar zijn voor overleg en in het ergste geval even voor hem inspringen, fijner is dan een vertegenwoordigers functie. Als dat goed gaat kan hij altijd nog doorsolliciteren. Al bij je openingspost (leuk koppie, vlotte babbel) dacht ik net als veel anderen aan een autobedrijf.
Het profiel wat je schetst doet me denken aan een neef van mij. Ook jaren militaire dienst maar daarna steeds losse banen. Hij is uiteindelijk in de beveiliging terecht gekomen. Blijkt dat je daar nog best een leuke carriere in kan maken. Zeker als ex-millitair, verzorgd uiterlijk en een goede babbel. Misschien nog een tip?
Wat grappig dat je daar over begint....een paar jaar geleden heeft hij daar een opleiding voor gedaan en had alles gehaald, een baan enz enz. de dag dat hij zou beginnen wordt hij gebeld dat hij zijn pas niet krijgt omdat hij ooit in een vechtpartij is beland!! Strafblad voor oppervlakkige mishandeling en daar word je heel je leven voor gestrafd😞 maar misschien wel iets om weer is naar te gaan kijken. thanks!! er zitten heel veel ex militaire in dezelfde situatie als mijn man....defensie is in een hoop dingen te kort geschoten!!
een autobedrijf zou voor hem ook het leukste zijn maar daar kom je niet zomaar binnen....en voor zichzelf beginnen daar heb je ook h geld voor nodig. Wil wel even zeggen dames dat ik jullie antwoorden enorm waardeer en er zijn al meerdere dingen waar we verder naar kunnen kijken.....bedankt!!
Zowieso natuurlijk fantastisch en heel fijn om te horen! En ik hoop super voor hem en jullie dat hij iets vind waar hij zich helemaal fijn in voelt!